Ο βαθμός στον οποίο οι ηγεμονικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν σοβαρά οποιοδήποτε από τα παραπάνω ως απειλή είναι συζητήσιμος, δεδομένου ότι η υπερβολή είναι μια κανονικοποιημένη κατάσταση στον πολιτικό διάλογο. Η ίδια η φράση «φιλελεύθερη δημοκρατία» είχε ελάχιστη κυριολεκτική σημασία, δεδομένης της γενικής εδραίωσης της εξουσίας στη Δύση, μακριά από τα ομοσπονδιακά πλαίσια, και σε συνδυασμό με ένα διαχειριστικό πλαίσιο που επιδίωξε να αυξάνει ολοένα και περισσότερο την εξουσία των γραφειοκρατών και των φερόμενων ως «ειδικών» της δημόσιας πολιτικής, σε βάρος των ατομικών δικαιωμάτων.
Τίποτα δεν έχει αναδείξει το πόσο ανούσια είναι, τόσο ο όρος «φιλελεύθερη δημοκρατία» όσο και η εκπεφρασμένη ανησυχία για την ευημερία της, από την πολιτική αντίδραση στον covid τη χρονιά που μας πέρασε. Χωρίς να εκπλήσσουν κανέναν απ’ όσους παρακολουθούσαμε προσεκτικά τις ενέργειές τους, οι πεφωτισμένοι τεχνοκράτες από τα νεοφιλελεύθερα θεσμικά όργανα έχουν αποδειχθεί οι μεγαλύτεροι χειροκροτητές του αναδυόμενου αυταρχισμού στη Δύση.
Ενώ αυτή η κατάσταση εκδηλώθηκε ζωντανά το 2020, κατά τη διάρκεια του οποίου γίναμε μάρτυρες πρωτοφανών εγκλεισμών και της απίστευτης επέκτασης του εγχώριου αυταρχισμού από δήθεν «φιλελεύθερα» καθεστώτα, ένα σημείο καμπής στη συζήτηση για την υποχρεωτική λήψη εμβολίων κατά του κορωνοϊού τις τελευταίες εβδομάδες αναδεικνύει μια νέα κλιμάκωση στην κατάρρευση της πρόσοψης της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» : την απόρριψη του πλουραλισμού.
Αυτή η ανησυχία σχετικά με τον πλουραλισμό - ή την πολιτική ανοχή των διαφόρων οριζόμενων ως μειονοτικών ομάδων - ήταν εδώ και καιρό ένας από τους ρητορικούς στόχους των υπερασπιστών του status quo. Οι ανησυχίες για τα προγράμματα εγκατάστασης προσφύγων στην Ευρώπη, για παράδειγμα, παρουσιάζονταν σαν ξενοφοβικές σύγχρονες αναβιώσεις των παλαιότερων σωβινιστικών αμαρτιών , τις οποίες πρότζεκτ όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση επρόκειτο να λύσουν. Το γεγονός ότι οι εθνικιστικές εντάσεις επιδεινώθηκαν από τις άμεσες πολιτικές αποφάσεις μιας απομονωμένης γραφειοκρατικής κάστας ήταν (για αυτή την κάστα) πολύ λιγότερο σημαντικό από τη λαϊκιστική απειλή που αμφισβητεί τη σοφία των κρατικά επιδοτούμενων μαζικών αλλαγών πληθυσμού στις ευρωπαϊκές πόλεις.
Ως εκ τούτου, το καθιερωμένο αφήγημα των ελίτ ήταν εδώ και καιρό ότι οι διευρυνόμενες εξουσίες των σύγχρονων προοδευτικών κρατών είναι απαραίτητες για την προστασία των μειονοτικών ομάδων, που μπορεί να απειληθούν από τις πλειοψηφίες με κίνητρο τον χυδαίο εθνικισμό, την παραδοσιοκρατία, και άλλου είδους αφοσιώσεις, που θεωρούνται πρωτόγονες και οπισθοδρομικές από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία.
Φυσικά, ακριβώς η αύξηση της ισχύος αυτών των σύγχρονων κρατών είναι που έχει διαβρώσει τους θεσμούς των πολιτικών κανόνων που προσέφεραν την προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Στις ΗΠΑ, είδαμε τη διάβρωση των διαδικασιών της Γερουσίας που έχουν σχεδιαστεί για να την καταστήσουν μια εξουσία αντιστάθμισης στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων. Στην ΕΕ, βλέπουμε μιας αυξανόμενη επιθετικότητα από την πλευρά της ΕΕ στην ανατροπή των εθνικών πολιτικών αποφάσεων. Και γενικά, βλέπουμε μια αυξανόμενη επιθυμία για λογοκρισία των πολιτικών συζητήσεων και του διαλόγου στις μεγαλύτερες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης .
Καμία από αυτές τις αλλαγές δεν έχει τη μορφή ρητών σημαντικών αλλαγών στα υποκείμενα κυβερνητικά έγγραφα αυτών των θεσμών, αλλά μάλλον μέσα από αυτό που ο G. Garrett θα αποκαλούσε «η επανάσταση της φόρμας». Ο καταναγκαστικός χαρακτήρας των σύγχρονων εθνικών κρατών, πάντα υπαρκτός -αλλά συχνά παραβλέπεται από την πλειοψηφία του πληθυσμού που είναι πρόθυμη να ανεχτεί τα επίπεδα της ταλαιπωρίας των θεατρινισμών της «ασφαλείας» στα αεροδρόμια για να σταματήσει την απειλή της τρομοκρατίας στο εσωτερικό- έχει γίνει πλέον μέρος της καθημερινής ρουτίνας, καθώς τα κράτη επιστρέφουν στα διατάγματα χρήσης μάσκας, στους σχολικούς περιορισμούς και, σε ορισμένες χώρες, σε νέους γύρους lockdown με στρατιωτική επιβολή.
Το επόμενο επίπεδο κλιμάκωσης του covid αμφισβητεί την νομιμοποίηση της ύπαρξης πολιτών που αρνούνται να εμβολιαστούν. Κατά αρκετά ειρωνικό τρόπο, βλέπουμε την τάξη των εμπειρογνωμόνων να μοιάζει όλο και περισσότερο με τον αντιφρονούντα πολιτικό αναλυτή Stefan Molyneux: «Η εποχή του διαλόγου έχει παρέλθει». Οποιεσδήποτε ανησυχίες υπήρχαν κάποτε σχετικά με τα ατομικά δικαιώματα των ενδιαφερομένων για τα εμβόλια κατά του covid - συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν φυσική ανοσία στον ιό από προηγούμενη έκθεσή τους σ' αυτόν - απορρίπτονται γρήγορα από τους εξουσιαστές.
Με αυξανόμενο ζήλο, οι εταιρείες επιδιώκουν να επιβάλλουν τον εμβολιασμό στους υπαλλήλους τους, ενώ πανεπιστήμια , γραφειοκρατίες και άλλοι κρατικοί θεσμοί σε όλο τον κόσμο ακολουθούν το παράδειγμά τους . Εν τω μεταξύ, οι «φιλελεύθεροι» ειδικοί υποστηρίζουν όλο και περισσότερο τον υποχρεωτικό εμβολιασμό του πληθυσμού , εάν αποτύχουν οι πιο ευγενικές προσεγγίσεις.
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη. Όπως η δημοκρατία ήταν εδώ και καιρό αυτό που θέλουν οι άνθρωποι στην εξουσία να είναι, έτσι και ο φιλελευθερισμός κατέληξε μια φτηνή πνευματική κάλυψη για τους πιο αποτρόπαιους πολιτικούς στόχους. Όντας λιγότερο μια σταθερή διανοητική βάση, και περισσότερο μια αισθητική, υποδεικνύει την υποστήριξη σε ένα καθεστώς που προβληματίζεται δήθεν από ανησυχίες για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», ενώ ταυτόχρονα κλιμακώνει τις καταστροφικές στρατιωτικές πολεμικές του ζώνες σε όλο τον κόσμο.
Τελικά, δεν ήταν ο «φασισμός» ή η «Ρωσία» που μετέτρεψε σε κανονικότητα τα λουκέτα, τα κρατικά διατάγματα και τα τεράστια κέρδη για τους πολιτικά συνδεδεμένους φίλους των κυβερνήσεων στη Δύση - ήταν οι φερόμενοι ως υπερασπιστές της «φιλελεύθερης δημοκρατίας». Ο ίδιος συνασπισμός διανοουμένων, εταιρικών μέσων ενημέρωσης και πολιτικών ηγετών που είναι υπεύθυνοι για τις ψευδο-προοδευτικές επαναστάσεις του εικοστού αιώνα.
Κάθε ρητορική ποιότητα που κάποτε πήγαζε από την επίκληση στο φαίνεσθαι της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» είναι πλέον νεκρή. Η τάξη των τεχνοκρατών είναι μια ακόμη ομάδα απατεώνων -και όσοι δεν αποδέχονται το αφήγημά τους γίνονται οι αποδέκτες του αυταρχισμού τους.
***
Ο Tho είναι βοηθός αρχισυντάκτη για το Mises Wire. Πριν εργαστεί στο Ινστιτούτο Mises, υπηρέτησε ως Αναπληρωτής Διευθυντής Επικοινωνιών της Επιτροπής Οικονομικών Υπηρεσιών. Τα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στο The Federalist, στο Daily Caller και στο Business Insider .