Δύο χρόνια μετά από τις «δύο εβδομάδες για να επιβραδυνθεί η εξάπλωση του ιού», η ζωή φαίνεται να έχει επιστρέψει σε κάποιο είδος κανονικότητας. Με λίγες αδικαιολόγητες εξαιρέσεις, τα περισσότερα διατάγματα για την πανδημία έχουν αποσυρθεί. Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί - που εμφανίστηκαν σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο πάνω σε ένα κύμα μεταδοτικού αντι-φιλελευθερισμού - έχουν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλειφθεί, τουλάχιστον προς το παρόν, συχνά με μια σαθρή δικαιολόγηση απολιτικής λογικής. Χαμένοι στην τρύπα της λήθης των mainstream media, τα αυστηρά lockdown που γονάτισαν τον ελεύθερο κόσμο το 2020 φαίνονται σε πολλούς σαν μια μακρινή ανάμνηση.
Τριγύρω, τα σημάδια της ψύχωσης που κυρίευσε το παγκόσμιο φαντασιακό για
δύο χρόνια παραμένουν. Τα κρούσματα της υστερίας του COVID παραμένουν προσκολλημένα
στις τύπου N-95 μάσκες τους, ακόμη και όταν είναι μόνοι τους στα δικά τους
οχήματα, και επιμένουν να κάνουν και άλλοι το ίδιο. Τα ιατρεία απαιτούν την απόδειξη εμβολιασμού και εφαρμόζουν ανόητες λίστες ελέγχου για τον COVID κατά την
είσοδο. Τα αεροδρόμια, πάντα τα προπύργια αυτού του θεάτρου της δήθεν ασφαλείας,
συνεχίζουν να επιβάλλουν όλα τα καπρίτσια του βιοϊατρικού κράτους. Κάθε
μέρα, εργαζόμενοι και φοιτητές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τους χώρους
εργασίας και εκπαίδευσής τους, λόγω της άρνησής τους να συμμορφωθούν με τις
εντολές υποχρεωτικού εμβολιασμού.
Ένα φανατικό ιερατείο συνεχίζει να κηρύττει το ευαγγέλιο της καταστροφής
του COVID, ελπίζοντας ότι κάποια νέα παραλλαγή, ή μια αύξηση των νοσηλειών, θα
τους δώσει ξανά τη δυνατότητα να υπαγορεύσουν τις ζωές των γειτόνων τους και να
φιμώσουν όλους όσοι διαφωνούν. Διατυπώνουν τα ίδια κυκλικά επιχειρήματα,
επιμένοντας ότι περισσότερα lockdown και οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί είναι το
κλειδί για την αποτροπή των lockdown και των υποχρεωτικών
εμβολιασμών, ενισχυμένοι από την πίστη τους ότι, παρ’ όλο που κάθε πολιτική που
έχουν προτείνει έχει αποτύχει, αυτή είναι απλώς η άστατη φύση μιας διαρκώς
μεταβαλλόμενης «επιστήμης». Έτσι, ακόμα κι αν έκαναν λάθος, ήταν «η
κατάλληλη στιγμή για να κάνουν λάθος» και οι αντίπαλοί τους, ακόμα κι αν είχαν
δίκιο, «είχαν δίκιο για τους λάθος λόγους».
Αλλά προς έκπληξή τους, παρά το γεγονός ότι φίμωσαν σχεδόν όλους τους διαφωνούντες (σ.σ. ή «αρνητές» στην δική τους οργουελική διάλεκτο), η πολιτική βούληση να παραχωρηθεί περισσότερη εξουσία σε αυτούς τους
αποστόλους των αποτυχημένων περιοριστικών πολιτικών, προς το παρόν δεν υπάρχει
πλέον. Το κίνημα Zero Covid έχει αποκαλυφθεί ως η διανοητική φάρσα που
ήταν εξαρχής -στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, που διαφημίστηκαν για πολύ
καιρό σαν πρότυπα βιοϊατρικής καθαρότητας- και τώρα, ακόμη πιο θεαματικά, στην
Κίνα, όπου το φρικτό lockdown της Σαγκάης μας δίνει μια εικόνα της καφκικής δυστοπίας που θα μπορούσε να ήταν η δική μας πραγματικότητα αν αυτά τα ερπετά του Zero
Covid κατόρθωναν να περάσει το δικό τους.
Οι υποστηρικτές του lockdown δεν μπορούν να κρύψουν την άσχημη αλήθεια ότι
οι πλεονάζοντες θάνατοι ήταν πολύ υψηλότεροι στις
νεότερες ηλικιακές ομάδες, παρά το γεγονός ότι ο COVID-19 είναι εκατοντάδες φορές πιο
θανατηφόρος για τους ηλικιωμένους. Δεν μπορούν να αποσιωπήσουν το γεγονός
ότι η συντριπτική πλειονότητα των «κρουσμάτων» COVID ήταν ψευδώς θετικά, ή ότι
οι περισσότεροι «θάνατοι από COVID» είναι απλώς εκείνοι που πέθαναν από άλλες
αιτίες μετά την διενέργεια τέτοιων τεστ. Γνωρίζουν ότι τα lockdown δεν υπήρχαν
σε κανένα σχέδιο αντιμετώπισης πανδημίας στη
Δύση, και ότι κατέστρεψαν αμέτρητα εκατομμύρια ζωές, ενώ αποδείχθηκαν άχρηστα για την
αναχαίτιση του ιού SARS-CoV-2. Η μόνη τους επιλογή είναι να το παίζουν
χαζοί και να ελπίζουν ότι και άλλοι θα κάνουν το ίδιο.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αν και μπορεί να μην είναι ακόμη διατεθειμένη να το αντιμετωπίσει, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει συνειδητοποιήσει
ότι κάθε πολιτική σχετικά με τον COVID - από τα lockdown και τις μάσκες μέχρι
τα τεστ, την καταγραφή των θανάτων και τους εξαναγκαστικούς εμβολιασμούς - ήταν
μια τεράστια απάτη.
Στον απόηχο αυτής της αποκάλυψης, ο ελεύθερος κόσμος έχει μπει σ' ένα τέλμα, αντικρίζοντας το κόστος της καταστροφικής καθόδου του στον ολοκληρωτισμό. Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του κόστους είχε προβλεφθεί πολύ πριν από την εφαρμογή των πολιτικών αυτών: Εκατοντάδες
εκατομμύρια άνθρωποι πείνασαν. Μια ολόκληρη γενιά παιδιών έχει
υποστεί κακοποίηση και ψυχολογικά τραύματα. Οι νέοι έχασαν μερικά από
τα καλύτερά τους χρόνια. Οι μικρές επιχειρήσεις και όσοι εξαρτιόνταν από
αυτές έχασαν τα προς το ζην. Τρισεκατομμύρια δολάρια μεταφέρθηκαν από τους
φτωχότερους στον κόσμο προς τους πλουσιότερους. Οι έντιμοι πολίτες
υποβιβάστηκαν και εξοστρακίστηκαν επειδή αρνήθηκαν μια πειραματική ένεση που
δεν ήθελαν, ή δεν χρειάζονταν. Οι αρχές πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο σύγχρονος,
ελεύθερος κόσμος κομματιάστηκαν.
Αυτά τα εγκλήματα έγιναν εφικτά χάρη σε έναν μηχανισμό μέσων ενημέρωσης
που, σε κάθε βήμα αυτής της διαδρομής, καταχράστηκε τις λέξεις για να εκβιάσει την
ανθρώπινη ενσυναίσθηση, ενδύοντας την τυραννία με τα γλυκερά λόγια ενός κοινοτικού πνεύματος: «Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό». «Η μάσκα μου σε
προστατεύει, η μάσκα σου με προστατεύει». «Ακολουθήστε την
επιστήμη». «Απλώς μείνετε σπίτι». Από όλη όμως τη προπαγάνδα χειραγώγησης
στην οποία υποβλήθηκαν οι πολίτες, καμία
δεν ήταν πιο ύπουλη από την απόδοση αυτών των αμέτρητων δεινών στην «πανδημία». Κυβερνήσεις,
ΜΚΟ, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, δεξαμενές σκέψης (think-tanks), ακόμη και κορυφαίοι δημοσιογράφοι και επιστήμονες, εντρύφησαν
όλοι στη συλλογική φαντασίωση ότι αυτές οι πολιτικές αποφάσεις ήταν
αναπόφευκτες, κι ότι οι βλάβες που προκάλεσαν οφείλονται σε φυσικές δυνάμεις
πέρα από τον έλεγχό τους. Φυσικά, κανένας τους δεν είναι τόσο
ανεγκέφαλος ώστε να πιστεύει ότι η παγκόσμια πείνα και η καταστροφή
εκατομμυρίων μικρομεσαίων επιχειρήσεων προκλήθηκε από μια αναπνευστική ίωση με
θνητότητα κάτω από 0,2% . Αλλά
αυτό είναι το θέμα: Η απόδοση των δεινών του lockdown στην πανδημία δεν έχει νόημα
επιχειρήματος. Έχει το νόημα μιας διαταγής.
«Το Κόμμα σας είπε να απορρίψετε όλα τα στοιχεία
που έβλεπαν τα μάτια και άκουγαν τα αυτιά σας. Ήταν η τελική, η πιο θεμελιώδης
εντολή τους.»
Μέσα από δύο χρόνια κορωνο-μανίας, μπολιάστηκε ένας κανόνας στη δυτική
δημοκρατία: ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα στην μετακίνηση, στην εργασία, στο
συνέρχεσθαι, στη σωματική αυτονομία, και στην ελεύθερη έκφραση μπορούν να
ανασταλούν ξαφνικά και επ' αόριστον, χωρίς δικαιϊκό προηγούμενο, ανάλυση ή
λογική, χωρίς καμία βάση, παρά μόνο κάποιες ασαφείς υποσχέσεις ότι κάτι τέτοιο
θα «σώσει ζωές». Η λογοδοσία δεν συζητείται καν. Ανεξάρτητα από το
πόσο καταστροφικό ή ακόμη και θανατηφόρο ήταν το αποτέλεσμα, η πρόθεση ήταν
καθαρά θεραπευτική. Και, ακόμα κι αν η πρόθεση ήταν καταστροφική, τότε
ήταν θεραπευτική για την πολιτική κοινότητα συνολικά, με τρόπο που υπερβαίνει την
ικανότητα των μεμονωμένων πολιτών να το κατανοήσουν.
Αυτή είναι η νέα κανονικότητα – μια νέα κανονικότητα που ενεργοποιείται,
και σε ορισμένες περιπτώσεις ενθαρρύνεται, από τις ελίτ που αποτελούν σήμερα
τις πολιτικές, ακαδημαϊκές και μιντιακές δομές εξουσίας. Μυριάδες
οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις εμποδίζουν κάθε ένα άτομο να εκφράσει την
πραγματικότητα του τι έχει συμβεί. Για τους δημοσιογράφους και τους
ακαδημαϊκούς, οι θαμώνες των δημοσιογραφικών αιθουσών και των πανεπιστημίων
τους αποθαρρύνουν έντονα να δημοσιεύσουν οτιδήποτε πολύ αρνητικό για την
Κίνα. Αυτό σημαίνει να θάψουμε το γεγονός ότι τα δεδομένα της Κίνας για
τον COVID είναι μια απάτη. Στο εσωτερικό των πολιτικών κομμάτων, οι
μεμονωμένοι πολιτικοί πιέζονται να μην ξεφύγουν πολύ από τη «γραμμή» ότι τα υγειονομικά
διατάγματα ήταν καλά και αναγκαία. Οι επιστήμονες και οι επαγγελματίες
φοβούνται τον εξοστρακισμό τους από τις εταιρείες τους και τις επαγγελματικές
τους οργανώσεις. Και για όλους τους εμπλεκόμενους, υπάρχει ο γενικευμένος
φόβος ότι μπορεί να διαπράξουν κάποιο λάθος. Το Zersetzung στην πράξη.
Η πλειονότητα του κόσμου υποθέτει μεγαλόθυμα ότι οι ελίτ απλά «δεν
κατανοούν» το τεράστιο μέγεθος αυτού που συνέβη εξαιτίας της αντίδρασής τους στον
COVID-19. Πιστεύω ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα στοιχεία δείχνουν μια
πιο ζοφερή πιθανότητα: Οι ελίτ ξέρουν, απλώς δεν έχουν κανένα κοινωνικό ή
οικονομικό κίνητρο, ώστε να δώσουν σημασία. Ωστόσο, τα ιδιαίτερα κίνητρα των
μεμονωμένων πρωταγωνιστών δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικά, τουλάχιστον προς το
παρόν. Το κρίσιμο σημείο είναι το αποτρόπαιο αποτέλεσμα: Επί δύο χρόνια και
για πολλά ακόμα που θα’ ρθουν, ο κόσμος υιοθέτησε μια σειρά από άνευ προηγουμένου,
σαρωτικές διαταγές, στις οποίες πρωτοστάτησε το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με
απροκάλυπτα δόλια προσχήματα, και η συντριπτική πλειονότητα των ελίτ δεν έχει
αναγνωρίσει ότι αυτό συνέβη καν, πολύ λιγότερο ότι υπήρξε κάτι ασυνήθιστο σε όλα αυτά. Κανείς
δεν έχει εμπλακεί ως κατηγορούμενος σε αυτό το έγκλημα γιατί, μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει
καν ασχοληθεί με το έγκλημα. Όλοι το άφησαν απλά να συμβεί.
Η λαϊκή βούληση για απονομή δικαιοσύνης για τις πολιτικές αντιδράσεις στον
COVID-19 δεν υπάρχει ακόμη. Αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει. Δεν έχετε
καμία υποχρέωση να νοιάζεστε για την τρέχουσα κατάσταση των μέσων
ενημέρωσης. Δεν έχετε καμία υποχρέωση να υποστηρίζετε οποιονδήποτε ηγέτη
που δεν θα ερευνήσει τι έχει συμβεί. Πάνω απ 'όλα, δεν είστε υποχρεωμένοι
να ξεχάσετε ποτέ το ανθρώπινο κόστος αυτού του φρικτού πειράματος «κοινωνικής
μηχανικής».
Το μόνο κριτήριο βάσει του οποίου μπορεί να λογοδοτήσει η εξουσία, είναι η
αλήθεια. Επομένως, η κοινή αποδοχή της πραγματικότητας είναι θεμελιώδης για
την ύπαρξη δημοκρατικής διακυβέρνησης. Η προϋπόθεση κάθε είδους πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής υποστήριξης προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης των
εγκλημάτων που έχουν συντελεστεί στο όνομα του COVID-19, είναι ο μόνος τρόπος με τον
οποίο τα προσωπικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης μπορεί να ευθυγραμμιστούν εκ
νέου με την αντικειμενική αλήθεια. Αυτή η διαδικασία δεν θα είναι γρήγορη
ή εύκολη. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για ένα απλό ακαδημαϊκό θέμα.
Πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη για την πολιτική αντιμετώπιση του
COVID-19. Δεν θα έχουμε δημοκρατία μέχρι η δικαιοσύνη να αποδοθεί.
***
Ο Michael P. Senger είναι δικηγόρος με έδρα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ερευνά την επιρροή του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος στην αντίδραση του κόσμου στον COVID-19 από τον Μάρτιο του 2020, και έχει γράψει τa άρθρα «China’s Global Lockdown Propaganda Campaign» και «The Masked Ball of Cowardice» για το περιοδικό Tablet, τα οποία υπάρχουν μεταφρασμένα στα ελληνικά εδώ και εδώ. Είναι επίσης ο συγγραφέας του βιβλίου «Snake Oil: How Xi Jinping Shut Down The World».