Αλλά είμαι, και ήμουν πάντα, πολέμιος του αυταρχισμού. Και ως εκ τούτου, αντιτίθεμαι στις προσπάθειες του κράτους να επιβάλλει τον εμβολιασμό, ή να τιμωρήσει τα άτομα που δεν έχουν εμβολιαστεί. Στον πραγματικό κόσμο, το κράτος δεν έχει καμία δουλειά να επιβάλλει κυρώσεις σε οποιονδήποτε επιλέγει να μην κάνει μια ένεση ή να μην καταπιεί ορισμένες φαρμακευτικές ουσίες. Μια τέτοια εισβολή στις ιδιωτικές υποθέσεις των ατόμων είναι ανήθικη και ασυμβίβαστη με τις αρχές μιας ελεύθερης κοινωνίας. Κάθε γονέας πρέπει να έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τον εμβολιασμό για τα παιδιά του. Κάθε ενήλικας πρέπει να έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τον εμβολιασμό για τον εαυτό του. Καμία εξήγηση για τέτοια άρνηση δεν πρέπει να απαιτείται πέρα από ένα απλό «Όχι».
Παράπλευρες επιδράσεις!
Η πιο συνηθισμένη ανταπάντηση σε όσους από εμάς εναντιωνόμαστε στο να τιμωρεί το κράτος τα άτομα που αρνούνται τον εμβολιασμό, είναι να διατείνονται πως τα άτομα που δεν έχουν εμβολιαστεί θέτουν σε κίνδυνο την υγεία, ακόμη και τη ζωή, αθώων ανθρώπων. Διαβάστε, για παράδειγμα, την αρθρογράφο της Washington Post , Leana Wen , της οποίας η έντονη εμμονή υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού συναγωνίζεται την ισχνή ικανότητά της να θέτει τα δεδομένα στην σωστή τους προοπτική. Στην διάλεκτο των οικονομολόγων, η κατηγορία που απαγγέλλεται είναι η «εξωτερικότητα!» - ή όπως αναφώνησε πρόσφατα ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, Justin Wolfers απαντώντας σε κάποιον που αντιτίθεται σε αυτό που μυρίζει σαν κίνημα υποχρεωτικού εμβολιασμού, «Επειδή εξωτερικότητες.» Ένα μη εμβολιασμένο άτομο, υποτίθεται ότι μεταδίδει άδικα σε άλλους ανθρώπους επικίνδυνα παθογόνα, οποτεδήποτε αυτό το άτομο βρίσκεται σε δημόσιο χώρο.
Αλλά το να κραυγάζει κανείς «εξωτερικότητα!» δεν σημαίνει ότι κατέχει τον μπαλαντέρ, όπως πολλοί οικονομολόγοι (και μη οικονομολόγοι) υποθέτουν αφελώς. Σε έναν κόσμο στον οποίο το κάθε ανθρώπινο ον δεν ζει σε συνθήκες απομόνωσης - δηλαδή, στον κόσμο που ζούμε - ο καθένας από εμάς ενεργεί αδιάκοπα με τρόπους που επηρεάζουν αγνώστους γύρω του, χωρίς αυτό να δικαιολογεί οποιουσδήποτε κρατικά επιβαλλόμενους περιορισμούς στη μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ενεργειών. Επομένως, η δικαιολόγηση της κρατικής παρεμπόδισης των καθημερινών ασχολιών της ζωής απαιτεί πολύ περισσότερα από την αναγνώριση της προοπτικής κάποιου αντίκτυπου σε διαπροσωπικό επίπεδο. (Δείτε τη σύντομη απάντηση του David Henderson στον Wolfers .)
Η δικαιολόγηση του υποχρεωτικού εμβολιασμού απαιτεί επίσης κάτι περισσότερο από μια ζωηρή φαντασία. Ακόμα και μαθητές της 6ης δημοτικού μπορούν να περιγράψουν υποθετικές καταστάσεις στις οποίες κάθε λογικό άτομο θα μπορούσε να συμφωνήσει ότι δικαιολογείται ο υποχρεωτικός εμβολιασμός. («Για παράδειγμα, φαντάσου έναν ιό τόσο υπερ-μεταδοτικό και θανατηφόρο που, με 100 τοις εκατό βεβαιότητα, θα σκοτώσει κυριολεκτικά κάθε άνθρωπο στη χώρα, αν ακόμη και ένα μόνο άτομο στη χώρα παραμένει ανεμβολίαστο !!! ») Για να έχει κάποια αξία, η υπεράσπιση του υποχρεωτικού εμβολιασμού πρέπει να γίνεται σε σχέση με την πραγματικότητα, όπως την ξέρουμε. Επιπλέον, σε μια ελεύθερη κοινωνία το βάρος της απόδειξης πέφτει, όχι στους αντιπάλους του υποχρεωτικού εμβολιασμού, αλλά σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι ο παράγοντας των παράπλευρων συνεπειών (εξωτερικότητες) είναι πραγματικός και αρκετά σοβαρός για να δικαιολογήσει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.
Το ότι η επιλογή να παραμείνει κανείς ανεμβολίαστος εναντίον της Covid δημιουργεί ορισμένους κινδύνους για τους γύρω του, δεν αμφισβητείται. Ωστόσο, αυτό το γεγονός σχετικά με την επιλογή αυτή, δεν την διαχωρίζει από πολλές άλλες επιλογές με παρόμοιες συνέπειες, από τις οποίες επιλογές σχεδόν όλες, και πάλι, δεν δικαιολογούν την παρέμβαση του κράτους - ένα γεγονός που ισχύει ακόμη και αν περιορίσουμε την προσοχή μας μονάχα σε ενέργειες που θέτουν σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη σωματική υγεία των άλλων.
Η επιλογή να οδηγήσει κανείς έως το σούπερ μάρκετ δημιουργεί κινδύνους για την υγεία και την σωματική ακεραιότητα των πεζών και των άλλων οδηγών. Η επιλογή να μην ελέγξει κανείς το εάν είναι φορέας της γρίπης, και μετά να συνεχίσει κανονικά την καθημερινότητά του, δημιουργεί κινδύνους για την υγεία των γύρω του. Η επιλογή να βουτήξει κανείς σε ένα δημοτικό κολυμβητήριο δημιουργεί κινδύνους για την υγεία των συναθλουμένων του. Η επιλογή να χρησιμοποιήσει κανείς τις δημόσιες τουαλέτες δημιουργεί κινδύνους για την υγεία των άλλων. Σε καθεμία από αυτές τις καταστάσεις, τα οφέλη από το να επιτρέπεται στα άτομα να κάνουν ελεύθερα τέτοιες επιλογές θεωρείται ότι είναι μεγαλύτερα από τα οφέλη που θα προέκυπταν από την επιβολή νέων περιορισμών σε αυτές τις επιλογές.
Τι γίνεται λοιπόν με την Covid και τα εμβόλια;
Μήπως λοιπόν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στην Covid-19, που να δικαιολογεί το ασυνήθιστο και αυταρχικό μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού; Οχι.
Πρώτον, υπάρχει αυτή η σημαντική πραγματικότητα που χρειάζεται να την επαναλαμβάνουμε, δεδομένης της παράξενης αλλά ευρέως διαδεδομένης πεποίθησης ότι αυτή η πραγματικότητα δεν είναι ούτε σημαντική ούτε σχετική: η Covid επιφυλάσσει τους κινδύνους της -κατά συντριπτικό ποσοστό- για τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους - δηλαδή, για μια εύκολα αυτοπροσδιοριζόμενη ομάδα ατόμων, τα μέλη της οποίας μπορούν να λάβουν μέτρα για την προστασία τους από την έκθεσή τους στον ιό, χωρίς να απαιτούν από τη συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας -ελάχιστο μέρος της οποίας διατρέχει πραγματικό κίνδυνο από την Covid- να αναστείλουν και να ανατρέψουν τη ζωή τους.
Δεύτερον - και επίσης ανεξαρτήτως του πρώτου επιχειρήματος- το γεγονός ότι οι εμβολιασμοί είναι αρκετά αποτελεσματικοί στην προστασία των εμβολιασμένων ατόμων από το να κολλήσουν και να υποφέρουν από Covid, θα έπρεπε να είναι αρκετό για να καρφώσει το τελειωτικό καρφί στην ‘καρδιά’ της υπεράσπισης του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Ωστόσο, οι συνήγοροι του υποχρεωτικού εμβολιασμού έχουν μια ανταπάντηση. Πιστεύουν ότι επιχειρηματολογία τους υποστηρίζεται με την απόδειξη δύο δεδομένων. Το πρώτο από αυτά τα δεδομένα είναι ότι ο εμβολιασμός όχι μόνο προστατεύει τα εμβολιασμένα άτομα από την Covid, αλλά μειώνει επίσης και την πιθανότητα των εμβολιασμένων ατόμων να μεταδώσουν την Covid σε άλλους. Το δεύτερο δεδομένο είναι πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι εμβολιασμένοι, ούτε μπορούν να εμβολιαστούν όλοι ανεξαιρέτως. Αυτά τα δύο δεδομένα στη συνέχεια συγχωνεύονται σε ένα εφαλτήριο, από το οποίο οι συνήγοροι του υποχρεωτικού εμβολιασμού με ένα λογικό άλμα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, ως εκ τούτου, το κράτος πρέπει να επιβάλλει τον εμβολιασμό όλων όσων είναι σε θέση να εμβολιαστούν.
Ωστόσο αυτό το άλμα στον συλλογισμό τους είναι παράλογο, γιατί παραβλέπει πολλά σχετικά ερωτήματα. Και τα άτομα που φέρουν το βάρος της απόδειξης δεν είναι σε θέση να αγνοήσουν αυτά τα σχετικά ερωτήματα.
Μεταξύ των σχετικών ερωτημάτων που παραβλέπονται- και, ως εκ τούτου, δεν απαντώνται - είναι τα εξής:
1) Πόσο τοις εκατό μειώνεται η πιθανότητα ενός εμβολιασμένου ατόμου να μεταδώσει τον κορωνοϊό; Αξίζει αυτή η μείωση όλο το κόστος που προκαλεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός;
2) Πόσα άτομα έχουν ιατρικές παθήσεις που τους εμποδίζουν να εμβολιαστούν κατά της Covid; Και ποιο ποσοστό αυτών των ανθρώπων ανήκουν σε ομάδες των οποίων τα μέλη διατρέχουν ιδιαίτερα υψηλό ρίσκο να υποφέρουν από την Covid;
3) Τι σημαίνει καν, η ύπαρξη προβλημάτων υγείας που εμποδίζουν κάποιον να εμβολιαστεί κατά της Covid; Σημαίνει μήπως ότι τέτοια άτομα, σε περίπτωση που εμβολιάζονταν, θα είχαν 100% πιθανότητα θανάτου από τον εμβολιασμό; Σίγουρα όχι. Αλλά αν όχι, σε ποια συγκεκριμένα επίπεδα κινδύνου θα υπέβαλλε αυτούς τους ανθρώπους ο εμβολιασμός τους κατά της Covid ; Και είναι αυτοί οι κίνδυνοι αρκετά υψηλοί για να αποτελούν τμήμα μιας αξιόπιστης υπεράσπισης του υποχρεωτικού εμβολιασμού;
4) Ποιο είναι το κόστος για την ομάδα των «ανίκανων να εμβολιαστούν» για να προστατευθούν με διαφορετικό τρόπο από την Covid, σε σύγκριση με το κόστος του να εμβολιαστούν υποχρεωτικά όλοι οι άλλοι;
5) Η ίδια η ύπαρξη μιας ομάδας ανθρώπων, για τους οποίους τα εμβόλια κατά της Covid είναι πολύ ριψοκίνδυνα, υποδηλώνει ότι τα εμβόλια αυτά δεν είναι ακίνδυνα για κανέναν. (Ακόμη και εκτός από τον εγγενή, αν και αρκετά μικρό, «φυσικό» τυχαίο κίνδυνο που δημιουργείται από οποιαδήποτε ιατρική πράξη, ο καθένας από εμάς έχει κάποια πιθανότητα να πάσχει ανεπίγνωστα από μία ή περισσότερες από τις παθήσεις που αναγνωρίζονται ότι καθιστούν τον εμβολιασμό κατά της Covid πολύ επικίνδυνο.) Γιατί λοιπόν θα έπρεπε όλοι - εκτός από άτομα που ανήκουν στην επίσημα απαλλαγμένη ομάδα - να απαιτείται να εμβολιαστούν και, συνεπώς, να υποβληθούν σε κάποιον υπαρκτό κίνδυνο σωματικής βλάβης από το εμβόλιο;
6) Εάν, όπως υποδηλώνουν οι υπέρμαχοι του υποχρεωτικού εμβολιασμού, οποιαδήποτε ενέργεια που θέτει σε κίνδυνο την υγεία των γύρω μας είναι μια ενέργεια την οποία το κράτος πρέπει να αντιμετωπίζει ως παράπλευρη συνέπεια και να την αποτρέπει βίαια, γιατί δεν θα πρέπει το κράτος να αντιμετωπίζει κάθε επιχειρηματολογία προς υποστήριξη του υποχρεωτικού εμβολιασμού σαν μια παράπλευρη συνέπεια που οφείλει να απαγορεύσει; Αφού ο ίδιος ο εμβολιασμός δεν είναι απαλλαγμένος από κινδύνους, ο εξαναγκασμός των ανθρώπων να εμβολιαστούν ισοδυναμεί με το να υποβάλλονται ορισμένοι άνθρωποι σε έναν κίνδυνο που θα προτιμούσαν να αποφύγουν. Επιπλέον, η δημόσια υποστήριξη του υποχρεωτικού εμβολιασμού αυξάνει τον κίνδυνο να εφαρμοστεί μια πολιτική υποχρεωτικού εμβολιασμού - πράγμα που σημαίνει ότι αυτή η δημόσια υποστήριξη του υποχρεωτικού εμβολιασμού (σύμφωνα με τη λογική των ίδιων των συνηγόρων του) εκθέτει αθώους ανθρώπους σε έναν κίνδυνο που το κράτος είναι υποχρεωμένο να αποτρέψει.
Συμπέρασμα
Φυσικά, θα αντιτασσόμουν σε οποιαδήποτε προσπάθεια να φιμωθεί η ελευθερία έκφρασης των συνηγόρων του υποχρεωτικού εμβολιασμού, με την ίδια θέρμη και ειλικρίνεια που τροφοδοτούν την αντίθεσή μου στις προσπάθειές τους να επιβάλλουν στην ανθρωπότητα τα αυταρχικά τους μέτρα. Όμως, το γεγονός ότι η λογική τους μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί για να νομιμοποιήσει την βίαιη αφαίρεση της ελευθερίας τους να υποστηρίζουν ειρηνικά τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, αποκαλύπτει πόσο αδύναμη είναι η υπεράσπιση του υποχρεωτικού εμβολιασμού.
Αυτή η υπεράσπιση, για να το επαναλάβω, δεν μπορεί να διευθετηθεί αφηρημένα, τονίζοντας απλά τον όρο «παράπλευρες συνέπειες». Τα προαναφερθέντα ερωτήματα (και μερικά ακόμα ίσως) σχετικά με τα δεδομένα, οφείλουν να απαντηθούν. Και σε μια φιλελεύθερη, ανοιχτή κοινωνία το βάρος της απάντησης αυτών των ερωτημάτων, με τρόπους που να δικαιολογούν την υπεράσπιση οποιασδήποτε κρατικής επιβολής, βαρύνει τους υποστηρικτές της υποχρεωτικότητας, όχι τους υπερασπιστές της ελευθερίας.
***
Ο Donald J. Boudreaux είναι ανώτερος συνεργάτης του Αμερικανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας και του Προγράμματος FA Hayek για Προχωρημένες Σπουδές στη Φιλοσοφία, την Πολιτική και τα Οικονομικά στο Κέντρο Mercatus στο Πανεπιστήμιο George Mason, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Mercatus Center · και καθηγητής οικονομικών και πρώην πρόεδρος του τμήματος οικονομικών στο Πανεπιστήμιο George Mason. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων The Essential Hayek, Globalization , Hypocrites and Half-Wits , και τα άρθρα του εμφανίζονται σε έντυπα όπως η Wall Street Journal, οι New York Times , το US News & World Report, καθώς και σε πολλά επιστημονικά περιοδικά. Διατηρεί ένα blog που ονομάζεται Cafe Hayek και μια τακτική στήλη για τα οικονομικά στην Pittsburgh Tribune-Review. Ο Boudreaux απέκτησε διδακτορικό στα οικονομικά από το Πανεπιστήμιο Auburn και πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια.