Με την έλευση του σύγχρονου κράτους, η φυσική ισορροπία έχει διαταραχθεί εξαιτίας της ιδιοποίησης, εκ μέρους του, του ρόλου των γονέων.
Οι υποστηρικτές του κράτους συχνά επισημαίνουν την άποψη ότι το «κράτος είναι ο αρχαιότερος θεσμός στην ανθρώπινη ιστορία» για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή του. Πρόκειται για έναν εξωφρενικά ψευδή ισχυρισμό, που καταρρίφθηκε από τον δικό μας Ryan McMaken σε διάλεξη του φετινού Mises University. Ο αρχαιότερος θεσμός στην ανθρώπινη ιστορία είναι η οικογένεια. Ακόμη και οι Νεάντερταλ, οι βιολογικοί, εξελικτικοί πρόγονοι μας, στους οποίους δεν υπήρχε ο περίπλοκος πολιτισμός των homo sapiens, είχαν οικογενειακές ενώσεις που ήταν κρίσιμες για την επιβίωσή τους ως είδος. Ακόμα και άλλοι πίθηκοι που υπάρχουν σήμερα, όπως οι χιμπατζήδες, έχουν οικογενειακές ενώσεις συγκρίσιμες με τις δικές μας.
Η οικογένεια υπήρξε ένας σημαντικός παράγοντας για την επιβίωση των ανθρώπων, και παραμένει ένα κρίσιμο κομμάτι της ανθρώπινης επιβίωσης ακόμα και σήμερα. Από την ημέρα που γεννιόμαστε οι γονείς μας, είτε βιολογικοί είτε θετοί, είναι οι κηδεμόνες μας και οι κύριες επιρροές των ηθικών μας αρχών και της άποψης μας για τη ζωή. Αυτός είναι ο ρόλος που αναλαμβάνουν και η υπηρεσία που προσφέρουν στα παιδιά τους, ως η κύρια αρχή καθοδήγησης, τιμωρίας και ο καταλύτης της επιτυχίας τους στη ζωή.
Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι στον φυσιολογικό κόσμο. Με την έλευση του σύγχρονου κράτους,
η φυσική ισορροπία έχει διαταραχθεί από την ιδιοποίηση, εκ μέρους του, του ρόλου των γονέων. Χάρη στη συμμαχία του κράτους με την πνευματική και ακαδημαϊκή τάξη, όπως περιγράφεται από τον Μάρεϊ Ρόθμπαρντ στην «Ανατομία του Κράτους» , αυτό καθίσταται εφικτό καθώς διατυπώνονται «πνευματικά» επιχειρήματα υπέρ του κράτους, τα οποία και διδάσκονται στον πληθυσμό.
Τα αποτελέσματα αυτής της συμμαχίας φαίνονται μέσω της ευρείας και επιθετικής κατάκτησης του κυρίαρχου αφηγήματος από τη δημόσια εκπαίδευση, στη μάχη για την κατάκτηση του μυαλού των παιδιών μας, μέσω των κρατικών αφηγήσεων για την ιστορία, την οικονομία και την πολιτική. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και διδάσκονται όλο και περισσότερο από άτομα που βρίσκονται εκτός της οικογενειακής μονάδας. Τα παιδιά, κατά μέσο όρο, ξεκινούν το δημοτικό σχολείο ήδη από τα 6 τους, αλλά με τη δημοτικότητα της ιδέας της προσχολικής ηλικίας, η διείσδυση του κρατικού αφηγήματος ξεκινά ήδη από τα 3 τους χρόνια.
Τα παιδιά έχουν αρχίσει να περνούν όλο και περισσότερο χρόνο σε κρατικά σχολεία παρά στο σπίτι, αλληλεπιδρώντας με τους γονείς τους ολοένα και λιγότερο. Αυτό έχει κάνει τους δασκάλους και το προσωπικό των σχολείων να είναι εκείνοι, και όχι οι γονείς, που ενσταλάζουν τις αξίες και τις πεποιθήσεις τους στα παιδιά. Πιστεύετε ότι κάποια από αυτές τις αξίες και τις πεποιθήσεις θα κατευθύνονταν προς αμφισβήτηση, ή ακόμη και την εναντίωση, προς το κράτος;
Αυτή η τάση δεν αποτελεί πρόβλημα για την καταπολέμηση του κρατισμού μόνο, αλλά και για την επιτυχία των παιδιών μας στην πραγματική ζωή. Ακόμη και η ακαδημαϊκή βιβλιογραφία επιβεβαιώνει ότι οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο ως πρωτοβάθμιοι εκπαιδευτές και καταλύτες για την επιτυχία των παιδιών. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η τα αποτελέσματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος χειροτερεύουν καθώς το κράτος μεγαλώνει ως κομμάτι της ζωής των παιδιών.
Ωστόσο, η κρατική χρηματοδότηση της εκπαίδευσης συνεχίζει να κινείται ολοένα και περισσότερο προς πολιτικές που απομακρύνουν τους γονείς από το προσκήνιο. Σε αντίθεση με το αφήγημα των υποστηρικτών της Δημόσιας Εκπαίδευσης, οι δαπάνες για εκπαίδευση από την ομοσπονδιακή, την πολιτειακή και την τοπική αυτοδιοίκηση αυξάνονται [σ.σ των ΗΠΑ] σύμφωνα με τους αριθμούς που η ίδιες παρέχουν για το θέμα. Όπως είχε διαπιστωθεί προγενέστερα, παρά τις συνεχείς αυξήσεις των δαπανών, τα αποτελέσματα του εκπαιδευτικού συστήματος εξακολουθούν να επιδεινώνονται. Αυτό οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι η επέκταση του εκπαιδευτικού συστήματος δεν αφορά στην πραγματικότητα το να υπηρετηθεί η επιτυχία των μαθητών, αλλά την περαιτέρω ανατροπή του ρόλου της οικογένειας και το να εμφυτευτεί ακόμα περισσότερο η ιδέα στο νου των ανθρώπων, ότι το κράτος είναι απαραίτητο και καλό.
Η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτού του είδους τα ψέματα έγκειται στην έμφαση που δίνεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ φοιτούν τώρα σε πανεπιστήμια, με τα ποσοστά συμμετοχής να αυξάνονται κάθε χρόνο παρά τις συνεχείς αυξήσεις των διδάκτρων. Πολλοί εκπαιδευτικοί θα το θέσουν ως τη «μόνη επιλογή», ή τη «μόνη καλή επιλογή». Η πραγματικότητα είναι ότι κάνουν λάθος για το ότι είναι «η μόνη επιλογή», καθώς υπάρχουν πολλές άλλες, όπως τα τεχνικά επαγγέλματα , που συχνά μπορούν να αποφέρουν υψηλότερα εισοδήματα από τις δουλειές των πτυχιούχων πανεπιστημίων.
Το ίδιο το σύστημα μπορεί να παραληφθεί, τοποθετώντας τους μαθητές απευθείας στις θέσεις της επιθυμητής τους σταδιοδρομίας,όπως εξηγεί ο οικονομολόγος Bryan Caplan στο βιβλίο του «Η ετυμηγορία κατά της εκπαίδευσης: Γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα είναι χάσιμο χρόνου και χρήματος». Διαπιστώνει ότι ο κύριος σκοπός όλης της σχολικής εκπαίδευσης, ειδικά της δευτεροβάθμιας, είναι να προετοιμάσει τα άτομα για να γίνουν καλοί υπάλληλοι, δημιουργώντας έναν σημειολογικό μηχανισμό, το πτυχίο, που πιστοποιεί ότι το άτομο εμφανίζεται στο πόστο του, κάνει αυτό που του λένε, και δείχνει ένα κάποιο επίπεδο ικανότητας Αυτό που επισημαίνει ωστόσο ο Caplan είναι ότι και τα ίδια τα επαγγέλματα είναι σημειολογικοί μηχανισμοί, και είναι πιο αποδοτικά όταν δημιουργούν πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες και όταν παρέχουν πραγματικές γνώσεις καριέρας, και όχι γενικότητες και θεωρητικές ιδέες.
Αυτή η τελευταία αναποτελεσματικότητα δεν προέρχεται από ανικανότητα, αλλά είναι σκόπιμη, για να κατευθύνει τον κόσμο μακριά από ιδιωτικούς θεσμούς, όπως η οικογένεια, προς κρατικούς θεσμούς, ώστε, όπως περιέγραψε ο Ρόθμπαρντ, «να αποτελέσει το επιχείρημα υπέρ της ύπαρξης του κράτους». Αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί εάν η οικογένεια δεν υπονομευόταν από νωρίς, διοχετεύοντας τα παιδιά σε μια «εκπαιδευτική φυλακή» την οποία χρησιμοποιούν οι τάξεις των διανοούμενων και των ακαδημαϊκών, ώστε να διαδίδουν επιχειρήματα υπέρ του κράτους, κάτι που τους καθιστά ασφαλώς πολύτιμους για το κράτος.
Αυτή είναι η πραγματικότητα του διογκωμένου εκπαιδευτικού συστήματος που ενθαρρύνει την εξάρτηση από το κράτος. Μια εξάρτηση που σημείωσε τεράστια επιτυχία, καθώς οι επεκτάσεις της κρατικής εξουσίας γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς στους νέους με τη μορφή του σοσιαλισμού ή του προοδευτισμού. Μια σκόπιμη τακτική που φαίνεται ξεκάθαρα σε ένα τέλειο παράδειγμα της σχέσης των κρατικών υπαλλήλων και της τάξης των διανοουμένων από τον Καρλ Μαρξ, ο οποίος έγραψε για την ανάγκη «κατάργησης της οικογένειας» και για το πώς το κράτος «έκανε τη δουλειά για λογαριασμό τους», και συνεχίζει να την κάνει μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
***