Oι ενέργειες ενός ψηφοφόρου θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με εκείνες ενός αδίκως κρατούμενου που έχει την επιλογή να ψηφίσει ποιον δεσμοφύλακα προτιμά
Άρθρο του Ryan McMaken, που δημοσιεύτηκε στις 4/11/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 3'.
Δεν προσυπογράφω τα, κάπως τραβηγμένα, επιχειρήματα που διατυπώνουν ορισμένοι φιλελεύθεροι σχετικά με τις εκλογές. Δεν θεωρώ ότι με το να ρίχνει ο πολίτης την ψήφο του σε μια κάλπη, υποστηρίζει σιωπηρά το πολιτικό σύστημα. Δεν νομίζω ότι η συμμετοχή στην ψηφοφορία σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος συμφωνεί σιωπηρά να αποδεχθεί με καλή πίστη το αποτέλεσμα. Δεν υποθέτω καν ότι σ’ έναν ψηφοφόρο αρέσει κατ' ανάγκη ο υποψήφιος υπέρ του οποίου ψήφισε.
Πολλές από αυτές τις ιδέες προέρχονται από τους φιλελεύθερους αναρχικούς των τελών του 19ου αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Benjamin Tucker, για παράδειγμα, έγραψε ότι «κάθε άνδρας που ρίχνει την ψήφο του, την χρησιμοποιεί αναπόφευκτα επιτιθέμενος ενάντια στην ελευθερία των Αμερικανών, καθώς η ψήφος είναι το βασικό εργαλείο για την υποδούλωσή τους.»
Μετά υπήρχε κι ο Francis D. Tandy, ο οποίος κατέληγε στο συμπέρασμα ότι «οι πολιτικές πρακτικές πρέπει να καταδικαστούν χωρίς καν αυτές τις συνεπαγωγές. Η ψήφος (ballot) είναι απλά μια σφαίρα (bullet) με άλλη μορφή.»
Το πρόβλημα με αυτούς τους ισχυρισμούς είναι πως συνήθως στηρίζονται στην υπόθεση ότι ο ψηφοφόρος και το σύστημα συμφωνούν αμφότερα για το τι σημαίνει η ψήφος.
Όσον αφορά το σύστημα, φυσικά, μια ψηφοφορία θα πρέπει να σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος συμφωνεί να συμμορφωθεί ειρηνικά με το αποτέλεσμα των ελεύθερων εκλογών. Το σύστημα θεωρεί επίσης ότι η ψηφοφορία σημαίνει πως ο ψηφοφόρος εγκρίνει οποιουσδήποτε νόμους ή πολιτικές υιοθετούνται από τον «εκπρόσωπο» του ψηφοφόρου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το σύστημα επιθυμεί την υψηλή προσέλευση των ψηφοφόρων, και επίσης ο λόγος που διατείνεται ότι οι δημοκρατικές εκλογές δίνουν στο πολιτικό καθεστώς την «λαϊκή εντολή».
[ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ: «Όχι, η ψηφοφορία δεν σημαίνει ότι υποστηρίζετε το σύστημα» από τον Ryan McMaken]
Συμφωνούν, ωστόσο οι ίδιοι οι ψηφοφόροι ότι αυτό σημαίνει η ψηφοφορία; Ίσως ορισμένοι ψηφοφόροι να συμφωνούν. Ωστόσο, πιθανότατα, πολλοί άλλοι δεν αποδίδουν κανένα τέτοιο νόημα στην ψήφο τους. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέτουμε, για παράδειγμα, πως ένας πολίτης πιστεύει ότι η υπερψήφιση ενός συγκεκριμένου υποψήφιου αποτελεί έγκριση κάθε τερατώδους νομοθεσίας που θα επιβάλλει το σύστημα. Ούτε μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι πολίτες πιστεύουν ότι η ψήφος τους δίνει την λαϊκή εντολή στο πολιτικό καθεστώς γενικά. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν ο προτιμώμενος υποψήφιος του ψηφοφόρου ηττηθεί. Ένας μεγάλος αριθμός meme του τύπου «αυτός δεν είναι ο δικός μου Πρόεδρος» τα τελευταία χρόνια μας δείχνει ότι στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο συμβαίνει.
Είναι εξίσου πιθανό ότι πολλοί ψηφοφόροι θεωρούν τις εκλογές ως ένα μέσο άμυνας έναντι ενός κρατικού μηχανισμού που θεωρούν απειλητικό. Δηλαδή, μπορεί να θεωρούν την πράξη της ψηφοφορίας ως απλώς ένα μέσο αντίστασης σε ορισμένους υποψηφίους ή ορισμένες πολιτικές. Το κατά πόσον η πρόθεση του ψηφοφόρου ερμηνεύεται με ακρίβεια από το σύστημα, φυσικά, είναι ένα διαφορετικό θέμα.
Αντίθετα, οι ενέργειες ενός ψηφοφόρου θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με εκείνες ενός αδίκως κρατούμενου που έχει την επιλογή να ψηφίσει ποιον δεσμοφύλακα προτιμά. Ο δεσμοφύλακας Α δέρνει τους κρατούμενους δέκα φορές την ημέρα. Ο δεσμοφύλακας Β όμως, τους δέρνει μόνο πέντε φορές την ημέρα. Είναι σαφές πως θα ήταν παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι μια ψήφος υπέρ του δεσμοφύλακα Β συνεπάγεται ότι ο ψηφοφόρος εγκρίνει ολόκληρο το καθεστώς της φυλάκισής του, και ότι ο ψηφοφόρος υποστηρίζει συνεπώς τους ξυλοδαρμούς. Αντίθετα, η πραγματικότητα είναι ότι απλώς του δόθηκε η ευκαιρία να προσπαθήσει να βελτιώσει ελαφρώς την κατάστασή του, και ενήργησε ανάλογα.
[ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ: «Η λαϊκή βούληση» είναι ένας μύθος» του Ryan McMaken]
Αυτό το είδος της εκλογικής συμπεριφοράς θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «κυνική ψήφο». Ο κυνικός ψηφοφόρος ψηφίζει με την πεποίθηση ότι ενδέχεται να βελτιώσει την κατάστασή του, ή τουλάχιστον να θέσει κάποια εμπόδια σε ένα καθεστώς που φαίνεται διατεθειμένο να του προκαλέσει μια μεγαλύτερη ζημιά. Όμως, ο κυνικός ψηφοφόρος κατανοεί επίσης ότι η ψήφος του μπορεί να κάνει πολύ λίγα για να αλλάξει την κατάσταση και ότι οι προτιμώμενοι υποψήφιοί του μπορεί επίσης όλοι να ηττηθούν.
Στην παρομοίωση των κρατουμένων, ας υποθέσουμε ότι ένας ψηφοφόρος ψηφίζει υπέρ των λιγότερων ξυλοδαρμών. Αλλά μια εβδομάδα αργότερα, πέφτει στα χέρια του ίδιου ψηφοφόρου ένα λαθραίο πολυβόλο με αρκετά πυρομαχικά για να σκοτώσει κάθε δεσμοφύλακα. Μήπως το ότι προηγουμένως ψήφισε υπέρ των λιγότερων ξυλοδαρμών, αποτρέπει με κάποιον τρόπο τον ψηφοφόρο από το να χρησιμοποιήσει πλέον το πολυβόλο; Δεν υπάρχει λόγος να υποθέτουμε κάτι τέτοιο. Παρ 'όλα αυτά, το επιχείρημα ότι «η ψήφος συνεπάγεται συναίνεση» μοιάζει να υποθέτει ότι ο ψηφοφόρος θεωρεί την ψήφο του ως το άλφα και το ωμέγα της πολιτικής δράσης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το υποθέτουμε αυτό.
Ο κυνικός ψηφοφόρος δεν πιστεύει ότι η πράξη της ψηφοφορίας περιορίζει το φάσμα των επιλογών του στα άλλα πεδία. Δεν σκέφτεται δηλαδή, «ωχ, ο υποψήφιος μου έχασε, αλλά έχω ψηφίσει, οπότε κάθε φρικτό πράγμα που θα μου κάνει η κυβέρνηση τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι καλώς καμωμένο!». Εάν παρουσιαστούν άλλες μέθοδοι καταπολέμησης του συστήματος, ο κυνικός ψηφοφόρος δεν θα φοβηθεί να τις χρησιμοποιήσει.
Επιπλέον, ο ιδανικός κυνικός ψηφοφόρος απορρίπτει όλους τους μύθους στους οποίους βασίζεται η φιλο-συστημική λογική των εκλογών. Ο κυνικός ψηφοφόρος κατανοεί, για παράδειγμα, ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν εκπροσωπούν πραγματικά τον ψηφοφόρο. Δεδομένης της ποικιλομορφίας των ψηφοφόρων άλλωστε, αυτό είναι ανέφικτο. Και το πρόβλημα επιδεινώνεται όσο διευρύνεται πληθυσμιακά η εκλογική επικράτεια.
[ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ: « Όπως κι αν ψηφίζετε, οι πολιτικοί δεν σας εκπροσωπούν » από τον Ryan McMaken]
Οι καλά ενημερωμένοι κυνικοί ψηφοφόροι κατανοούν επίσης ότι η ψηφοφορία δεν δίνει κάποια λαϊκή εντολή στην πλευρά των νικητών. Αυτό ισχύει ιδιαιτέρως εάν η νικήτρια ομάδα κερδίσει με οτιδήποτε λιγότερο από το 100%. Τι γίνεται αν ο νικητής λάβει μόνο το 90% των ψήφων; Καθιστά αυτό το γεγονός άκυρες τις επιθυμίες και τις προτιμήσεις του υπόλοιπου 10% ; Στην πραγματικότητα, φυσικά, ελάχιστοι πολιτικοί κερδίζουν ποτέ μια εκλογή με 90%. Πολλοί από αυτούς κερδίζουν με λιγότερο από 55% των ψήφων [σ.σ. στις ΗΠΑ]. Μερικοί κερδίζουν μόνο με ένα πλήθος μικρότερο κι από το 50%. Είναι σαφές ότι μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί ειλικρινά να θεωρηθεί ότι παρέχει στον νικητή οποιουδήποτε είδους εντολή.
Ουσιαστικά, το πλήθος που πιστεύει στο «η ψηφοφορία είναι βία» υιοθετεί το αφήγημα του συστήματος. Στην πραγματικότητα όμως, είναι πιθανότερο ότι αμέτρητοι απλοί ψηφοφόροι έχουν μια πολύ πιο κυνική και σύνθετη άποψη για τις εκλογές, από ό,τι πιστεύουν οι επικριτές τους. Πολλοί ψηφίζουν προσπαθώντας απλώς να απαλλαγούν από τις πιο επικίνδυνες απειλές που αντιμετωπίζουν. Είναι δύσκολο να τους κατηγορήσουμε για αυτό.
***
Ο Ryan McMaken (@ryanmcmaken) είναι αρχισυντάκτης στο Mises Institute. Κατέχει πτυχία οικονομικών και πολιτικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και ήταν οικονομικός σύμβουλος στέγασης για την πολιτεία του Κολοράντο. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Commie Cowboys: The Bourgeoisie and the Nation-State in the Western Genre.