Για εκείνους που αναζητούν μια κοινωνία που προσφέρει τις μεγαλύτερες δυνατότητες για την προσωπική ανάπτυξη και την κοινωνική συνεργασία - δηλαδή τον πραγματικό πολιτισμό - ο Mises είναι ο πιο αξιόπιστος οδηγός.
Άρθρο του Gary Galles, που δημοσιεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2021 από το ΑΙΕR. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'.
Η 29η Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί τη γέννηση του Λούντβιχ φον Μίζες, ο οποίος κατά τον Guido Hulsmann στην βιογραφία του Mises: The Last Knight of Liberalism , υπήρξε ο κορυφαίος οικονομολόγος του 20ού αιώνα. Ο Art Carden επαυξάνοντας, τον αποκάλεσε «τον μεγαλύτερο κοινωνικό στοχαστή του εικοστού αιώνα». Ο Μario Rizzο του αποδίδει «πιθανώς τη σημαντικότερη οικονομική ιδέα του περασμένου αιώνα: ότι ο ορθολογικός οικονομικός υπολογισμός είναι ανέφικτος υπό τον σοσιαλισμό, και η προσπάθεια να τεθεί σε εφαρμογή ένα τέτοιο σύστημα απλά θα εξαθλιώσει τους πολίτες». O Bryan Doherty τον αποκάλεσε «τον θεμελιωτή του σύγχρονου αμερικανικού φιλελευθερισμού (όχι μόνο για την ποιότητα και το εύρος του έργου του, αλλά και για την άμεση επιρροή του σχεδόν σε κάθε άλλο μείζονα φιλελεύθερο ογκόλιθο της Αμερικής - όλοι, από τον Χάγιεκ και την Άυν Ραντ, έως τον Ρόθμπαρντ διαμόρφωσαν τις απόψεις τους για τα οικονομικά χάρη σ' αυτόν).»
Η κατάρρευση του ευρώ, κι όχι η αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου και η συμφόρηση (bottleneck) της παραγωγής, είναι η πιο πιθανή αιτία για τον συνεχιζόμενο υψηλό πληθωρισμό του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή στην Ευρώπη μετά την εποχή της Μέρκελ.
Άρθρο του Brendan Brown, που δημοσιεύτηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Καθώς η Άνγκελα Μέρκελ προετοιμάζει την έξοδό της από την καγκελαρία στο
Βερολίνο, ένας ψεύτικος συναγερμός ηχεί στην Ευρώπη σχετικά με τον επικείμενο
κίνδυνο «στασιμοπληθωρισμού». Αυτό το φαινόμενο, όπως και οι δράκοι,
ανήκει στη μυθολογία και όχι σε πραγματικές ιστορικές ή σύγχρονες συνθήκες.
Ο θόρυβος αυτός θα εμποδίσει να ακουστεί κάθε συναγερμός για τον πραγματικό κίνδυνο
νομισματικού κατακλυσμού στην Ευρώπη μετά τη Μέρκελ -μια κρίση χρέους της Γαλλίας
και της Ιταλίας, με κορύφωσή τους την κατάρρευση του ευρώ.
Δεδομένου ότι ο ιός COVID-19 είναι πολύ πιο θανατηφόρος για τους ηλικιωμένους απ' ό,τι για τις νεότερες ηλικιακές ομάδες, θα μπορούσαμε λογικά να υποθέσουμε ότι οι ηλικιωμένοι είναι πιθανότερο να γίνουν υστερικοί με τον ιό. Αν είστε πολιτικός, αυτή είναι μια ομάδα που δεν θέλετε να απογοητεύσετε
Άρθρο του Ryan McMaken που δημοσιεύτηκε από το Mises Institute στις 7 Απριλίου 2020. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.
Έως τις 6 Απριλίου 2020, σαράντα μία Πολιτείες των ΗΠΑ είχαν εκδώσει διατάγματα τύπου «Μένουμε Σπίτι». Οι εντολές ποικίλλουν ευρέως από περιοχή σε περιοχή. Σε ορισμένες Πολιτείες, υπάρχουν μακρές λίστες εξαιρεθέντων κλάδων, συμπεριλαμβανομένων των καταστημάτων πώλησης αλκοόλ, φαρμακευτικής κάνναβης, των καταστημάτων πώλησης συσκευών, και φυσικά των παντοπωλείων. Σε ορισμένες Πολιτείες με αυτά τα διατάγματα, οι δημόσιες εκτάσεις, τα κρατικά πάρκα και οι παραλίες παραμένουν ανοιχτά. Σε ορισμένες, τα αστικά πάρκα είναι πιο γεμάτα από ποτέ, καθώς οι ντόπιοι κάτοικοι, έχοντας λίγα πράγματα να κάνουν, αποζητούν λίγη αναψυχή. Σε άλλα μέρη - όπως η Καλιφόρνια - κάποιος μπορεί να συλληφθεί αν κάνει μόνος του κανό στον ωκεανό.
Ωστόσο, σε όλα αυτά τα μέρη, το σημερινό καθεστώς διακυβέρνησης μέσω διαταγμάτων θα έχει - και είχε ήδη - καταστροφικές συνέπειες για πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και τους υπαλλήλους τους. Καθώς οι κυβερνήσεις δημιούργησαν νέους αυθαίρετους ορισμούς για το τι συνιστά «αναγκαία» επιχείρηση, κάποιες επιχειρήσεις αναγκάζονται να κλείσουν. Οι εργαζόμενοι έχουν χάσει τις θέσεις εργασίας τους. Οι ιδιοκτήτες αυτών των επιχειρήσεων πιθανότατα θα χάσουν πολύ περισσότερα, καθώς τα χρέη συσσωρεύονται και οι επιχειρηματικές επενδύσεις καταστρέφονται. Καθώς αυξάνεται η ανεργία και η φτώχεια, θα εμφανιστούν και οι συνήθεις παθολογίες: αυτοκτονίες, κακοποίηση παιδιών και θάνατοι που προκαλούνται από το στρες.
Για να παράγουμε κεφαλαιουχικά αγαθά, και επομένως περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, πρέπει πρώτα να αφήσουμε στην άκρη την τρέχουσα κατανάλωση. Δηλαδή, πρέπει να κάνουμε οικονομίες τώρα, για να έχουμε περισσότερα αγαθά αργότερα
Άρθρο τουFabrizio Ferrari, που δημοσιεύτηκε στις 10/7/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Πολλοί από αυτούς τους νέους αριστερούς δεν χρησιμοποιούν καν τον όρο Αριστερά για να προσδιοριστούν πολιτικά και συχνά απεχθάνονται, ειλικρινά, τον παραδοσιακό μαρξισμό, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι είναι η μετεξέλιξή του. Συνήθως στην πολιτική αρένα, θα σας συστηθούν ως «φιλελεύθεροι», «ευρωπαϊστές», «κεντρώοι», ή «εκσυγχρονιστές». Και το πιο ανησυχητικό είναι πως βρίσκονται πια σε όλα τα κόμματα.
Κείμενο του Τηλέμαχου Χορμοβίτη, που δημοσιεύτηκε στην eleytheriagora.gr στις 5/1/2019. Χρόνος ανάγνωσης 2'.
H παλιά παραδοσιακή Αριστερά, η Αριστερά του «πάλης ξεκίνημα - νέοι αγώνες» και του «εργάτες ενωμένοι - ποτέ νικημένοι», αυτό το άλλοτε κραταιό κίνημα που στις μέρες μας δεν μπόρεσε να επωφεληθεί ούτε από την μεγάλη οικονομική κρίση του 2008, ούτε από την αντι-ελιτίστικη εξέγερση των τελευταίων χρόνων, έχει πεθάνει. Την θάψαμε, της κάναμε και το μνημόσυνο, φάγαμε και τα κόλλυβα και ζωή σε λόγου μας. Γι’ αυτό και όσοι φοβούνται ότι η Αριστερά ετοιμάζεται να εγκαθιδρύσει κομμουνιστική δικτατορία δεν είναι μόνο εκτός τόπου και χρόνου, αλλά κινούνται και στα όρια της γραφικότητας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ξεμπερδέψαμε, αφού στην θέση της έχει έρθει μια νέα Αριστερά. Σε όλη τη Δύση, οι πιο ξύπνιοι αριστεροί, μετά τις συνεχείς αποτυχίες των προβλέψεών τους για κατάρρευση του καπιταλισμού, εγκατέλειψαν τον οικονομικό μαρξισμό και σε, μεγάλο βαθμό, αποδέχτηκαν το μοντέλο του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού ή κορπορατισμού, που κυριαρχεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Την ίδια στιγμή όμως, αντικατέστησαν τον οικονομικό με τον πολιτισμικό μαρξισμό και, ακολουθώντας τη συμβουλή του Γκράμσι, κυριάρχησανστα ΜΜΕ, στον πολιτισμό και στην εκπαίδευση με σκοπό να διαμορφώσουν τις ιδέες της νέας γενιάς.
Πλέον τον ρόλο των «κακών κεφαλαιοκρατών» τον έχει η επάρατος πατριαρχία, το έθνος-κράτος, η λευκή φυλή, η παραδοσιακή οικογένεια ενώ τον ρόλο της «καταπιεσμένης εργατικής τάξης» τον έχουν οι κάθε λογής μειονότητες, υπαρκτές αλλά και ανύπαρκτες ανάλογα με την πληθυσμιακή αυτοδιάγνωση αμέτρητων «καταπιεσμένων» ομάδων.
Όσο για την «δικτατορία του προλεταριάτου», την έχει αντικαταστήσει ο «πολιτικά ορθός» παράδεισος των …καλών αισθημάτων και των θετικών σκέψεων, όπου όμως εύκολα μπορείς να δεις την ζωή σου να καταστρέφεται αν υποστηρίξεις την λάθος ιδέα ή ξεστομίσεις την λάθος λέξη. Βλέπετε, και το αφήγημα της νέας Αριστεράς είναι το ίδιο μανιχαϊστικό και αυταρχικό με αυτό της παλιάς. Αξιοσημείωτο επίσης είναι πως αυτός ο «προοδευτισμός» νέου τύπου σιχαίνεται την εργατική τάξη, που αποδείχτηκε πολύ συντηρητική κοινωνικά για τα γούστα του και βασίζει τη δύναμη του στα μορφωμένα και εύπορα μεσαία στρώματα.
Δυστυχώς, η νέα Αριστερά της «πολιτικά ορθής» λογοκρισίας, των 63 φύλων, του #MeToo και του «Refugees Welcome» (φιλανθρωπίες με τα λεφτά των άλλων μέσω κοινωνικού κράτους), έχει κατορθώσει, ελέγχοντας την ίδια την γλώσσα μας, να υπονομεύσει τους πυλώνες του Δυτικού πολιτισμού, πολύ πιο αποτελεσματικά, από τους ιδεολογικούς πρόγονούς της.
Στην πραγματικότητα, το νέο αυτό ιδεολογικό ρεύμα είναι πολύ πιο ύπουλο και γι’ αυτό πολύ πιο επικίνδυνο από την παλιά Αριστερά. Έχοντας υιοθετήσει τις βασικές αρχές του καπιταλιστικού συστήματος, μπορεί να αποφύγει την άμεση οικονομική κατάρρευση, που θα έφερνε η εφαρμογή των μαρξιστικών οικονομικών, και έτσι έχει το χρόνο να προωθήσει την πολιτισμική ατζέντα του και να ελέγξει τον τρόπο που σκέφτεται η κοινωνία. Επιπλέον, πολλοί από αυτούς τους νέους αριστερούς δεν χρησιμοποιούν καν τον όρο Αριστερά για να προσδιοριστούν πολιτικά και συχνά απεχθάνονται, ειλικρινά, τον παραδοσιακό μαρξισμό, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι είναι η μετεξέλιξή του. Συνήθως στην πολιτική αρένα, θα σας συστηθούν ως «φιλελεύθεροι», «ευρωπαϊστές», «κεντρώοι» ή «εκσυγχρονιστές». Και το πιο ανησυχητικό είναι πως βρίσκονται πια σε όλα τα κόμματα.
Στις χώρες της Δύσης, ήδη διαφαίνεται η αντίδραση αλλά εδώ στην Ελλάδα, ακόμη και να ξεφορτωθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, η νέα Αριστερά έχει καταλάβει καίριες θέσεις στο, δήθεν δεξιό, κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας» και ετοιμάζεται να συνεχίσει το έργο της νυν κυβέρνησης : «ενσωμάτωση» μεταναστών μέσω φορολογικής αφαίμαξης των κοινωνιών υποδοχής, η «πατρίδα μας η Ευρώπη» και «πολιτικά ορθός» δικαιωματισμός. Καλά μας ξεμπερδέματα!
Ανάρτηση στο facebook του δρ. Ιωάννη Πάλμου. Χρόνος ανάγνωσης 2'.
Την Άνοιξη και το καλοκαίρι του 2020 όλοι σχεδόν οι καραντινάκηδες ήταν πεπεισμένοι για δυο πράγματα. Πρώτον, ότι όντως η Κίνα είχε ελέγξει απόλυτα την επιδημία με τα περιοριστικά μέτρα κι είχε πρακτικά εξαφανίσει τον ιό από το έδαφός της, και δεύτερον ότι κι εμείς επίσης είχαμε νικήσει την επιδημία χάρις σε αντίστοιχα περιοριστικά μέτρα. Οι άνθρωποι ήταν τόσο αφιονισμένοι και πέραν πάσης λογικής που κάθε προσπάθεια επαναφοράς στην λογική ήταν μάταια!
Τους έλεγες ας πούμε "Μα τα ίδια μέτρα πήραν και στην Ιταλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Γαλλία και ταυτόχρονα μ' εμάς και δεν πέτυχαν κάτι", αλλά δεν καταλάβαιναν τίποτα. Σαν φανατικοί "πιστοί" σου απαντούσαν πως "Εμείς πήραμε τα πιο σωστά μέτρα διότι έχουμε τον Τσιόδρα και τα εφαρμόσαμε πιο σωστά χάρις στον Χαρδαλιά και το Μητσοτάκη!" Οι κινεζικής εισαγωγής και μεσαιωνικής εμπνεύσεως τσαρλατανισμοί του Τσιόδρα είχαν αναχθεί σε "κορυφαία επιστημονικά επιτεύγματα", ήταν βέβαια απλά μια καθυστέρηση από τύχη.
Το Φθινόπωρο του 2020 κι ενώ η "επιτυχία" είχε θεωρηθεί οριστική και δεδομένη,
Για τουλάχιστον μια δεκαετία, οι πολιτικοί της ΕΕ παραπονούνταν ανοιχτά ότι ο φορολογικός ανταγωνισμός αποτελεί «απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση». Τα δυτικά κράτη δεν θέλουν να αντιμετωπίζουν μικρότερα, φτωχότερα κράτη, που μπορούν να προσφέρουν χαμηλότερους φόρους σε εργοδότες, επενδυτές και παραγωγούς.Τώρα, μετά την αντικατάσταση του Τραμπ από τον Μπάιντεν, οι ΗΠΑ συμμετέχουν σε αυτήν την προσπάθεια, ώστε να αναγκάσουν τις μικρότερες φτωχότερες χώρες να αυξήσουν τους φορολογικούς συντελεστές τους.
Άρθρο του Ryan McMaken, που δημοσιεύτηκε στις 6 Απριλίου 2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης, 4'.
Ήταν από καιρό το όνειρο των κεντρικών σχεδιαστών και των φίλων του παρεμβατισμού να καθιερώσουν έναν παγκόσμιο, ομοιόμορφο φορολογικό συντελεστή για όλες τις χώρες. Αυτοί οι υπέρμαχοι της πολιτικής παγκοσμιοποίησης γνωρίζουν ότι, όσο τα κυρίαρχα κράτη έχουν τη δυνατότητα να καθορίζουν ελεύθερα τους δικούς τους φορολογικούς συντελεστές, ορισμένα από αυτά μπαίνουν στον πειρασμό να συμμετάσχουν στον «φορολογικό ανταγωνισμό» προκειμένου να προσελκύσουν κεφάλαια. Όταν συμβαίνει αυτό, οι «φορολογικοί παράδεισοι» επιτρέπουν σε εταιρείες και ιδιώτες να «ψωνίζουν από διάφορα μαγαζιά», όσον αφορά το πού να τοποθετήσουν τον παραγωγικό τους πλούτο.
Το να είναι μια χώρα μέλος της ΕΕ είναι ένα δόλωμα για κράτη που τους πούλησαν την ιδιότητα του μέλους σαν μια ευκαιρία να συμμετάσχουν σε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου και σε μια πιο συνεργατική ήπειρο
Άρθρο του Brice M. Vanhalen, που δημοσιεύτηκε στις 09/07/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.
Το δημοψήφισμα του 2016 για το Brexit ήταν το αποκορύφωμα μιας συζήτησης που διάρκεσε για χρόνια. Ενώ η παράταξη υπέρ της Εξόδου προώθησε μια ρητορική που στόχευε την ΕΕ ως μια δεσποτική και χωρίς νομιμοποίηση οντότητα που απειλεί την ελευθερία όλων των βρετανών πολιτών, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ μαζί με τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης που υποστήριζαν την Παραμονή στην ΕΕ, αγνόησαν τις περισσότερες από τις ανησυχίες που έθεσε η παράταξη του Brexit εστιάζοντας σε εκείνα τα τμήματα της ρητορικής που θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν σαν «ξενοφοβικά» ή «αντιευρωπαϊκά». Ήταν δύσκολο να κάνουν μια εποικοδομητική συζήτηση σχετικά με τα κίνητρα των πολιτών που υποστήριξαν την επιλογή της Εξόδου. Παρ’ όλα αυτά, ακούγοντας όσα είπε η παράταξη υπέρ της Παραμονής, φάνηκε ότι πίσω από το Brexit υπάρχει ένα σύμπλεγμα διαπλεκόμενων ζητημάτων σχετικά με το τι έχει καταλήξει να είναι η ΕΕ και ποιες προοπτικές προτείνει η ΕΕ για το μέλλον.
Με την έλευση του σύγχρονου κράτους, η φυσική ισορροπία έχει διαταραχθεί εξαιτίας της ιδιοποίησης, εκ μέρους του, του ρόλου των γονέων.
Άρθρο του Peyton Gouzien, δημοσιευμένο στις 8 Σεπτεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'.
Οι υποστηρικτές του κράτους συχνά επισημαίνουν την άποψη ότι το «κράτος είναι ο αρχαιότερος θεσμός στην ανθρώπινη ιστορία» για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή του. Πρόκειται για έναν εξωφρενικά ψευδή ισχυρισμό, που καταρρίφθηκε από τον δικό μας Ryan McMaken σε διάλεξη του φετινού Mises University. Ο αρχαιότερος θεσμός στην ανθρώπινη ιστορία είναι η οικογένεια. Ακόμη και οι Νεάντερταλ, οι βιολογικοί, εξελικτικοί πρόγονοι μας, στους οποίους δεν υπήρχε ο περίπλοκος πολιτισμός των homosapiens, είχαν οικογενειακές ενώσεις που ήταν κρίσιμες για την επιβίωσή τους ως είδος. Ακόμα και άλλοι πίθηκοι που υπάρχουν σήμερα, όπως οι χιμπατζήδες, έχουν οικογενειακές ενώσεις συγκρίσιμες με τις δικές μας.
Η οικογένεια υπήρξε ένας σημαντικός παράγοντας για την επιβίωση των ανθρώπων, και παραμένει ένα κρίσιμο κομμάτι της ανθρώπινης επιβίωσης ακόμα και σήμερα. Από την ημέρα που γεννιόμαστε οι γονείς μας, είτε βιολογικοί είτε θετοί, είναι οι κηδεμόνες μας και οι κύριες επιρροές των ηθικών μας αρχών και της άποψης μας για τη ζωή. Αυτός είναι ο ρόλος που αναλαμβάνουν και η υπηρεσία που προσφέρουν στα παιδιά τους, ως η κύρια αρχή καθοδήγησης, τιμωρίας και ο καταλύτης της επιτυχίας τους στη ζωή.
Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι στον φυσιολογικό κόσμο. Με την έλευση του σύγχρονου κράτους,
Ο κόσμος νομίζει ότι τα δημόσια σχολεία είναι δωρεάν και τα ιδιωτικά σχολεία ακριβά. Αλλά μόλις λάβετε υπ’ όψη την προέλευση της χρηματοδότησής τους, η ιδιωτική εναλλακτική λύση είναι πολύ φθηνότερη. Στην πραγματικότητα, τα δημόσια σχολεία κοστίζουν όσο τα πιο ακριβά και εκλεκτά ιδιωτικά σχολεία. Η διαφορά είναι ότι το κόστος της δημόσιας εκπαίδευσης κατανέμεται σε ολόκληρο τον πληθυσμό, ενώ το κόστος του ιδιωτικού σχολείου βαρύνει μόνο τις οικογένειες με παιδιά σε σχολική ηλικία.
Άρθρο του Lew Rockwell, δημοσιευμένο στις 14/7/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.
Στην αμερικανική κουλτούρα, τα δημόσια σχολεία επαινούνται δημόσια και επικρίνονται κατ' ιδίαν, κάτι που είναι περίπου το αντίθετο από το πώς τείνουμε να αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η [σ.σ αλυσίδα σουπερ-μάρκετ] Walmart. Δημόσια, όλοι λένε ότι η Walmart είναι απαίσια, γεμάτη κακής ποιότητας ξένα προϊόντα, και ότι εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους. Αλλά κατ' ιδίαν, αγοράζουμε αγαθά σε καλές τιμές, ποιοτικά προϊόντα, και υπάρχει μια μακρά σειρά ανθρώπων που ελπίζουν να προσληφθούν εκεί.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα δημόσια σχολεία αποτελούν μέρος της πολιτικής μας θρησκείας, ένα από τα πρώτα στοιχεία που επικαλούνται οι άνθρωποι για να δείξουν ότι το κράτος μας εξυπηρετεί. Και υπάρχει επίσης ένα ψυχολογικό στοιχείο. Οι περισσότεροι από εμάς παραδίδουμε τα παιδιά μας στο κράτος, οπότε σίγουρα το κράτος πρέπει να έχει το συμφέρον μας ως πρώτιστο μέλημά του!
Αυτό που έκαναν δεκάδες χιλιάδες άνδρες και γυναίκες στον βόρειο και νότιο πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου όλη μέρα, κάθε μέρα, δεν ήταν απλώς «να προωθούν κάτι χαρτιά». Δεν ήταν ευκαιριακοί μεσάζοντες. Η εργασία τους δεν δημιουργούσε απλώς αδιάφορους αριθμούς που αναβόσβηναν στα τερματικά των υπολογιστών τους. Αυτό που έκαναν ήταν να θέτουν τα θεμέλια πάνω στα οποία στέκεται και λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος.
Άρθρο του Peter C. Earle, δημοσιευμένο στις 11 Σεπτεμβρίου 2021 από το American Institute for Economic Research. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Υπάρχει μια ξεθωριασμένη ασημένια κούπα στο ράφι μου. Αν την κοιτάξετε προσεκτικά, ένα ξεθωριασμένο αποτύπωμα γράφει "eSpeed: WeAreMarkets". Την πήρα σε μια έκθεση βιομηχανίας κινητών αξιών το καλοκαίρι του 2001 μετά από μια φιλική συνομιλία με έναν κύριο σε ένα περίπτερο. Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, ο άνδρας αυτός και πάνω από 650 συνάδελφοί του δολοφονήθηκαν, μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους.
Φοβόμουν την σημερινή ημέρα εδώ και λίγο καιρό. Δύο δεκαετίες είναι μεγάλo διάστημα. Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των επετείων, τόσο πιο έντονες γίνονται οι χειρότερες αναμνήσεις μου από την εμπειρία μου στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου εκείνη την ημέρα.
Δεδομένου ότι τα πιστά μέλη των Ταλιμπάν είχαν αποδείξει την αφοσίωσή τους μέσω της τήρησης αυστηρών θρησκευτικών κανόνων, ήταν απίθανο να λεηλατήσουν τους πολίτες με οπορτουνιστικό τρόπο. Το εμπόριο επέστρεψε, οι Ταλιμπάν εισέπρατταν έσοδα με ένα ανεκτό επίπεδο εγγυημένης φορολογίας, και χρησιμοποίησαν αυτά τα κεφάλαια για άλλα έργα υποδομών στη χώρα. Οι δρόμοι έγιναν προσβάσιμοι και το ηλεκτρικό ρεύμα επανήλθε. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό έκανε τους Ταλιμπάν αρκετά δημοφιλείς σε σχέση με το χάος που επικρατούσε προηγουμένως
Άρθρο του Anthony Gill, δημοσιευμένο στις 19 Αυγούστου 2021 από το American Institute for Economic Research. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 8'.
.jpg)