Εδώ και 18 μήνες είμαστε τρόφιμοι μέσα σε ένα απέραντο νοσοκομειακό περιβάλλον από το οποίο αδυνατούμε να δραπετεύσουμε. Μοιάζει με ψυχιατρείο, με τη διαφορά ότι οι ψυχικά διαταραγμένοι φορούν λευκές ποδιές και οι λογικοί βρίσκονται εσώκλειστοι στο κελί τους. Η ζωή μας μετατράπηκε σε μια εφιαλτική δυστοπία όπου λέξεις όπως, ιοί, μεταλλάξεις, επιδημιολόγοι, κρούσματα, φάρμακα, mRNA, εμβόλiα και θάνατοι, μονοπωλούν την καθημερινότητά μας.
Όπου και να πας η ατμόσφαιρα βρωμάει οινόπνευμα από τα αντισηπτικά και τα μαντηλάκια. Δεν μπορείς να βγεις για έναν γαμημένo φαγητό χωρίς να βρεθείς αντιμέτωπος με την αποκρουστική θέα ενός αντισηπτικού στο τραπέζι. Βρίσκεται εκεί όχι γιατί πραγματικά σε προστατεύει από κάτι, αλλά απλά και μόνο για να σου υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Οι εικόνες με καρφωμένες βελόνες πάνω σε μπράτσα έγιναν πλέον διαφημιστικό υπερθέαμα, ενώ κοντεύεις να ξεχάσεις πως πραγματικά είναι οι άνθρωποι πίσω από τη μάσκα.
Ξεχάσαμε πως είναι η πραγματική ζωή, οι στόχοι και τα όνειρά που κάναμε. Ξεχάσαμε τι σημαίνει χαλάρωση, διασκέδαση, ξεγνοιασιά και ηρεμία. Εκείνο που προέχει πλέον είναι να διατηρούμε το 1.5 μέτρο απόσταση μην τυχόν και κολλήσουμε τίποτα και στερηθούμε τις υπόλοιπες μέρες που μας απομένουν στο κελί μας. Κοιμόμαστε και δεν ξέρουμε εάν το πρωί που θα ξυπνήσουμε θα μας έχουν επιβάλλει περισσότερα μέτρα. Εάν θα μας επιτρέπουν ακόμα να βγούμε μια βόλτα στο προαύλιο του νοσοκομείου.
Αλλά έτσι είναι. Μάθαμε να ζούμε με τον φόβο της τιμωρίας. Εξοικειωθήκαμε στην ιδέα των στερήσεων. Τρέμουμε στην ιδέα των απαγορεύσεων. Αποδεχθήκαμε τη θέση μας ως ψυχιατρικοί ασθενείς. Ίσως τελικά να έχουν δίκιο. Ίσως πράγματι να είμαστε ψεκασμένοι που ελπίζουμε ότι δικαιούμαστε κάτι περισσότερο από αυτό.
***