M. Rothbard: Τα έθνη σε έναν αναρχοφιλελεύθερο κόσμο δίχως κράτη

Το έθνος, φυσικά, δεν είναι το ίδιο με το κράτος, μια διαφορά την οποία οι παλιότεροι και οι κλασσικοί φιλελεύθεροι όπως ο Ludwig von Mises και ο Albert Jay Nock κατανοούσαν πολύ καλά

Κείμενο του Murray Rothbard με τίτλο Nations by Consent, που γράφτηκε το 1994 και δημοσιεύτηκε στις 9/12/2017 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 14'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Εισαγωγή

Οι φιλελεύθεροι τείνουν να επικεντρώνονται σε δύο σημαντικές μονάδες ανάλυσης: το άτομο και το κράτος. Και όμως, ένα από τα πιο δραματικά και σημαντικά γεγονότα της εποχής μας ήταν η επανεμφάνιση – με κρότο – τα τελευταία πέντε χρόνια, μιας τρίτης και πολύ παραγνωρισμένης πτυχής του πραγματικού κόσμου, του «έθνους». Όταν εξετάζεται έστω και κατ' ελάχιστον το «έθνος», συνδέεται συνήθως με το κράτος, όπως στην φράση «το έθνος-κράτος», αυτή η έννοια όμως πήρε μια ιδιαίτερη μορφή κατά τους τελευταίους αιώνες και εξελίχθηκε σε ένα οικουμενικό κλισέ. Τα τελευταία πέντε χρόνια όμως, είδαμε, ως επακόλουθο της κατάρρευσης του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και στην ανατολική Ευρώπη, μια ζωηρή και απρόσμενα ραγδαία αποσύνθεση του κεντρικού κράτους, ή του υποτιθέμενου εθνικού κράτους, στις εθνοτικές του συνιστώσες. Το γνήσιο έθνος, ή η αρχή της εθνικότητας, έχει κάνει μια δραματική επανεμφάνιση στην παγκόσμια σκηνή.

Οι ρίζες της σύγχρονης οικολογικής μισανθρωπίας: Οι θεωρίες του Thomas Malthus

 Ίσως το πιο οδυνηρό χαρακτηριστικό της θεωρίας του καλοήθους αυτού ανθρώπου να είναι η ιδιόμορφη άποψή του για την σπανιότητα των πόρων, η οποία έχει εισχωρήσει στη σύγχρονη σκέψη στη βιολογία, τον περιβαλλοντισμό, και την οικονομία. 

Άρθρο του Richard Gunderman, που δημοσιεύτηκε από το AIER στις 11 Οκτωβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

O Τόμας Μάλθους δεν ήταν στ’ αλήθεια ένας κακός άνθρωπος. Απλώς είχε μια πραγματικά φρικτή ιδέα - ότι ο κόσμος πάντα περιέχει υπερβολικά πολλά ανθρώπινα όντα. Για να το θέσουμε λίγο πιο απαλά: Ο Malthus πίστευε ότι δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανείς τα ανθρώπινα όντα στο ότι θα κρατήσουν τον πληθυσμό τους υπό έλεγχο και ότι θα διατηρήσουν μια συνετή παρουσία στη κλίμακα της Δημιουργίας. Ο Malthus, του οποίου το ίδιο το επώνυμο αρχίζει με το λατινικό mal-, που σημαίνει κακό, δεινό, ή ασθένεια και οδηγεί συνειρμικά στις λέξεις κακοήθεια, κακόβουλος και κακοπροαίρετος, δεν ήταν αληθινά τόσο κακός. Στην πραγματικότητα, το όνομά του προέρχεται από τη λέξη malthouse (βυνοποιείο) ένα κτίριο στο οποίο οι σπόροι των δημητριακών προετοιμάζονται για της χρήση τους στη ζυθοποιία. Απλώς, ο Malthus μας έκανε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον με καχυποψία, φθόνο και ζήλια - ένα κακόβουλο μείγμα που μετατοπίζει την προσοχή μας από το τι θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε, σε αυτό που ενδέχεται να χάσουμε ο ένας εξαιτίας του άλλου.

Hoppe: Γιατί οι σύγχρονοι συντηρητικοί πρέπει να ξαναγίνουν αντικρατιστές

Μετά τον πόλεμο, από ένα αντι-εξισωτικό, αριστοκρατικό, αντι-κρατιστικό ιδεολογικό ρεύμα, ο συντηρητισμός μετατράπηκε σε ένα κίνημα πολιτισμικά συντηρητικών κρατιστών: η δεξιά πτέρυγα των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών.

Άρθρο του Hans-Hermann Hoppe, που δημοσιεύτηκε στις 24/3/2005 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 14'.

Beethoven - The Ruins of Athens, Op. 113

Ο σύγχρονος συντηρητισμός, στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, είναι συγκεχυμένος και παραμορφωμένος. Υπό την επίδραση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και με τον μετασχηματισμό των ΗΠΑ και της Ευρώπης σε μαζικές δημοκρατίες μετά  τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, ο συντηρητισμός μετατράπηκε από μια αντι-εξισωτική, αριστοκρατική, αντι-κρατιστική ιδεολογική δύναμη, σε ένα κίνημα πολιτισμικά συντηρητικών κρατιστών: η δεξιά πτέρυγα των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών.

Οι περισσότεροι σύγχρονοι αυτοαποκαλούμενοι συντηρητικοί ανησυχούν, όπως θα έπρεπε, για τη φθορά της οικογένειας, τα διαζύγια, τα εκτός γάμου παιδιά, την έλλειψη σεβασμού, την πολυπολιτισμικότητα, την κοινωνική διάλυση, τη σεξουαλική ελευθεριότητα και την εγκληματικότητα. Όλα αυτά τα φαινόμενα τα θεωρούν ανωμαλίες και αποκλίσεις από τη φυσική τάξη, ή αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κανονικότητα.

Ωστόσο, οι περισσότεροι σύγχρονοι συντηρητικοί (τουλάχιστον οι περισσότεροι εκπρόσωποι του συντηρητικού κατεστημένου) είτε δεν αναγνωρίζουν ότι ο στόχος τους για αποκατάσταση της κανονικότητας απαιτεί τις πιο δραστικές, ακόμη και επαναστατικές, αντι-κρατικές κοινωνικές αλλαγές, ή (αν το γνωρίζουν αυτό) συμπράττουν στην προδοσία της πολιτισμικής ατζέντας του συντηρητισμού από μέσα, προκειμένου να προωθήσουν μια εντελώς διαφορετική ατζέντα.

Τι δικαιώματα έχουν οι αγέννητες, μελλοντικές γενιές;

Πολλοί λένε ότι τα οικονομικά οφείλουν να επικεντρωθούν στη διατήρηση των φυσικών πόρων για τις απώτερες μελλοντικές γενιές, λόγω της κλιματικής αλλαγής. Αυτό μπορεί να ακούγεται ελκυστικό αρχικά, αλλά σύντομα ανακαλύπτουμε πόσο δύσκολο είναι να προβλέψουμε τις ανάγκες του μέλλοντος και να αγνοήσουμε αυτές του παρόντος.

Άρθρο του David Gordon, που δημοσιεύτηκε στις 29/1/2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Μερικές φορές κάποιοι ισχυρίζονται ότι η ελεύθερη αγορά είναι άδικη για τις μελλοντικές γενιές. Ο Mises μας λέει ξανά και ξανά ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα «μαζικής παραγωγής για τις μάζες» που κατευθύνεται από τις «ψήφους - δολάρια» των καταναλωτών, και οι καταναλωτές για τους οποίους μιλά είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στο σήμερα. Αυτοί οι άνθρωποι θα ενεργήσουν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, αλλά τι γίνεται με εκείνους που θα τους διαδεχτούν στο μέλλον; Μήπως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την εποχή όταν «όπως κι οι γεννήτορές μας, οι γιοι μας θα έχουν φύγει», με τα λόγια του Ralph Waldo Emerson; 

Στο A Poverty of Reason: Sustainable Development and Economic Growth (2002),

Ανατομία της παθογένειας της Νέας Δημοκρατίας

Ο Καραμανλής λοιπόν, το '74 επέστρεψε για να επιβάλει σοσιαλισμό δυτικής απόχρωσης και, πρέπει να ομολογήσουμε, τις προθέσεις του δεν τις έκρυψε αρχής γενομένης από τον πολιτικό οργανισμό και το όνομα που δημιούργησε.

Κείμενο του Δημήτρη Μαλαμούλη, που δημοσιεύτηκε στις 19/5/2019 από την Ελεύθερη Αγορά.

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων ίδρυσε και ένα καινούργιο κόμμα, την Νέα Δημοκρατία.

Δημοκρατία, ελευθερία και αριστερισμός

Ο τίτλος από μόνος του είναι δηλωτικός των προθέσεων του αποκαλούμενου «εθνάρχη».
Γενικώς, τα δεξιά κόμματα τόσο στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα στην Ευρώπη, είχαν διαφορετικούς όρους για να επιδείξουν την ιδεολογική τους τοποθέτηση. Συνήθως χρησιμοποιούσαν τον όρο «λαϊκό» για να δείξουν την ρίζα τους και την νομιμοποίηση που τους παρείχε κυρίως το έθνος το οποίο εκφράζεται μέσω του λαού. Συχνά και ομοίως, από την προπολεμική εποχή χρησιμοποιούσαν τον όρο ελευθερία και τα παράγωγα της, παίρνοντας σαφείς αποστάσεις από τον όρο δημοκρατία και τα παράγωγα του η τα συνθετικά του τα οποία συνιστούν ονοματοδοσίες κομμάτων τα οποία αντλούν νομιμοποίηση, θέσεις και απόψεις από την αριστερά , τον μαρξισμό και τις μεταλλάξεις του (σοσιαλισμός , μεταμοντερνισμός και σήμερα η δικτατορία της πολιτικής ορθότητας).

Με αλλά λόγια χρησιμοποιώντας τον όρο δημοκρατία

Πώς η υποτίμηση του νομίσματός της γκρέμισε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αυτό που επέφερε την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και τη φθορά του πολιτισμού της ήταν η διάλυση των σχετικά ελεύθερων οικονομικών διασυνδέσεων, όχι οι βαρβαρικές επιδρομές. Οι ξένοι εισβολείς απλώς εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που τους πρόσφερε η εσωτερική αδυναμία της αυτοκρατορίας. 

Άρθρο του του Ludwig von Mises, που δημοσιεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'. 

Η επίγνωση των επιπτώσεων της κρατικής παρέμβασης στις τιμές της αγοράς μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τις οικονομικές αιτίες ενός κοσμο-ιστορικού γεγονότος, της παρακμής του αρχαίου πολιτισμού. 

Μπορεί να παραμένει ανοιχτό το εάν είναι σωστό ή όχι να ονομάζουμε την οικονομική οργάνωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καπιταλισμό. Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τον 2ο αιώνα, την εποχή των Αντωνίνων, των «αγαθών» αυτοκρατόρων, είχε φτάσει σε ένα υψηλό στάδιο κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας και δια-περιφερειακού εμπορίου. Αρκετά μητροπολιτικά κέντρα, ένας σημαντικός αριθμός πόλεων μεσαίου μεγέθους, και πολλές μικρές πόλεις φιλοξενούσαν έναν εκλεπτυσμένο πολιτισμό.