Τα σχολεία μας, τα μέσα ενημέρωσης, οι πολιτικοί, όλοι μας περνούν ασταμάτητα το μήνυμα πως η μόνη δυνατή εναλλακτική στην δημοκρατία είναι η δικτατορία. Με δεδομένη αυτή τη θεϊκή υπόσταση, ποιος θα τολμούσε να είναι κατά της δημοκρατίας;
Αν η δημοκρατία αποτυγχάνει να δώσει στους πολίτες αυτό που πραγματικά θέλουν, πώς γίνεται και οι περισσότεροι εξακολουθούν να την υπερασπίζονται; Είναι κάθε συνετός πολίτης δημοκράτης, παρ' ό,τι κάποιες φορές μπορεί να γκρινιάζει για την κυβέρνησή του;
Λοιπόν, αυτό το τελευταίο είναι αμφισβητήσιμο. Το εάν οι άνθρωποι πραγματικά πιστεύουν σε κάτι, εξαρτάται όχι μόνο από το τι λένε ,αλλά από το τι κάνουν πραγματικά όταν έχουν την ελευθερία επιλογών. Αν κάποιος είναι αναγκασμένος να καταναλώνει κοτόπουλο κάθε μέρα και ισχυρίζεται πως λατρεύει το κοτόπουλο, δεν ακούγεται ιδιαίτερα πειστικός. Θα ήταν, μόνο αν ήταν ελεύθερος να μην το καταναλώσει. Το ίδιο ισχύει και για την δημοκρατία.
Η δημοκρατία είναι υποχρεωτική. Όλοι είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν. Άτομα, κοινότητες, πόλεις, επαρχίες, πολιτείες, όλοι πρέπει να υποταχθούν και κανείς δεν μπορεί να «αποσχιστεί». Θα ήταν άραγε οι άνθρωποι πρόθυμοι να μετακομίσουν σε μια άλλη πόλη, 20 χιλιόμετρα μακρύτερα, αν οι φόροι εκεί ήταν χαμηλότεροι και η γραφειοκρατία λιγότερο καταπιεστική, ακόμα κι αν δεν είχαν το δικαίωμα να ψηφίσουν εκεί; Πολλοί πιθανότατα, ναι. Πολλοί άνθρωποι ήδη «ψηφίζουν» με τα πόδια τους, μετακινούμενοι προς εύπορες περιοχές του κόσμου, όπου υπάρχει ελάχιστη ή καθόλου δημοκρατία.Κάποιος που ζει σε μια δημοκρατία λέγοντας πως είναι υπέρμαχός της, ακούγεται σαν έναν πολίτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που ισχυρίζεται ότι θα προτιμούσε ένα αυτοκίνητο Lada, ακόμα κι αν είχε την ευκαιρία να αγοράσει μια Chevrolet ή ένα Volkswagen. Θεωρητικά μπορεί, αλλά πιθανότατα δεν θα το επέλεγε. Όπως ο Σοβιετικός πολίτης που δεν είχε καμία επιλογή, έτσι κι εμείς δεν έχουμε καμία επιλογή πέρα από την δημοκρατία.
Στην πραγματικότητα, πολλοί σώφρονες δημοκράτες θα ήταν, χωρίς αμφιβολία, ευτυχισμένοι αν μπορούσαν να αποδράσουν από τα μέτρα τα οποία έχουν, υποτίθεται, επιλέξει μέσω της κάλπης. Αν είχαν την επιλογή, αλήθεια θα πλήρωναν οι άνθρωποι με τη θέλησή τους τις ασφαλιστικές τους εισφορές στο κράτος, χωρίς να ξέρουν αν τα κεφάλαια της κοινωνικής τους ασφάλισης θα υπάρχουν ακόμα τον καιρό που θα συνταξιοδοτηθούν; Πόσες χαμηλής ποιότητας και υψηλού κόστους κρατικές υπηρεσίες θα επέλεγαν να πληρώσουν εθελοντικά, αν είχαν την επιλογή να δαπανήσουν τα χρήματά τους με όποιον τρόπο θέλουν;
Ο Αμερικανός οικονομολόγος Walter Williams είχε αναγνωρίσει το γεγονός ότι γενικά δεν θέλουμε οι προσωπικές μας αποφάσεις να μετατρέπονται σε δημοκρατικές αποφάσεις. Είχε γράψει:
«Για να τονίσουμε το πόσο προσβλητικοί θεσμοί προς την ελευθερία είναι η δημοκρατία και ο νόμος της πλειοψηφίας, απλά αναρωτηθείτε πόσες αποφάσεις στη ζωή σας θα επιθυμούσατε να ληφθούν δημοκρατικά. Το τι αυτοκίνητο οδηγείτε, το πού ζείτε, το ποιον παντρεύεστε, το εάν θα φάτε γαλοπούλα ή χοιρινό στο Δείπνο των Ευχαριστιών. Αν αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονταν μέσω μιας δημοκρατικής διαδικασίας, ο μέσος άνθρωπος θα το εκλάμβανε σαν τυραννία και όχι σαν ατομική ελευθερία. Δεν είναι εξίσου τυραννία το να καθορίζει η δημοκρατική διαδικασία το εάν θα αγοράσετε ασφάλιση υγείας ή θα αποταμιεύσετε τα χρήματά σας για την σύνταξή σας; Τόσο για τους εαυτούς μας, όσο και για τους συνανθρώπους μας σε όλο τον κόσμο, θα έπρεπε να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία, όχι να έχουμε καταντήσει να υπερασπιζόμαστε την δημοκρατία, όπου ένας πολιτικός μπορεί να μας εξαναγκάσει σε οτιδήποτε, αρκεί να συγκεντρώσει την πλειονότητα των ψήφων».
Το γεγονός ότι πολλοί υποστηρικτές της δημοκρατίας δεν πιστεύουν πραγματικά στις ιδέες που προπαγανδίζουν, γίνεται φανερό στην υποκριτική συμπεριφορά των δημοκρατικών πολιτικών και κυβερνητικών αξιωματούχων, που σχεδόν πάντα αποφεύγουν να κάνουν αυτά που διακηρύσσουν. Σκεφτείτε τους σοσιαλιστές πολιτικούς που ασκούν κριτική τους υψηλούς μισθούς των εταιρικών στελεχών, και που μετά εργάζονται για αυτές τις εταιρείες, αφότου αποσυρθούν από την πολιτική. Ή τους πολιτικούς που κάνουν κήρυγμα για τις ευλογίες του πολύ-πολιτισμού αλλά ζουν σε γειτονιές λευκών, χωρίς αλλοδαπούς, και στέλνουν τα παιδιά τους σε αντίστοιχα σχολεία. Ή τους πολιτικούς που ψηφίζουν υπέρ της διεξαγωγής πολέμων, αλλά που ποτέ δεν θα έστελναν τα δικά τους παιδιά να πολεμήσουν για χάρη τους.
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που οι άνθρωποι ισχυρίζονται πως υποστηρίζουν την δημοκρατία, παρ’ όλο που η συμπεριφορά τους αποδεικνύει το αντίθετο. Πρώτον, είναι κατανοητό πως οι άνθρωποι αποδίδουν την σχετική ευημερία μας στο πολιτικό σύστημα υπό το οποίο ζούμε. Είμαστε σχετικά καλά και ζούμε σε μια δημοκρατία, άρα η δημοκρατία πρέπει να είναι ένα καλό σύστημα, είναι το σκεπτικό τους. Αλλά πρόκειται για αυταπάτη. Συγκρίνετέ το με το τι έλεγαν υπέρ του Λένιν και του Στάλιν κάποιοι απολογητές της Σοβιετικής Ένωσης. Σίγουρα, εκείνοι οι δικτάτορες είχαν διαπράξει φρικαλεότητες, αλλά θα έπρεπε να τους είμαστε ευγνώμονες ,γιατί υπό την εξουσία τους η Σοβιετική Ένωση εκβιομηχανίστηκε και όλοι απέκτησαν ηλεκτρικό ρεύμα. Η Ρωσία όμως θα είχε αποκτήσει ηλεκτρισμό και βιομηχανία έτσι κι αλλιώς στον 20ο αιώνα, ακόμα κι αν ο Λένιν με τον Στάλιν δεν είχαν υπάρξει ποτέ. Παρομοίως, η πρόοδος που έχει συντελεστεί στις κοινωνίες μας δεν μπορεί να αποδοθεί στο πολιτικό μας σύστημα. Δείτε την Κίνα. Η κινεζική οικονομία αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλά η χώρα δεν έχει δημοκρατία. Η ευμάρεια βασίζεται στον βαθμό της οικονομικής ελευθερίας που απολαμβάνουν οι πολίτες και στην διασφάλιση των δικαιωμάτων στην ατομική ιδιοκτησία, όχι στον βαθμό δημοκρατίας.
Ένας δεύτερος λόγος που οι άνθρωποι έχουν την τάση να υποστηρίζουν το παρόν σύστημα, είναι πως τους είναι δύσκολο να φανταστούν πώς θα έμοιαζε η ζωή μας αν μπορούσαν να κρατήσουν όλα τα χρήματα που κερδίζουν και δεν ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν φόρους. Μπορείτε να δείτε τους «δωρεάν» αυτοκινητοδρόμους όπου οδηγείτε, αλλά δεν μπορείτε να δείτε το καινούργιο κέντρο υγείας που θα μπορούσε να είχε κατασκευαστεί με τα ίδια κονδύλια. Ούτε μπορείτε να φανταστείτε τις διακοπές που θα κάνατε, αν δεν ήσασταν αναγκασμένοι να πληρώσετε για τον πόλεμο στο Ιράκ. Ακόμα λιγότερο ορατή είναι η καινοτομία που θα προέκυπτε αν η κυβέρνηση δεν παρενέβαινε στην οικονομία. Σε μια ελεύθερη αγορά, θα είχαν αναμφίβολα αναπτυχθεί πολλές καινούργιες και σωτήριες ιατρικές θεραπείες, οι οποίες τώρα καταπνίγονται εν τη γενέσει τους από την γραφειοκρατία.
Μοιάζει συχνά, σαν το κράτος να μας παρέχει με έναν μαγικό τρόπο πολλά δωρεάν πράγματα, αλλά υπάρχει ένα αθέατο κόστος που πρέπει να πληρώσουμε: όλες οι δυνατότητες - υπηρεσίες, προϊόντα, καινοτομίες - που τώρα δεν πραγματώνονται, γιατί τα οικονομικά μέσα για να γίνει αυτό τα έχει καταχραστεί το Κράτος. Οι πολίτες βλέπουν μόνο όσα βγαίνουν από το καπέλο του κράτους - ταχυδακτυλουργού, όχι όμως και το τι μπαίνει μέσα σε αυτό.
Και υπάρχει ένας τρίτος λόγος για τον οποίο νομίζουμε όλοι πως είμαστε δημοκράτες: Ότι μας λένε αδιάκοπα πως είμαστε δημοκράτες. Τα σχολεία μας, τα μέσα ενημέρωσης, οι πολιτικοί, όλοι περνούν ασταμάτητα το μήνυμα πως η μόνη δυνατή εναλλακτική στην δημοκρατία είναι η δικτατορία. Με δεδομένη αυτή τη θεϊκή υπόσταση, σαν ένα προπύργιο απέναντι στο Κακό, ποιος θα τολμούσε να είναι κατά της δημοκρατίας;
[Δείτε τον τελευταίο μύθο της σειράς στο Δημοκρατία, μύθος #13 και τελευταίος: «Δεν υπάρχει καμία (καλύτερη) εναλλακτική»]