Η καταστροφή της οικογένειας και οι σοσιαλιστές χειροκροτητές της

Οι σοσιαλιστές δεν αρκούνται στην υφαρπαγή της περιουσίας σας. Τώρα πλέον απαιτούν και τον έλεγχο των παιδιών και των αγαπημένων σας προσώπων

Άρθρο του Jeffery L. Degner, που δημοσιεύτηκε στις 7 Ιανουαρίου 2023 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5'. Απόδοση στα ελληνικά, Libertarian Corfu - Νίκος Μαρής. 

Αλλαγή φρουράς στο Twitter: Μασκ εναντίον ορθοπολιτικού καρτέλ σε ΕΕ και ΗΠΑ

Ενόσω ο Έλον Μασκ επαναφέρει την ελευθερία του λόγου στο Twitter, οι δυνάμεις του κρατισμού δεν μένουν με σταυρωμένα τα χέρια

Άρθρο του Michael Rectenwald, που δημοσιεύτηκε στις 31 Οκτωβρίου 2022. Χρόνος ανάγνωσης 3'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ελεύθερες ιδιωτικές πόλεις: η απάντηση στην παγκόσμια τυραννία του αριστερού κρατισμού

Αν και η Αριστερά ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του κράτους και έχει διαφθείρει τους περισσότερους θεσμούς, υπάρχουν τρόποι να αντισταθούμε

Άρθρο του Titus Gebel, που δημοσιεύτηκε στις 28 Οκτωβρίου 2022 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 12'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

H κομμουνιστική προέλευση της πολιτικής «ορθότητας»

Οι επίσημες σοβιετικές πηγές δείχνουν ότι ο όρος politicheskaya korrektnost (πολιτική ορθότητα) χρησιμοποιήθηκε ήδη από το 1921, για να περιγράψει θετικά τη «ορθή» σκέψη. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο εμπνευστής του δεν ήταν άλλος από τον πρωταρχικό αρχιτέκτονα της επανάστασης των Μπολσεβίκων, Βλαντιμίρ Λένιν

Άρθρο του Michael Rectenwald, που δημοσιεύτηκε στον προσωπικό του ιστότοπο, στις 25/1/2018. Χρόνος ανάγνωσης 5'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Η ήττα του φιλελευθερισμού και η κρίση πίστεως του συντηρητισμού

To «τέλος της ιστορίας» δεν σηματοδοτεί τη νίκη του laissez-faire καπιταλισμού επί του κομμουνισμού και του φασισμού, αλλά αντιθέτως τη νίκη της σοσιαλδημοκρατίας επί και των τριών 

Άρθρο του Michael Rectenwald, που δημοσιεύτηκε την 1η Ιουλίου 2022 από το Chronicles Magazine. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Απόδοση στα ελληνικά, Libertarian Corfu - Νίκος Μαρής. 

Ο νέος, πολιτικά «ορθός» ψευδοκαπιταλισμός και πώς μπορούμε να τον πολεμήσουμε

Ο Δείκτης Περιβαλλοντικής και Κοινωνικής Διακυβέρνησης (ESG) είναι μια κινεζικού τύπου κοινωνική βαθμολογία για την αξιολόγηση των επιχειρήσεων. Οι πολιτικά ορθοί (woke) κεντρικοί σχεδιαστές χρησιμοποιούν τον Δείκτη ESG για να ανταμείψουν όσους ανήκουν στις τάξεις τους, και να εκδιώξουν τους μη woke παίκτες από την αγορά

Άρθρο του Michael Rectenwald, που δημοσιεύτηκε από το Mises Institute στις 10 Φεβρουαρίου 2022. Χρόνος ανάγνωσης 7'. Απόδοση στα ελληνικά Libertarian Corfu - Νίκος Μαρής. 

Πώς ο νεο-μαρξισμός («πολιτική ορθότητα») εξανάγκασε τον Jordan Peterson σε παραίτηση από το πανεπιστήμιο

Η πανεπιστημιακή κοινότητα όχι μόνο προκάλεσε αυτή την νεομαρξιστική «πολιτιστική επανάσταση», αλλά ήταν και ο πρώτος θεσμός που καταστράφηκε από αυτήν

Άρθρο του Michael Rectenwald, που δημοσιεύτηκε στις 26 Ιανουαρίου 2022 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής.

Η κυριαρχία της πολιτικής ορθότητας (κίνημα ‘’woke’’) έχει επηρεάσει αρνητικά τον δυτικό πολιτισμό. Τα θύματα αυτής της «αφύπνισης» είναι πάρα πολλά για να εντοπιστούν. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πολιτική ορθότητα φύτρωσε για πρώτη φορά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, από όπου έκανε μεταστάσεις στο ευρύτερο κοινωνικό σώμα. Το πανεπιστήμιο είναι ο άμβωνας του καθεδρικού ναού από τον οποίο οι ιδεολογικές επιταγές της ελίτ ρέουν προς τα κάτω, στο πόπολο.

Το κατεστημένο απεχθάνεται τον Πούτιν γιατί δεν είναι πολιτικά «ορθός» ;

Η απεικόνιση της Ρωσίας ως σοβαρής παγκόσμιας απειλής έγινε κυρίαρχη όταν ο Πούτιν κατέστησε σαφές ότι δεν συμβαδίζει με την κοινωνική ατζέντα της Αριστεράς

Άρθρο του Ryan McMaken, που δημοσιεύτηκε στις από το Mises Institue. Χρόνος ανάγνωσης 3'. Απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής.

Έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια από τότε που ο Μπαράκ Ομπάμα ειρωνεύτηκε τον Μιτ Ρόμνεϊ όταν υποστήριξε ότι η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη γεωπολιτική απειλή στον κόσμο. Τότε, όλοι μπορούσαν να δουν το προφανές: η Ρωσία είναι μια χώρα με μικρή οικονομία και έναν στρατό δεύτερης κατηγορίας. Ο μόνη αξίωσή της να χαρακτηρίζεται ως καθεστώς μεγάλης ισχύος προέρχεται από το ότι διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο. Επιπλέον, η Ρωσία είναι εντελώς ανίκανη να προεκτείνει την ισχύ της σε οποιαδήποτε περιοχή όπου δεν υπάρχει σημαντική ρωσική μειονότητα ή πλειονότητα (δηλαδή, την Νότια Οσετία, την Κριμαία, την ανατολική Ουκρανία). Η Ρωσία δεν διαθέτει τους πόρους για να αντιμετωπίσει κάθε είδους σοβαρής εξέγερσης εκτός των συνόρων της. Έτσι, όταν ο Ρόμνεϊ προσπάθησε να κάνει το μίσος για τη Ρωσία ζήτημα της προεκλογικής εκστρατείας το 2012, ο Ομπάμα ορθώς χλεύασε αυτή την άποψη.  

Αυτό ήταν κάτι σημαντικό, γιατί όσο μια αντι-ρωσική στάση παρέμενε απλώς μια εμμονή του συντηρητικού ρεπουμπλικανικού κατεστημένου, δεν μπορούσε στ’ αλήθεια να εξαπλωθεί. Αλλά μετά συνέβη κάτι που έκανε τους Δημοκρατικούς και τα όργανα του δικομματικού κατεστημένου να συμπορευτούν στο μίσος τους κατά της Ρωσίας. Δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς ήταν αυτό, αλλά συνέβη πριν από την de facto προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 - μια προσάρτηση που έγινε δυνατή μόνο χάρη στο γεγονός ότι ο πληθυσμός της Κριμαίας ήταν κατά πλειοψηφία Ρώσοι.  

Σε μια στήλη της 26ης Ιανουαρίου, ωστόσο, ο Richard Hanania παρουσιάζει μια θεωρία. Η απεικόνιση της Ρωσίας ως μεγάλης παγκόσμιας απειλής έγινε mainstream επειδή η Ρωσία κατέστησε σαφές ότι δεν συμβαδίζει με την κοινωνική ατζέντα της Αριστεράς. Συγκεκριμένα, η Ρωσία φάνηκε να μην ενδιαφέρεται να κανακέψει τις ομάδες συμφερόντων LGBT (λεσβίες, γκέι, αμφιφυλόφιλοι και τρανς). Ο Hanania γράφει: 

Πολιτικά «ορθοί» αριστεροί: Τα ζόμπι μιας παραμόρφωσης του Χριστιανισμού

 Προς το παρόν - ή μήπως για πάντα; - η κυριαρχία του Χριστιανισμού έχει παρέλθει. Τώρα μας γυροφέρνει ένα ζοφερό και θανατηφόρο πλάσμα, που ζει σκοτώνοντας όσους έχουν απομείνει ζωντανοί. Το κάνει καθιστώντας τους αποδιοπομπαίους, καταλογίζοντάς τους αμαρτήματα, για τα οποία πρέπει να εξαγνιστούν

Άρθρο του Joshua Mitchell, που δημοσιεύτηκε στις 5 Οκτωβρίου 2021 από το AIER. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 6'.

«Οι φιλόσοφοι του 18ου αιώνα είχαν μια πολύ απλή εξήγηση για τη σταδιακή αποδυνάμωση της πίστης. Ο θρησκευτικός ζήλος, έλεγαν, ήταν σίγουρο ότι θα εξαφανιστεί, καθώς η φώτιση και η ελευθερία εξαπλώνονταν. Είναι κάπως ενοχλητικό ότι τα γεγονότα δεν ταιριάζουν καθόλου με αυτή τη θεωρία.»

Alexis de Tocqueville, «H Δημοκρατία στην Αμερική»

 

 

Η άποψη ότι υπάρχουν ξεχωριστές εποχές της ιστορίας, η κάθε μια με ξεχωριστούς ανθρωπότυπους, η κάθε μία με ξεχωριστές αντιλήψεις για τον κόσμο, που ερμηνεύονται κατά κάποιο τρόπο από τα χαρακτηριστικά εκείνης της εκάστοτε εποχής, έχει μακρά ιστορία. Ο Νίτσε μας έδωσε την ευγενή ψυχή και την μνησίκακη, η πρώτη κυριαρχούσε στην προσωκρατική εποχή, η δεύτερη κυριάρχησε από τον Χριστιανισμό μέχρι σήμερα. Πριν από αυτόν, ο Μαρξ μας έδωσε τον φεουδαρχικό άνθρωπο και τον καπιταλιστή, ο πρώτος ήταν ικανός να κατανοήσει την πολλαπλότητα των αξιών, ο δεύτερος μείωσε αυτή την πολυφωνία στο μονοσήμαντο μέτρο του χρήματος. Πιο πίσω στο χρόνο, ο Καντ μας έδωσε τον αρχαϊκό άνθρωπο, ο οποίος αντιμετώπιζε τους άλλους ως μέσα, για να τον διαδεχτεί ο κοσμοπολίτης άνθρωπος, ο οποίος αντιμετώπιζε τους άλλους ως σκοπούς. Ο Ρουσσώ μας έδωσε τον αρχαίο άνθρωπο, ο οποίος προσανατολιζόταν στην αρετή, και τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος προσανατολίζεται στα συμφέροντά του. Ο Λούθηρος, λειτουργώντας μέσα σε ένα Βιβλικό πλαίσιο, μας έδωσε τον άνθρωπο της Παλαιάς Διαθήκης, προσανατολισμένο στο Νόμο, και τον άνθρωπο της Καινής Διαθήκης, προσανατολισμένο στο Ευαγγέλιο. Ο Αυγουστίνος μας έδωσε επίσης αυτή τη αντιπαραβολή, αν και πιο ήπια διατυπωμένη, η οποία άνοιξε τον δρόμο στον Θωμά τον Ακινάτη, ώστε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Κίνημα Antifa: Φασίστες με καλύτερο marketing

Τα μέλη του Antifa δεν είναι αντίπαλοι του φασισμού, αλλά είναι οι γνήσιοι εκπρόσωποί του, οι ίδιοι. Ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός, κι ο φασισμός ενώνονται με τα κοινά δεσμά του αντι-καπιταλισμού και του αντι-φιλελευθερισμού.

Άρθρο του Antony P. Mueller. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Οι «antifa» δεν είναι αντίπαλοι του φασισμού, αλλά αυθεντικοί εκπρόσωποί του

Ένα φρικτό φάντασμα πλανάται πάνω από την Αμερική: το φάντασμα του αντι-καπιταλισμού. Νεαροί βηματίζουν σε παράταξη πίσω από τον σοσιαλιστικό συρμό της εποχής, και κάποιοι ακτιβιστές φιμώνουν την ελευθερία του λόγου ως μέλη μιας ομάδας που ονομάζεται Antifa.

Αυτό το «αντιφασιστικό» κίνημα εμπλέκεται συχνά σε στρατιωτικού τύπου διαμαρτυρίες και δεν έχει καθόλου ενδοιασμούς ως προς τη χρήση βίας. Ως τμήμα της  ακροαριστεράς, τα μέλη του «antifa κινήματος» αυτοπροσδιορίζονται ως «αντι-καπιταλιστές» και δηλώνουν «εχθροί της δεξιάς». Αποκαλούνται «αντιφασίστες», όταν στην πραγματικότητα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία, εκείνη που χαρακτηρίζει το δικό τους κίνημα είναι ο φασισμός.

Ωστόσο, τι είναι ο φασισμός και ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της ιδεολογίας;

Το «φασιστικό μανιφέστο»

Το φασιστικό μανιφέστο διακηρύχθηκε το 1919 από τους Alceste De Ambris και Filippo Tommaso Marienetti. Στο φυλλάδιο τους, οι συντάκτες ζητούσαν την καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας και του κατώτατου μισθού. Απαιτούσαν την εκπροσώπηση των εργαζομένων στην διοίκηση των βιομηχανιών, και την ισοτιμία των συνδικαλιστών, των βιομηχανικών στελεχών και των δημοσίων υπαλλήλων.

Η ύπουλη μετάλλαξη της αριστεράς σε πολιτισμικό μαρξισμό

Πολλοί από αυτούς τους νέους αριστερούς δεν χρησιμοποιούν καν τον όρο Αριστερά για να προσδιοριστούν πολιτικά και συχνά απεχθάνονται, ειλικρινά, τον παραδοσιακό μαρξισμό, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι είναι η μετεξέλιξή του. Συνήθως στην πολιτική αρένα, θα σας συστηθούν ως «φιλελεύθεροι», «ευρωπαϊστές», «κεντρώοι», ή «εκσυγχρονιστές». Και το πιο ανησυχητικό είναι πως βρίσκονται πια σε όλα τα κόμματα.

Κείμενο του Τηλέμαχου Χορμοβίτη, που δημοσιεύτηκε στην eleytheriagora.gr στις 5/1/2019. Χρόνος ανάγνωσης 2'.

H παλιά παραδοσιακή Αριστερά, η Αριστερά του «πάλης ξεκίνημα - νέοι αγώνες» και του «εργάτες ενωμένοι - ποτέ νικημένοι», αυτό το άλλοτε κραταιό κίνημα που στις μέρες μας δεν μπόρεσε να επωφεληθεί ούτε από την μεγάλη οικονομική κρίση του 2008, ούτε από την αντι-ελιτίστικη εξέγερση των τελευταίων χρόνων, έχει πεθάνει. Την θάψαμε, της κάναμε και το μνημόσυνο, φάγαμε και τα κόλλυβα και ζωή σε λόγου μας. Γι’ αυτό και όσοι φοβούνται ότι η Αριστερά ετοιμάζεται να εγκαθιδρύσει κομμουνιστική δικτατορία δεν είναι μόνο εκτός τόπου και χρόνου, αλλά κινούνται και στα όρια της γραφικότητας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ξεμπερδέψαμε, αφού στην θέση της έχει έρθει μια νέα Αριστερά. Σε όλη τη Δύση, οι πιο ξύπνιοι αριστεροί, μετά τις συνεχείς αποτυχίες των προβλέψεών τους για κατάρρευση του καπιταλισμού, εγκατέλειψαν τον οικονομικό μαρξισμό και σε, μεγάλο βαθμό, αποδέχτηκαν το μοντέλο του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού ή κορπορατισμού, που κυριαρχεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Την ίδια στιγμή όμως, αντικατέστησαν τον οικονομικό με τον πολιτισμικό μαρξισμό και, ακολουθώντας τη συμβουλή του Γκράμσι, κυριάρχησαν στα ΜΜΕ, στον πολιτισμό και στην εκπαίδευση με σκοπό να διαμορφώσουν τις ιδέες της νέας γενιάς.

Πλέον τον ρόλο των «κακών κεφαλαιοκρατών» τον έχει η επάρατος πατριαρχία, το έθνος-κράτος, η λευκή φυλή, η παραδοσιακή οικογένεια ενώ τον ρόλο της «καταπιεσμένης εργατικής τάξης» τον έχουν οι κάθε λογής μειονότητες, υπαρκτές αλλά και ανύπαρκτες ανάλογα με την πληθυσμιακή αυτοδιάγνωση αμέτρητων «καταπιεσμένων» ομάδων.

Όσο για την «δικτατορία του προλεταριάτου», την έχει αντικαταστήσει ο «πολιτικά ορθός» παράδεισος των …καλών αισθημάτων και των θετικών σκέψεων, όπου όμως εύκολα μπορείς να δεις την ζωή σου να καταστρέφεται αν υποστηρίξεις την λάθος ιδέα ή ξεστομίσεις την λάθος λέξη. Βλέπετε, και το αφήγημα της νέας Αριστεράς είναι το ίδιο μανιχαϊστικό και αυταρχικό με αυτό της παλιάς. Αξιοσημείωτο επίσης είναι πως αυτός ο «προοδευτισμός» νέου τύπου σιχαίνεται την εργατική τάξη, που αποδείχτηκε πολύ συντηρητική κοινωνικά για τα γούστα του και βασίζει τη δύναμη του στα μορφωμένα και εύπορα μεσαία στρώματα.

Δυστυχώς, η νέα Αριστερά της «πολιτικά ορθής» λογοκρισίας, των 63 φύλων, του #MeToo και του «Refugees Welcome» (φιλανθρωπίες με τα λεφτά των άλλων μέσω κοινωνικού κράτους), έχει κατορθώσει, ελέγχοντας την ίδια την γλώσσα μας, να υπονομεύσει τους πυλώνες του Δυτικού πολιτισμού, πολύ πιο αποτελεσματικά, από τους ιδεολογικούς πρόγονούς της.

Στην πραγματικότητα, το νέο αυτό ιδεολογικό ρεύμα είναι πολύ πιο ύπουλο και γι’ αυτό πολύ πιο επικίνδυνο από την παλιά Αριστερά. Έχοντας υιοθετήσει τις βασικές αρχές του καπιταλιστικού συστήματος, μπορεί να αποφύγει την άμεση οικονομική κατάρρευση, που θα έφερνε η εφαρμογή των μαρξιστικών οικονομικών, και έτσι έχει το χρόνο να προωθήσει την πολιτισμική ατζέντα του και να ελέγξει τον τρόπο που σκέφτεται η κοινωνία. Επιπλέον, πολλοί από αυτούς τους νέους αριστερούς δεν χρησιμοποιούν καν τον όρο Αριστερά για να προσδιοριστούν πολιτικά και συχνά απεχθάνονται, ειλικρινά, τον παραδοσιακό μαρξισμό, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι είναι η μετεξέλιξή του. Συνήθως στην πολιτική αρένα, θα σας συστηθούν ως «φιλελεύθεροι», «ευρωπαϊστές», «κεντρώοι» ή «εκσυγχρονιστές». Και το πιο ανησυχητικό είναι πως βρίσκονται πια σε όλα τα κόμματα.

Στις χώρες της Δύσης, ήδη διαφαίνεται η αντίδραση αλλά εδώ στην Ελλάδα, ακόμη και να ξεφορτωθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, η νέα Αριστερά έχει καταλάβει καίριες θέσεις στο, δήθεν δεξιό, κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας» και ετοιμάζεται να συνεχίσει το έργο της νυν κυβέρνησης : «ενσωμάτωση» μεταναστών μέσω φορολογικής αφαίμαξης των κοινωνιών υποδοχής, η «πατρίδα μας η Ευρώπη» και «πολιτικά ορθός» δικαιωματισμός. Καλά μας ξεμπερδέματα!

***

Παγκόσμια εμβολιο-υστερία: Ποιοι την ενορχήστρωσαν και γιατί

Είναι απαραίτητο να αναλύσουμε το κυρίαρχο αφήγημα για τον εμβολιασμό, και να ρωτήσουμε ποιος ωφελείται από αυτό. Έτσι, πρέπει να εστιάσουμε στη συμμαχία συμφερόντων μεταξύ του κράτους, των μέσων ενημέρωσης, της φαρμακοβιομηχανίας και των υπερεθνικών οργανισμών. 

Άρθρο του Philipp Bagus, που δημοσιεύτηκε στις 25 Αυγούστου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 6'.

Η πίεση στους μη εμβολιασμένους αυξάνεται. Ενώ οι εμβολιασμένοι σε ορισμένες χώρες παίρνουν πίσω μερικές από τις ελευθερίες που τους αφαιρέθηκαν από τα μέτρα για τον covid, οι μη εμβολιασμένοι δεν είναι σε ιδιαίτερα ευχάριστη θέση. Έχουν γίνει στόχος διακρίσεων. Η πρόσβαση σε δημόσιους χώρους και τα ταξίδια καθίστανται δυσκολότερα γι 'αυτούς. Σε ορισμένες χώρες νομοθετήθηκε ακόμη και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός για ορισμένα επαγγέλματα. 

Γιατί όμως η εκστρατεία εμβολιασμού είναι τόσο σημαντική για τις κυβερνήσεις, οι οποίες αυξάνουν την πίεση σε τέτοιο βαθμό; Και ποιος έχει συμφέρον από την παγκόσμια εκστρατεία εμβολιασμού; 

Για να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις, είναι απαραίτητο να αναλύσουμε το κυρίαρχο αφήγημα για τον εμβολιασμό, και να ρωτήσουμε ποιος ωφελείται από αυτό. Έτσι πρέπει να εστιάσουμε στη συμμαχία συμφερόντων μεταξύ του κράτους, των μέσων ενημέρωσης, της φαρμακοβιομηχανίας και των υπερεθνικών οργανισμών. 

Ας ξεκινήσουμε με τη φαρμακοβιομηχανία. Έχει προφανές οικονομικό συμφέρον από την εκστρατεία εμβολιασμού. Αποκομίζει τεράστια κέρδη από τον μαζικό εμβολιασμό. 

Ο κομβικός ρόλος του κράτους-πατερούλη

Τι γίνεται με το κράτος; Στην κρίση του covid-19, οι πολιτικοί έχουν συστηματικά ενισχύσει τον φόβο και την υστερία . Αυτό δεν ήταν τυχαίο και δεν αποτελεί έκπληξη,  γιατί το κράτος βασίζει τον λόγο της ύπαρξής του