Οι σοσιαλιστές δεν αρκούνται στην υφαρπαγή της περιουσίας σας. Τώρα πλέον απαιτούν και τον έλεγχο των παιδιών και των αγαπημένων σας προσώπων
Αν κάποιος πιστεύει πως ο ισχυρισμός ότι η ριζοσπαστική Αριστερά επιθυμεί να καταστρέψει την παραδοσιακή οικογένεια αποτελεί αντιδραστική υστερία, τότε ας δοκιμάσει να κατευνάσει τις ανησυχίες του με το βιβλίο της Sophie Lewis «Abolish the Family» («Καταργήστε την Οικογένεια», 2022). Αυτό το «Μανιφέστο για τη φροντίδα και την απελευθέρωση» εκθέτει το πώς και το γιατί της εξάλειψης των παραδοσιακών νοικοκυριών.
Όσον αφορά το «γιατί», δεν θα σας εκπλήξει το γεγονός ότι ο στόχος είναι να καταστραφεί η παραγωγικότητα και ο πλούτος που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Η Lewis παραθέτει και άλλους, όπως ο Pat Parker, που δηλώνουν αποφασιστικά ότι η οικογένεια πρέπει να εκλείψει, καθώς είναι «η βασική μονάδα του καπιταλισμού και για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην επανάσταση πρέπει να καταστραφεί». Η Lewis σημειώνει επίσης ότι ο λόγος για την κατάργηση του γάμου είναι βαθιά συνυφασμένος με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, η οποία θα έθετε τέλος στις εθελούσιες συναλλαγές.
Είναι το «πώς» του οικογενειακού μηδενισμού που παρουσιάζει η Lewis που θέτει κάποιες παράξενες, αλλά και σοκαριστικά αποτελεσματικές, προκλήσεις στην παραδοσιακή οικογενειακή ζωή. Αφηγείται τις διάφορες -και εντελώς αποτυχημένες- απόπειρες σοσιαλιστικών ουτοπιών. Η Lewis χαιρετίζει τα κοινοβιακά κτίρια του Ζοζέφ Φουριέ (τεράστιοι κοιτώνες που φιλοξενούν ακριβώς 1600 άτομα που έχει οριστεί να ζουν εκεί), όπου «τα τακτικά, προσεκτικά επιμελημένα σεξουαλικά πάρτι διευθύνονται από ειδικές "νεράιδες"». Και συνεχίζει: «Ο αυθεντικός φεμινισμός, λοιπόν, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την κατάργηση της οικογένειας, το queer σεξ και τον σοσιαλιστικό ουτοπισμό. Είναι καλό είναι να το ξέρουμε, έτσι; Ζήτω η κοινοβιακή ζωή!»
Η Lewis επαυξάνει αυτή τη δήλωση σε μια ενότητα με τίτλο «Ο queer, ιθαγενής και μελαμψός 19ος αιώνας». Ισχυρίζεται ότι οι ιθαγενείς Αμερικανοί παρουσίαζαν ανώτερους τρόπους ύπαρξης και δεν εφάρμοζαν «καμία μορφή πατριαρχίας - μεγάλωναν τα παιδιά συλλογικά, τιμούσαν περισσότερα από δύο φύλα, έθεταν μόνο χαλαρούς κοινωνικούς περιορισμούς στη σεξουαλική απόλαυση, υπολόγιζαν και μη ανθρώπινους συγγενείς στους οικείους τους και ενίοτε αντιλαμβάνονταν τις μητρικές πρακτικές (όπως ο θηλασμός) ως πρακτικές που περιλαμβάνουν όλα τα φύλα».
Για την Lewis, όλες αυτές οι πρακτικές πρέπει να εγκωμιαστούν ως μορφές αντίστασης στη βάση της σύγχρονης παραδοσιακής οικογένειας. Η άποψη ότι η κανονικοποίηση αυτών των πρακτικών συμβάλλει πράγματι στη διάλυση της παραδοσιακής οικογένειας είναι ασφαλώς σύμφωνη με την συγγραφέα. Δεν πρέπει να πιστεύει κανείς ότι οι πρακτικές που χαιρετίζει η Lewis αντιπροσωπεύουν απλώς μια βακχική επιθυμία για μια παράξενη σεξουαλική έκφραση καθαυτή. Αντίθετα, η συγγραφέας παρουσιάζει τις πρακτικές αυτές ως μια σκόπιμη μεθοδολογία μέσω της οποίας μπορεί να εκμηδενιστεί η παραδοσιακή οικογένεια.
Άλλες απόπειρες καταστροφής της οικογένειας που φαίνεται να αρέσουν στην Lewis περιλαμβάνουν το «συνεργατικό, ομαδικό μοντέλο γάμου» του Robert Owen, ένα μοντέλο που απέτυχε με θεαματικό τρόπο. Άλλες εναλλακτικές ρυθμίσεις διαβίωσης περιλαμβάνουν τις μηχανορραφίες της συντρόφισσας Alexandra Kollontai, η οποία διαβεβαίωνε τους οπαδούς της πως οι γυναίκες και τα παιδιά θα ζούσαν καλύτερα επειδή «η κομμουνιστική κοινωνία φροντίζει κάθε παιδί και εγγυάται, τόσο σε αυτό όσο και στη μητέρα του, υλική και ηθική υποστήριξη. Η κοινωνία θα θρέψει, θα αναθρέψει και θα εκπαιδεύσει το παιδί». Πράγματι, από αυτή την άποψη, μπορούμε να συμφωνήσουμε τουλάχιστον εν μέρει με τον Καρλ Μαρξ και τον Φρίντριχ Ένγκελς, των οποίων η πρώτη υποσημείωση στο The German Ideology δήλωνε απερίφραστα: «Το γεγονός ότι η κατάργηση της ελεύθερης οικονομίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατάργηση της οικογένειας, είναι αυτονόητο».
Για να συναγωνιστεί αυτούς τους συντρόφους και τα όνειρά τους για την εξάλειψη της οικογένειας, η Lewis μας κατευθύνει σε μια ενότητα για την «Απελευθέρωση των γκέι και των λεσβιών -και των παιδιών». Πριν από πενήντα χρόνια, κάποιοι ακτιβιστές έκαναν έναν κατάλογο αιτημάτων στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Μαϊάμι, και το έκτο σημείο του μανιφέστου τους δήλωνε: «Η ανατροφή των παιδιών πρέπει να είναι κοινή ευθύνη ολόκληρης της κοινότητάς τους. Οποιαδήποτε νομικά δικαιώματα έχουν οι γονείς πάνω στα "δικά τους'' παιδιά θα πρέπει να καταργηθούν και κάθε παιδί θα πρέπει να είναι ελεύθερο να επιλέξει το πεπρωμένο του. Θα πρέπει να δημιουργηθούν δωρεάν κέντρα εικοσιτετράωρης φροντίδας παιδιών, όπου οι αδερφές και οι λεσβίες θα μπορούν να μοιράζονται την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών».
Για να ξεπεράσουν τους γκέι ακτιβιστές της δεκαετίας του '70, οι σημερινές συντρόφισσες κατά των οικογενειακών σχέσεων, Michele Barrett & Mary McIntosh, παρουσιάζουν ένα όραμα απόλυτου μηδενισμού. Δηλώνουν με αυθάδεια: «Ελπίζουμε ότι μέχρι τώρα θα έχει γίνει σαφές ότι δεν θα τοποθετούσαμε τίποτα στην (σ.σ. κενή) θέση της οικογένειας». Η παντελής απουσία των παραδοσιακών οικογενειακών δομών στην πράξη είναι κάτι που η Lewis είδε με τα ίδια της τα μάτια - και το επευφήμησε. Εξιστόρησε έναν καταυλισμό με αντίσκηνα που δημιουργήθηκε από την πολιτική κατά του covid στο κέντρο της Φιλαδέλφειας, όπου οι κάτοικοι βίωσαν τις σοσιαλιστικές ευλογίες «μιας κατάληψης, με κουζίνα, κέντρο διανομής, ιατρικό αντίσκηνο, κατάστημα με είδη χρήσης ουσιών, ακόμη και ένα αυτοσχέδιο μόνιμο ντους - ένα μαχητικό χωριό με επικεφαλής άστεγους της Φιλαδέλφειας και επαναστάτες της εργατικής τάξης». Αυτή προφανώς ήταν μια προτιμότερη μορφή διαβίωσης, καθώς ήταν ένα «σπίτι - με μια νέα, αληθινή, κοινή έννοια της λέξης [...] μια πρακτική της οικουμενικής επανάστασης».
Σε μια τελευταία ρητορική ακροβασία, η Lewis περιγράφει τον στόχο της τελικής κατεδάφισης της οικογένειας. Επιμένει ότι:
«το κράτος πρέπει να επιστρέψει τους ιδιαίτερα εξαρτημένους ανθρώπους στην αγκάλη των λίγων φροντιστών που συνήθως αναγνωρίζει και να επιμείνει στη στέρηση της φροντίδας, στην αμφισβήτηση των "γονεϊκών δικαιωμάτων" και στο όραμα ενός κόσμου στον οποίο όλοι οι άνθρωποι φροντίζονται εξ ορισμού από πολλούς. Αυτό που λέμε είναι ότι ΤΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΝΩΜΕΝΕΣ και ο ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ αποτελούν πολιτικές επιταγές.» (η έμφαση στο πρωτότυπο)
Με άλλα λόγια, αυτό είναι το τέλος των γονέων που μεγαλώνουν οι ίδιοι τα παιδιά τους και το τέλος του ελεύθερου σχετίζεσθαι, που αντικαθίσταται από το κράτος ως γονέα με κεντρικά ελεγχόμενες ρυθμίσεις διαβίωσης.
Υπό το πρίσμα της παρακμής της παραδοσιακής οικογένειας στη Δύση, θα μπορούσε κανείς να μπει στον πειρασμό να σκεφτεί ότι αυτές οι αλλαγές είναι συμπτωματικές. Όπως επεξηγεί το έργο της Lewis, σίγουρα δεν είναι. Ο Ryan McMaken έχει δίκιο όταν λέει ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για την παρακμή και την αλλοτρίωση της οικογένειας. Υπάρχουν οικονομικοί, πολιτικοί και ηθικοί καταλύτες. Αλλά μην γελιέστε, κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι. Η Lewis και οι σύντροφοί της στη ριζοσπαστική Αριστερά έχουν δηλώσει τις συνειδητές προσπάθειές τους να καταστρέψουν την οικογένεια, και οι απανταχού καλοπροαίρετοι άνθρωποι οφείλετε να πάρετε στα σοβαρά τις απειλές αυτές για την κατάληψη της περιουσίας των παιδιών σας, ξεμπροστιάζοντας τις προσπάθειες των ψευτοδιανοούμενων που στρέφονται κατά της οικογένειας.