Το να υιοθετήσουμε την απόσυρση μπροστά στον οικουμενικό φασισμό που αντιμετωπίζουμε στις μέρες μας, θα ισοδυναμούσε όχι μόνο με υποχώρηση, αλλά και με την παράδοση στα χέρια των τεράτων όλων όσων αξίζουν να σωθούν.
Έχω υπάρξει ήδη ξεκάθαρος στο παρελθόν για το γεγονός ότι αυτό που αντιμετωπίζουμε τώρα υπό το καθεστώς των αντιδράσεων στον covid, την δήθεν αφυπνισμένη (''woke’’) αριστερή ιδεολογία, την κουλτούρα της ακύρωσης του παρελθόντος (cancel culture), τη λογοκρισία που ασκούν οι κυρίαρχες ψηφιακές εταιρίες (Big Tech), την αδιάκοπη προπαγάνδα και την υποτίμηση της νοημοσύνης μας από τα μέσα ενημέρωσης, ένα πάνοπλο και οχυρωμένο πλέον Καπιτώλιο, μια κυβέρνηση ελεγχόμενη από τους Δημοκρατικούς που σκοπεύουν να μοιράσουν χρήματα και να επιτρέψουν την απεριόριστη μετανάστευση, την κατάργηση της θρησκευτικής έκφρασης και των συναθροίσεων σε εκκλησίες, την επιβολή διεστραμμένων αξιών με το ζόρι, την απαίτηση να αρνηθούμε την πραγματικότητα των αισθήσεών μας και να συμμορφωθούμε σε απόλυτους παραλογισμούς – η λίστα είναι ατέλειωτη – όλα αυτά είναι ο ολοκληρωτισμός.
Αναφερόμενος σε αυτά τα δεινά, δεν δίστασα να αποκαλέσω τον συνδυασμό τους ως έναν λανθάνοντα ολοκληρωτισμό που μετατράπηκε σε καλπάζοντα ολοκληρωτισμό. Η ταχύτητα με την οποία παραβιάστηκε η ελευθερία ήταν τρομακτική. Το είχα δει να έρχεται πριν από χρόνια, όταν αντιμετώπισα τον δήθεν αφυπνισμένο (‘’woke’’) αριστερό όχλο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Ήξερα ότι πίσω από τους τρελούς ακτιβιστές της «κοινωνικής» δικαιοσύνης που με αποκήρυξαν και κατέστρεψαν την ακαδημαϊκή μου καριέρα απλώς και μόνο επειδή επέκρινα την παραφροσύνη τους, υπήρχε ένας αναδυόμενος νέο-Σταλινισμός. Τώρα τον ζούμε.
Έχοντας ονομάσει αυτές τις εξελίξεις ολοκληρωτισμό, ορισμένοι αντέτειναν, τουλάχιστον μέσω της σιωπής τους, ότι οι δηλώσεις μου ήταν υπερβολικές. Σε αυτούς απαντώ, μερικές φορές με έμμεσο τρόπο και μερικές φορές άμεσα, συνεχίζοντας να το αποκαλώ όπως το βλέπω: Θα προτιμούσα να κάνω λάθος παρά να μετανιώσω για το ότι υπήρξα αφελής. Έχω υπάρξει πρόθυμος να διακινδυνεύσω τη φήμη μου φωνάζοντας «λύκος!» όταν πράγματι έβλεπα έναν λύκο.
Σήμερα, το κράτος είναι σαν ένα κύτταρο, το οποίο περιλαμβάνει τις περισσότερες μεγάλες εταιρείες. Παρακολουθούμε μια εκπληκτική συγχώνευση εταιρικής και κυβερνητικής ισχύος για την επιβολή της εξουσίας τους. Τεχνικά μιλώντας, αυτός είναι ο ορισμός του φασισμού. Αλλά επειδή η ιδεολογία και η ρητορική δεν είναι καθαυτές φασιστικές αλλά σοσιαλιστικές και «woke», αντιστάθηκα σε αυτήν την ετικέτα και προσπάθησα να την ονομάσω διαφορετικά. Την έχω ονομάσει «εταιρικό σοσιαλισμό» γιατί, σε αντίθεση με τον φασισμό, είναι αντι-νατιβιστική και αντι-εθνικιστική. Είναι διεθνιστική, συνδικαλιστική και σοσιαλιστική ταυτόχρονα: Διεθνιστικός φασισμός, αν θέλετε. Ναι, ξέρω ότι ο φασισμός αναπτύχθηκε απευθείας μέσα από τον μαρξιστικό σοσιαλισμό, ότι ο Μουσολίνι υπήρξε κορυφαίος σοσιαλιστής πριν γίνει φασίστας, ότι η Ιταλία καταλήφθηκε ως εθνικό «προλεταριάτο» και ούτω καθεξής. Αλλά η σοσιαλιστική και «αφυπνισμένη» ρητορική και η ιδεολογία είναι νεο-Μαρξιστικές. Ο Joe Biden είναι ένα απλό στυλό στα χέρια των εταιρικών σοσιαλιστών, για να υπογράφει την ατζέντα τους.
Χωρίς τον πυρήνα του κυττάρου, δηλαδή την κυβέρνηση, αυτό το εκτεταμένο κράτος δεν θα υπήρχε. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κράτος υπερβαίνει πλέον την κυβέρνηση, αν και δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την κυβέρνηση. Το κύτταρο όμως είναι κάτι περισσότερο από τον πυρήνα του. Περιλαμβάνει πλέον εταιρείες που ενεργούν ως πράκτορες επιβολής της. Εξετάστε, για παράδειγμα, τον τρόπο με τον οποίο οι εταιρικοί θεσμοί δεν συμμορφώνονται πλέον απλά με τους κανόνες της κρίσης λόγω κορωνοϊού, αλλά συμμετέχουν ενεργά και στην επιβολή τους. Το ίδιο κάνουν και με όλες τις άλλες εντολές του Great Reset.
Μερικοί φιλελεύθεροι έχουν προτείνει ότι η λύση σε αυτήν την κρίση είναι απλώς να υποχωρήσουμε και να αποκεντρωθούμε - αγνοήστε τους κρατιστές, σχηματίστε τοπικούς φιλελεύθερους θύλακες, γυρίστε την πλάτη σας στον εχθρό. Παρόλο που συμφωνώ ότι η αποκέντρωση είναι ένας στόχος, αντιμετωπίζω αυτήν την πρόταση με μια απλή ανταπάντηση: Πείτε το αυτό στην εφορία. Πείτε το αυτό όταν οι κρατιστές σας χτυπήσουν την πόρτα για να σας επιβάλουν ένα υποχρεωτικό εμβόλιο. Πες το αυτό στους Ούγγρους που αντιμετώπισαν τα Σταλινικά άρματα μάχης. Ή πείτε το σε εκείνους που στάλθηκαν στα γκούλαγκ της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα όργανα του ολοκληρωτισμού δεν θα σας αφήσουν ήσυχους. Είναι πλήρως στοχοπροσηλωμένοι στο να σας υποτάξουν.
Πώς θα απαντούσε ο Murray Rothbard στις ολέθριες εξελίξεις που αντιμετωπίζουμε; Νομίζω ότι η απάντησή του εμπεριέχεται στο δοκίμιο « On Resisting Evil ». Εκεί υποστηρίζει ότι η τακτική της απόσυρσης είναι χειρότερη από το ξεπούλημα, ότι δεν αρκεί να αποσχιστούμε, να γίνουμε δηλαδή φιλελεύθεροι μοναχοί. Αυτός ο μοναχισμός θα ισοδυναμούσε όχι μόνο με απόσχιση, αλλά και με το να παραδώσουμε όλα όσα αξίζει να σωθούν στα τέρατα. Σε αντίθεση με τον Βολταίρο, του οποίου η απάντηση στην Ιερά Εξέταση και τις άλλες φρικαλεότητες στο Candide ήταν, «Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας», η λύση του Rothbard ήταν να αγωνιστούμε για να διώξουμε τα τέρατα από τη χώρα μας. Διαφορετικά, ενώ μπορεί να έχουμε έναν μικρό, παράλληλο κήπο, ο υπόλοιπος κόσμος θα ζει σε ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ας αποκαλέσουμε λοιπόν τον εχθρό με το όνομά του: Ολοκληρωτισμός. Ας μην υποχωρήσουμε. Ας αγωνιστούμε για τη χώρα μας. Και ας επεκτείνουμε τον «κήπο» μας σε ολόκληρη τη γη, αντί απλώς να περιχαρακωθούμε σε μερικές μικρές νησίδες ελευθερίας για εμάς, κάτι το οποίο σε τελική ανάλυση μπορεί να αποδειχθεί αδύνατον.
***
Ο Michael Rectenwald ήταν καθηγητής φιλελεύθερων σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (παραιτήθηκε).