Πρόσφατα απαγγέλθηκαν κατηγορίες για διαφθορά εναντίον του Καναδού πρωθυπουργού Justin Trudeau και του (έκτοτε παραιτηθέντος) υπουργού Οικονομικών Bill Morneau λόγω μιας περίπτωσης σύγκρουσης συμφερόντων σχετική με την ανάθεση σύμβασης σε φιλανθρωπικό ίδρυμα που έχει οικονομικούς δεσμούς με τις οικογένειές τους.
Παρατηρήστε ότι η παράνομη πράξη – η διαφθορά - εστιάζεται πλήρως στα ονόματα των υπευθύνων λήψης αποφάσεων του κράτους και όχι στις ίδιες τις αποφάσεις. Έτσι, ο σκοπός των κανόνων του κράτους είναι να δημιουργήσουν μιαν αντίληψη περί νομιμοποίησης των κρατικών δραστηριοτήτων, εφόσον η συμπεριφορά των πολιτικών και των γραφειοκρατών παραμένει εντός των ορίων που εκείνοι έχουν ορίσει. Επιπλέον, αυτά τα όρια δεν θεωρούν αυτή καθ’ εαυτή τη συλλογή και τη δαπάνη των χρημάτων των φορολογουμένων ως μια πράξη διαφθοράς.
Ο ορισμός της διαφθοράς από το λεξικό Merriam-Webster (προστίθεται έμφαση): ανέντιμη ή παράνομη συμπεριφορά, ειδικά από ισχυρούς ανθρώπους (όπως κυβερνητικοί αξιωματούχοι ή αστυνομικοί).
Τώρα ας δούμε μερικά πράγματα που, όπως μας λένε, δεν είναι καθόλου διεφθαρμένα, αλλά μια χαρά.
Το κράτος μονοπωλεί την παροχή αστυνομικών και δικαστικών υπηρεσιών. Αυτές οι γραφειοκρατίες εισπράττουν άφθονα κρατικά κεφάλαια, ωστόσο αποτυγχάνουν να επιλύσουν την πλειονότητα των βίαιων εγκλημάτων. Το κράτος όμως αρνείται να επιστρέψει κάποια από τα δολάρια των φόρων - δολάρια φόρων που αποσπώνται με καταναγκαστικά μέσα - στους πολίτες, ως αποζημίωση για την αποτυχία του να παράσχει όλες τις υπηρεσίες που υποσχέθηκε σε αντάλλαγμα για αυτά τα δολάρια.
Στον Καναδά, το κράτος εφάρμοσε την υγειονομική περίθαλψη για όλους, με τον ανέντιμο ισχυρισμό ότι αυτό ήταν απαραίτητο επειδή πολλοί φτωχοί άνθρωποι δεν είχαν πρόσβαση σ’ αυτήν. Οι γραφειοκρατικές υπηρεσίες της υγειονομικής περίθαλψης έχουν πλουτίσει, καθώς η υγειονομική περίθαλψη έχει καταστεί η μεγαλύτερη δαπάνη στους προϋπολογισμούς των περιφερειών. Ωστόσο, για άλλη μια φορά, το κράτος αρνείται να επιστρέψει οποιοδήποτε από τα κλεμμένα φορο-δολάρια στους πολίτες ως αποζημίωση για την αποτυχία του να παράσχει όλες τις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης που υποσχέθηκε .
Και μετά υπάρχει η συνήθης διαδικασία πολιτικής άσκησης πίεσης (lobbying) κατά την οποία οι ομάδες συμφερόντων παρέχουν «συνεισφορές προεκλογικής εκστρατείας» στους πολιτικούς με αντάλλαγμα τα πολιτικά ρουσφέτια.
Αυτό, φυσικά, θα μπορούσε εύκολα να ονομαστεί δωροδοκία, αν και οι πολιτικοί το έχουν ορίσει ως κάτι απολύτως νόμιμο.
Αναπόσπαστο μέρος όλης αυτής της κατάστασης είναι ο ρυθμιστικός μηχανισμός του κράτους (παρόμοιου μεγέθους στον Καναδά όπως και στις ΗΠΑ σε κατά κεφαλήν βάση), ο οποίος υποτίθεται ότι υπάρχει για την προστασία της ασφάλειας και της ευημερίας των καταναλωτών από αδίστακτες εταιρείες. Ωστόσο, κατά κάποιον τρόπο, αυτός ο ρυθμιστικός μηχανισμός καταφέρνει να επηρεάσει τη μαζική μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους και τους καταναλωτές σε εταιρείες με πολιτικά επιρροή. Έτσι, το 1% κερδίζει εις βάρος του 99%, χάρη στους πολιτικούς που είναι οι λήπτες αυτών των νόμιμων δωροδοκιών.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα χιλιάδες παραδείγματα κρατικής διαφθοράς, στα οποία ο Frédéric Bastiat αναφέρεται ως νομιμοποιημένη λεηλασία .
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο κράτος, και στις ψευτο-ευλαβείς μαζορέτες του στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, να αλλοιώσουν τον ορισμό της λέξης «διαφθορά». Αν ο Justin Trudeau, ο Bill Morneau, και όλοι οι άλλοι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες αρχίσουν να «υπακούν στους κανόνες», αυτό δεν θα εξαλείψει τη διαφθορά. Αυτοί οι παραβάτες των κανόνων δεν είναι το πρόβλημα. Είναι απλώς τα συμπτώματα της ασθένειας. Η ασθένεια είναι η νομιμοποιημένη διαφθορά, με την καταναγκαστική φορολογία του κράτους, την πλήρη έλλειψη λογοδοσίας και την προδιάθεσή του να προσδίδει νομιμότητα στην ύπαρξή του μέσω δημοκρατικών εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια. Όπως έγραψε ο Albert Jay Nock :
Τα συμφέροντα του κράτους και τα συμφέροντα της κοινωνίας… είναι ευθέως αντίθετα.
Το κράτος δεν είναι […] ένας κοινωνικός θεσμός που απλά διοικείται με έναν αντικοινωνικό τρόπο. Είναι ένας αντικοινωνικός θεσμός.
Η κρατική εξουσία έχει ένα αδιάλειπτο ιστορικό ανικανότητας να κάνει οτιδήποτε αποτελεσματικά, οικονομικά, αμερόληπτα ή έντιμα. (προστέθηκε έμφαση)
Η αλήθεια είναι ότι όσοι είναι επιφορτισμένοι να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον είναι στην κατάλληλη θέση για να εξυπηρετούν ό,τι συμφέρον επιλέγουν, επειδή οι κανόνες που οι ίδιοι δημιουργούν για τον έλεγχο της δράσης τους είναι υπερβολικά χαλαροί. Και γιατί να μην είναι χαλαροί; Όταν οι κρατικοί αξιωματούχοι έχουν την εξουσία να φτιάξουν τους δικούς τους κανόνες, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι θα δώσουν στον εαυτό τους την μεγαλύτερη δυνατή άνεση.
***
Μετά από μια 23ετή καριέρα στον χρηματοοικονομικό κλάδο του Καναδά, ο Lee Friday αφιέρωσε πολλά χρόνια μελετώντας τα οικονομικά, τα πολιτικά, και τα κοινωνικά θέματα. Διαχειρίζεται έναν ιστότοπο ειδήσεων στο www.LondonNews1.com