Μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πλήρως τις συνέπειες της πολιτικής των lockdown που οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν επιβάλει στους πολίτες τους ως απάντηση στον Covid-19, αλλά τα στοιχεία για το τίμημά τους αρχίζουν να διαρρέουν.
Μια πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC) εξέτασε χιλιάδες μαθητές γυμνασίου σχετικά με τις επιπτώσεις της πανδημίας. «Από την αρχή της πανδημίας», αναφέρει η μελέτη, «περισσότεροι από τους μισούς μαθητές δυσκολεύτηκαν να ολοκληρώσουν τις σχολικές τους εργασίες (66%) και υπέστησαν συναισθηματική κακοποίηση από έναν γονέα ή κάποιον άλλον ενήλικα στο σπίτι τους (55%), η οποία συσχετίστηκε σε μεγάλο βαθμό με μαθητές που «βίωσαν ανασφάλεια εξαιτίας της απώλειας εργασίας των γονέων (29%), της προσωπικής απώλειας εργασίας (22%) και της πείνας (24%)».
Μια σχετική μελέτη του CDC , που κυκλοφόρησε την ίδια ημέρα, εξέτασε τις επιπτώσεις που είχε η πανδημία στην ψυχική υγεία των μαθητών γυμνασίου και λυκείου. Διαπίστωσε ότι «κατά τους 12 μήνες πριν από την έρευνα, το 44,2% βίωσε επίμονα συναισθήματα θλίψης ή απελπισίας, το 19,9% σκέφτηκε σοβαρά την απόπειρα αυτοκτονίας και το 9,0% αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει».
Αυτά τα ευρήματα δεν πρέπει να αποτελούν έκπληξη. Μόλις λίγους μήνες μετά την πανδημία, η έκθεση νοσηρότητας και θνησιμότητας του CDC ερεύνησε άτομα όλων των ηλικιών σχετικά με την κατάχρηση ουσιών και τις σκέψεις αυτοκτονίας, και οι νέοι εμφάνισαν την πιο δραματική αύξηση, σε σύγκριση με τις έρευνες πριν από την covid. Αυτή η έκθεση αγνοήθηκε, φυσικά, καθώς οι δημαγωγοί της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης προέβλεπαν τον Αρμαγεδδώνα, εάν ο κόσμος δεν ασπαζόταν τις δρακόντειες πολιτικές εγκλεισμού τους.
Τώρα που οι αμαρτίες των γονέων παίδεψαν τα τέκνα, το πραγματικό ερώτημα είναι εάν τα ευρήματα αυτών των μελετών είναι η συνέπεια της πανδημίας ή της αντίδρασης σε αυτήν. Ένας εκπρόσωπος του CDC, μιλώντας για τις μελέτες, έδωσε μια αποκαλυπτική απάντηση σε αυτήν την ερώτηση: «Αυτό μας δίνει πραγματικά τα στοιχεία για να πούμε με βεβαιότητα ότι η πανδημία ήταν απίστευτα ενοχλητική για τους νέους και τις οικογένειές τους». Η «πανδημία τους επηρέασε αρνητικά», σύμφωνα με κάθε τίτλο από τα μέσα ενημέρωσης που αναφέρονται στις μελέτες.
Για ορισμένους, η διάκριση μεταξύ της πανδημίας και των εγκλεισμών μπορεί να φαίνεται μια ασήμαντη λεπτομέρεια, αλλά η επιλογή των λέξεων μπορεί να έχει σημαντικές συνέπειες στις σημερινές και μελλοντικές πολιτικές που θα υιοθετηθούν. Η λογική πίσω από τις εντολές της κοινωνικής αποστασιοποίησης ήταν ότι τέτοιες πολιτικές είναι απαραίτητες για να μειωθεί η σοβαρότητα της πανδημίας. Ακόμη και παρά τις συντριπτικές αποδείξεις ότι τα lockdown αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, οι Πιστοί της μαζική καραντίνας υγιών ανθρώπων θα βρίσκουν πάντα τρόπους να απορρίπτουν τους «αρνητές», και να ζητούν ακόμη πιο αυστηρά απαγορευτικά («το πρόβλημα είναι ότι δεν απομονωθήκαμε αρκετά!»).
Αν, όπως ισχυρίζονται τα μέσα ενημέρωσης και οι ερευνητές, η πανδημία είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στους νέους, τότε φαίνεται να δικαιολογεί ακόμη πιο αυταρχικές αντιδράσεις στον ιό. Κλειδώστε τους πιο σκληρά! Απομονώστε τους περισσότερο! Τιμωρήστε αυστηρότερα τους παραβάτες! Οι καραντινάκηδες, σαν μια «κυρία Αγαπουλίδου», χρειάζεται απλά να φωνάζουν «σκεφτείτε τα παιδιά!» και τις επιπτώσεις που έχει η πανδημία σε αυτά, ώστε να μπορούν να υποστηρίζουν αυτές ακριβώς τις πολιτικές που, στην πραγματικότητα, ευθύνονται για τα προβλήματα, που στοχεύουν να λύσουν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο σημαντικό να συνδεθεί σωστά η αιτία και η συνέπεια. Δεν είναι, και δεν ήταν ποτέ, η πανδημία που δημιουργεί οικονομικές ανασφάλειες στις οικογένειες και καταστρέφει τις κοινωνικές ζωές των νέων μας. Δεν είναι η πανδημία που αυξάνει τα ποσοστά κατάθλιψης, κατάχρησης ναρκωτικών και αυτοκτονικών σκέψεων μεταξύ των εφήβων (και των ενηλίκων ακόμη, αν και όχι τόσο σοβαρά). Αυτό είναι το κόστος των πολιτικών αντιδράσεων στην πανδημία που, στο όνομα του να μας διατηρήσουν ασφαλείς, είπαν στους ανυπεράσπιστους νέους ότι δεν μπορούν να δουν τους φίλους τους, να δείξουν το πρόσωπό τους, ή να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε από τις κοινωνικές δραστηριότητες που τους βοηθούν να εξελιχθούν σε ψυχικά υγιείς ενήλικες.
Είναι καιρός τα μέσα ενημέρωσης να αρχίσουν να αναφέρουν ότι ήταν τα lockdown, ο απομονωτισμός και οι εντολές κοινωνικής αποστασιοποίησης –κι όχι η πανδημία– που προξένησαν αυτόν τον τόσο μεγάλο τίμημα στους εφήβους.
***
Ο Chris Calton είναι οικονομικός ιστορικός και πρώην ερευνητής του Mises. Ήταν ο συγγραφέας και ο οικοδεσπότης του podcast Historical Controversies .