Για εκείνους που αναζητούν μια κοινωνία που προσφέρει τις μεγαλύτερες δυνατότητες για την προσωπική ανάπτυξη και την κοινωνική συνεργασία - δηλαδή τον πραγματικό πολιτισμό - ο Mises είναι ο πιο αξιόπιστος οδηγός.
Άρθρο του Gary Galles, που δημοσιεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2021 από το ΑΙΕR. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'.
Η 29η Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί τη γέννηση του Λούντβιχ φον Μίζες, ο οποίος κατά τον Guido Hulsmann στην βιογραφία του Mises: The Last Knight of Liberalism , υπήρξε ο κορυφαίος οικονομολόγος του 20ού αιώνα. Ο Art Carden επαυξάνοντας, τον αποκάλεσε «τον μεγαλύτερο κοινωνικό στοχαστή του εικοστού αιώνα». Ο Μario Rizzο του αποδίδει «πιθανώς τη σημαντικότερη οικονομική ιδέα του περασμένου αιώνα: ότι ο ορθολογικός οικονομικός υπολογισμός είναι ανέφικτος υπό τον σοσιαλισμό, και η προσπάθεια να τεθεί σε εφαρμογή ένα τέτοιο σύστημα απλά θα εξαθλιώσει τους πολίτες». O Bryan Doherty τον αποκάλεσε «τον θεμελιωτή του σύγχρονου αμερικανικού φιλελευθερισμού (όχι μόνο για την ποιότητα και το εύρος του έργου του, αλλά και για την άμεση επιρροή του σχεδόν σε κάθε άλλο μείζονα φιλελεύθερο ογκόλιθο της Αμερικής - όλοι, από τον Χάγιεκ και την Άυν Ραντ, έως τον Ρόθμπαρντ διαμόρφωσαν τις απόψεις τους για τα οικονομικά χάρη σ' αυτόν).»
Τα μέλη του Antifa δεν είναι αντίπαλοι του φασισμού, αλλά είναι οι γνήσιοι εκπρόσωποί του, οι ίδιοι. Ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός, κι ο φασισμός ενώνονται με τα κοινά δεσμά του αντι-καπιταλισμού και του αντι-φιλελευθερισμού.
Άρθρο του Antony P. Mueller. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Οι «antifa» δεν είναι αντίπαλοι του φασισμού, αλλά αυθεντικοί εκπρόσωποί του
Ένα φρικτό φάντασμα πλανάται πάνω από την Αμερική: το φάντασμα του αντι-καπιταλισμού. Νεαροί βηματίζουν σε παράταξη πίσω από τον σοσιαλιστικό συρμό της εποχής, και κάποιοι ακτιβιστές φιμώνουν την ελευθερία του λόγου ως μέλη μιας ομάδας που ονομάζεται Antifa.
Αυτό το «αντιφασιστικό» κίνημα εμπλέκεται συχνά σε στρατιωτικού τύπου διαμαρτυρίες και δεν έχει καθόλου ενδοιασμούς ως προς τη χρήση βίας. Ως τμήμα της ακροαριστεράς, τα μέλη του «antifa κινήματος» αυτοπροσδιορίζονται ως «αντι-καπιταλιστές» και δηλώνουν «εχθροί της δεξιάς». Αποκαλούνται «αντιφασίστες», όταν στην πραγματικότητα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία, εκείνη που χαρακτηρίζει το δικό τους κίνημα είναι ο φασισμός.
Ωστόσο, τι είναι ο φασισμός και ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της ιδεολογίας;
Το «φασιστικό μανιφέστο»
Το φασιστικό μανιφέστο διακηρύχθηκε το 1919 από τους Alceste De Ambris και Filippo Tommaso Marienetti. Στο φυλλάδιο τους, οι συντάκτες ζητούσαν την καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας και του κατώτατου μισθού. Απαιτούσαν την εκπροσώπηση των εργαζομένων στην διοίκηση των βιομηχανιών, και την ισοτιμία των συνδικαλιστών, των βιομηχανικών στελεχών και των δημοσίων υπαλλήλων.
Οι πεποιθήσεις των νεότερων γενεών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού δεν προμηνύουν κάτι καλό για το μέλλον της ελευθερίας. Οι ιδέες μιας γενιάς συχνά γίνονται οι εφαρμοζόμενες πολιτικές της επόμενης. Εάν δεν αντληθεί ούτε η γνώση ούτε τα κατάλληλα διδάγματα από την πραγματικότητα του υπαρκτού σοσιαλισμού, μπορεί κάλλιστα να είμαστε καταδικασμένοι να ξαναζήσουμε το παρελθόν, με όλες τις καταστροφικές συνέπειές του.
Άρθρο του Richard Ebeling, που δημοσιεύτηκε στο American Institute for Economic Research, στις 16 Αυγούστου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 11'.
Τον Αύγουστο συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την αρχή του τέλους της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά τη διάρκεια των ωρών μεταξύ της 19ης και της 21ης Αυγούστου του 1991, τα σκληροπυρηνικά μέλη του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της KGB επιχείρησαν πραξικόπημα στη Μόσχα για να εμποδίσουν τις πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που είχαν καθιερωθεί τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Το πραξικόπημα απέτυχε και την παραμονή των Χριστουγέννων, 1991, η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και εξαφανίστηκε από τον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη.
Τα γεγονότα εκείνων των ημερών είναι έντονα χαραγμένα στο μυαλό μου, επειδή τότε βρισκόμουν στη Μόσχα, και μάλιστα παρακολουθούσα και συμμετείχα σε εκείνα τα γεγονότα του Αυγούστου του 1991.
Φανταστείτε ότι είστε επικεφαλής του κράτους και θέλετε να χρησιμοποιήσετε τη θέση σας για να πλουτίσετε εις βάρος των υπόλοιπων ανθρώπων. Το ερώτημα είναι το εξής: Πώς μπορώ να απαλλαγώ από τους δύο περιορισμούς, δηλαδή από τη αντίσταση των φορολογουμένων με τη μορφή της πτώσης των φορολογικών εσόδων, και από την ανάγκη δανεισμού και πληρωμής τόκων στις τράπεζες; Δεν είναι πολύ δύσκολο να δείτε ποια είναι η τελική λύση στο πρόβλημά σας.
Άρθρο του Hans Hermann Hoppe, που δημοσιεύτηκε στις 11 Αυγούστου του 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 7'.
Φανταστείτε ότι είστε επικεφαλής του κράτους, το οποίο ορίζεται ως ο θεσμός που διαθέτει το εδαφικό μονοπώλιο της τελικής λήψης αποφάσεων σε κάθε περίπτωση σύγκρουσης, συμπεριλαμβανομένων των συγκρούσεων που αφορούν το ίδιο το κράτος και τους φορείς του, και, συνεπώς, διαθέτετε το δικαίωμα της φορολόγησης, δηλ. να καθορίζετε μονομερώς το τίμημα που πρέπει να καταβάλλουν οι υπήκοοί σας για να επιτελέσετε το έργο της τελικής λήψης αποφάσεων.
Το να ενεργεί κανείς υπό αυτούς τους περιορισμούς - ή μάλλον, αυτή την έλλειψη περιορισμών - είναι ακριβώς αυτό που συνιστά την ουσία της πολιτικής και των πολιτικών ενεργειών, και θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο από την αρχή ότι η πολιτική, από τη φύση της, σημαίνει πάντοτε βλαπτικότητα.Όχι φυσικά από τη δική σας σκοπιά, αλλά από την άποψη εκείνων που υπόκεινται στην εξουσία σας ως τελικού κριτή. Και είναι αναμενόμενο ότι θα χρησιμοποιήσετε τη θέση σας για να πλουτίσετε εις βάρος των υπόλοιπων ανθρώπων.
Ειδικότερα, μπορούμε να προβλέψουμε ποια θα είναι η συγκεκριμένη στάση και η πολιτική σας έναντι του χρήματος και των τραπεζών.
Ο χρυσός συμπεριλήφθηκε στους σχεδιασμούς για το σύστημα του Bretton Woods, μόνο για την ψευδαίσθηση σταθερότητας που θα προσέδιδε.
Άρθρο του Kristoffer Mousten Hansen, που δημοσιεύτηκε στις 19 Αυγούστου 2021. Απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Έχοντας συμπληρώσει στις 15 Αυγούστου μια ολόκληρη 50ετία από την καταστροφική κατάργηση του Κανόνα του Χρυσού, είναι φυσικό να είμαστε λίγο νοσταλγικοί για το σύστημα του Bretton Woods. Σε τελική ανάλυση, μπορεί να μην ήταν ο κλασικός Κανόνας του Χρυσού, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν τόσο κακό όσο ο κανόνας του παραστατικού (fiat) χρήματος που το διαδέχτηκε. Όπως τεκμηριώνουν ιστότοποι σαν το wtfhappenedin1971.com, εκείνη η χρονιά φαίνεται πράγματι να ήταν ένα σημείο καμπής για την οικονομική ιστορία της Δύσης. Ωστόσο, η αναστολή της μετατρεψιμότητας των δολαρίων σε χρυσό ήταν απλώς η λογική έκβαση του συστήματος. Ο «κανόνας του PhD» [σ.σ. ειρωνεία που παραπέμπει στην αντικατάσταση της αξιοπιστίας του χρυσού, με την πίστη σε ανθρώπους που απλά διαθέτουν διδακτορικά] δεν ήταν μια ρύθμιση που προέκυψε από προεπιλογή το 1971, καθώς οι κυβερνήσεις προσπάθησαν απεγνωσμένα να επιδιορθώσουν το διεθνές νομισματικό σύστημα πριν από την τελική κατάρρευσή του το 1973. To ίδιο το Μπρέτον Γουντς ήταν το αρχικό ιδεώδες του κρατικού ελέγχου και της προσεκτικής διαχείρισης των νομισματικών υποθέσεων με επιστημονικό τρόπο.
Η κατάρρευση του ευρώ, κι όχι η αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου και η συμφόρηση (bottleneck) της παραγωγής, είναι η πιο πιθανή αιτία για τον συνεχιζόμενο υψηλό πληθωρισμό του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή στην Ευρώπη μετά την εποχή της Μέρκελ.
Άρθρο του Brendan Brown, που δημοσιεύτηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Καθώς η Άνγκελα Μέρκελ προετοιμάζει την έξοδό της από την καγκελαρία στο
Βερολίνο, ένας ψεύτικος συναγερμός ηχεί στην Ευρώπη σχετικά με τον επικείμενο
κίνδυνο «στασιμοπληθωρισμού». Αυτό το φαινόμενο, όπως και οι δράκοι,
ανήκει στη μυθολογία και όχι σε πραγματικές ιστορικές ή σύγχρονες συνθήκες.
Ο θόρυβος αυτός θα εμποδίσει να ακουστεί κάθε συναγερμός για τον πραγματικό κίνδυνο
νομισματικού κατακλυσμού στην Ευρώπη μετά τη Μέρκελ -μια κρίση χρέους της Γαλλίας
και της Ιταλίας, με κορύφωσή τους την κατάρρευση του ευρώ.
Οι πιθανότητες ενός εμβολιασμένου να πεθάνει από COVID είναι 1 στις 137.000Το ποσοστό θνησιμότητας για την εποχική γρίπη, εν τω μεταξύ, είναι τουλάχιστον 100 φορές μεγαλύτερο από αυτό το νούμερο. Η πιθανότητα να πεθάνει κανείς σε αυτοκινητιστικό ατύχημα είναι πάνω από 1.000 φορές μεγαλύτερη.
Άρθρο του Ryan McMaken, που δημοσιεύτηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Η επίσημη κυβερνητική γραμμή για τα εμβόλια είναι ότι είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά στην προστασία από σοβαρή νόσηση. Και όμως αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι ισχυρίζονται επίσης ότι οι μη εμβολιασμένοι αποτελούν σημαντική απειλή για τους εμβολιασμένους.
Πιο συγκεκριμένα, ο Πρόεδρος Μπάιντενισχυρίστηκε στις 10 Σεπτεμβρίου ότι οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί είχαν σκοπό «να προστατεύσουν τους εμβολιασμένους εργαζόμενους από τους μη εμβολιασμένους».
Με άλλα λόγια, υποστηρίζεται ότι τα εμβόλια είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά και ότι οι εμβολιασμένοι πρέπει επίσης να προστατεύονται από τους μη εμβολιασμένους. Πώς μπορούν και οι δύο ισχυρισμοί να ισχύουν ταυτόχρονα; Δεν μπορούν. Η ιδέα ότι τα εμβολιασμένα άτομα βλάπτονται συχνά από τους μη εμβολιασμένους είναι ένα απόλυτο μύθευμα, βασισμένο στα δεδομένα των ίδιων ανθρώπων που τάσσονται υπέρ της υποχρεωτικότητας.
Όπως επισημαίνει οRobertFellner, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία,
Δεδομένου ότι ο ιός COVID-19 είναι πολύ πιο θανατηφόρος για τους ηλικιωμένους απ' ό,τι για τις νεότερες ηλικιακές ομάδες, θα μπορούσαμε λογικά να υποθέσουμε ότι οι ηλικιωμένοι είναι πιθανότερο να γίνουν υστερικοί με τον ιό. Αν είστε πολιτικός, αυτή είναι μια ομάδα που δεν θέλετε να απογοητεύσετε
Άρθρο του Ryan McMaken που δημοσιεύτηκε από το Mises Institute στις 7 Απριλίου 2020. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.
Έως τις 6 Απριλίου 2020, σαράντα μία Πολιτείες των ΗΠΑ είχαν εκδώσει διατάγματα τύπου «Μένουμε Σπίτι». Οι εντολές ποικίλλουν ευρέως από περιοχή σε περιοχή. Σε ορισμένες Πολιτείες, υπάρχουν μακρές λίστες εξαιρεθέντων κλάδων, συμπεριλαμβανομένων των καταστημάτων πώλησης αλκοόλ, φαρμακευτικής κάνναβης, των καταστημάτων πώλησης συσκευών, και φυσικά των παντοπωλείων. Σε ορισμένες Πολιτείες με αυτά τα διατάγματα, οι δημόσιες εκτάσεις, τα κρατικά πάρκα και οι παραλίες παραμένουν ανοιχτά. Σε ορισμένες, τα αστικά πάρκα είναι πιο γεμάτα από ποτέ, καθώς οι ντόπιοι κάτοικοι, έχοντας λίγα πράγματα να κάνουν, αποζητούν λίγη αναψυχή. Σε άλλα μέρη - όπως η Καλιφόρνια - κάποιος μπορεί να συλληφθεί αν κάνει μόνος του κανό στον ωκεανό.
Ωστόσο, σε όλα αυτά τα μέρη, το σημερινό καθεστώς διακυβέρνησης μέσω διαταγμάτων θα έχει - και είχε ήδη - καταστροφικές συνέπειες για πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και τους υπαλλήλους τους. Καθώς οι κυβερνήσεις δημιούργησαν νέους αυθαίρετους ορισμούς για το τι συνιστά «αναγκαία» επιχείρηση, κάποιες επιχειρήσεις αναγκάζονται να κλείσουν. Οι εργαζόμενοι έχουν χάσει τις θέσεις εργασίας τους. Οι ιδιοκτήτες αυτών των επιχειρήσεων πιθανότατα θα χάσουν πολύ περισσότερα, καθώς τα χρέη συσσωρεύονται και οι επιχειρηματικές επενδύσεις καταστρέφονται. Καθώς αυξάνεται η ανεργία και η φτώχεια, θα εμφανιστούν και οι συνήθεις παθολογίες: αυτοκτονίες, κακοποίηση παιδιών και θάνατοι που προκαλούνται από το στρες.
Για να παράγουμε κεφαλαιουχικά αγαθά, και επομένως περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, πρέπει πρώτα να αφήσουμε στην άκρη την τρέχουσα κατανάλωση. Δηλαδή, πρέπει να κάνουμε οικονομίες τώρα, για να έχουμε περισσότερα αγαθά αργότερα
Άρθρο τουFabrizio Ferrari, που δημοσιεύτηκε στις 10/7/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Ο ωφελιμισμός είναι η ηθική φιλοσοφία που λέει ότι μια καλή ή σωστή ενέργεια είναι αυτή που κάνει το μεγαλύτερο καλό για τους περισσότερους ανθρώπους. Ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα με αυτήν την φιλοσοφία αποκαλύπτεται θέτοντας μια απλή ερώτηση: αν μπορούμε να σώσουμε 10 ζωές, σκοτώνοντας ένα άτομο και δωρίζοντας τα όργανα του σε 10 άλλους, δεν πρέπει να το κάνουμε; Υπάρχει σοβαρός λόγος που η απάντηση είναι «όχι»
Άρθρο του Robin Koerner, που δημοσιεύτηκε στις 24 Μαρτίου 2020 από το Foundation for Economic Research. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάνγωσης 6'.
Η φιλοσοφία των διαβατηρίων εμβολιασμού είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ηθικές αρχές, και ότι μπορούν εύκολα να δωροδοκηθούν και να συμμορφωθούν. Ισχύει όμως αυτό για τους ανθρώπους που αντιτίθενται στον υποχρεωτικό εμβολιασμό;
Άρθρο της Jovana Dicovic, δημοσιευμένο στις 21 Σεπτεμβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.
Η θεωρία της εξαγορασιμότητας των πολιτών, όπως εγγράφεται στα νέα μέτρα κατά της πανδημίας, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον από ανθρωπολογική άποψη. Τα μέτρα που εφαρμόζονται σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης περιλαμβάνουν, κυρίως, πιστοποιητικά covid. Αλλού, εκτός από τα πιστοποιητικά covid υπήρξε ακόμη και το κίνητρο για τυχερά παιχνίδια μεταξύ εκείνων που είναι εμβολιασμένοι. Ο σκοπός των πιστοποιητικών covid είναι να κάνουν τη ζωή των μη εμβολιασμένων πιο δύσκολη, και ως εκ τούτου να τους ασκήσουν πρόσθετη πίεση ώστε να εμβολιαστούν. Η βασική υπόθεση είναι ότι, εάν οι άνθρωποι νιώσουν ότι η ποιότητα της ζωής τους χειροτερεύει (μέσω του να μην μπορούν να πάνε σε εστιατόρια, θέατρα, να παρακολουθήσουν ή να λάβουν μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες και ούτω καθεξής), τότε αυτή η αντίδραση θα ήταν η ευκολότερη διέξοδος. Σίγουρα, θα ενεργήσουν όπως αναμένεται και θα κάνουν το εμβόλιο.
Εάν αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς το παραλληλίσουμε με τη γονική μέριμνα (γιατί τι άλλο είναι το κράτος από ένας μεγάλος κηδεμόνας;), αυτό που συμβουλεύουν οι παιδοψυχολόγοι, μεταξύ άλλων, είναι ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μεγαλώνουν μέσα σε ένα σύστημα εκβιασμών και ανταμοιβών. Προειδοποιούν ότι ένα τέτοιο σύστημα
Πολλοί από αυτούς τους νέους αριστερούς δεν χρησιμοποιούν καν τον όρο Αριστερά για να προσδιοριστούν πολιτικά και συχνά απεχθάνονται, ειλικρινά, τον παραδοσιακό μαρξισμό, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι είναι η μετεξέλιξή του. Συνήθως στην πολιτική αρένα, θα σας συστηθούν ως «φιλελεύθεροι», «ευρωπαϊστές», «κεντρώοι», ή «εκσυγχρονιστές». Και το πιο ανησυχητικό είναι πως βρίσκονται πια σε όλα τα κόμματα.
Κείμενο του Τηλέμαχου Χορμοβίτη, που δημοσιεύτηκε στην eleytheriagora.gr στις 5/1/2019. Χρόνος ανάγνωσης 2'.
H παλιά παραδοσιακή Αριστερά, η Αριστερά του «πάλης ξεκίνημα - νέοι αγώνες» και του «εργάτες ενωμένοι - ποτέ νικημένοι», αυτό το άλλοτε κραταιό κίνημα που στις μέρες μας δεν μπόρεσε να επωφεληθεί ούτε από την μεγάλη οικονομική κρίση του 2008, ούτε από την αντι-ελιτίστικη εξέγερση των τελευταίων χρόνων, έχει πεθάνει. Την θάψαμε, της κάναμε και το μνημόσυνο, φάγαμε και τα κόλλυβα και ζωή σε λόγου μας. Γι’ αυτό και όσοι φοβούνται ότι η Αριστερά ετοιμάζεται να εγκαθιδρύσει κομμουνιστική δικτατορία δεν είναι μόνο εκτός τόπου και χρόνου, αλλά κινούνται και στα όρια της γραφικότητας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ξεμπερδέψαμε, αφού στην θέση της έχει έρθει μια νέα Αριστερά. Σε όλη τη Δύση, οι πιο ξύπνιοι αριστεροί, μετά τις συνεχείς αποτυχίες των προβλέψεών τους για κατάρρευση του καπιταλισμού, εγκατέλειψαν τον οικονομικό μαρξισμό και σε, μεγάλο βαθμό, αποδέχτηκαν το μοντέλο του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού ή κορπορατισμού, που κυριαρχεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Την ίδια στιγμή όμως, αντικατέστησαν τον οικονομικό με τον πολιτισμικό μαρξισμό και, ακολουθώντας τη συμβουλή του Γκράμσι, κυριάρχησανστα ΜΜΕ, στον πολιτισμό και στην εκπαίδευση με σκοπό να διαμορφώσουν τις ιδέες της νέας γενιάς.
Πλέον τον ρόλο των «κακών κεφαλαιοκρατών» τον έχει η επάρατος πατριαρχία, το έθνος-κράτος, η λευκή φυλή, η παραδοσιακή οικογένεια ενώ τον ρόλο της «καταπιεσμένης εργατικής τάξης» τον έχουν οι κάθε λογής μειονότητες, υπαρκτές αλλά και ανύπαρκτες ανάλογα με την πληθυσμιακή αυτοδιάγνωση αμέτρητων «καταπιεσμένων» ομάδων.
Όσο για την «δικτατορία του προλεταριάτου», την έχει αντικαταστήσει ο «πολιτικά ορθός» παράδεισος των …καλών αισθημάτων και των θετικών σκέψεων, όπου όμως εύκολα μπορείς να δεις την ζωή σου να καταστρέφεται αν υποστηρίξεις την λάθος ιδέα ή ξεστομίσεις την λάθος λέξη. Βλέπετε, και το αφήγημα της νέας Αριστεράς είναι το ίδιο μανιχαϊστικό και αυταρχικό με αυτό της παλιάς. Αξιοσημείωτο επίσης είναι πως αυτός ο «προοδευτισμός» νέου τύπου σιχαίνεται την εργατική τάξη, που αποδείχτηκε πολύ συντηρητική κοινωνικά για τα γούστα του και βασίζει τη δύναμη του στα μορφωμένα και εύπορα μεσαία στρώματα.
Δυστυχώς, η νέα Αριστερά της «πολιτικά ορθής» λογοκρισίας, των 63 φύλων, του #MeToo και του «Refugees Welcome» (φιλανθρωπίες με τα λεφτά των άλλων μέσω κοινωνικού κράτους), έχει κατορθώσει, ελέγχοντας την ίδια την γλώσσα μας, να υπονομεύσει τους πυλώνες του Δυτικού πολιτισμού, πολύ πιο αποτελεσματικά, από τους ιδεολογικούς πρόγονούς της.
Στην πραγματικότητα, το νέο αυτό ιδεολογικό ρεύμα είναι πολύ πιο ύπουλο και γι’ αυτό πολύ πιο επικίνδυνο από την παλιά Αριστερά. Έχοντας υιοθετήσει τις βασικές αρχές του καπιταλιστικού συστήματος, μπορεί να αποφύγει την άμεση οικονομική κατάρρευση, που θα έφερνε η εφαρμογή των μαρξιστικών οικονομικών, και έτσι έχει το χρόνο να προωθήσει την πολιτισμική ατζέντα του και να ελέγξει τον τρόπο που σκέφτεται η κοινωνία. Επιπλέον, πολλοί από αυτούς τους νέους αριστερούς δεν χρησιμοποιούν καν τον όρο Αριστερά για να προσδιοριστούν πολιτικά και συχνά απεχθάνονται, ειλικρινά, τον παραδοσιακό μαρξισμό, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι είναι η μετεξέλιξή του. Συνήθως στην πολιτική αρένα, θα σας συστηθούν ως «φιλελεύθεροι», «ευρωπαϊστές», «κεντρώοι» ή «εκσυγχρονιστές». Και το πιο ανησυχητικό είναι πως βρίσκονται πια σε όλα τα κόμματα.
Στις χώρες της Δύσης, ήδη διαφαίνεται η αντίδραση αλλά εδώ στην Ελλάδα, ακόμη και να ξεφορτωθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, η νέα Αριστερά έχει καταλάβει καίριες θέσεις στο, δήθεν δεξιό, κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας» και ετοιμάζεται να συνεχίσει το έργο της νυν κυβέρνησης : «ενσωμάτωση» μεταναστών μέσω φορολογικής αφαίμαξης των κοινωνιών υποδοχής, η «πατρίδα μας η Ευρώπη» και «πολιτικά ορθός» δικαιωματισμός. Καλά μας ξεμπερδέματα!
Ανάρτηση στο facebook του δρ. Ιωάννη Πάλμου. Χρόνος ανάγνωσης 2'.
Την Άνοιξη και το καλοκαίρι του 2020 όλοι σχεδόν οι καραντινάκηδες ήταν πεπεισμένοι για δυο πράγματα. Πρώτον, ότι όντως η Κίνα είχε ελέγξει απόλυτα την επιδημία με τα περιοριστικά μέτρα κι είχε πρακτικά εξαφανίσει τον ιό από το έδαφός της, και δεύτερον ότι κι εμείς επίσης είχαμε νικήσει την επιδημία χάρις σε αντίστοιχα περιοριστικά μέτρα. Οι άνθρωποι ήταν τόσο αφιονισμένοι και πέραν πάσης λογικής που κάθε προσπάθεια επαναφοράς στην λογική ήταν μάταια!
Τους έλεγες ας πούμε "Μα τα ίδια μέτρα πήραν και στην Ιταλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Γαλλία και ταυτόχρονα μ' εμάς και δεν πέτυχαν κάτι", αλλά δεν καταλάβαιναν τίποτα. Σαν φανατικοί "πιστοί" σου απαντούσαν πως "Εμείς πήραμε τα πιο σωστά μέτρα διότι έχουμε τον Τσιόδρα και τα εφαρμόσαμε πιο σωστά χάρις στον Χαρδαλιά και το Μητσοτάκη!" Οι κινεζικής εισαγωγής και μεσαιωνικής εμπνεύσεως τσαρλατανισμοί του Τσιόδρα είχαν αναχθεί σε "κορυφαία επιστημονικά επιτεύγματα", ήταν βέβαια απλά μια καθυστέρηση από τύχη.
Το Φθινόπωρο του 2020 κι ενώ η "επιτυχία" είχε θεωρηθεί οριστική και δεδομένη,
Για τουλάχιστον μια δεκαετία, οι πολιτικοί της ΕΕ παραπονούνταν ανοιχτά ότι ο φορολογικός ανταγωνισμός αποτελεί «απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση». Τα δυτικά κράτη δεν θέλουν να αντιμετωπίζουν μικρότερα, φτωχότερα κράτη, που μπορούν να προσφέρουν χαμηλότερους φόρους σε εργοδότες, επενδυτές και παραγωγούς.Τώρα, μετά την αντικατάσταση του Τραμπ από τον Μπάιντεν, οι ΗΠΑ συμμετέχουν σε αυτήν την προσπάθεια, ώστε να αναγκάσουν τις μικρότερες φτωχότερες χώρες να αυξήσουν τους φορολογικούς συντελεστές τους.
Άρθρο του Ryan McMaken, που δημοσιεύτηκε στις 6 Απριλίου 2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης, 4'.
Ήταν από καιρό το όνειρο των κεντρικών σχεδιαστών και των φίλων του παρεμβατισμού να καθιερώσουν έναν παγκόσμιο, ομοιόμορφο φορολογικό συντελεστή για όλες τις χώρες. Αυτοί οι υπέρμαχοι της πολιτικής παγκοσμιοποίησης γνωρίζουν ότι, όσο τα κυρίαρχα κράτη έχουν τη δυνατότητα να καθορίζουν ελεύθερα τους δικούς τους φορολογικούς συντελεστές, ορισμένα από αυτά μπαίνουν στον πειρασμό να συμμετάσχουν στον «φορολογικό ανταγωνισμό» προκειμένου να προσελκύσουν κεφάλαια. Όταν συμβαίνει αυτό, οι «φορολογικοί παράδεισοι» επιτρέπουν σε εταιρείες και ιδιώτες να «ψωνίζουν από διάφορα μαγαζιά», όσον αφορά το πού να τοποθετήσουν τον παραγωγικό τους πλούτο.
Το να είναι μια χώρα μέλος της ΕΕ είναι ένα δόλωμα για κράτη που τους πούλησαν την ιδιότητα του μέλους σαν μια ευκαιρία να συμμετάσχουν σε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου και σε μια πιο συνεργατική ήπειρο
Άρθρο του Brice M. Vanhalen, που δημοσιεύτηκε στις 09/07/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.
Το δημοψήφισμα του 2016 για το Brexit ήταν το αποκορύφωμα μιας συζήτησης που διάρκεσε για χρόνια. Ενώ η παράταξη υπέρ της Εξόδου προώθησε μια ρητορική που στόχευε την ΕΕ ως μια δεσποτική και χωρίς νομιμοποίηση οντότητα που απειλεί την ελευθερία όλων των βρετανών πολιτών, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ μαζί με τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης που υποστήριζαν την Παραμονή στην ΕΕ, αγνόησαν τις περισσότερες από τις ανησυχίες που έθεσε η παράταξη του Brexit εστιάζοντας σε εκείνα τα τμήματα της ρητορικής που θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν σαν «ξενοφοβικά» ή «αντιευρωπαϊκά». Ήταν δύσκολο να κάνουν μια εποικοδομητική συζήτηση σχετικά με τα κίνητρα των πολιτών που υποστήριξαν την επιλογή της Εξόδου. Παρ’ όλα αυτά, ακούγοντας όσα είπε η παράταξη υπέρ της Παραμονής, φάνηκε ότι πίσω από το Brexit υπάρχει ένα σύμπλεγμα διαπλεκόμενων ζητημάτων σχετικά με το τι έχει καταλήξει να είναι η ΕΕ και ποιες προοπτικές προτείνει η ΕΕ για το μέλλον.
Ο καλύτερος τρόπος για να αφυπνισθεί και να διατηρηθεί το αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών δεν είναι η ενίσχυση του κράτους , που συνήθως έχει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει, αλλά η αποχώρηση του από δραστηριότητες που μονοπωλεί εδώ και δεκαετίες
Άρθρο του Τηλέμαχου Χορμοβίτη, που δημοσιεύτηκε στις 14 Απριλίου 2011 από την ιστοσελίδα Μπλε Μήλο. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Στην εικόνα, ο εθνικός ευεργέτης Γρηγόριος Μαρασλής.
Οι γραφειοκράτες, οι επιστήμονες και οι δημοσιογράφοι προσποιούνται ότι έχουν όλες τις απαντήσεις αλλά δεν τις έχουν. Επίσης, δεν έχουν προσωπικό κόστος.
Άρθρο του Patrick Carol, δημοσιευμένο στις 4 Φεβρουαρίου 2021 από το FEE. Πρώτη αναδημοσίευση, eleytheriagora.gr. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.
Η πανδημία του COVID-19 και τα επακόλουθα lock down κάνουν τη ζωή εξαιρετικά δύσκολη για πολλούς ανθρώπους και μερικά από τα πιο σκληρά πλήγματα τα έχουν υποστεί οι φτωχοί και οι περιθωριοποιημένοι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους και ανύπαντρες μητέρες που δεν μπορούν να παρέχουν φροντίδα στα παιδιά τους. Υπάρχουν ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να λάβουν την υποστήριξη που χρειάζονται και άτομα με ψυχικές ασθένειες που βασανίζονται με την απώλεια των καθημερινών τους δραστηριοτήτων.
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τους ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο είναι ότι, πολύ συχνά, είναι αόρατοι για την κοινωνία γενικότερα. Ζητήματα όπως η φτώχεια, ο εθισμός, η ψυχική ασθένεια και η ενδο-οικογενειακή κακοποίηση δεν εμφανίζονται συχνά στις ειδήσεις, οπότε είναι εύκολο να λησμονούμε ότι αυτές οι δυσκολίες αποτελούν μια μόνιμη πραγματικότητα για εκατομμύρια ανθρώπους.
Με την έλευση του σύγχρονου κράτους, η φυσική ισορροπία έχει διαταραχθεί εξαιτίας της ιδιοποίησης, εκ μέρους του, του ρόλου των γονέων.
Άρθρο του Peyton Gouzien, δημοσιευμένο στις 8 Σεπτεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'.
Οι υποστηρικτές του κράτους συχνά επισημαίνουν την άποψη ότι το «κράτος είναι ο αρχαιότερος θεσμός στην ανθρώπινη ιστορία» για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή του. Πρόκειται για έναν εξωφρενικά ψευδή ισχυρισμό, που καταρρίφθηκε από τον δικό μας Ryan McMaken σε διάλεξη του φετινού Mises University. Ο αρχαιότερος θεσμός στην ανθρώπινη ιστορία είναι η οικογένεια. Ακόμη και οι Νεάντερταλ, οι βιολογικοί, εξελικτικοί πρόγονοι μας, στους οποίους δεν υπήρχε ο περίπλοκος πολιτισμός των homosapiens, είχαν οικογενειακές ενώσεις που ήταν κρίσιμες για την επιβίωσή τους ως είδος. Ακόμα και άλλοι πίθηκοι που υπάρχουν σήμερα, όπως οι χιμπατζήδες, έχουν οικογενειακές ενώσεις συγκρίσιμες με τις δικές μας.
Η οικογένεια υπήρξε ένας σημαντικός παράγοντας για την επιβίωση των ανθρώπων, και παραμένει ένα κρίσιμο κομμάτι της ανθρώπινης επιβίωσης ακόμα και σήμερα. Από την ημέρα που γεννιόμαστε οι γονείς μας, είτε βιολογικοί είτε θετοί, είναι οι κηδεμόνες μας και οι κύριες επιρροές των ηθικών μας αρχών και της άποψης μας για τη ζωή. Αυτός είναι ο ρόλος που αναλαμβάνουν και η υπηρεσία που προσφέρουν στα παιδιά τους, ως η κύρια αρχή καθοδήγησης, τιμωρίας και ο καταλύτης της επιτυχίας τους στη ζωή.
Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι στον φυσιολογικό κόσμο. Με την έλευση του σύγχρονου κράτους,
Ο κόσμος νομίζει ότι τα δημόσια σχολεία είναι δωρεάν και τα ιδιωτικά σχολεία ακριβά. Αλλά μόλις λάβετε υπ’ όψη την προέλευση της χρηματοδότησής τους, η ιδιωτική εναλλακτική λύση είναι πολύ φθηνότερη. Στην πραγματικότητα, τα δημόσια σχολεία κοστίζουν όσο τα πιο ακριβά και εκλεκτά ιδιωτικά σχολεία. Η διαφορά είναι ότι το κόστος της δημόσιας εκπαίδευσης κατανέμεται σε ολόκληρο τον πληθυσμό, ενώ το κόστος του ιδιωτικού σχολείου βαρύνει μόνο τις οικογένειες με παιδιά σε σχολική ηλικία.
Άρθρο του Lew Rockwell, δημοσιευμένο στις 14/7/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.
Στην αμερικανική κουλτούρα, τα δημόσια σχολεία επαινούνται δημόσια και επικρίνονται κατ' ιδίαν, κάτι που είναι περίπου το αντίθετο από το πώς τείνουμε να αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η [σ.σ αλυσίδα σουπερ-μάρκετ] Walmart. Δημόσια, όλοι λένε ότι η Walmart είναι απαίσια, γεμάτη κακής ποιότητας ξένα προϊόντα, και ότι εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους. Αλλά κατ' ιδίαν, αγοράζουμε αγαθά σε καλές τιμές, ποιοτικά προϊόντα, και υπάρχει μια μακρά σειρά ανθρώπων που ελπίζουν να προσληφθούν εκεί.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα δημόσια σχολεία αποτελούν μέρος της πολιτικής μας θρησκείας, ένα από τα πρώτα στοιχεία που επικαλούνται οι άνθρωποι για να δείξουν ότι το κράτος μας εξυπηρετεί. Και υπάρχει επίσης ένα ψυχολογικό στοιχείο. Οι περισσότεροι από εμάς παραδίδουμε τα παιδιά μας στο κράτος, οπότε σίγουρα το κράτος πρέπει να έχει το συμφέρον μας ως πρώτιστο μέλημά του!
