Αν και όσοι κλίνουν προς την Αριστερά συνήθως κλαίγονται για την αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα, ο ανεξέλεγκτος συναισθηματισμός τους τους τυφλώνει σε σχέση με ό,τι προηγήθηκε της ανισότητας: τις περισσότερες φορές ήταν ο εκδημοκρατισμός της πρόσβασης στα - άλλοτε - είδη πολυτελείας
Τα οικολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν οφείλονται στον «καπιταλισμό», αλλά στα μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης πάνω στα οποία βασίζονται όλα τα υπάρχοντα κρατικοπαρεμβατικά/σοσιαλιστικά οικονομικά συστήματα.
Στο τελευταίο του άρθρο στον Guardian, ο George Monbiot υποστήριξε ότι «ο καπιταλισμός δολοφονεί τον πλανήτη». Στο άρθρο του, υπερασπίζεται μια ιδεολογία «απο-ανάπτυξης» και προτείνει έναν φόρο επί του πλούτου σε μια περιοριστική βάση: «χρειάζεται να κατεβάσουμε ταχύτητα… όπως ακριβώς υπάρχει ένα όριο φτώχειας κάτω από το οποίο κανείς δεν πρέπει να πέφτει, έτσι υπάρχει και ένα όριο πλούτου το οποίο κανείς δεν πρέπει να ξεπερνά».
Το βασικό επιχείρημα του Monbiot είναι ότι οι υπερπλούσιοι έχουν κλέψει ανυπολόγιστα πλούτη και είναι ευθύνη του κράτους να πάρει πίσω ένα μέρος (μπορεί και μεγάλο) αυτού του πλούτου. Ακόμη χειρότερα, οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τον πλούτο τους για να καταστρέφουν τον κόσμο ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν τα πολλά τους σπίτια και τα πολυτελή τους γιωτ.
Αν όλα αυτά σας ακούγονται σαν μια γελοία θεωρία συνωμοσίας, περί αυτού ακριβώς πρόκειται.
Ο κόσμος μοιάζει να φλέγεται. Πριν από μερικούς μήνες, η οικονομική άνοδος ήταν ακόμα σταθερή, η παραγωγή αυξανόταν και η ανεργία μειωνόταν. Όλα άλλαξαν με την έλευση του κορωνοϊού ή, για να είμαστε ακριβείς: τα πάντα διαλύθηκαν εξαιτίας των πολιτικά υπαγορευμένων lockdown. Ως αντίδραση στην εξάπλωση του ιού, οι κυβερνήσεις σε πολλές χώρες διέταξαν να κλείσουν τα καταστήματα και οι επιχειρήσεις, και οι άνθρωποι να κλειστούν στα σπίτια τους. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ήταν η σχεδόν πλήρης κατάρρευση του οικονομικού συστήματος. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι περιήλθαν σε κατάσταση απόλυτης απόγνωσης. Μόνο στην Ινδία 120 εκατομμύρια εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους τον Απρίλιο του 2020.
Η οικονομική κατάρρευση έφερε το μη υποστηριζόμενο (από καταθέσεις) νομισματικό σύστημα σε μια κατάσταση εκτός ελέγχου. Οι οφειλέτες δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, και οι τράπεζες δεν ήθελαν να μετακυλήσουν χρονικά τα ληξιπρόθεσμα δάνειά τους, πόσο μάλλον να χορηγήσουν νέα κεφάλαια στους προβληματικούς οφειλέτες. Ολόκληρη η πιστωτική πυραμίδα επρόκειτο να καταρρεύσει. Για να αποφευχθεί αυτό, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τους τράπεζες πόνταραν