H κομμουνιστική προέλευση της πολιτικής «ορθότητας»

Οι επίσημες σοβιετικές πηγές δείχνουν ότι ο όρος politicheskaya korrektnost (πολιτική ορθότητα) χρησιμοποιήθηκε ήδη από το 1921, για να περιγράψει θετικά τη «ορθή» σκέψη. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο εμπνευστής του δεν ήταν άλλος από τον πρωταρχικό αρχιτέκτονα της επανάστασης των Μπολσεβίκων, Βλαντιμίρ Λένιν

Άρθρο του Michael Rectenwald, που δημοσιεύτηκε στον προσωπικό του ιστότοπο, στις 25/1/2018. Χρόνος ανάγνωσης 5'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Γιατί νοσταλγώ την εποχή του Ρέηγκαν και του Γκορμπατσώφ

Με τα λοκντάουν και το σημερινό πολιτικό και οικονομικό χάος, η παγκόσμια αυτοκρατορία των ΗΠΑ επέστρεψε στην βάση της, για να μας καταπιέσει όλους με τον πιο προσωπικό τρόπο που θα ήταν ποτέ δυνατός. Τώρα διαβάζουμε  ιστορίες για το πώς ήταν η ζωή στη Σοβιετική Ένωση και την αναγνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. Διαβάζουμε το «1984» του Τζορτζ Όργουελ και το αναγνωρίζουμε στη δική μας εμπειρία. Ο σκοπός της νίκης στον Ψυχρό Πόλεμο όμως, δεν ήταν ποτέ αυτός

Άρθρο του Jeffrey Tucker, που δημοσιεύτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2022 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Απόδοση στα ελληνικά, Libertarian Corfu - Νίκος Μαρής. 

Η παράξενη φιλοσοφία του μέντορα του Πούτιν, Aleksandr Dugin, κι ο πόλεμος στην Ουκρανία

Η προσπάθεια ερμηνείας των ενεργειών του Βλαντιμίρ Πούτιν, ή της πολιτικής στη Ρωσία, χρησιμοποιώντας αφηγήματα της 

Δύσης είναι πιθανό να καταλήξει σε αποτυχία

 

Άρθρο του Antony P. Mueller, που δημοσιεύτηκε στις 18 Μαϊου 2022 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Απόδοση στα ελληνικά Libertarian Corfu - Νίκος Μαρής. 

Mises Institute: H ψυχροπολεμική νοοτροπία στοιχειώνει ακόμα τις ΗΠΑ

Η προσκόλληση στις παραδοχές της εποχής του Ψυχρού Πολέμου θα μπορούσε να αυξήσει την πιθανότητα να εμπλακούν οι ΗΠΑ σε έναν καταστροφικό πόλεμο, με δική τους ευθύνη

Άρθρο του Jose Nino, που δημοσιεύτηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2022 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5'. Απόδοση στα ελληνικά, Θεόδωρος Μίχας - Νίκος Μαρής. Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα από το Libertarian Corfu

Με τη Ρωσία να εξαπολύει μια στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ο κατεστημένος Τύπος έχει παροξύνει τις εκκλήσεις του για την τιμωρία της Ρωσίας με δρακόντειες κυρώσεις, την παροχή αυξημένης στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία, και τη διπλωματική απομόνωση της Ευρασιατικής αυτής δύναμης για όσο το δυνατόν περισσότερο. Το μίσος κατά της Ρωσίας έχει φτάσει στο ζενίθ, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη οποιαδήποτε ενδελεχή ανάλυση των λόγων για τους οποίους η σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας έφτασε σε τέτοιο σημείο. 

Γιατί η σοσιαλιστική οικονομία είναι κάτι ανέφικτο: μαθήματα από την ΕΣΣΔ του 1917-1922

Η κοινωνικοποίηση της οικονομίας οδήγησε άμεσα σε καταστροφή. Το 1920-21, η μπολσεβίκικη αγροτική πολιτική κορυφώθηκε με έναν λιμό χωρίς προηγούμενο στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία.

Άρθρο του Bas Spliet, που δημοσιεύτηκε στις 15/2/2022 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Απόδοση στα ελληνικά Θεόδωρος Μίχας - Νίκος Μαρής. Η πρώτη δημοσίευση έγινε από το Libertarian Corfu.

Πριν από εκατό χρόνια και κάτι, ο Αυστριακός οικονομολόγος Ludwig von Mises άρχισε να υποστηρίζει ότι η σοσιαλιστική οικονομία είναι κάτι ανέφικτο. Στα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν το πραξικόπημα των μπολσεβίκων του 1917 στη Ρωσία, ο Βλαντιμίρ Λένιν τον δικαίωσε με τραγικό τρόπο σε πραγματικό χρόνο. 

Το Great Reset, μέρος 3: Κινεζικού τύπου ψευδοκαπιταλισμός

Η Κίνα είναι το πρότυπο για το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που προωθείται στη Δύση, και η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι η πιο ξεκάθαρη έκφραση αυτού του συστήματος - αν και η διατύπωσή του κάθε άλλο παρά απολύτως ξεκάθαρη είναι.

Άρθρο του Μichael Rectenwald, που δημοσιεύτηκε την 1η Ιανουαρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Ο τίτλος αυτού του άρθρου είναι ένα λογοπαίγνιο για την περιγραφή της κινεζικής οικονομίας από το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας (ΚΚΚ). Πριν από αρκετές δεκαετίες, όταν η αυξανόμενη εξάρτηση της Κίνας από τους κερδοσκοπικούς τομείς της οικονομίας της δεν μπορούσε πλέον να αμφισβητηθεί πειστικά από το ΚΚΚ, η ηγεσία του ενέκρινε το σύνθημα «σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά» για να περιγράψει το κινεζικό οικονομικό σύστημα. [1]  Διατυπωμένη από τον Ντενγκ Σιαόπινγκ, η φράση έγινε ένα βασικό συστατικό της προσπάθειας του ΚΚΚ να εκλογικεύσει την κινεζική καπιταλιστική ανάπτυξη υπό ένα σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό πολιτικό σύστημα. 

Η ΕΣΣΔ κατέρρευσε, μα οι ανύποπτοι νέοι στη Δύση λαχταρούν τον σοσιαλισμό

Οι πεποιθήσεις των νεότερων γενεών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού δεν προμηνύουν κάτι καλό για το μέλλον της ελευθερίας. Οι ιδέες μιας γενιάς συχνά γίνονται οι εφαρμοζόμενες πολιτικές της επόμενης. Εάν δεν αντληθεί ούτε η γνώση ούτε τα κατάλληλα διδάγματα από την πραγματικότητα του υπαρκτού σοσιαλισμού, μπορεί κάλλιστα να είμαστε καταδικασμένοι να ξαναζήσουμε το παρελθόν, με όλες τις καταστροφικές συνέπειές του.

Άρθρο του Richard Ebeling, που δημοσιεύτηκε στο American Institute for Economic Research, στις 16 Αυγούστου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 11'.

Τον Αύγουστο συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την αρχή του τέλους της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά τη διάρκεια των ωρών μεταξύ της 19ης και της 21ης Αυγούστου του 1991, τα σκληροπυρηνικά μέλη του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της KGB επιχείρησαν πραξικόπημα στη Μόσχα για να εμποδίσουν τις πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που είχαν καθιερωθεί τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Το πραξικόπημα απέτυχε και την παραμονή των Χριστουγέννων, 1991, η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και εξαφανίστηκε από τον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη. 

Τα γεγονότα εκείνων των ημερών είναι έντονα χαραγμένα στο μυαλό μου, επειδή τότε βρισκόμουν στη Μόσχα, και μάλιστα παρακολουθούσα και συμμετείχα σε εκείνα τα γεγονότα του Αυγούστου του 1991. 

Γιατί οι σοσιαλιστές λατρεύουν τη φράση «αυτό δεν ήταν πραγματικός σοσιαλισμός»

Η ταξινόμηση των σοσιαλιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ως «όχι πραγματικά σοσιαλιστικών» επιτρέπει στους σοσιαλιστές να αποφεύγουν το επιχείρημα των αντι-σοσιαλιστών καθ' όλη τη διάρκεια της Ιστορίας, ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον 

Άρθρο του Peyton Gouzin που δημοσιεύτηκε την 1/6/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4΄.

 Ο κύριος λόγος που οι σοσιαλιστές είχαν αυτήν τη διάρκεια αντοχής στο χρόνο, κάτι που ευτυχώς δεν κατόρθωσαν οι Ναζί, είναι το επιχείρημα ότι αυτά τα αυτο-ανακηρυγμένα ως σοσιαλιστικά καθεστώτα «δεν ήταν πραγματικός σοσιαλισμός». Ένας σημαντικός διανοούμενος που είναι υπεύθυνος για τη διάδοση αυτού του επιχειρήματος είναι ο φιλόσοφος Noam Chomsky, ο οποίος ισχυρίζεται ότι τα σοσιαλιστικά καθεστώτα, συγκεκριμένα η ΕΣΣΔ, απλώς προσποιούνταν ότι ήταν σοσιαλιστικά, για να δώσουν στον εαυτό τους «νόμιμους» λόγους ώστε να χρησιμοποιήσουν την αυταρχική «ράβδο» τους εναντίον των λαών τους. Το επιχείρημα έκτοτε εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά μέσω των σοσιαλιστών φοιτητικής ηλικίας, αλλά και υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ όπως ο Bernie Sanders. Η ταξινόμηση των προηγούμενων σοσιαλιστικών καθεστώτων ως «όχι πραγματικά σοσιαλιστικών» επιτρέπει στους σοσιαλιστές να αποφεύγουν το επιχείρημα των αντι-σοσιαλιστών καθ' όλη τη διάρκεια της Ιστορίας, ή έτσι νομίζουν τουλάχιστον. Το πρόβλημα με το χαρακτηρισμό αυτών των καθεστώτων ως μη σοσιαλιστικών δεν είναι μόνο η άγνοια της ιστορίας τους, αλλά και το ότι δεν επιτρέπει στους σοσιαλιστές να ξεφύγουν από το πρόβλημα του οικονομικού υπολογισμού και την σταδιακή μετατροπή του συστήματός τους σε δεσποτικά, αυταρχικά καθεστώτα.

Για να προσδιορίσουμε πρώτα εάν τα «σοσιαλιστικά» καθεστώτα του παρελθόντος ήταν πραγματικά σοσιαλιστικά, πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε σε έναν ορισμό του σοσιαλισμού. Το Merriam-Webster's Dictionary  μας δίνει τρεις διαφορετικούς ορισμούς για να εκκινήσουμε. Ο πρώτος αναφέρει: «οποιαδήποτε από τις διάφορες οικονομικές και πολιτικές θεωρίες που υποστηρίζουν τη συλλογική ή κρατική ιδιοκτησία και διαχείριση των μέσων παραγωγής και διανομής των αγαθών». Ο δεύτερος είναι «ένα σύστημα κοινωνίας ή συνόλου ατόμων στο οποίο δεν υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία» ή «ένα σύστημα ή μια κατάσταση της κοινωνίας στην οποία τα μέσα παραγωγής ανήκουν και ελέγχονται από το κράτος». Τέλος, ο τρίτος ορισμός γράφει «ένα μεταβατικό στάδιο της κοινωνίας στη μαρξιστική θεωρία μεταξύ του καπιταλισμού και του κομμουνισμού που διακρίνεται από την άνιση διανομή αγαθών και των αμοιβών ανάλογα με την εργασία που έχει παραχθεί.» Και οι τρεις ορισμοί είναι παραλλαγές του πρώτου ορισμού, με κάποιες πρόσθετες λεπτομέρειες για την προέλευση του, τις πολιτικές, και το ρόλο των διάφορων φορέων. Κοινό στοιχείο όλων αυτών των ορισμών είναι το κράτος, η κυβέρνηση και η συλλογικότητα, που ελέγχουν τα μέσα παραγωγής και ιδιοκτησίας. Μόνο το 17% του πληθυσμού της Αμερικής  αναγνωρίζει αυτόν τον ορισμό του σοσιαλισμού, σε σύγκριση με το 34% το 1949. Ένα 23% των Αμερικανών σήμερα ορίζουν τον σοσιαλισμό ως μια μορφή ισότητας, ενώ ένα άλλο 23% δεν έχει γνώμη. Τέλος, το 10% τον ορίζουν ως παρεχόμενες υπηρεσίες, όπως τα δίκτυα κοινωνικής ασφάλισης, η Κοινωνική Ασφάλιση, ή το Medicare. Οι υπόλοιποι έχουν ασαφείς, μη συγκεκριμένες, ή αρνητικές απόψεις για τον σοσιαλισμό.

Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι ότι οι Αμερικανοί αγνοούν σε μεγάλο βαθμό τους πραγματικούς ορισμούς του σοσιαλισμού. Αυτό πιθανότατα περιλαμβάνει και πολλούς από τους υποστηρικτές του. Παρά την άγνοια των σύγχρονων υποστηρικτών του σοσιαλισμού, οι πνευματικοί ιδρυτές του, όπως ο Μαρξ, αναγνώρισαν και υιοθέτησαν αυτόν τον ορισμό. Ωστόσο, τον χαρακτήρισαν ως μια απάντηση στον καπιταλισμό που πρέπει να έχει δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Θεωρούσαν τους «εργάτες», ή τη συλλογικότητα, ως εκείνους που πρέπει να ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, ώστε να είναι οποιοδήποτε σύστημα αληθινός σοσιαλισμός. Αν και ορισμένοι σοσιαλιστές προσπαθούν να τον ορίσουν πιο συγκεκριμένα και να τον αποσυνδέσουν από το κράτος, δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι το κράτος είναι μια εκδήλωση της συλλογικής συνείδησης της κοινωνίας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις δημοκρατίες, σύμφωνα με τις θεωρίες κοινωνικών συμβολαίων που οι σοσιαλιστές συνήθως προσυπογράφουν και χρησιμοποιούν ως αιτιολογία για τις «υποχρεώσεις» που έχει το κράτος στην κοινωνία. Αυτή η συλλογιστική πρέπει να είναι από μόνη της αρκετή για να προσδιορίσει ως σοσιαλιστικά, καθεστώτα όπως η ΕΣΣΔ, όπου το κράτος ανέλαβε τον έλεγχο των μέσων παραγωγής. Αλλά υπάρχουν ακόμη περισσότερες ενδείξεις αυτού του γεγονότος για διερεύνηση.

Όταν στριμωχτούν στη γωνία, οι σοσιαλιστές θα αρχίσουν να διαφωνούν για τα δεδομένα του σοβιετικού συστήματος. Θα αναγνωρίσουν το σύστημα ως «κρατικά καπιταλιστικό» αντί για σοσιαλιστικό. Φαίνεται ότι για τους σοσιαλιστές η απλή ύπαρξη επιχειρήσεων προσδιορίζει ένα σύστημα ως καπιταλιστικό. Η επιχείρηση με κάποιο τρόπο ισοδυναμεί με ιδιωτική ιδιοκτησία κεφαλαίου και ιδιοκτησίας. Αλλά με τους προηγουμένως καθορισμένους ορισμούς του σοσιαλισμού, ακόμα και η πιο στοιχειώδης παρατήρηση του σοβιετικού συστήματος αρκεί για να απορρίψει αυτόν τον ισχυρισμό. Με την παραδοχή των δυτικών υποστηρικτών και επικριτών της από τη δεκαετία του 1930, η ΕΣΣΔ ήταν μια σοσιαλιστική δύναμη που έπρεπε να αναγνωριστεί παρά τις μαζικές μεταρρυθμίσεις των κρατικά ελεγχόμενων βιομηχανιών. Ο Αμερικανός συγγραφέας Joseph Freeman το περιέγραψε ως εξής: «για πρώτη φορά είδα τα μεγαλύτερα όνειρα των ανθρώπων να γίνονται πραγματικότητα. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά ένωσαν τις προσπάθειές τους σε ένα τεράστιο ρεύμα ενέργειας που κατευθύνεται προς [..] τη δημιουργία αυτού που ήταν υγιές και καλό για όλους.» Ακόμα και ο Άγγλος σοσιαλιστής οικονομολόγος Sidney Webb την επαίνεσε για την «ευρύτερη δυνατή συμμετοχή ολόκληρου του ενήλικου πληθυσμού στη δημόσια σφαίρα, η οποία περιλαμβάνει τον προγραμματισμένο έλεγχο ολόκληρου του κοινωνικού περιβάλλοντος.… Η εξουσία πηγάζει πραγματικά από τους ανθρώπους, όπως επέμενε ο Λένιν». Όλα αυτά τα αποσπάσματα είναι τα λόγια των υποστηρικτών της ΕΣΣΔ και του Στάλιν, οι οποίοι τα έγραψαν κατά τη διάρκεια ή μετά τους λιμούς που είχαν επισυμβεί προηγουμένως. Αυτό δείχνει μια ασυνέπεια στα επιχειρήματα των σοσιαλιστών με την πάροδο του χρόνου. Η αρνητική στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ δεν ξεκίνησε παρά μετά τη δεκαετία του 1950, μετά το θάνατο του Στάλιν, όταν οι σοσιαλιστές διανοούμενοι άρχισαν να σιωπούν για ζητήματα που σχετίζονταν με την ΕΣΣΔ, και αντ' αυτού στράφηκαν στην απόδοση παρόμοιων επαίνων για άλλα σοσιαλιστικά καθεστώτα του εικοστού αιώνα. Εάν είναι σωστός ο ισχυρισμός ότι η ΕΣΣΔ δεν ήταν ποτέ σοσιαλιστική, γιατί το επιχείρημα αυτό δεν είχε εμφανιστεί μέχρι την σημερινή αναβίωση της δημοτικότητας του σοσιαλισμού; Γιατί οι σοσιαλιστές της εποχής εξακολουθούσαν να υπερασπίζονται τα καθεστώτα τους, κόντρα σε μερικές από τις χειρότερες καταστροφές του αιώνα;

Ακόμα κι αν είστε σε θέση να εξηγήσετε αυτήν αλλαγή στάσης, όπως η αναθεώρηση που έγινε πολλά χρόνια αργότερα, και οι μεταλλασσόμενες απόψεις, τα οικονομικά δεδομένα για τους σοσιαλιστές δεν είναι καθόλου καλύτερα. Μια εις βάθος ανάλυση του σοβιετικού καθεστώτος δείχνει ότι το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι όλο, των ιδιωτικών περιουσιών κατασχέθηκε και αναδιανεμήθηκε από το κράτος. Το κράτος  έλεγχε πλήρως τα συστήματα τιμών και τα μέσα παραγωγής. Αυτό σημαίνει, όπως εξηγούν τόσο οι επικριτές όσο και οι υποστηρικτές της, ότι όχι μόνο η Σοβιετική Ένωση έπεσε στην παγίδα του προβλήματος του οικονομικού υπολογισμού που περιγράφεται στο βιβλίο του Ludwig von Mises Σοσιαλισμός, αλλά ότι και σύμφωνα με τον σοσιαλιστικό ορισμό ήταν ένα σοσιαλιστικό κράτος. Αυτό μας επιτρέπει να κατηγοριοποιήσουμε εύκολα την ΕΣΣΔ, όπως και όλα τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη του εικοστού αιώνα, ως οπωσδήποτε σοσιαλιστικά. Τα σύγχρονα παραδείγματα σοσιαλιστικών καθεστώτων αντιμετωπίζουν επίσης τα προβλήματα αυτών των προγενέστερων καθεστώτων. Η Βενεζουέλα, που κάποτε επαινέθηκε από τον πιο διαβόητο Αμερικανό σοσιαλιστή Bernie Sanders, αντιμετωπίζει επίσης το πρόβλημα του οικονομικού υπολογισμού. Λόγω της εθνικοποίησης και της κολλεκτιβοποίησης των βιομηχανιών μετά από την εκλογή του Hugo Chavez και αργότερα του Nicolas Maduro, η χώρα αντιμετωπίζει ακριβώς την κατάσταση που περιγράφει ο Mises ως αποτέλεσμα της απουσίας του οικονομικού υπολογισμού. Πριν ο  Chavez αναλάβει την εξουσία με δημοκρατικά μέσα, η Βενεζουέλα κατατασσόταν στις πέντε πλουσιότερες χώρες σε όλη τη Νότια Αμερική, φτάνοντας ακόμη και στην κορυφή για ένα μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 1980. Στη συνέχεια, μετά τις μεταρρυθμίσεις του Chavez και αργότερα του Maduro, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μειώθηκε δραματικά και η Βενεζουέλα έγινε ένα από τα φτωχότερα έθνη στη Νότια Αμερική. Και όλα αυτά σε σύγκριση με τη Χιλή, η οποία την ίδια περίοδο μεταμορφώθηκε από ένα από τα φτωχότερα σε ένα από τα πλουσιότερα έθνη σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική εφαρμόζοντας πολιτικές ακριβώς αντίθετου χαρακτήρα  -πολιτικές ελεύθερης αγοράς, όπως η απορρύθμιση και η φορολογική μεταρρύθμιση.

***

 

Ο Peyton Gouzien σπουδάζει Οικονομικά και Νομικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο George Mason.