Θα πρέπει να μας ανησυχούν σοβαρά οι οπαδοί της υγειονομικής τυραννίας, που αναίσχυντα μοιράζονται δημοσίως τα όνειρά τους για «επιτροπές αλήθειας», και που επιθυμούν ολόθερμα τον σωματικό πόνο οποιουδήποτε αμφισβητεί την «επιστήμη» πίσω από τα οργουελικά μέτρα. Εάν ο ρόλος του κράτους στην περίθαλψη επεκταθεί, είναι ακριβώς τα άτομα με τέτοιου είδους απόψεις, που είναι πιθανό να στελεχώσουν τις τάξεις της γραφειοκρατίας του.
Η κρίση του κορωνοϊού χρησίμευσε ως ένα ισχυρό διαγνωστικό εργαλείο για τον εντοπισμό πολλών κακώς κειμένων, που προϋπήρχαν στην κοινωνία. Έδειξε ποιοι πολιτικοί έχουν μια έμφυτη ανάγκη ελέγχου και ποιοι καθοδηγούνται από ταπεινότητα. Μας θύμισε την πολιτική ισχύ που βασίζεται στο φόβο, και το πόσο σημαντικό είναι να είμαστε επιφυλακτικοί προς τα κυρίαρχα αφηγήματα. Τόνισε τις διαφορετικές οικονομικές πραγματικότητες για εκείνους που ζουν μετρώντας τα λεφτά τους κάθε μήνα, και εκείνους που επωφελούνται από την οικονομική χρηματοδότηση.
Πρέπει επίσης να καταστήσει απολύτως σαφή τον κίνδυνο του να παραδοθεί η υγειονομική μας περίθαλψη στο κράτος.
Ήδη έχουμε δει φορείς του κράτους, σε διάφορα επίπεδα, να επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν μια ιογενή ιατρική κρίση, ώστε να επεκτείνουν την εξουσία τους. Οι κυβερνήτες και οι τοπικοί αξιωματούχοι επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν ασαφείς «έκτακτες» εξουσίες για να κλείσουν επιχειρήσεις και να δημιουργήσουν ποινικές κυρώσεις, και έπειτα επιτέθηκαν σε οποιεσδήποτε απόπειρες των δικαστών να ελέγξουν τις πράξεις τους. Οι δικαστές με τη σειρά τους προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την εξουσία που κατέχουν ως κριτές της επιμέλειας των παιδιών, για να αναγκάσουν πολίτες να λάβουν ιατρικές αποφάσεις με τις οποίες διαφωνούν. Οι χρισμένοι εμπειρογνώμονες της κυβέρνησης, όπως ο Δρ Anthony Fauci, παρά τις αντιφάσεις του, θεωρήθηκαν ως η τελεσίδικη λέξη της επιστήμης, εις βάρος των φωνών άλλων αξιόπιστων επιστημόνων.
Είτε λόγω σχεδιασμού, είτε από ενστικτώδη αντίδραση, είδαμε μια συντονισμένη προσπάθεια
των κυβερνητικών αρχών - ενισχυμένη από έναν Τύπο με μια ιδιαίτερα έντονη [σ.σ. υπέρ των Δημοκρατικών] πολιτική ατζέντα, και υποστηριζόμενη από τα διαπιστευτήρια του ακαδημαϊκού χώρου αιχμάλωτου από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς – να εργαλειοποιεί ένα συγκεντρωτικό επιστημονικό αφήγημα, με σκοπό την επίτευξη συγκεκριμένων πολιτικών σκοπών. Είναι εύλογο να ονομάζουν ορισμένοι αυτήν την ένωση «ο Καθεδρικός ναός», καθώς έχουμε δει το θεϊκό δικαίωμα των βασιλιάδων να αναβιώνει στο «θεϊκό δικαίωμα» των εγκεκριμένων επιστημόνων.Τίποτε από αυτά δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Οι Ludwig von Mises, F.A. Hayek, Murray N. Rothbard, και άλλοι είχαν προειδοποιήσει από καιρό για τους κινδύνους του «επιστημονισμού». Όπως σημείωσε ο Jonathan Newman σε αυτόν τον ιστότοπο, το έχουμε δει να εκτυλίσσεται ολοένα και περισσότερο στην αμερικανική ποπ κουλτούρα με τον φετιχισμό μορφών όπως ο Neil deGrasse Tyson και ο Bill Nye.
Τώρα, για καλή μας τύχη, το τρέχον σύστημα υγειονομικής περίθαλψης έχει κάποια όρια στον βαθμό στον οποίο εμείς, ως άτομα, πρέπει να υποταχθούμε στη δύναμη της «ομοφωνίας των επιστημόνων». Για πόσο, όμως, θα παραμείνει ιερή αυτή η σχέση γιατρού-ασθενούς;
Ήδη έχουμε δει διάφορες Πολιτείες να απαγορεύουν ενεργά τη συνταγογράφηση υδροξυχλωροκίνης, μετά τον ντόρο που δημιούργησαν τα μαζικά μέσα μαζικής ενημέρωσης για μια ιστορία που αφορούσε έναν άνδρα που πέθανε καταπίνοντας ένα καθαριστικό. Το να συγχέεται η ιατρικά συνταγογραφούμενη υδροξυχλωροκίνη με ένα τοξικό καθαριστικό δεν στηρίζεται φυσικά ούτε στην επιστήμη ούτε στον ορθό λόγο. Ήταν μια κίνηση με αποκλειστικό κίνητρο την μικρο-κομματική αντίδραση στην υιοθέτηση του φαρμάκου από τον Πρόεδρο Τραμπ, και την προθυμία των μέσων μαζικής ενημέρωσης να διαστρεβλώσουν μια ιστορία ώστε να αμφισβητήσουν την κρίση του. Πολλές από αυτές τις Πολιτείες αναγκάστηκαν να αντιστρέψουν την απόφασή τους, καθώς ορισμένες (αν και όχι όλες) επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η υδροξυχλωροκίνη μπορεί να αποτελέσει μια αποτελεσματική θεραπεία .
Τώρα φανταστείτε τι θα συνέβαινε εάν το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Αμερικής μετατρεπόταν σε ένα κρατικιστικό μοντέλο single-payer, όπως η μεταρρύθμιση Medicare for All την οποία υπερασπίστηκαν ορισμένα από τα πιο δημοφιλή μέλη του Δημοκρατικού κόμματος. Πέρα από τα ζητήματα πρόσβασης, χρόνων αναμονής και κατανομής της προσφοράς περίθαλψης, που βλέπουμε σε μέρη όπως ο Καναδάς και το Ηνωμένο Βασίλειο, περιμένει στ’ αλήθεια κανείς από ένα κρατικοποιημένο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης να μην καταλήξει να περιορίζει τις διαθέσιμες θεραπευτικές επιλογές μεταξύ γιατρών και ασθενών;
Και τι γίνεται με τις διαθέσιμες ιατρικές υπηρεσίες για όσους δεν συμμορφώνονται πλήρως με κυβερνητικά διατάγματα για την υγεία; Σε ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης τύπου single-payer, μια φωτογραφία ενός ασθενούς δίχως μάσκα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη για τον λόγο που δεν αξίζει το ίδιο επίπεδο φροντίδας με κάποιον που έχει ακολουθήσει όλους τους κανόνες.
Ένα τόσο καινούργιο επίπεδο ιατρικού ελέγχου δεν χρειάζεται καν ένα πραγματικό σύστημα single-payer.
Ο λαβύρινθος των κυβερνητικών κανονισμών και της γραφειοκρατίας στον κλάδο της υγειονομικής περίθαλψης, που επιδεινώθηκε στην μετά Obamacare εποχή, οδήγησε σε μια σημαντική ενοποίηση του κλάδου ασφάλισης υγείας. Η μετριοπαθής προτεινόμενη μεταρρύθμιση της υγειονομικής περίθαλψης του Τζο Μπάιντεν, η οποία ζητά την αναδημιουργία ενός δημόσιου ανταγωνιστή της ιδιωτικής ασφάλισης, θα είχε ως μόνο αποτέλεσμα την περαιτέρω ενοποίηση του κλάδου. Όπως έχουμε δει στις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες ,στις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας (Big Tech) και σε άλλους τομείς, ένας ενοποιημένος κλάδος είναι ώριμος για να γίνει αντικείμενο κατάχρησης από όσους είναι πεπεισμένοι για τη δικαιοσύνη των ιδεολογικών τους σταυροφοριών.
Η απάντηση στους κινδύνους της εταιρικής ενοποίησης είναι η ριζική αποκέντρωση. Το έχουμε δει αυτό να λειτουργεί στην ιατρική βιομηχανία με την αύξηση του αριθμού των ιατρών που επιλέγουν να αποχωρήσουν από το κυρίαρχο μοντέλο υπηρεσιών, που βασίζεται στην ασφάλιση, και να προσφέρουν άμεση πρωτοβάθμια φροντίδα. Καθώς ολοένα και περισσότερες Πολιτείες αρχίζουν να στρέφονται προς αυτήν την τάση, θα είναι ενδιαφέρον να δούμε για πόσο καιρό θα είναι διατεθειμένη η ομοσπονδιακή κυβέρνηση να αποφεύγει να προβάλλει αντιστάσεις - ειδικά αν δούμε την επιστροφή ενός στελέχους των Δημοκρατικών.
Θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τους οπαδούς των Democrat στο Twitter, που αναίσχυντα μοιράζονται δημοσίως τα όνειρά τους για «επιτροπές αλήθειας» εμπνευσμένες από τον covid, και που επιθυμούν ολόθερμα τον σωματικό πόνο οποιουδήποτε αμφισβητεί την «επιστήμη» πίσω από τις καραντίνες και τις εντολές υποχρεωτικής μασκοφορίας. Εάν ο ρόλος του κράτους στην υγειονομική περίθαλψη επεκταθεί, είναι ακριβώς τα άτομα με τέτοιου είδους απόψεις που είναι πιθανό να στελεχώσουν τις τάξεις της γραφειοκρατίας του.
***
Ο Tho είναι βοηθός αρχισυντάκτη για το Mises Wire. Πριν εργαστεί στο Ινστιτούτο Mises, διετέλεσε Αναπληρωτής Διευθυντής Επικοινωνίας στην Επιτροπή Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών Στέγασης. Τα άρθρα του έχουν εμφανιστεί στο The Federalist, το Daily Caller και το Business Insider.