Οι επίσημες, κρατικές αργίες σημαίνουν λιγότερη ελευθερία κι ευελιξία για τους εργαζόμενους

Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν την ελευθερία να παίρνουν τις άδειές τους όταν τις χρειάζονται περισσότερο. Οι επίσημες κρατικές αργίες δεν σημαίνουν στην πραγματικότητα περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Σημαίνουν απλώς λιγότερη ευελιξία.

Άρθρο του Patrick Carol, που δημοσιεύτηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ένα από τα πράγματα που οι άνθρωποι έχουν την τάση να εκτιμούν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, και ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων, είναι οι επίσημες αργίες. Αυτές οι μέρες άδειας θεωρούνται δεδομένες από πολλούς, και ελάχιστοι άνθρωποι αναλογίζονται ποτέ εάν έχουν κάποια μειονεκτήματα. Αλλά όπως θα σας πει οποιοσδήποτε καλός οικονομολόγος, τα πάντα συνοδεύονται από αμοιβαίες αντισταθμίσεις, και οι διακοπές δεν αποτελούν εξαίρεση. Το θέμα, λοιπόν, είναι να καταλάβουμε πού βρίσκεται το κόστος και ποιος, τελικά, το πληρώνει.

Η ιδιωτική ιδιοκτησία και το πνεύμα των Χριστουγέννων

Η ελευθερία χρήσης της ιδιωτικής τους ιδιοκτησίας είναι που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να προσφέρουν από αυτά που κατέχουν

Αυτό το σύντομο κείμενο κυκλοφόρησε αρχικά στο τεύχος Δεκεμβρίου 1986 του περιοδικού The Freeman, και αναδημοσιεύτηκε από το FEE. Χρόνος ανάγνωσης 1'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Παίρνουμε πολύ περισσότερα από τη ζωή απ' όσα πληρώνουμε, γιατί πολλοί άνθρωποι δίνουν πολύ περισσότερα από ό,τι οι υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνονται. Αυτή είναι η ουσία του πνεύματος των Χριστουγέννων, όπως απεικονίζεται από τον Charles Dickens στο A Christmas Carol .

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας Bertrand de Jouvenel σημείωσε ότι απολαμβάνουμε «την ζεστή φιλοξενία, τις χαλαρές συζητήσεις, τις φιλικές συμβουλές, τις εθελοντικές και χωρίς ανταμοιβή υπηρεσίες. Ο πολιτισμός και η κουλτούρα, στην πραγματικότητα η ίδια η ύπαρξη της κοινωνίας, εξαρτώνται από τέτοιες εθελοντικές, χωρίς ανταμοιβή δραστηριότητες». Αλλά τέτοιες δραστηριότητες πολύ συχνά εξαρτώνται από την ύπαρξη χρόνου, χρημάτων και περιουσίας. Είναι η ελευθερία χρήσης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να δίνουν από αυτά που κατέχουν.

Ο Ντίκενς αντιπαραβάλλει το χριστουγεννιάτικο πνεύμα της προσφοράς, της γενναιοδωρίας, της κοινωνικότητας και της ευθυμίας, με τη τσιγκουνιά του θλιβερού, άπληστου, χολωμένου Ebenezer Scrooge. Στο μυαλό του Ντίκενς, ο Σκρουτζ ήταν ένας τυπικός καπιταλιστής. Αλλά ο Σκρουτζ δεν ήταν περισσότερο ένας «τυπικός» καπιταλιστής, απ' όσο ο Ντίκενς ήταν ένας «τυπικός» συγγραφέας. Επιπλέον, όταν ο Σκρουτζ μεταστράφηκε χάρη στα πνεύματα των Χριστουγέννων - του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος-  ήταν η ιδιωτική του ιδιοκτησία που του επέτρεψε να γίνει γενναιόδωρος.

Είναι ειρωνικό ότι το κράτος πρόνοιας, που προορίζεται να είναι ένα σύστημα όπου τα χρήματα (σ.σ. εκείνων που το χρηματοδοτούν εξαναγκαστικά) δεν έχουν σημασία, έχει γίνει ένα σύστημα όπου μόνο τα χρήματα έχουν σημασία. Πολλές υπηρεσίες που προσφέρονταν παλαιότερα από την οικογένεια, τους φίλους και τους εθελοντές, χωρίς κάποια προσδοκία χρηματικής ανταμοιβής, τώρα εξαρτώνται από φόρους και γραφειοκρατικές αποφάσεις. Σε ένα κράτος πρόνοιας, η πράξη του να προσφέρεις υποβαθμίζεται σε μια κρατική θέση εργασίας από τις εννέα έως τις πέντε.

Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα της προσφοράς και του μοιράσματος εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα επειδή ο καπιταλισμός και η ιδιωτική ιδιοκτησία επιβιώνουν. Αυτό που δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ο Ντίκενς είναι ότι η κατοχή ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η ελευθερία χρήσης της, είναι που καθιστούν εφικτό το χριστουγεννιάτικο πνεύμα προσφοράς.

***

Η συνεισφέρουσα συντάκτρια Bettina Bien Greaves ήταν επί μακρόν μέλος του προσωπικού της FEE, μόνιμη μελετητής και διευθύντρια. Παρακολούθησε για πολλά χρόνια το σεμινάριο του Ludwig von Mises στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και είναι μεταφράστρια, επιμελήτρια και βιβλιογράφος των έργων του.

Όμικρον: Η απέλπιδα προσπάθεια των εμπόρων του τρόμου και των εμβολίων

Ορίστε κάτι που δεν αναφέρουν τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τα κρούσματα Omicron: σημειώνονται μεταξύ των πλήρως εμβολιασμένων

Άρθρο του φιλελεύθερου Αμερικανού πολιτικού Ron Paul, που δημοσιεύτηκε στις 21/12/2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 2'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ακριβώς τη στιγμή που οι αντισυνταγματικοί υποχρεωτικοί εμβολιασμοί του Προέδρου Μπάιντεν απορρίπτονταν μετ’ επαίνων από τα δικαστήρια, οι αυταρχικοί πολιτικοί και γραφειοκράτες δημόσιας υγείας, και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ανακοίνωσαν μια νέα παραλλαγή του Covid για να δικαιολογήσουν έναν ακόμη γύρο καραντινών και περιορισμών. Τα πράγματα τα οποία δεν λειτούργησαν την προηγούμενη φορά, ισχυρίζονται ότι θα ήταν καλή ιδέα να τα επαναλάβουμε αυτή τη φορά. 

Για αυτούς τους εξουσιαστές, ο χρόνος εμφάνισης της Όμικρον ήταν τέλειος.

Όχι, ο καπιταλισμός δεν «σκοτώνει τον πλανήτη». Ο κρατισμός/σοσιαλισμός είναι η αληθινή απειλή.

Τα οικολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν οφείλονται στον «καπιταλισμό», αλλά στα μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης πάνω στα οποία βασίζονται όλα τα υπάρχοντα κρατικοπαρεμβατικά/σοσιαλιστικά οικονομικά συστήματα.

Άρθρο του Joshua Taggart, που δημοσιεύτηκε στις 2 Νοεμβρίου από το Cap-X. Χρόνος ανάγνωσης 3'. Επιμέλεια κειμένου, Νίκος Μαρής.

Στο τελευταίο του άρθρο στον Guardian, ο George Monbiot υποστήριξε ότι «ο καπιταλισμός δολοφονεί τον πλανήτη». Στο άρθρο του, υπερασπίζεται μια ιδεολογία «απο-ανάπτυξης» και προτείνει έναν φόρο επί του πλούτου σε μια περιοριστική βάση: «χρειάζεται να κατεβάσουμε ταχύτητα… όπως ακριβώς υπάρχει ένα όριο φτώχειας κάτω από το οποίο κανείς δεν πρέπει να πέφτει, έτσι υπάρχει και ένα όριο πλούτου το οποίο κανείς δεν πρέπει να ξεπερνά».

Το βασικό επιχείρημα του Monbiot είναι ότι οι υπερπλούσιοι έχουν κλέψει ανυπολόγιστα πλούτη και είναι ευθύνη του κράτους να πάρει πίσω ένα μέρος (μπορεί και μεγάλο) αυτού του πλούτου. Ακόμη χειρότερα, οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τον πλούτο τους για να καταστρέφουν τον κόσμο ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν τα πολλά τους σπίτια και τα πολυτελή τους γιωτ.

Αν όλα αυτά σας ακούγονται σαν μια γελοία θεωρία συνωμοσίας, περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Ανοιχτή επιστολή σε σένα που έχεις κουραστεί από την μαζική υστερία

Ανάρτηση του Σταύρου Κατσούλη, που δημοσιεύτηκε στο facebook στις 27 Νοεμβρίου 2021. Χρόνος ανάγνωσης 3'.

Αγαπητοί μου

Βρισκόμαστε περίπου στο μάτι του κυκλώνα μιας πραγματικά τρομαχτικής διαδικασίας υλοποίησης μιας νέας, εξαιρετικά αποτελεσματικής τεχνοκρατικής δικτατορίας. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν θα είναι ό,τι πιο τρομακτικό έχει καταγραφεί ποτέ στα κατάστιχα της ιστορίας, εάν και εφ' όσον το επιτρέψουμε. Μέχρι στιγμής, το επιτρέπουμε.

Μοναρχίες vs Δημοκρατίες. Πού υπάρχει μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη;

O αναρχοφιλελεύθερος διανοούμενος Hans-Hermann Hoppe φαίνεται πως για άλλη μια φορά είχε δίκιο. Τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι οι μοναρχίες —ιδιαίτερα οι μικρές σε πληθυσμό— είναι πιο ειρηνικές, πιο σταθερές και προστατεύουν την ιδιωτική ιδιοκτησία καλύτερα από τους δημοκρατικούς γείτονές τους 

Άρθρο του Lipton Matthews, που δημοσιεύτηκε στις 23/4/2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Η προέλευση της εμμονής του Bill Gates με τους μαζικούς εμβολιασμούς

Φαίνεται πως ο Gates είναι καθηλωμένος στην πλάνη ότι ο άνθρωπος είναι ένα γρανάζι σε μια τεράστια μηχανή που ονομάζεται κοινωνία, η οποία χρειάζεται απεγνωσμένα τη διευθυντική και τεχνολογική του ηγεσία, ώστε να την βελτιώσει σε βαθμό λειτουργικής τελειότητας. 

Άρθρο του Jeffrey Tucker, που δημοσιεύτηκε στο Brownstone Institute στις 12 Νοεμβρίου 2021. Χρόνος ανάγνωσης 6'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Σταύρος Λογαρίδης - Σνιφ, σνιφ

(Σήμα της εκπομπής Μουσικόραμα) 

Σε μια απρόσμενη συνέντευξη, ο Μπιλ Γκέιτς δήλωσε τα εξής: «Δεν είχαμε εμβόλια που να εμποδίζουν τη μετάδοση. Αποκτήσαμε εμβόλια που βοηθούν την υγεία σας, αλλά που μειώνουν μόνο ελαφρώς τη μετάδοση. Χρειαζόμαστε νέους τρόπους εμβολιασμού».

Είναι παράξενο το πώς μιλάει για τα φάρμακα, σαν να πρόκειται για λογισμικό: «Δοκιμάστε το, παρατηρήστε πώς λειτουργεί. Όταν βρείτε πρόβλημα, βάλτε τους τεχνικούς να δουλέψουν. Κάθε νέα επανάληψη είναι ένα πείραμα. Μπορείτε ελεύθερα να κάνετε μια δωρεάν δοκιμή, μέχρι να το αγοράσετε τελικά. Σίγουρα με τον καιρό, θα βρούμε την απάντηση στο πρόβλημα του αποκλεισμού ή της εξάλειψης των παθογόνων.» 

Λογισμικό. Εξαρτήματα. Εφαρμογές. Συνδρομές (σ.σ. εξαμηνιαίες κατα προτίμηση) ! Έτσι σκέφτεται, λες και το ανθρώπινο σώμα και ο θανατηφόρος χορός του με τους ιούς είναι ένα πρόσφατο πρόβλημα και βρισκόμαστε μόλις στην αρχή της εύρεσης λύσεων, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αυτή η πραγματικότητα είναι παρούσα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, και ότι σημειώσαμε τρομερή επιτυχία κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα ελαχιστοποιώντας τις βλαπτικές συνέπειες των παθογόνων, χωρίς την καθοδήγηση και την ευεργεσία του. 

James Bond και κράτος πατερούλης: Μια φιλελεύθερη οπτική

Άρθρο του Peter Anderson, που δημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 3'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Η κυκλοφορία του φιλμ «No Time to Die» σηματοδοτεί το τέλος της καριέρας του Daniel Craig ως James Bond. Από τότε που ανέλαβε αυτόν τον ρόλο το 2006 για το «Casino Royale», οι κριτικοί επιδοκίμασαν την πιο ρεαλιστική αντίληψη των ταινιών του για τον διάσημο κατάσκοπο του Ίαν Φλέμινγκ. 1  Και με τα ξανθά του μαλλιά, ένα κεφάλι στο μέγεθος και το σχήμα μιας σημαδούρας, κι ένα ασορτί ντύσιμο, ο Κρεγκ υπήρξε σίγουρα μια οπτική απόκλιση από τους προκατόχους του. Είναι απόλυτα ταιριαστό λοιπόν, που το φινάλε του στον ρόλο έρχεται μέσα από μια ταινία όπου η πραγματικότητα του αποτυχημένου κεντρικού σχεδιασμού των κυβερνώντων μας και της βίαιης παρεμβατικότητάς τους -που οδηγεί σε μια πιο βίαιη ακόμα παρεμβατικότητα- εκδηλώνονται στο πλήρες μεγαλείο τους.

M. Rothbard: Τα έθνη σε έναν αναρχοφιλελεύθερο κόσμο δίχως κράτη

Το έθνος, φυσικά, δεν είναι το ίδιο με το κράτος, μια διαφορά την οποία οι παλιότεροι και οι κλασσικοί φιλελεύθεροι όπως ο Ludwig von Mises και ο Albert Jay Nock κατανοούσαν πολύ καλά

Κείμενο του Murray Rothbard με τίτλο Nations by Consent, που γράφτηκε το 1994 και δημοσιεύτηκε στις 9/12/2017 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 14'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Εισαγωγή

Οι φιλελεύθεροι τείνουν να επικεντρώνονται σε δύο σημαντικές μονάδες ανάλυσης: το άτομο και το κράτος. Και όμως, ένα από τα πιο δραματικά και σημαντικά γεγονότα της εποχής μας ήταν η επανεμφάνιση – με κρότο – τα τελευταία πέντε χρόνια, μιας τρίτης και πολύ παραγνωρισμένης πτυχής του πραγματικού κόσμου, του «έθνους». Όταν εξετάζεται έστω και κατ' ελάχιστον το «έθνος», συνδέεται συνήθως με το κράτος, όπως στην φράση «το έθνος-κράτος», αυτή η έννοια όμως πήρε μια ιδιαίτερη μορφή κατά τους τελευταίους αιώνες και εξελίχθηκε σε ένα οικουμενικό κλισέ. Τα τελευταία πέντε χρόνια όμως, είδαμε, ως επακόλουθο της κατάρρευσης του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και στην ανατολική Ευρώπη, μια ζωηρή και απρόσμενα ραγδαία αποσύνθεση του κεντρικού κράτους, ή του υποτιθέμενου εθνικού κράτους, στις εθνοτικές του συνιστώσες. Το γνήσιο έθνος, ή η αρχή της εθνικότητας, έχει κάνει μια δραματική επανεμφάνιση στην παγκόσμια σκηνή.

Οι ρίζες της σύγχρονης οικολογικής μισανθρωπίας: Οι θεωρίες του Thomas Malthus

 Ίσως το πιο οδυνηρό χαρακτηριστικό της θεωρίας του καλοήθους αυτού ανθρώπου να είναι η ιδιόμορφη άποψή του για την σπανιότητα των πόρων, η οποία έχει εισχωρήσει στη σύγχρονη σκέψη στη βιολογία, τον περιβαλλοντισμό, και την οικονομία. 

Άρθρο του Richard Gunderman, που δημοσιεύτηκε από το AIER στις 11 Οκτωβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

O Τόμας Μάλθους δεν ήταν στ’ αλήθεια ένας κακός άνθρωπος. Απλώς είχε μια πραγματικά φρικτή ιδέα - ότι ο κόσμος πάντα περιέχει υπερβολικά πολλά ανθρώπινα όντα. Για να το θέσουμε λίγο πιο απαλά: Ο Malthus πίστευε ότι δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανείς τα ανθρώπινα όντα στο ότι θα κρατήσουν τον πληθυσμό τους υπό έλεγχο και ότι θα διατηρήσουν μια συνετή παρουσία στη κλίμακα της Δημιουργίας. Ο Malthus, του οποίου το ίδιο το επώνυμο αρχίζει με το λατινικό mal-, που σημαίνει κακό, δεινό, ή ασθένεια και οδηγεί συνειρμικά στις λέξεις κακοήθεια, κακόβουλος και κακοπροαίρετος, δεν ήταν αληθινά τόσο κακός. Στην πραγματικότητα, το όνομά του προέρχεται από τη λέξη malthouse (βυνοποιείο) ένα κτίριο στο οποίο οι σπόροι των δημητριακών προετοιμάζονται για της χρήση τους στη ζυθοποιία. Απλώς, ο Malthus μας έκανε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον με καχυποψία, φθόνο και ζήλια - ένα κακόβουλο μείγμα που μετατοπίζει την προσοχή μας από το τι θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε, σε αυτό που ενδέχεται να χάσουμε ο ένας εξαιτίας του άλλου.

Hoppe: Γιατί οι σύγχρονοι συντηρητικοί πρέπει να ξαναγίνουν αντικρατιστές

Μετά τον πόλεμο, από ένα αντι-εξισωτικό, αριστοκρατικό, αντι-κρατιστικό ιδεολογικό ρεύμα, ο συντηρητισμός μετατράπηκε σε ένα κίνημα πολιτισμικά συντηρητικών κρατιστών: η δεξιά πτέρυγα των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών.

Άρθρο του Hans-Hermann Hoppe, που δημοσιεύτηκε στις 24/3/2005 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 14'.

Beethoven - The Ruins of Athens, Op. 113

Ο σύγχρονος συντηρητισμός, στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, είναι συγκεχυμένος και παραμορφωμένος. Υπό την επίδραση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και με τον μετασχηματισμό των ΗΠΑ και της Ευρώπης σε μαζικές δημοκρατίες μετά  τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, ο συντηρητισμός μετατράπηκε από μια αντι-εξισωτική, αριστοκρατική, αντι-κρατιστική ιδεολογική δύναμη, σε ένα κίνημα πολιτισμικά συντηρητικών κρατιστών: η δεξιά πτέρυγα των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών.

Οι περισσότεροι σύγχρονοι αυτοαποκαλούμενοι συντηρητικοί ανησυχούν, όπως θα έπρεπε, για τη φθορά της οικογένειας, τα διαζύγια, τα εκτός γάμου παιδιά, την έλλειψη σεβασμού, την πολυπολιτισμικότητα, την κοινωνική διάλυση, τη σεξουαλική ελευθεριότητα και την εγκληματικότητα. Όλα αυτά τα φαινόμενα τα θεωρούν ανωμαλίες και αποκλίσεις από τη φυσική τάξη, ή αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κανονικότητα.

Ωστόσο, οι περισσότεροι σύγχρονοι συντηρητικοί (τουλάχιστον οι περισσότεροι εκπρόσωποι του συντηρητικού κατεστημένου) είτε δεν αναγνωρίζουν ότι ο στόχος τους για αποκατάσταση της κανονικότητας απαιτεί τις πιο δραστικές, ακόμη και επαναστατικές, αντι-κρατικές κοινωνικές αλλαγές, ή (αν το γνωρίζουν αυτό) συμπράττουν στην προδοσία της πολιτισμικής ατζέντας του συντηρητισμού από μέσα, προκειμένου να προωθήσουν μια εντελώς διαφορετική ατζέντα.

Τι δικαιώματα έχουν οι αγέννητες, μελλοντικές γενιές;

Πολλοί λένε ότι τα οικονομικά οφείλουν να επικεντρωθούν στη διατήρηση των φυσικών πόρων για τις απώτερες μελλοντικές γενιές, λόγω της κλιματικής αλλαγής. Αυτό μπορεί να ακούγεται ελκυστικό αρχικά, αλλά σύντομα ανακαλύπτουμε πόσο δύσκολο είναι να προβλέψουμε τις ανάγκες του μέλλοντος και να αγνοήσουμε αυτές του παρόντος.

Άρθρο του David Gordon, που δημοσιεύτηκε στις 29/1/2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Μερικές φορές κάποιοι ισχυρίζονται ότι η ελεύθερη αγορά είναι άδικη για τις μελλοντικές γενιές. Ο Mises μας λέει ξανά και ξανά ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα «μαζικής παραγωγής για τις μάζες» που κατευθύνεται από τις «ψήφους - δολάρια» των καταναλωτών, και οι καταναλωτές για τους οποίους μιλά είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στο σήμερα. Αυτοί οι άνθρωποι θα ενεργήσουν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, αλλά τι γίνεται με εκείνους που θα τους διαδεχτούν στο μέλλον; Μήπως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την εποχή όταν «όπως κι οι γεννήτορές μας, οι γιοι μας θα έχουν φύγει», με τα λόγια του Ralph Waldo Emerson; 

Στο A Poverty of Reason: Sustainable Development and Economic Growth (2002),

Ανατομία της παθογένειας της Νέας Δημοκρατίας

Ο Καραμανλής λοιπόν, το '74 επέστρεψε για να επιβάλει σοσιαλισμό δυτικής απόχρωσης και, πρέπει να ομολογήσουμε, τις προθέσεις του δεν τις έκρυψε αρχής γενομένης από τον πολιτικό οργανισμό και το όνομα που δημιούργησε.

Κείμενο του Δημήτρη Μαλαμούλη, που δημοσιεύτηκε στις 19/5/2019 από την Ελεύθερη Αγορά.

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων ίδρυσε και ένα καινούργιο κόμμα, την Νέα Δημοκρατία.

Δημοκρατία, ελευθερία και αριστερισμός

Ο τίτλος από μόνος του είναι δηλωτικός των προθέσεων του αποκαλούμενου «εθνάρχη».
Γενικώς, τα δεξιά κόμματα τόσο στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα στην Ευρώπη, είχαν διαφορετικούς όρους για να επιδείξουν την ιδεολογική τους τοποθέτηση. Συνήθως χρησιμοποιούσαν τον όρο «λαϊκό» για να δείξουν την ρίζα τους και την νομιμοποίηση που τους παρείχε κυρίως το έθνος το οποίο εκφράζεται μέσω του λαού. Συχνά και ομοίως, από την προπολεμική εποχή χρησιμοποιούσαν τον όρο ελευθερία και τα παράγωγα της, παίρνοντας σαφείς αποστάσεις από τον όρο δημοκρατία και τα παράγωγα του η τα συνθετικά του τα οποία συνιστούν ονοματοδοσίες κομμάτων τα οποία αντλούν νομιμοποίηση, θέσεις και απόψεις από την αριστερά , τον μαρξισμό και τις μεταλλάξεις του (σοσιαλισμός , μεταμοντερνισμός και σήμερα η δικτατορία της πολιτικής ορθότητας).

Με αλλά λόγια χρησιμοποιώντας τον όρο δημοκρατία

Πώς η υποτίμηση του νομίσματός της γκρέμισε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αυτό που επέφερε την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και τη φθορά του πολιτισμού της ήταν η διάλυση των σχετικά ελεύθερων οικονομικών διασυνδέσεων, όχι οι βαρβαρικές επιδρομές. Οι ξένοι εισβολείς απλώς εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που τους πρόσφερε η εσωτερική αδυναμία της αυτοκρατορίας. 

Άρθρο του του Ludwig von Mises, που δημοσιεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'. 

Η επίγνωση των επιπτώσεων της κρατικής παρέμβασης στις τιμές της αγοράς μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τις οικονομικές αιτίες ενός κοσμο-ιστορικού γεγονότος, της παρακμής του αρχαίου πολιτισμού. 

Μπορεί να παραμένει ανοιχτό το εάν είναι σωστό ή όχι να ονομάζουμε την οικονομική οργάνωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καπιταλισμό. Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τον 2ο αιώνα, την εποχή των Αντωνίνων, των «αγαθών» αυτοκρατόρων, είχε φτάσει σε ένα υψηλό στάδιο κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας και δια-περιφερειακού εμπορίου. Αρκετά μητροπολιτικά κέντρα, ένας σημαντικός αριθμός πόλεων μεσαίου μεγέθους, και πολλές μικρές πόλεις φιλοξενούσαν έναν εκλεπτυσμένο πολιτισμό.

Ο σπουδαιότερος κοινωνικός στοχαστής του εικοστού αιώνα: Ludwig von Mises

Για εκείνους που αναζητούν μια κοινωνία που προσφέρει τις μεγαλύτερες δυνατότητες για την προσωπική ανάπτυξη και την κοινωνική συνεργασία - δηλαδή τον πραγματικό πολιτισμό - ο Mises είναι ο πιο αξιόπιστος οδηγός.

Άρθρο του Gary Galles, που δημοσιεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2021 από το ΑΙΕR. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'.

Η 29η Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί τη γέννηση του Λούντβιχ φον Μίζες, ο οποίος κατά τον Guido Hulsmann στην βιογραφία του Mises: The Last Knight of Liberalism , υπήρξε ο κορυφαίος οικονομολόγος του 20ού αιώνα. Ο Art Carden επαυξάνοντας, τον αποκάλεσε «τον μεγαλύτερο κοινωνικό στοχαστή του εικοστού αιώνα». Ο Μario Rizzο του αποδίδει «πιθανώς τη σημαντικότερη οικονομική ιδέα του περασμένου αιώνα: ότι ο ορθολογικός οικονομικός υπολογισμός είναι ανέφικτος υπό τον σοσιαλισμό, και η προσπάθεια να τεθεί σε εφαρμογή ένα τέτοιο σύστημα απλά θα εξαθλιώσει τους πολίτες». O Bryan Doherty τον αποκάλεσε «τον θεμελιωτή του σύγχρονου αμερικανικού φιλελευθερισμού (όχι μόνο για την ποιότητα και το εύρος του έργου του, αλλά και για την άμεση επιρροή του σχεδόν σε κάθε άλλο μείζονα φιλελεύθερο ογκόλιθο της Αμερικής - όλοι, από τον Χάγιεκ και την Άυν Ραντ, έως τον Ρόθμπαρντ διαμόρφωσαν τις απόψεις τους για τα οικονομικά χάρη σ' αυτόν).»

Τι έκανε τον Λούντβιχ φον Μίζες τόσο σημαντικό;

Kαθώς η εποχή Μέρκελ φτάνει στο τέλος της, η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια εύθραυστη οικονομία

 Η κατάρρευση του ευρώ, κι όχι η αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου και η συμφόρηση (bottleneck) της παραγωγής, είναι η πιο πιθανή αιτία για τον συνεχιζόμενο υψηλό πληθωρισμό του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή στην Ευρώπη μετά την εποχή της Μέρκελ.

Άρθρο του Brendan Brown, που δημοσιεύτηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Καθώς η Άνγκελα Μέρκελ προετοιμάζει την έξοδό της από την καγκελαρία στο Βερολίνο, ένας ψεύτικος συναγερμός ηχεί στην Ευρώπη σχετικά με τον επικείμενο κίνδυνο «στασιμοπληθωρισμού». Αυτό το φαινόμενο, όπως και οι δράκοι, ανήκει στη μυθολογία και όχι σε πραγματικές ιστορικές ή σύγχρονες συνθήκες. 

Ο θόρυβος αυτός θα εμποδίσει να ακουστεί κάθε συναγερμός για τον πραγματικό κίνδυνο νομισματικού κατακλυσμού στην Ευρώπη μετά τη Μέρκελ -μια κρίση χρέους της Γαλλίας και της Ιταλίας, με κορύφωσή τους την κατάρρευση του ευρώ. 

Οι καραντίνες είναι η οχλοκρατία του 21ου αιώνα

Δεδομένου ότι ο ιός COVID-19 είναι πολύ πιο θανατηφόρος για τους ηλικιωμένους απ' ό,τι για τις νεότερες ηλικιακές ομάδες, θα μπορούσαμε λογικά να υποθέσουμε ότι οι ηλικιωμένοι είναι πιθανότερο να γίνουν υστερικοί με τον ιό. Αν είστε πολιτικός, αυτή είναι μια ομάδα που δεν θέλετε να απογοητεύσετε

Άρθρο του Ryan McMaken που δημοσιεύτηκε  από το Mises Institute στις 7 Απριλίου 2020. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.

Έως τις 6 Απριλίου 2020, σαράντα μία Πολιτείες των ΗΠΑ είχαν εκδώσει διατάγματα τύπου «Μένουμε Σπίτι». Οι εντολές ποικίλλουν ευρέως από περιοχή σε περιοχή. Σε ορισμένες Πολιτείες, υπάρχουν μακρές λίστες εξαιρεθέντων κλάδων, συμπεριλαμβανομένων των καταστημάτων πώλησης αλκοόλ, φαρμακευτικής κάνναβης, των καταστημάτων πώλησης συσκευών, και φυσικά των παντοπωλείων. Σε ορισμένες Πολιτείες με αυτά τα διατάγματα, οι δημόσιες εκτάσεις, τα κρατικά πάρκα και οι παραλίες παραμένουν ανοιχτά. Σε ορισμένες, τα αστικά πάρκα είναι πιο γεμάτα από ποτέ, καθώς οι ντόπιοι κάτοικοι, έχοντας λίγα πράγματα να κάνουν, αποζητούν λίγη αναψυχή. Σε άλλα μέρη - όπως η Καλιφόρνια - κάποιος μπορεί να συλληφθεί αν κάνει μόνος του κανό στον ωκεανό.

Ωστόσο, σε όλα αυτά τα μέρη, το σημερινό καθεστώς διακυβέρνησης μέσω διαταγμάτων θα έχει - και είχε ήδη - καταστροφικές συνέπειες για πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και τους υπαλλήλους τους. Καθώς οι κυβερνήσεις δημιούργησαν νέους αυθαίρετους ορισμούς για το τι συνιστά «αναγκαία» επιχείρηση, κάποιες επιχειρήσεις αναγκάζονται να κλείσουν. Οι εργαζόμενοι έχουν χάσει τις θέσεις εργασίας τους. Οι ιδιοκτήτες αυτών των επιχειρήσεων πιθανότατα θα χάσουν πολύ περισσότερα, καθώς τα χρέη συσσωρεύονται και οι επιχειρηματικές επενδύσεις καταστρέφονται. Καθώς αυξάνεται η ανεργία και η φτώχεια, θα εμφανιστούν και οι συνήθεις παθολογίες: αυτοκτονίες, κακοποίηση παιδιών και θάνατοι που προκαλούνται από το στρες.

Γιατί είναι τόσο κρίσιμες οι αποταμιεύσεις για τη βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου;

 Για να παράγουμε κεφαλαιουχικά αγαθά, και επομένως περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, πρέπει πρώτα να αφήσουμε στην άκρη την τρέχουσα κατανάλωση. Δηλαδή, πρέπει να κάνουμε οικονομίες τώρα, για να έχουμε περισσότερα αγαθά αργότερα

Άρθρο του Fabrizio Ferrari, που δημοσιεύτηκε στις 10/7/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Η ύπουλη μετάλλαξη της αριστεράς σε πολιτισμικό μαρξισμό

Πολλοί από αυτούς τους νέους αριστερούς δεν χρησιμοποιούν καν τον όρο Αριστερά για να προσδιοριστούν πολιτικά και συχνά απεχθάνονται, ειλικρινά, τον παραδοσιακό μαρξισμό, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι είναι η μετεξέλιξή του. Συνήθως στην πολιτική αρένα, θα σας συστηθούν ως «φιλελεύθεροι», «ευρωπαϊστές», «κεντρώοι», ή «εκσυγχρονιστές». Και το πιο ανησυχητικό είναι πως βρίσκονται πια σε όλα τα κόμματα.

Κείμενο του Τηλέμαχου Χορμοβίτη, που δημοσιεύτηκε στην eleytheriagora.gr στις 5/1/2019. Χρόνος ανάγνωσης 2'.

H παλιά παραδοσιακή Αριστερά, η Αριστερά του «πάλης ξεκίνημα - νέοι αγώνες» και του «εργάτες ενωμένοι - ποτέ νικημένοι», αυτό το άλλοτε κραταιό κίνημα που στις μέρες μας δεν μπόρεσε να επωφεληθεί ούτε από την μεγάλη οικονομική κρίση του 2008, ούτε από την αντι-ελιτίστικη εξέγερση των τελευταίων χρόνων, έχει πεθάνει. Την θάψαμε, της κάναμε και το μνημόσυνο, φάγαμε και τα κόλλυβα και ζωή σε λόγου μας. Γι’ αυτό και όσοι φοβούνται ότι η Αριστερά ετοιμάζεται να εγκαθιδρύσει κομμουνιστική δικτατορία δεν είναι μόνο εκτός τόπου και χρόνου, αλλά κινούνται και στα όρια της γραφικότητας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ξεμπερδέψαμε, αφού στην θέση της έχει έρθει μια νέα Αριστερά. Σε όλη τη Δύση, οι πιο ξύπνιοι αριστεροί, μετά τις συνεχείς αποτυχίες των προβλέψεών τους για κατάρρευση του καπιταλισμού, εγκατέλειψαν τον οικονομικό μαρξισμό και σε, μεγάλο βαθμό, αποδέχτηκαν το μοντέλο του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού ή κορπορατισμού, που κυριαρχεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Την ίδια στιγμή όμως, αντικατέστησαν τον οικονομικό με τον πολιτισμικό μαρξισμό και, ακολουθώντας τη συμβουλή του Γκράμσι, κυριάρχησαν στα ΜΜΕ, στον πολιτισμό και στην εκπαίδευση με σκοπό να διαμορφώσουν τις ιδέες της νέας γενιάς.

Πλέον τον ρόλο των «κακών κεφαλαιοκρατών» τον έχει η επάρατος πατριαρχία, το έθνος-κράτος, η λευκή φυλή, η παραδοσιακή οικογένεια ενώ τον ρόλο της «καταπιεσμένης εργατικής τάξης» τον έχουν οι κάθε λογής μειονότητες, υπαρκτές αλλά και ανύπαρκτες ανάλογα με την πληθυσμιακή αυτοδιάγνωση αμέτρητων «καταπιεσμένων» ομάδων.

Όσο για την «δικτατορία του προλεταριάτου», την έχει αντικαταστήσει ο «πολιτικά ορθός» παράδεισος των …καλών αισθημάτων και των θετικών σκέψεων, όπου όμως εύκολα μπορείς να δεις την ζωή σου να καταστρέφεται αν υποστηρίξεις την λάθος ιδέα ή ξεστομίσεις την λάθος λέξη. Βλέπετε, και το αφήγημα της νέας Αριστεράς είναι το ίδιο μανιχαϊστικό και αυταρχικό με αυτό της παλιάς. Αξιοσημείωτο επίσης είναι πως αυτός ο «προοδευτισμός» νέου τύπου σιχαίνεται την εργατική τάξη, που αποδείχτηκε πολύ συντηρητική κοινωνικά για τα γούστα του και βασίζει τη δύναμη του στα μορφωμένα και εύπορα μεσαία στρώματα.

Δυστυχώς, η νέα Αριστερά της «πολιτικά ορθής» λογοκρισίας, των 63 φύλων, του #MeToo και του «Refugees Welcome» (φιλανθρωπίες με τα λεφτά των άλλων μέσω κοινωνικού κράτους), έχει κατορθώσει, ελέγχοντας την ίδια την γλώσσα μας, να υπονομεύσει τους πυλώνες του Δυτικού πολιτισμού, πολύ πιο αποτελεσματικά, από τους ιδεολογικούς πρόγονούς της.

Στην πραγματικότητα, το νέο αυτό ιδεολογικό ρεύμα είναι πολύ πιο ύπουλο και γι’ αυτό πολύ πιο επικίνδυνο από την παλιά Αριστερά. Έχοντας υιοθετήσει τις βασικές αρχές του καπιταλιστικού συστήματος, μπορεί να αποφύγει την άμεση οικονομική κατάρρευση, που θα έφερνε η εφαρμογή των μαρξιστικών οικονομικών, και έτσι έχει το χρόνο να προωθήσει την πολιτισμική ατζέντα του και να ελέγξει τον τρόπο που σκέφτεται η κοινωνία. Επιπλέον, πολλοί από αυτούς τους νέους αριστερούς δεν χρησιμοποιούν καν τον όρο Αριστερά για να προσδιοριστούν πολιτικά και συχνά απεχθάνονται, ειλικρινά, τον παραδοσιακό μαρξισμό, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι είναι η μετεξέλιξή του. Συνήθως στην πολιτική αρένα, θα σας συστηθούν ως «φιλελεύθεροι», «ευρωπαϊστές», «κεντρώοι» ή «εκσυγχρονιστές». Και το πιο ανησυχητικό είναι πως βρίσκονται πια σε όλα τα κόμματα.

Στις χώρες της Δύσης, ήδη διαφαίνεται η αντίδραση αλλά εδώ στην Ελλάδα, ακόμη και να ξεφορτωθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, η νέα Αριστερά έχει καταλάβει καίριες θέσεις στο, δήθεν δεξιό, κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας» και ετοιμάζεται να συνεχίσει το έργο της νυν κυβέρνησης : «ενσωμάτωση» μεταναστών μέσω φορολογικής αφαίμαξης των κοινωνιών υποδοχής, η «πατρίδα μας η Ευρώπη» και «πολιτικά ορθός» δικαιωματισμός. Καλά μας ξεμπερδέματα!

***

Covidiots λουκετοθεραπευτές: Κομπογιαννίτες ανεπίδεκτοι μαθήσεως

Ανάρτηση στο facebook του δρ. Ιωάννη Πάλμου. Χρόνος ανάγνωσης 2'.

Την Άνοιξη και το καλοκαίρι του 2020 όλοι σχεδόν οι καραντινάκηδες ήταν πεπεισμένοι για δυο πράγματα. Πρώτον, ότι όντως η Κίνα είχε ελέγξει απόλυτα την επιδημία με τα περιοριστικά μέτρα κι είχε πρακτικά εξαφανίσει τον ιό από το έδαφός της, και δεύτερον ότι κι εμείς επίσης είχαμε νικήσει την επιδημία χάρις σε αντίστοιχα περιοριστικά μέτρα. Οι άνθρωποι ήταν τόσο αφιονισμένοι και πέραν πάσης λογικής που κάθε προσπάθεια επαναφοράς στην λογική ήταν μάταια!

Τους έλεγες ας πούμε "Μα τα ίδια μέτρα πήραν και στην Ιταλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Γαλλία και ταυτόχρονα μ' εμάς και δεν πέτυχαν κάτι", αλλά δεν καταλάβαιναν τίποτα. Σαν φανατικοί "πιστοί" σου απαντούσαν πως "Εμείς πήραμε τα πιο σωστά μέτρα διότι έχουμε τον Τσιόδρα και τα εφαρμόσαμε πιο σωστά χάρις στον Χαρδαλιά και το Μητσοτάκη!" Οι κινεζικής εισαγωγής και μεσαιωνικής εμπνεύσεως τσαρλατανισμοί του Τσιόδρα είχαν αναχθεί σε "κορυφαία επιστημονικά επιτεύγματα", ήταν βέβαια απλά μια καθυστέρηση από τύχη.

Το Φθινόπωρο του 2020 κι ενώ η "επιτυχία" είχε θεωρηθεί οριστική και δεδομένη,

Η σοσιαλιστική ΕΕ πετάει από τη χαρά της: O Biden προωθεί έναν παγκόσμιο κατώτατο φορολογικό συντελεστή.

Για τουλάχιστον μια δεκαετία, οι πολιτικοί της ΕΕ παραπονούνταν ανοιχτά ότι ο φορολογικός ανταγωνισμός αποτελεί «απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση». Τα δυτικά κράτη δεν θέλουν να αντιμετωπίζουν μικρότερα, φτωχότερα κράτη, που μπορούν να προσφέρουν χαμηλότερους φόρους σε εργοδότες, επενδυτές και παραγωγούς.Τώρα, μετά την αντικατάσταση του Τραμπ από τον Μπάιντεν, οι ΗΠΑ συμμετέχουν σε αυτήν την προσπάθεια, ώστε να αναγκάσουν τις μικρότερες φτωχότερες χώρες να αυξήσουν τους φορολογικούς συντελεστές τους.

Άρθρο του Ryan McMaken, που δημοσιεύτηκε στις 6 Απριλίου 2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης, 4'.

 Ήταν από καιρό το όνειρο των κεντρικών σχεδιαστών και των φίλων του παρεμβατισμού να καθιερώσουν έναν παγκόσμιο, ομοιόμορφο φορολογικό συντελεστή για όλες τις χώρες. Αυτοί οι υπέρμαχοι της πολιτικής παγκοσμιοποίησης γνωρίζουν ότι, όσο τα κυρίαρχα κράτη έχουν τη δυνατότητα να καθορίζουν ελεύθερα τους δικούς τους φορολογικούς συντελεστές, ορισμένα από αυτά μπαίνουν στον πειρασμό να συμμετάσχουν στον «φορολογικό ανταγωνισμό» προκειμένου να προσελκύσουν κεφάλαια. Όταν συμβαίνει αυτό, οι «φορολογικοί παράδεισοι» επιτρέπουν σε εταιρείες και ιδιώτες να «ψωνίζουν από διάφορα μαγαζιά», όσον αφορά το πού να τοποθετήσουν τον παραγωγικό τους πλούτο.

Γιατί οι ευρωκράτες συνεχίζουν να πολεμούν το Brexit

 Το να είναι μια χώρα μέλος της ΕΕ είναι ένα δόλωμα για κράτη που τους πούλησαν την ιδιότητα του μέλους σαν μια ευκαιρία να συμμετάσχουν σε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου και σε μια πιο συνεργατική ήπειρο

Άρθρο του Brice M. Vanhalen, που δημοσιεύτηκε στις 09/07/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.

Το δημοψήφισμα του 2016 για το Brexit ήταν το αποκορύφωμα μιας συζήτησης που διάρκεσε για χρόνια. Ενώ η παράταξη υπέρ της Εξόδου προώθησε μια ρητορική που στόχευε την ΕΕ ως μια δεσποτική και χωρίς νομιμοποίηση οντότητα που απειλεί την ελευθερία όλων των βρετανών πολιτών, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ μαζί με τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης που υποστήριζαν την Παραμονή στην ΕΕ, αγνόησαν τις περισσότερες από τις ανησυχίες που έθεσε η παράταξη του Brexit εστιάζοντας σε εκείνα τα τμήματα της ρητορικής που θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν σαν «ξενοφοβικά» ή «αντιευρωπαϊκά». Ήταν δύσκολο να κάνουν μια εποικοδομητική συζήτηση σχετικά με τα κίνητρα των πολιτών που υποστήριξαν την επιλογή της Εξόδου. Παρ’ όλα αυτά, ακούγοντας όσα είπε η παράταξη υπέρ της Παραμονής, φάνηκε ότι πίσω από το Brexit υπάρχει ένα σύμπλεγμα διαπλεκόμενων ζητημάτων σχετικά με το τι έχει καταλήξει να είναι η ΕΕ και ποιες προοπτικές προτείνει η ΕΕ για το μέλλον.

Κρατική εκπαίδευση εναντίον οικογένειας

Με την έλευση του σύγχρονου κράτους, η φυσική ισορροπία έχει διαταραχθεί εξαιτίας της ιδιοποίησης, εκ μέρους του, του ρόλου των γονέων.

Άρθρο του Peyton Gouzien, δημοσιευμένο στις 8 Σεπτεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'.

Οι υποστηρικτές του κράτους συχνά επισημαίνουν την άποψη ότι το «κράτος είναι ο αρχαιότερος θεσμός στην ανθρώπινη ιστορία» για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή του. Πρόκειται για έναν εξωφρενικά ψευδή ισχυρισμό, που καταρρίφθηκε από τον δικό μας Ryan McMaken σε διάλεξη του φετινού Mises University. Ο αρχαιότερος θεσμός στην ανθρώπινη ιστορία είναι η οικογένεια. Ακόμη και οι Νεάντερταλ, οι βιολογικοί, εξελικτικοί πρόγονοι μας, στους οποίους δεν υπήρχε ο περίπλοκος πολιτισμός των homo sapiens, είχαν οικογενειακές ενώσεις που ήταν κρίσιμες για την επιβίωσή τους ως είδος. Ακόμα και άλλοι πίθηκοι που υπάρχουν σήμερα, όπως οι χιμπατζήδες, έχουν οικογενειακές ενώσεις συγκρίσιμες με τις δικές μας. 

Η οικογένεια υπήρξε ένας σημαντικός παράγοντας για την επιβίωση των ανθρώπων, και παραμένει ένα κρίσιμο κομμάτι της ανθρώπινης επιβίωσης ακόμα και σήμερα. Από την ημέρα που γεννιόμαστε οι γονείς μας, είτε βιολογικοί είτε θετοί, είναι οι κηδεμόνες μας και οι κύριες επιρροές των ηθικών μας αρχών και της άποψης μας για τη ζωή. Αυτός είναι ο ρόλος που αναλαμβάνουν και η υπηρεσία που προσφέρουν στα παιδιά τους, ως η κύρια αρχή καθοδήγησης, τιμωρίας και ο καταλύτης της επιτυχίας τους στη ζωή. 

Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι στον φυσιολογικό κόσμο. Με την έλευση του σύγχρονου κράτους,