Σε μια δημοκρατία, κάθε διαφορά γνώμης οδηγεί σε έναν αγώνα κατάκτησης της εξουσίας και των διαθέσιμων πόρων, με την μία ομάδα να βγαίνει κερδισμένη σε βάρος της άλλης. Όλοι έχουν απαιτήσεις από το Κράτος, και το Κράτος εξαναγκάζει κάποιους άλλους να πληρώσουν αυτές τις απαιτήσεις. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, γιατί το Κράτος σε τελική ανάλυση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εργαλείο εξουσίας που λειτουργεί μέσω πειθαναγκασμού.
Το αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι πως οι πολίτες εκμαυλίζονται, απαιτούν ολοένα και περισσότερα από τους ηγέτες τους, και παραπονούνται εάν δεν γίνει το δικό τους. Την ίδια στιγμή δεν έχουν άλλες επιλογές παρά να συμμετέχουν στο σύστημα, γιατί αν δεν το κάνουν, θα γίνουν οι ίδιοι τα θύματα του εκβιασμού από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Με αυτόν τον τρόπο το σύστημα υπονομεύει την αυτονομία των ανθρώπων – την ικανότητά τους να υποστηρίζουν τον εαυτό τους. Παράλληλα υπονομεύει και την διάθεση των ανθρώπων να βοηθήσουν τους γύρω τους, καθώς ήδη τους ζητείται σε συνεχή βάση να «βοηθούν» τους άλλους [σ.σ. μέσω φορολόγησης και εισφορών].
Η νοοτροπία των πολιτών έχει πια σε τέτοιο βαθμό «δημοκρατικοποιηθεί», που πλέον δεν συνειδητοποιούν καν πόσο αντικοινωνικές είναι οι πράξεις και οι ιδέες τους, στην πραγματικότητα. Στις μέρες μας οποιοσδήποτε θελήσει να φτιάξει έναν αθλητικό σύλλογο, ένα κέντρο ημέρας, μια πολιτιστική εκδήλωση, μια περιβαλλοντική οργάνωση, και λοιπά, επιχειρεί να πάρει κάποιου είδους επιχορήγηση, πρώτα από την τοπική ή την εθνική κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, θέλουν οι συμπολίτες τους να πληρώσουν για το δικό τους χόμπι. Όχι όμως πως είναι εντελώς παράλογο κάτι τέτοιο, γιατί αν δεν παίξεις αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει να πληρώσεις για τα χόμπι των άλλων, χωρίς να πάρεις το παραμικρό αντάλλαγμα. Αυτού τους είδους το σύστημα όμως δεν έχει καμία σχέση με το αίσθημα της κοινότητας που συνηθίζουμε να συσχετίζουμε με την δημοκρατία. Πρόκειται περισσότερο για την επιβίωση του ισχυροτέρου στην διαπάλη με έπαθλο τα φορολογικά λάφυρα.
Ο Λούντβιχ Έρχαρντ, τέως Γερμανός Καγκελάριος και αρχιτέκτονας του μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος της Γερμανίας, είχε αναγνωρίσει αυτό το πρόβλημα της δημοκρατίας. «Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να εξασφαλίζουμε την πρόοδο αν υιοθετούμε ολοένα και περισσότερο έναν τρόπο ζωής ,στον οποίο κανένας δεν είναι πρόθυμος να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, και που όλοι αποζητούν την ασφάλεια του κολεκτιβισμού;», αναρωτιόταν. «Αν αυτή η μανία συνεχιστεί, η κοινωνία μας θα εκφυλιστεί σε ένα κοινωνικό σύστημα, στο οποίο ο καθένας έχει το χέρι του στην τσέπη κάποιου άλλου.»
Κι όμως, θα ρωτούσε κάποιος, δεν θα χάναμε την αίσθηση της εθνικής μας ενότητας, αν παύαμε να αποφασίζουμε για το κάθε τι «όλοι μαζί» ; Είναι αναμφισβήτητα αλήθεια πως μια χώρα είναι, με κάποια έννοια, μια κοινότητα. Δεν υπάρχει τίποτε κακό σε αυτό – μπορεί μάλιστα να είναι κάτι πολύ καλό. Στο τέλος τέλος, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι μοναχικοί λύκοι. Έχουν ανάγκη την συντροφικότητα και επίσης χρειάζονται ο ένας τον άλλο για λόγους οικονομικούς.
Αλλά το ερώτημα είναι: είναι απαραίτητη η δημοκρατία για αυτή την αίσθηση κοινότητας ; Είναι δύσκολο να συμφωνήσει κανείς. Όταν μιλάμε για μια κοινότητα, μιλάμε για κάτι περισσότερο από ένα πολιτικό σύστημα. Οι λαοί έχουν κοινή γλώσσα, πολιτισμό και ιστορία. Κάθε χώρα έχει τους εθνικούς της ήρωες, τους διάσημούς της και τους αθλητικούς αστέρες της, αλλά επίσης την λογοτεχνία της, τις πολιτισμικές της αξίες, την εργασιακή της ηθική, και τον τρόπο ζωής της. Κανένα από αυτά δεν συνδέεται με το σύστημα της δημοκρατίας. Όλα προϋπήρχαν της δημοκρατίας και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και δίχως αυτή.
Την ίδια στιγμή, καμία χώρα δεν έχει έναν εντελώς ομοιόμορφο πολιτισμό. Μέσα σε κάθε χώρα υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Υπάρχουν πολλές τοπικές και εθνοτικές κοινότητες με ισχυρούς, αμοιβαίους δεσμούς. Ούτε και σε αυτό υπάρχει τίποτε κακό. Στο πλαίσιο μιας ελεύθερης κοινωνίας όλες αυτές οι κοινωνικές δομές και οι δεσμοί μπορούν να συνυπάρχουν. Το βασικό χαρακτηριστικό που αξίζει να προσέξει κανείς σε αυτές, είναι πως πρόκειται για εθελοντικές κοινότητες. Δεν είναι αποτέλεσμα κρατικού καταναγκασμού, ούτε και μπορούν να είναι, μιας και οι κοινότητες είναι οργανικές οντότητες. Δεν γίνεται να διατηρηθούν με κρατική επιβολή, και δεν έχουν να κάνουν με εκλογές.
Η διαφορά με αυτές τις κοινότητες και την δημοκρατία είναι πως η δημοκρατία είναι μια μορφή οργάνωσης στην οποία η ιδιότητα του μέλους είναι υποχρεωτική. Μια γνήσια κοινότητα βασίζεται στην εθελούσια συμμετοχή. Μια τέτοια κοινότητα μπορεί φυσικά να έχει και «δημοκρατικούς» κανόνες. Τα μέλη ενός ομίλου τένις μπορούν να αποφασίσουν να ψηφίζουν για το ποιος θα είναι ο πρόεδρός τους, ποιο θα είναι το ύψος της μηνιαίας συνδρομής, και ούτω καθεξής. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε όλα αυτά. Μιλάμε για μια ιδιωτική οργάνωση και τα μέλη της είναι ελεύθερα να συμμετάσχουν ή όχι. Αν δεν είναι ευχαριστημένοι με τον τρόπο λειτουργίας του ομίλου τους, μπορούν να γίνουν μέλη σε άλλον όμιλο, ή να ιδρύσουν έναν οι ίδιοι. Η εθελοντική φύση του ομίλου εξασφαλίζει ότι μάλλον θα λειτουργήσει σωστά. Αν, για παράδειγμα, το διοικητικό συμβούλιο έδειχνε κάποια τάση για αναξιοκρατία, πολλά μέλη θα αποχωρούσαν. Όμως στο δημοκρατικό μας σύστημα δεν έχετε την επιλογή να φύγετε από τον όμιλο. Η δημοκρατία είναι υποχρεωτική.
Κάποιες φορές οι άνθρωποι λένε «Αν δεν σου αρέσει, φύγε!» όταν μιλούν για την χώρα τους. Αλλά αυτό υπονοεί πως η χώρα ανήκει στο Κράτος, στην συλλογικότητα, και πως όλοι όσοι έτυχε να γεννηθούν εντός των συνόρων της είναι, εξ ορισμού, υπήκοοι του Κράτους. Αν και ποτέ δεν τους δόθηκε η δυνατότητα επιλογής.
Αν κάποιος στην Σικελία πέσει θύμα εκβιασμού από την Μαφία, κανείς δεν λέει «Αν δεν σου αρέσει, φύγε.» Αν μια χώρα βάζει τους ομοφυλόφιλους στην φυλακή, δεν θα πούμε ποτέ «δεν έχουν κανένα λόγο να διαμαρτύρονται, γιατί αν δεν τους άρεσαν οι κανόνες θα έπρεπε να είχαν μεταναστεύσει.» Όπως λοιπόν η Σικελία δεν είναι ιδιοκτησία της Μαφίας, έτσι και οι Η.Π.Α. (ή οποιαδήποτε άλλη χώρα) δεν είναι ιδιοκτησία της πλειοψηφίας ή του Κράτους. Κάθε άνθρωπος είναι ιδιοκτήτης της ζωής του και δεν θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένος να πράττει όπως προστάζει η πλειοψηφία. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να κάνουν αυτό που επιθυμούν με την ζωή τους, όσο δεν βλάπτουν τους άλλους μέσω βίας, κλοπής ή απάτης. Αυτό το δικαίωμα, σε μεγάλο βαθμό, μας έχει αφαιρεθεί από την εθνική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
***