Ίσως να βλέπετε τον εαυτό σας να αντικατοπτρίζεται στο «Γενναίος Νέος Κόσμος», εάν επικρίνετε το καθεστώς του Covid, ή την κυρίαρχη πολιτική, ή το τι περνιέται για οικονομική επιστήμη στην εποχή μας
Αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω το «Γενναίος Νέος Κόσμος» του Aldus Huxley, καθώς, κατά κάποιον τρόπο, ζούμε μέσα σε αυτόν. Το λάτρεψα στο σχολείο και το προτιμούσα από το «1984» του 'Οργουελ, επειδή οι χαρακτήρες ήταν καλύτερα αναπτυγμένοι και η εξέλιξη της πλοκής πιο επιδέξια, αν και το κάθε βιβλίο είχε μια βαθιά επίδραση πάνω μου που κράτησε σε όλη μου τη ζωή, και συχνά θυμάμαι βασικές σκηνές από το καθένα.
Είναι εκπληκτικά οξυδερκές ανάγνωσμα και γεμάτο με λεπτές έννοιες που δεν δηλώνονται ρητά. Οι μάζες της κοινωνίας συμμετέχουν σε δραστηριότητες χωρίς νόημα, με εκρήξεις συναισθημάτων. Ένας από τους χαρακτήρες βλέπει την κατάσταση όπως είναι και πλημμυρίζει με δυσαρέσκεια για τους ανθρώπους που αντικειμενοποιούν ο ένας τον άλλον, καθώς και για την έλλειψη ικανότητας –ή προθυμίας– να εξετάσουν κριτικά τα ανούσια συνθήματα που επαναλαμβάνουν, και τα οποία διαμορφώνουν τους κανόνες της κοινωνίας τους.
Ωστόσο, το γεγονός ότι μπορεί να διαβλέψει το κενό της κουλτούρας του, δεν τον παρέχει ανοσία στον βασανιστικό πόνο του να είναι ένας ξένος, χωρίς κανέναν άνθρωπο για να συνδεθεί. Και δεν σταματά τη φυσική του έλξη για τις γυναίκες, ούτε τον πόνο της απόρριψης που την συνοδεύει. Κάποια στιγμή, νιώθοντας ανεπαρκής, θέλει να ανεβεί στα μάτια ενός φίλου του και αναφέρει ότι έχει ραντεβού με τη Λένινα, μια επιθυμητή γυναίκα. Όμως ο φίλος του είναι ψηλός και σημαντικός και του απαντά: «Α, μπράβο σου», μιας και τα κορίτσια του ρίχνονται για ομαδικό σεξ χάρη στην κοινωνική του θέση.
Ίσως να βλέπετε τον εαυτό σας να αντικατοπτρίζεται στο Γενναίος Νέος Κόσμος, εάν είστε επικριτής του καθεστώτος του Covid, ή της κυρίαρχης πολιτικής, ή του τι περνιέται για οικονομική επιστήμη στην εποχή μας. Γνωρίζοντας ότι έχετε το δίκιο με το μέρος σας, αλλά βιώνοντας την κακομεταχείριση που επιφυλάσσεται στους περιθωριοποιημένους.
Το μυθιστόρημα δεν αποτυπώνει μόνο την ρηχότητα της κοινωνίας (τον «εκφυλισμό» της, όπως συνήθως αναφέρεται πλέον στο διαδίκτυο), αλλά και το πόσο σκληρή είναι για όσους τη βλέπουν, χωρίς να έχουν πού να στραφούν. Δείχνει πώς το «καρότο» της κοινωνικής επιτυχίας και των φραστικών ανταμοιβών για την συμμόρφωση υποκρύπτει το «μαστίγιο» της κοινωνικής απόρριψης - που περιλαμβάνει τον αποκλεισμό από τα ερωτικά ραντεβού - βάζοντας τον κάθε άνθρωπο απέναντι στον εαυτό του, σε μια εσωτερική μάχη μεταξύ της αγάπης του για την αλήθεια όπως τη βλέπει, και της επιθυμίας να βιώσει την κοινωνικότητα και να γίνει ένα με τους ομοίους του.