Οι επίσημες, κρατικές αργίες σημαίνουν λιγότερη ελευθερία κι ευελιξία για τους εργαζόμενους

Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν την ελευθερία να παίρνουν τις άδειές τους όταν τις χρειάζονται περισσότερο. Οι επίσημες κρατικές αργίες δεν σημαίνουν στην πραγματικότητα περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Σημαίνουν απλώς λιγότερη ευελιξία.

Άρθρο του Patrick Carol, που δημοσιεύτηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ένα από τα πράγματα που οι άνθρωποι έχουν την τάση να εκτιμούν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, και ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων, είναι οι επίσημες αργίες. Αυτές οι μέρες άδειας θεωρούνται δεδομένες από πολλούς, και ελάχιστοι άνθρωποι αναλογίζονται ποτέ εάν έχουν κάποια μειονεκτήματα. Αλλά όπως θα σας πει οποιοσδήποτε καλός οικονομολόγος, τα πάντα συνοδεύονται από αμοιβαίες αντισταθμίσεις, και οι διακοπές δεν αποτελούν εξαίρεση. Το θέμα, λοιπόν, είναι να καταλάβουμε πού βρίσκεται το κόστος και ποιος, τελικά, το πληρώνει.

Η ιδιωτική ιδιοκτησία και το πνεύμα των Χριστουγέννων

Η ελευθερία χρήσης της ιδιωτικής τους ιδιοκτησίας είναι που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να προσφέρουν από αυτά που κατέχουν

Αυτό το σύντομο κείμενο κυκλοφόρησε αρχικά στο τεύχος Δεκεμβρίου 1986 του περιοδικού The Freeman, και αναδημοσιεύτηκε από το FEE. Χρόνος ανάγνωσης 1'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Παίρνουμε πολύ περισσότερα από τη ζωή απ' όσα πληρώνουμε, γιατί πολλοί άνθρωποι δίνουν πολύ περισσότερα από ό,τι οι υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνονται. Αυτή είναι η ουσία του πνεύματος των Χριστουγέννων, όπως απεικονίζεται από τον Charles Dickens στο A Christmas Carol .

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας Bertrand de Jouvenel σημείωσε ότι απολαμβάνουμε «την ζεστή φιλοξενία, τις χαλαρές συζητήσεις, τις φιλικές συμβουλές, τις εθελοντικές και χωρίς ανταμοιβή υπηρεσίες. Ο πολιτισμός και η κουλτούρα, στην πραγματικότητα η ίδια η ύπαρξη της κοινωνίας, εξαρτώνται από τέτοιες εθελοντικές, χωρίς ανταμοιβή δραστηριότητες». Αλλά τέτοιες δραστηριότητες πολύ συχνά εξαρτώνται από την ύπαρξη χρόνου, χρημάτων και περιουσίας. Είναι η ελευθερία χρήσης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να δίνουν από αυτά που κατέχουν.

Ο Ντίκενς αντιπαραβάλλει το χριστουγεννιάτικο πνεύμα της προσφοράς, της γενναιοδωρίας, της κοινωνικότητας και της ευθυμίας, με τη τσιγκουνιά του θλιβερού, άπληστου, χολωμένου Ebenezer Scrooge. Στο μυαλό του Ντίκενς, ο Σκρουτζ ήταν ένας τυπικός καπιταλιστής. Αλλά ο Σκρουτζ δεν ήταν περισσότερο ένας «τυπικός» καπιταλιστής, απ' όσο ο Ντίκενς ήταν ένας «τυπικός» συγγραφέας. Επιπλέον, όταν ο Σκρουτζ μεταστράφηκε χάρη στα πνεύματα των Χριστουγέννων - του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος-  ήταν η ιδιωτική του ιδιοκτησία που του επέτρεψε να γίνει γενναιόδωρος.

Είναι ειρωνικό ότι το κράτος πρόνοιας, που προορίζεται να είναι ένα σύστημα όπου τα χρήματα (σ.σ. εκείνων που το χρηματοδοτούν εξαναγκαστικά) δεν έχουν σημασία, έχει γίνει ένα σύστημα όπου μόνο τα χρήματα έχουν σημασία. Πολλές υπηρεσίες που προσφέρονταν παλαιότερα από την οικογένεια, τους φίλους και τους εθελοντές, χωρίς κάποια προσδοκία χρηματικής ανταμοιβής, τώρα εξαρτώνται από φόρους και γραφειοκρατικές αποφάσεις. Σε ένα κράτος πρόνοιας, η πράξη του να προσφέρεις υποβαθμίζεται σε μια κρατική θέση εργασίας από τις εννέα έως τις πέντε.

Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα της προσφοράς και του μοιράσματος εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα επειδή ο καπιταλισμός και η ιδιωτική ιδιοκτησία επιβιώνουν. Αυτό που δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ο Ντίκενς είναι ότι η κατοχή ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η ελευθερία χρήσης της, είναι που καθιστούν εφικτό το χριστουγεννιάτικο πνεύμα προσφοράς.

***

Η συνεισφέρουσα συντάκτρια Bettina Bien Greaves ήταν επί μακρόν μέλος του προσωπικού της FEE, μόνιμη μελετητής και διευθύντρια. Παρακολούθησε για πολλά χρόνια το σεμινάριο του Ludwig von Mises στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και είναι μεταφράστρια, επιμελήτρια και βιβλιογράφος των έργων του.

Όμικρον: Η απέλπιδα προσπάθεια των εμπόρων του τρόμου και των εμβολίων

Ορίστε κάτι που δεν αναφέρουν τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τα κρούσματα Omicron: σημειώνονται μεταξύ των πλήρως εμβολιασμένων

Άρθρο του φιλελεύθερου Αμερικανού πολιτικού Ron Paul, που δημοσιεύτηκε στις 21/12/2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 2'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ακριβώς τη στιγμή που οι αντισυνταγματικοί υποχρεωτικοί εμβολιασμοί του Προέδρου Μπάιντεν απορρίπτονταν μετ’ επαίνων από τα δικαστήρια, οι αυταρχικοί πολιτικοί και γραφειοκράτες δημόσιας υγείας, και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ανακοίνωσαν μια νέα παραλλαγή του Covid για να δικαιολογήσουν έναν ακόμη γύρο καραντινών και περιορισμών. Τα πράγματα τα οποία δεν λειτούργησαν την προηγούμενη φορά, ισχυρίζονται ότι θα ήταν καλή ιδέα να τα επαναλάβουμε αυτή τη φορά. 

Για αυτούς τους εξουσιαστές, ο χρόνος εμφάνισης της Όμικρον ήταν τέλειος.

Όχι, ο καπιταλισμός δεν «σκοτώνει τον πλανήτη». Ο κρατισμός/σοσιαλισμός είναι η αληθινή απειλή.

Τα οικολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν οφείλονται στον «καπιταλισμό», αλλά στα μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης πάνω στα οποία βασίζονται όλα τα υπάρχοντα κρατικοπαρεμβατικά/σοσιαλιστικά οικονομικά συστήματα.

Άρθρο του Joshua Taggart, που δημοσιεύτηκε στις 2 Νοεμβρίου από το Cap-X. Χρόνος ανάγνωσης 3'. Επιμέλεια κειμένου, Νίκος Μαρής.

Στο τελευταίο του άρθρο στον Guardian, ο George Monbiot υποστήριξε ότι «ο καπιταλισμός δολοφονεί τον πλανήτη». Στο άρθρο του, υπερασπίζεται μια ιδεολογία «απο-ανάπτυξης» και προτείνει έναν φόρο επί του πλούτου σε μια περιοριστική βάση: «χρειάζεται να κατεβάσουμε ταχύτητα… όπως ακριβώς υπάρχει ένα όριο φτώχειας κάτω από το οποίο κανείς δεν πρέπει να πέφτει, έτσι υπάρχει και ένα όριο πλούτου το οποίο κανείς δεν πρέπει να ξεπερνά».

Το βασικό επιχείρημα του Monbiot είναι ότι οι υπερπλούσιοι έχουν κλέψει ανυπολόγιστα πλούτη και είναι ευθύνη του κράτους να πάρει πίσω ένα μέρος (μπορεί και μεγάλο) αυτού του πλούτου. Ακόμη χειρότερα, οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τον πλούτο τους για να καταστρέφουν τον κόσμο ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν τα πολλά τους σπίτια και τα πολυτελή τους γιωτ.

Αν όλα αυτά σας ακούγονται σαν μια γελοία θεωρία συνωμοσίας, περί αυτού ακριβώς πρόκειται.