Είναι ηθικά επιτρεπτή η αποδοχή χρημάτων από το κράτος;

Είναι θεμιτή η αποδοχή χρημάτων από το κράτος; Σχεδόν πάντα, απαντά απρόσμενα ο αναρχοκαπιταλιστής Walter Block, αλλά όχι για όλους

Δοκίμιο των Walter Block και Jonathan Gress, που δημοσιεύτηκε στις 28/5/2021 από το The Journal of Libertarian Studies του Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 10'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Κι αν η αλήθεια για τα δύο τελευταία χρόνια δεν βγει προς τα έξω ποτέ;

Πολλοί πιστεύουν ότι πλησιάζουμε σε ένα οριακό σημείο, ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας καταιγίδας αποκαλύψεων, ότι η αλήθεια τελικά βγαίνει στο φως. Κι όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν στο αφήγημα, προσκολλημένοι στην ιδέα ότι τα lockdown και οι μάσκες ήταν απαραίτητα και αποτελεσματικά, ότι οι σκεπτικιστές φίλοι τους είναι διανοητικά ασταθείς «αντιεμβολιαστές», ότι οι κυβερνήσεις είναι ευγενείς, κι ότι τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είναι αμέμπτου ηθικής

Άρθρο της Julie Ponesse, που δημοσιεύτηκε στις 9 Οκτωβρίου 2022 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ο βαθύτερος λόγος που οι εκβιαστικοί εμβολιασμοί είναι απαράδεκτοι

Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί είναι λάθος, όχι επειδή δεν αποφέρουν ένα καθαρό όφελος, ή επειδή οι κίνδυνοι για τα εμβολιασμένα άτομα ξεπερνούν τα οφέλη για τη δημόσια υγεία (παρ’ ό,τι και τα δύο ισχύουν). Είναι λάθος γιατί καταπατούν αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να προσπαθεί να δημιουργήσει η ευγενέστερη εκδοχή μιας φιλελεύθερης κοινωνίας

Άρθρο της καθηγήτριας Ηθικής Julie Ponesse, που δημοσιεύτηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάνγωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Εμβόλια ή θρομβόλια; 150πλάσιες οι αναφορές θανάτων, σε σχέση με δοκιμασμένα σκευάσματα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του κράτους των ΗΠΑ

Ο εκβιαστικός μαζικός εμβολιασμός του πληθυσμού, που μάλιστα διενεργήθηκε ανεξαρτήτως ηλικίας, προηγούμενης φυσικής ανοσίας, και με σκευάσματα πειραματικά, επικίνδυνα, αναποτελεσματικά και μη αποστειρωτικά, που δηλαδή δεν απέτρεπαν την μετάδοση, υπήρξε ένα κολοσσιαίο υγειονομικό έγκλημα  

Απόσπασμα άρθρου των Dr. Harvey Risch και Dr. Gerard Bradley, που δημοσιεύτηκε στις 30 Νοεμβρίου 2021 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 12'. Απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής. 

Murray Rothbard: Η ηθική ανάλυση της δωροδοκίας

Μόνο ο λήπτης μιας δωροδοκίας θα έπρεπε να διώκεται. Αντίθετα, πολλοί τείνουν να θεωρούν τον δωροδοκούντα ως κάπως πιο κατακριτέο, καθώς «διαφθείρει» τον δωροδοκημένο. Με αυτόν τον τρόπο αρνούνται την ελεύθερη βούληση και την ευθύνη του καθενός για τις πράξεις του 

Αυτό το άρθρο προέρχεται από το κεφάλαιο 17 του βιβλίου του Murray Rothbard, The Ethics of Liberty. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'.  

Τι δικαιώματα έχουν οι αγέννητες, μελλοντικές γενιές;

Πολλοί λένε ότι τα οικονομικά οφείλουν να επικεντρωθούν στη διατήρηση των φυσικών πόρων για τις απώτερες μελλοντικές γενιές, λόγω της κλιματικής αλλαγής. Αυτό μπορεί να ακούγεται ελκυστικό αρχικά, αλλά σύντομα ανακαλύπτουμε πόσο δύσκολο είναι να προβλέψουμε τις ανάγκες του μέλλοντος και να αγνοήσουμε αυτές του παρόντος.

Άρθρο του David Gordon, που δημοσιεύτηκε στις 29/1/2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Μερικές φορές κάποιοι ισχυρίζονται ότι η ελεύθερη αγορά είναι άδικη για τις μελλοντικές γενιές. Ο Mises μας λέει ξανά και ξανά ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα «μαζικής παραγωγής για τις μάζες» που κατευθύνεται από τις «ψήφους - δολάρια» των καταναλωτών, και οι καταναλωτές για τους οποίους μιλά είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στο σήμερα. Αυτοί οι άνθρωποι θα ενεργήσουν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, αλλά τι γίνεται με εκείνους που θα τους διαδεχτούν στο μέλλον; Μήπως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την εποχή όταν «όπως κι οι γεννήτορές μας, οι γιοι μας θα έχουν φύγει», με τα λόγια του Ralph Waldo Emerson; 

Στο A Poverty of Reason: Sustainable Development and Economic Growth (2002),

Γιατί είναι δημόσιος κίνδυνος όσοι καταχρώνται την επιστήμη

Οι επιστήμονες δεν έχουν δικαίωμα να μας υπαγορεύουν τι είναι ηθικά σωστό και τι λάθος. Δεν υπάρχει τίποτα που να τους εξουσιοδοτεί να κάνουν αξιολογικές κρίσεις ή να παίρνουν αποφάσεις ηθικής φύσεως

Άρθρο του Michael Roberts, που δημοσιεύτηκε στις 11 Οκτωβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια, υπάρχει μια κλιμακούμενη τάση που σηματοδοτεί μια αλλαγή στο πώς αντιλαμβανόμαστε και αποδεχόμαστε τον ρόλο της επιστήμης. Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπουμε συνθήματα όπως «η επιστήμη έχει αποφανθει» και «πρέπει να πιστεύουμε στην επιστήμη».  Απόψεις όπως αυτές παρουσιάζουν δύο μείζονα προβλήματα: Πρώτον, ότι η επιστήμη είναι υποχρεωμένη να είναι τελεσίδικη και αδιαμφισβήτητη. Δεύτερον, ότι η επιστήμη πρέπει να συνοδεύεται από μια αξιακή ή ηθική κρίση. Για παράδειγμα, επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η χρήση κράνους «μπορεί να μειώσει τον τραυματισμό στο κεφάλι κατά 48%, τον σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι κατά 60%, τον τραυματισμό του εγκεφάλου κατά 53%, [και] τον τραυματισμό στο πρόσωπο κατά 23%..». Παρόλο που δεν χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να ευθυγραμμιστεί κανείς με την επιστήμη σε ένα τέτοιο θέμα, σκοπεύω να δείξω ότι η εφαρμογή της πρώτης άποψης αντιφάσκει ως προς τα θεμέλια της επιστήμης, και η δεύτερη άποψη βρίσκεται εντελώς έξω από την αρμοδιότητά της. 

O covid-19 και «το δίλημμα του τραμ». Ωφελιμισμός εναντίον Φιλελευθερισμού

 Ο ωφελιμισμός είναι η ηθική φιλοσοφία που λέει ότι μια καλή ή σωστή ενέργεια είναι αυτή που κάνει το μεγαλύτερο καλό για τους περισσότερους ανθρώπους. Ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα με αυτήν την φιλοσοφία αποκαλύπτεται θέτοντας μια απλή ερώτηση: αν μπορούμε να σώσουμε 10 ζωές, σκοτώνοντας ένα άτομο και δωρίζοντας τα όργανα του σε 10 άλλους, δεν πρέπει να το κάνουμε; Υπάρχει σοβαρός λόγος που η απάντηση είναι «όχι»

Άρθρο του Robin Koerner, που δημοσιεύτηκε στις 24 Μαρτίου 2020 από το Foundation for Economic Research. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάνγωσης 6'. 

Υποχρεωτικοί εμβολιασμοί: Ποιος θα συμμορφωθεί και γιατί;

Η φιλοσοφία των διαβατηρίων εμβολιασμού είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ηθικές αρχές, και ότι μπορούν εύκολα να δωροδοκηθούν και να συμμορφωθούν. Ισχύει όμως αυτό για τους ανθρώπους που αντιτίθενται στον υποχρεωτικό εμβολιασμό; 

Άρθρο της Jovana Dicovic, δημοσιευμένο στις 21 Σεπτεμβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.

Η θεωρία της εξαγορασιμότητας των πολιτών, όπως εγγράφεται στα νέα μέτρα κατά της πανδημίας, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον από ανθρωπολογική άποψη. Τα μέτρα που εφαρμόζονται σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης περιλαμβάνουν, κυρίως, πιστοποιητικά covid. Αλλού, εκτός από τα πιστοποιητικά covid υπήρξε ακόμη και το κίνητρο για τυχερά παιχνίδια μεταξύ εκείνων που είναι εμβολιασμένοι. Ο σκοπός των πιστοποιητικών covid είναι να κάνουν τη ζωή των μη εμβολιασμένων πιο δύσκολη, και ως εκ τούτου να τους ασκήσουν πρόσθετη πίεση ώστε να εμβολιαστούν. Η βασική υπόθεση είναι ότι, εάν οι άνθρωποι νιώσουν ότι η ποιότητα της ζωής τους χειροτερεύει (μέσω του να μην μπορούν να πάνε σε εστιατόρια, θέατρα, να παρακολουθήσουν ή να λάβουν μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες και ούτω καθεξής), τότε αυτή η αντίδραση θα ήταν η ευκολότερη διέξοδος. Σίγουρα, θα ενεργήσουν όπως αναμένεται και θα κάνουν το εμβόλιο. 

Εάν αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς το παραλληλίσουμε με τη γονική μέριμνα (γιατί τι άλλο είναι το κράτος από ένας μεγάλος κηδεμόνας;), αυτό που συμβουλεύουν οι παιδοψυχολόγοι, μεταξύ άλλων, είναι ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μεγαλώνουν μέσα σε ένα σύστημα εκβιασμών και ανταμοιβών. Προειδοποιούν ότι ένα τέτοιο σύστημα

Ηθικό ναρκοπέδιο οι κρατικά επιβεβλημένοι εμβολιασμοί

 Κάθε άνθρωπος έχει το φυσικό δικαίωμα να χρησιμοποιεί το σώμα του με τον τρόπο που επιθυμεί. Επιπλέον, τα δικαιώματα μπορούν να είναι μόνο «αρνητικά», δηλαδή μπορούν μόνο να μας δίνουν το δικαίωμα να απαιτούμε από τους άλλους να απέχουν από την όποια επιθετικότητα εναντίον μας - δηλαδή, από την εισβολή στο ίδιο μας το σώμα. Οι κυβερνήσεις δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εξαναγκάζουν τους πολίτες τους να εμβολιάζονται.

Άρθρο του Fabrizio Ferrari, που δημοσιεύτηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'.

Η πανδημία του covid-19 που ζούμε έδειξε πόση δύναμη μπορούν να ασκήσουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις στη ζωή μας. Αρκετές καθημερινές δραστηριότητες που όλοι θεωρούσαμε ως απόλυτα φυσιολογικές μόλις πριν από ένα χρόνο - π.χ. μια συνάντηση φίλων σε μπαρ, η διοργάνωση πάρτι κ.λπ. - τώρα απαγορεύονται ή αποθαρρύνονται από πολλές κυβερνήσεις σε όλο τον δυτικό κόσμο. Ωστόσο, θα πρέπει να ρωτήσουμε: είναι θεμιτό να εξαναγκάζουν οι κυβερνήσεις τους πολίτες τους να κάνουν ό,τι (οι κυβερνήσεις) πιστεύουν για να περιοριστεί μια πανδημία;

Πάρτε, για παράδειγμα, το θέμα των κρατικών εμβολιασμών: Είναι θεμιτό να υποχρεώνει το κράτος τους πολίτες του να εμβολιάζονται; Νομίζω ότι δεν είναι, και θα υποστηρίξω γιατί το πιστεύω, παρ’ ό,τι δεν έχω τίποτα εναντίον του εμβολιασμού καθεαυτού. Απλώς υποστηρίζω ότι το εάν θα κάνει κάποιος ένα εμβόλιο -ή το αν θα λάβει μια οποιαδήποτε άλλη ουσία- θα πρέπει να είναι μια ατομική επιλογή με ελεύθερη βούληση, κάτι στο οποίο η κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να εμπλέκεται.

Ατομική Αυτοκτησία

Ως άνθρωποι, είμαστε οντότητες που δρουν : με άλλα λόγια, η φύση μας καθορίζεται από την ικανότητά μας να ενεργούμε - δηλαδή, χρησιμοποιώντας (πεπερασμένα) μέσα να έχουμε εναλλακτικές χρήσεις για να επιτύχουμε τους προτιμώμενους (εναλλακτικούς) σκοπούς μας. Από τη φύση της, η δράση (όπως την έχω ορίσει) πηγάζει από την ελεύθερη βούληση: τα ζώα και τα άψυχα αντικείμενα δεν δρουν - απλώς συμπεριφέρονται σύμφωνα με το ένστικτο και τους φυσικούς, χωρίς κίνητρα νόμους.

Τι συνεπάγεται η ενεργητική μας φύση ως ανθρώπινα όντα; Συνεπάγεται ότι πρέπει να είμαστε ιδιοκτήτες -δηλαδή, η ύπαρξή μας (το σώμα, ο νους, η θέλησή μας κ.λπ.) είναι η δική μας φυσική και απόλυτη ιδιοκτησία. Γιατί αυτό; Επειδή εάν εμείς (οι άνθρωποι) δεν ήμασταν ιδιοκτήτες του εαυτού μας, δεν θα μπορούσαμε να δράσουμε. Πράγματι, κάθε είδους ενέργεια απαιτεί τη χρήση (τουλάχιστον) των ακόλουθων μέσων: πόρους που παρέχονται από τη φύση, χρόνο, και εργασία. Επομένως, εάν στερούμασταν την αυτοκτησία μας, δεν θα μπορούσαμε ενδεχομένως να δράσουμε. Στην πραγματικότητα, δεν θα μπορούσαμε ούτε να χρησιμοποιήσουμε την εργασία μας - γενικά εκλαμβανόμενη ως κάθε είδους ανθρώπινη προσπάθεια - ούτε να αποφασίσουμε πώς θα διαθέσουμε τον δικό μας χρόνο, γιατί τίποτε από αυτά – αν δεν ανήκουμε στον εαυτό μας - δεν θα ήταν υπό τον έλεγχό μας. Έτσι, η ίδια η έννοια της δράσης απαιτεί την ιδιοκτησία επί: (1) ενός φυσικού σώματος που πραγματοποιεί αυτή τη δράση και (2) ενός νου που επιλέγει σκόπιμα σκοπούς (προς επίτευξη) και μέσα (που θα χρησιμοποιηθούν) κατά τη διάρκεια της ίδιας δράσης.

Τούτου λεχθέντος, εάν ο αναγνώστης σκεφτεί τον ορισμό μου για τα ανθρώπινα όντα ως ενεργά όντα αυθαίρετα, τον καλώ να λάβει υπόψη του τα εξής: δεν μπορείτε να διαψεύσετε τον ορισμό μου. Στην πραγματικότητα, όπως έχω ήδη υποστηρίξει αλλού , το αξίωμα της ανθρώπινης δράσης δεν μπορεί να διαψευστεί, γιατί αν κάποιος προσπαθούσε να το κάνει, θα ενεργούσε ταυτόχρονα, εμπλεκόμενος έτσι σε μια επιτελεστική αντίφαση- και γι 'αυτό η δράση είναι ένα αξιωματικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. [1]

Φτάνουμε, ως εκ τούτου, σε μια πρώτη, φιλοσοφικά πολύ διαισθητική, απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα: οι εμβολιασμοί με κρατική εντολή, ως μια επεμβατική πράξη που πραγματοποιείται από την κυβέρνηση κατά της αυτοκτησίας, πρέπει να θεωρούνται ηθικά έκνομοι.

Το πρόβλημα με το θετικό «δικαίωμα στη ζωή»

Τούτου λεχθέντος, ένας σκεπτικιστής αναγνώστης θα μπορούσε να θεωρήσει το συνοπτικό επιχείρημά μου σαν μια φιλοσοφική ασυναρτησία. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να παρουσιάσουμε ένα ακόμη πιο συγκεκριμένο επιχείρημα.

Γιατί είναι σημαντική η ηθική ανωτερότητα του καπιταλισμού

 Για να κερδίσουμε τη μάχη των ιδεών, οι υπερασπιστές του καπιταλισμού πρέπει να εισηγηθούμε μια αδιάσειστη υπεράσπιση του καπιταλισμού, που να υποστηρίζεται από ηθικά ιδανικά.

Άρθρο του Lipton Mathews που δημοσιεύτηκε στις 23/12/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4 λεπτά.

Είναι αλήθεια ότι ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι το καλύτερο σύστημα για την εξέλιξη και την ευημερία του ανθρώπου. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν, ότι πολλοί υποστηρικτές των ελεύθερων αγορών εξυμνούν τον δυναμισμό του καπιταλισμού. Ωστόσο, επιλέγοντας αυτήν την χρησιμοθηρική υπεράσπιση του καπιταλισμού, οι υπερασπιστές του διακινδυνεύουν ταυτόχρονα να παραχωρήσουν το ηθικό πλεονέκτημα στους σοσιαλιστές.

Η σημασία του ηθικού επιχειρήματος

Η επισήμανση της δυσλειτουργικότητας του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη, αλλά είναι επίσης μια αναποτελεσματική στρατηγική για την εμπέδωση μιας ευνοϊκής στάσης προς τον καπιταλισμό, επειδή οι αντιρρήσεις στον καπιταλισμό συνήθως βασίζονται σε ηθικούς λόγους. Δυστυχώς, ακόμη και οι νηφάλιοι επικριτές του σοσιαλισμού ενδέχεται να απορρίπτουν τον καπιταλισμό στη βάση ότι είναι απάνθρωπος και λειτουργεί ως μέσο πλουτισμού των ελίτ. Επομένως, οι φιλελεύθεροι παιάνες για υπεροχή του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς μπορούν να παρερμηνευθούν ως νομιμοποίηση της εξουσίας των ελίτ. Για να βελτιωθεί η φήμη του καπιταλισμού, οι υπερασπιστές των αγορών πρέπει να υπενθυμίζουν στους αρνητές του ότι είναι ένα ηθικό σύστημα που βασίζεται στην ελευθερία και την εθελούσια συμμετοχή. Παρά τις διαμαρτυρίες των επικριτών, η πεμπτουσία του καπιταλισμού δεν είναι τα κέρδη, αλλά η ελευθερία της επιλογής.

Μια αναζήτηση του κέρδους;

Ο Mark O'Connell σε μια κριτική του για τον καπιταλισμό, εκφράζει δηκτικά την άποψη ότι ο καπιταλισμός είναι κατά κύριο λόγο μια αναζήτηση του κέρδους: «Η προτεραιότητα υπό συνθήκες καπιταλισμού είναι πάντα το κέρδος, και έτσι πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να δώσουμε προτεραιότητα στο τι είναι επικερδές, ακόμα κι αν αυτό γίνεται εις βάρος άλλων αναγκών, όπως το να ζούμε μια ουσιαστική, ή πνευματικά ολοκληρωμένη, ζωή. »

Η καρικατούρα του καπιταλισμού που σκιαγραφεί ο O'Connell είναι ευρέως αποδεκτή σε όλο το πολιτικό φάσμα, παρ’ όλο που δεν έχει αληθινή βάση. Τα κέρδη εμπνέουν τους επιχειρηματίες να διατηρήσουν τη λειτουργία των επιχειρήσεων τους, αλλά ο ορθά κατανοητός καπιταλισμός δεν αφορά τα χρήματα.

Δεδομένου ότι οι φιλελεύθεροι και άλλοι υπερασπιστές των ελεύθερων αγορών συχνά προωθούν ωφελιμιστικά επιχειρήματα υπέρ του καπιταλισμού, οι περισσότεροι επικριτές υποθέτουν ότι οι υποστηρικτές του καπιταλισμού είναι προσκολλημένοι στη συσσώρευση πλούτου.

Για παράδειγμα, ορισμένοι υπερασπιστές του laissez-faire υποστηρίζουν (σωστά) ότι ένας μεγαλύτερος κατώτατος μισθός περιορίζει τις ευκαιρίες εργασίας για τους νέους. Είναι όμως σημαντικό να καταργηθούν οι νόμοι για τους κατώτατους μισθούς, όχι μόνο λόγω της τάσης τους να καταστρέφουν θέσεις εργασίας, αλλά επειδή τα νομικά διατάγματα για τους μισθούς παραβιάζουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των ανθρώπων που συνάπτουν ιδιωτικές συμφωνίες για κάποιο αμοιβαίο όφελος. Οι νόμοι για τους κατώτατους μισθούς αντιπροσωπεύουν την καταπάτηση των συναινετικών συνεργασιών από το κράτος. Ως ηθικά όντα, οι άνθρωποι διαθέτουμε την ικανότητα να επιλέγουμε, εξ ου και η θέσπιση τέτοιων νόμων μας στερεί την ικανότητά μας να ασκούμε το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής.

Εάν ένα νεαρό άτομο, που έχει απόλυτη ανάγκη για δουλειά, και ένας ιδιοκτήτης μιας μικρής επιχείρησης, που αγωνίζεται να επιβιώσει, συμφώνησαν ένα ορισμένο ωρομίσθιο, δεν είναι σωστό το κράτος να καταργεί τα ατομικά δικαιώματα καθιστώντας αυτήν τη σύμβαση ανεπίτρεπτη. Εάν οι μελέτες έδειχναν ότι οι νόμοι περί κατώτατου μισθού δεν έχουν αντίκτυπο στην απασχόληση, η υποστήριξή τους θα εξακολουθούσε να είναι απαράδεκτη, για ηθικούς λόγους. Κατά συνέπεια, παραμένει σημαντικό να εναντιωνόμαστε στους νόμους περί κατώτατων μισθών για ηθικούς λόγους. Είναι απλώς άδικο, εκτός από την περίπτωση που οι κανόνες για κατώτατους μισθούς εφαρμόζονται εθελοντικά, είτε από εμπορικές ενώσεις, είτε από μεμονωμένους εργαζόμενους,.

Παρομοίως, ο ισχυρισμός ότι οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές αποτρέπουν τον σχηματισμό κεφαλαίου και την οικονομική ανάπτυξη, αποτελεί ένα άκομψο επιχείρημα για τον καπιταλισμό. Οι αυξήσεις στην φορολογία πρέπει να αποδοκιμάζονται, ακόμη και όταν οι ερευνητές μπορούν να αποδείξουν πως δεν βλάπτουν την καινοτομία ή την οικονομική ανάπτυξη. Σε τελική ανάλυση, οι πολίτες ανέχονται ήδη αναρίθμητες υπερβολές του κράτους που επιβάλλονται μέσω της εισφορών και της είσπραξης των φόρων εισοδήματος με κάθε ποσοστό φορολόγησης.

Το να υπονοεί η κυβέρνηση ότι οι εύποροι θα πρέπει να πληρώνουν ακόμη υψηλότερους φόρους, υπό το πρόσχημα της προώθησης του «κοινού καλού», αποτελεί θρασύτητα. Μια τέτοια πρόταση υποδηλώνει ότι το κράτος δικαιούται τον πλούτο των πολιτών. Ωστόσο, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια.

Παρομοίως, οι εμπορικοί περιορισμοί είναι κάτι απεχθές για τους οικονομολόγους της ελεύθερης αγοράς. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι μας έχουν δώσει πολλές μελέτες που επαινούν τις ευεργετικές επιδράσεις του ελεύθερου εμπορίου. Για παράδειγμα, οι κορυφαίοι οικονομολόγοι Donald J. Boudreaux και Nita Ghei σε μια έκθεσή τους που δημοσιεύθηκε από το Mercatus Center επισημαίνουν τα πλεονεκτήματα του ελεύθερου εμπορίου:

• Το ελεύθερο εμπόριο βελτιώνει την αποτελεσματικότητα και την καινοτομία. Με την πάροδο του χρόνου, το ελεύθερο εμπόριο συνδυάζεται με άλλες διαδικασίες της αγοράς για τη μετατόπιση των εργαζομένων και των πόρων σε πιο παραγωγικές χρήσεις, επιτρέποντας σε πιο αποδοτικούς κλάδους της οικονομίας να ευδοκιμήσουν. Τα αποτελέσματα είναι οι υψηλότεροι μισθοί, οι επενδύσεις σε πράγματα όπως οι υποδομές, και μια πιο δυναμική οικονομία που συνεχίζει να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας και ευκαιρίες.
• Το ελεύθερο εμπόριο οδηγεί στην ανταγωνιστικότητα. Το ελεύθερο εμπόριο απαιτεί από τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις της παγκόσμιας αγοράς. Αλλά αυτές οι προσαρμογές είναι κρίσιμες για να παραμείνει κανείς ανταγωνιστικός, και ο ανταγωνισμός είναι αυτό που τροφοδοτεί τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη.

Αυτές οι θέσεις είναι αρκετά ισχυρές. Ωστόσο, μια επιβεβαίωση του καπιταλισμού πρέπει να στηρίζεται σε ηθικές βάσεις. Ο καταστροφικός χαρακτήρας του προστατευτισμού αποκαλύπτεται στη δυνατότητά του να κλέβει από τους καταναλωτές το δικαίωμά τους στην ελεύθερη επιλογή. Είναι κατάφωρη αδικία το να καθορίζουν οι πολιτικοί τα αγαθά και τις υπηρεσίες που καταναλώνουν οι πολίτες. Υποβοηθώντας τον προστατευτισμό, το κράτος περιορίζει την ποικιλομορφία των προϊόντων που προσφέρονται στους καταναλωτές, αφαιρώντας έτσι, έμμεσα, το δικαίωμά τους στην επιλογή. Ουσιαστικά, η υποκρισία είναι εκθαμβωτικά προφανής όταν οι σοσιαλιστές καταδικάζουν αυταρχικά καθεστώτα για την απαγόρευση του Facebook στο όνομα της εθνικής ενότητας, αλλά υπερασπίζονται τον προστατευτισμό στον βωμό του εθνικού συμφέροντος. Και οι δύο πράξεις αποτελούν οφθαλμοφανείς επιθέσεις στο δικαίωμα της επιλογής. Είναι σαφές ότι όσοι ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της ελευθερίας, πρέπει να επιλέξουν τον καπιταλισμό.

Ναι, ο καπιταλισμός είναι πιο αποτελεσματικός από τον σοσιαλισμό, αλλά για να οικοδομήσουμε ένα εμφατικό επιχείρημα υπέρ του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς, εμείς οι υπερασπιστές της ελευθερίας πρέπει επίσης να δηλώσουμε ευθαρσώς ότι είναι ένα ανώτερο ηθικό σύστημα. Το να υπενθυμίζουμε στους επικριτές του ότι ο καπιταλισμός έχει απελευθερώσει ένα τεράστιο κύμα ευημερίας, δεν θα τους αποτρέψει από το να ισχυρίζονται ότι είναι ανήθικος. Για να κερδίσουμε τη μάχη των ιδεών, οι υπερασπιστές του καπιταλισμού πρέπει να εισηγηθούμε μια αδιάσειστη υπεράσπιση του καπιταλισμού, που να υποστηρίζεται από ηθικά ιδανικά.

 

 

***

 

Ο Lipton Matthews είναι ερευνητής, επιχειρηματικός αναλυτής και συνεργάτης στα: mises.org,  The Federalist και Jamaica Gleaner .