Ο πληθωρισμός με ετήσιο ρυθμό 5 τοις εκατό δεν είναι κάτι θετικό και σίγουρα δεν αποτελεί πτώση των τιμών. Ο πληθωρισμός είναι συσσωρευτικός και αυτό σημαίνει ότι γινόμαστε φτωχότεροι πιο γρήγορα
Το ΔΝΤ έχει προειδοποιήσει σχετικά με τις αισιόδοξες εκτιμήσεις για το 2023, δηλώνοντας ότι πιθανότατα θα είναι ένα πολύ πιο δύσκολο έτος από ό,τι το 2022.
Γιατί; Οι περισσότεροι στρατηγικοί αναλυτές και σχολιαστές επευφημούν την πρόσφατη μείωση του πληθωρισμού ως ένα καλό σημάδι ανάκαμψης. Ωστόσο, υπάρχουν πολύ περισσότερα στην γενικότερη εικόνα, από μια απλά μέτρια μείωση των ρυθμών πληθωρισμού.
Ο πληθωρισμός είναι συσσωρευτικός και οι εκτιμήσεις για το 2023 και το 2024 εξακολουθούν να δείχνουν πολύ υψηλά επίπεδα ουσιαστικού και ονομαστικού πληθωρισμού στις περισσότερες οικονομίες. Όσο περισσότερο παραμένει έτσι, τόσο χειρότερο είναι το οικονομικό αποτέλεσμα. Οι πολίτες ζουν με αποταμιεύσεις και δανεισμό για να διατηρήσουν τα τρέχοντα επίπεδα πραγματικών δαπανών. Όμως αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει για πολλά χρόνια.
Οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένας ετήσιος πληθωρισμός της τάξης του 5% αποτελεί επιτυχία, ενώ είναι καταστροφή.
Σύμφωνα με τις τρέχουσες εκτιμήσεις, οι πολίτες των ΗΠΑ θα συνεχίσουν να χάνουν αγοραστική δύναμη. Σύμφωνα με την Υπηρεσία Στατιστικής της Εργασίας, από τον Νοέμβριο του 2021 έως τον Νοέμβριο του 2022, οι πραγματικές μέσες ωριαίες αποδοχές μειώθηκαν κατά 1,2%, εποχικά προσαρμοσμένες. Ωστόσο, αυτά τα άσχημα στοιχεία δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση τόσο άσχημα, όσο εκείνα της ευρωζώνης. Στη ζώνη του ευρώ, οι μισθοί και τα ημερομίσθια ανά ώρα εργασίας αυξήθηκαν κατά 2,1% σε ονομαστικούς όρους το τρίτο τρίμηνο του 2022, πράγμα που σημαίνει μια συγκλονιστική μείωση σε πραγματικούς όρους κατά 7,1%.
Η προοπτική για το 2023 είναι η εκτεταμένη φτωχοποίηση, ενώ οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να ξοδεύουν και να αυξάνουν τους φόρους, πράγμα που σημαίνει ακόμη χειρότερη καταστροφή του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος.
Αυτό που συμβαίνει στη λεγόμενη «ανάκαμψη» από την πανδημία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παγκόσμια καταστροφή της μεσαίας τάξης με πρωτοφανή ταχύτητα.
Έχουν εφαρμοστεί οι χειρότερες πολιτικές και όλες έχουν αποδεκατίσει τις πραγματικές αποταμιεύσεις και τους μισθούς. Το τύπωμα χρήματος και οι αυξήσεις φόρων δεν έκαναν τους πλούσιους φτωχότερους και σίγουρα δεν τους έβλαψαν. Όλος ο αρνητικός αντίκτυπος της εκτεταμένης αύξησης των φόρων έπεσε, για άλλη μια φορά, στους ώμους της μεσαίας τάξης.
Οι πολιτικοί πουλάνε πάντα τα παρεμβατικά τους μέτρα χάρη στην υπόσχεση ότι θα πλήξουν μόνο τους πλούσιους, αλλά εσείς είστε αυτοί που πληρώνουν τον λογαριασμό. Εκείνοι γνωρίζουν ότι η μεσαία τάξη είναι αυτή που εξαρτάται από έναν μισθό και προσπαθεί να αποταμιεύσει για το μέλλον. Οι υπερπλούσιοι είναι επίσης υπερχρεωμένοι και μπορούν να περιηγηθούν σε μια περίοδο αύξησης της φορολογίας μετακινώντας κεφάλαια και αναζητώντας επιλογές για τη διατήρηση του πλούτου τους. Εκείνοι που βασίζονται σε έναν μισθό και έναν τραπεζικό λογαριασμό δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παγκόσμια πολιτική της φτωχοποίησης.
Πρέπει να υπενθυμίσουμε το προφανές: η τεχνητή δημιουργία χρήματος δεν είναι ποτέ ουδέτερη. Επηρεάζει αρνητικά τους μισθούς και τις αποταμιεύσεις σε καταθέσεις και ωφελεί μόνο τις κυβερνήσεις που δαπανούν ελλείμματα και τους υπερχρεωμένους. Η αύξηση των φόρων πλήττει πάντα τη μεσαία τάξη και δυσκολεύει όσους αρχίζουν να κερδίζουν ένα καλύτερο εισόδημα με σκληρή δουλειά, ώστε να επενδύσουν και να αποταμιεύσουν για το μέλλον.
Ο παρεμβατισμός λέει πάντα ότι κάθε μονάδα κρατικών δαπανών επιστρέφει στην κοινωνία και επομένως είναι θετική. Η συγκεκριμένη έννοια δεν έχει νόημα. Η διόγκωση της γραφειοκρατίας και οι δαπάνες για επιδόματα δεν ενισχύουν την ανάπτυξη ή την παραγωγικότητα και αποτελούν μια μαζική μεταφορά πλούτου από τους παραγωγικούς στους μη παραγωγικούς. Άλλο πράγμα είναι ένα μέρος του παραγωγικού τομέα να στοχεύει σε κοινωνικά ζητήματα και εντελώς διαφορετικό είναι να μπαίνει το «κοινωνικό» λάβαρο σε κάθε κρατική δαπάνη και να μετατρέπεται ο παραγωγικός τομέας σε ένα μηχάνημα μετρητών για τις κυβερνήσεις, που μπορούν να το χρησιμοποιούν ανά πάσα στιγμή.
Όταν πιστεύετε το αφήγημα ότι η κυβέρνηση θα σας δώσει δωρεάν πράγματα υποχρεώνοντας τους πλούσιους να πληρώνουν περισσότερα, ανοίγετε την πόρτα στην κυβέρνηση να σας θεωρήσει πλούσιους και να σας πάρει περισσότερα.
Όταν απαιτείτε περισσότερο κράτος, αυτό θα λάβετε: Μια εκμεταλλευτική και δημευτική άποψη, που κατηγορεί πάντα εκείνους που επενδύουν και δημιουργούν θέσεις εργασίας για τα προβλήματα, αλλά δημιουργεί μια μεγαλύτερη γραφειοκρατία για να διαχειρίζεται τα υποτιθέμενα οφέλη που δεν παίρνετε ποτέ.
Το αφήγημα του κρατικού παρεμβατισμού προσπαθεί να σας πείσει ότι για τον πληθωρισμό φταίει οτιδήποτε άλλο, εκτός από το μόνο πράγμα που κάνει όλες τις τιμές να αυξάνονται ταυτόχρονα: Η εκτύπωση χρήματος πολύ πάνω από τη ζήτηση.
Ο πληθωρισμός με ετήσιο ρυθμό 5% δεν είναι κάτι θετικό και σίγουρα δεν αποτελεί πτώση των τιμών. Ο πληθωρισμός είναι συσσωρευτικός και αυτό σημαίνει ότι γινόμαστε φτωχότεροι ταχύτερα.
Ο Daniel Lacalle, PhD, οικονομολόγος και διαχειριστής κεφαλαίων, είναι ο συγγραφέας των ευπώλητων βιβλίων Freedom or Equality (2020), Escape from the Central Bank Trap (2017), The Energy World Is Flat (2015) και Life in the Financial Markets ( 2014) . Είναι καθηγητής παγκόσμιας οικονομίας στο IE Business School στη Μαδρίτη.