Σε μια ελεύθερη αγορά οι κατασκευαστές των εμβολίων θα κατέβαλλαν αποζημίωση για κάθε θάνατο ή παρενέργεια και θα ασφαλίζονταν για τέτοιες ζημίες, οπότε οι ίδιοι και οι ασφαλιστικές τους εταιρείες θα φρόντιζαν τα εμβόλια να είναι ασφαλή και αποτελεσματικά. Όταν βάζετε στη μέση το κράτος, που όχι μόνο δεν υφίσταται συνέπειες για τις αποτυχίες του αλλά διογκώνεται χάρη σ' αυτές, τότε διασφαλίζετε ότι σωστός έλεγχος δεν πρόκειται να υπάρξει
Είναι θεωρητικά ανέφικτο για το κράτος να ρυθμίζει αποτελεσματικά τα εμβόλια. Για να δείτε το γιατί, αναλογιστείτε το ακόλουθο πείραμα σκέψης: Φανταστείτε ότι ήσασταν ειδικός που απασχολείτο κάπου στον εκτεταμένο μηχανισμό υγειονομικής περίθαλψης της κυβέρνησης και φανταστείτε περαιτέρω ότι λάβατε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις ότι κάθε άτομο που έκανε τα εμβόλια κατά του Covid θα πέθαινε ως αποτέλεσμα αυτών των εμβολίων κάποια στιγμή στα επόμενα πέντε χρόνια.
Πρώτον, παρατηρήστε ότι έχω στήσει αυτό το πείραμα υπέρ του κράτους. Δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για τόσο περίπλοκα ζητήματα και δεν υπάρχουν 100 τοις εκατό θανατηφόρα εμβόλια (εξάλλου, αν μη τι άλλο, κάποιοι θα πέθαιναν από κάτι άλλο περιμένοντας να πεθάνουν από το εμβόλιο).
Λοιπόν, τι θα μπορούσατε να κάνετε με αυτές τις πληροφορίες; Τίποτα. Στο κάτω κάτω, ποιος θα διακινδύνευε την καριέρα του για κάτι τόσο συνηθισμένο, όπως οι μαζικοί θάνατοι; Αν οι κρατικοί υπάλληλοι είχαν την τάση να ρισκάρουν την καριέρα τους για να σώζουν ζωές, θα είχαμε πολύ λιγότερους πολέμους.
Ας υποθέσουμε όμως ότι είστε διατεθειμένοι να πάρετε αυτό το ρίσκο. Και λοιπόν; Πώς θα κάνατε τη φωνή σας να ακουστεί; Σε τελική ανάλυση, πολλοί ειδικοί εμφανίστηκαν με τρομερές προειδοποιήσεις σχετικά με αυτά τα εμβόλια, οπότε γιατί οι προσπάθειές σας να είναι πιο επιτυχημένες από τις δικές τους; Θα μπορούσατε —εύλογα— να υποστηρίξετε ότι αυτοί οι ειδικοί απέτυχαν επειδή είχαν άδικο, αλλά πώς θα μπορούσατε εσείς —ο υποθετικός πληροφοριοδότης μας— να ξέρετε ότι έχετε δίκιο ΚΑΙ ότι θα πετύχετε απλώς και μόνο επειδή έχετε δίκιο; Σίγουρα, ακόμη και ο πιο αφελής άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει ότι η αλήθεια και η δικαιοσύνη πάντα επικρατούν, επομένως όλοι πρέπει να παραδεχτούν ότι ακόμα κι αν είχατε δίκιο, θα παίρνατε ένα τρομερό ρίσκο.
Ωστόσο υπάρχει κι ένα ακόμη πρόβλημα: Θα επωφεληθείτε προσωπικά εάν αποτρέψετε την καταστροφή ή επιτρέποντάς της να συμβεί; Εάν αυτά τα εμβόλια αποδεικνύονταν καταστροφικά, ποια θα ήταν η αντίδραση; Λοιπόν, προφανώς θα ήταν μια μαζική επέκταση της κυβερνητικής εξουσίας, προκειμένου να διορθωθεί οποιαδήποτε υποτιθέμενη...«αποτυχία της αγοράς» που προκάλεσε αυτή την καταστροφή. Πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για να συμπεράνουν οι οπαδοί του μεγάλου κράτους ότι το πρόβλημα ήταν δήθεν η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στη διαδικασία ανάπτυξης και έγκρισης; Πόσος χρόνος θα χρειαζόταν έως ότου κάποιο τεράστιο διακομματικό νομοσχέδιο να επενδύσει δισεκατομμύρια για τη δημιουργία νέων επιπέδων γραφειοκρατίας, ώστε να διασφαλίσει ότι το επόμενο εμβόλιο θα είναι ασφαλές και αποτελεσματικό;
Θυμάστε την στεγαστική κρίση στις ΗΠΑ; Σπάνια, έως ποτέ, υπήρξε μια πιο ξεκάθαρη και πιο προφανής κυβερνητική αποτυχία, και όμως αντιμετωπίζεται κανείς σαν παραληρηματικός εάν κατηγορήσει την κυβέρνηση για εκείνη την κρίση. Αντίθετα, δημιουργήσαμε τεράστιες νέες γραφειοκρατίες για να διαχειριστούμε χιλιάδες νέους κανονισμούς για να «διορθώσουν» τις «αστοχίες» του ιδιωτικού τομέα. Τώρα θεωρείται πια κοινός τόπος ότι η στεγαστική κρίση «αποδεικνύει» πως οι αγορές δεν μπορούν να λειτουργήσουν.
Δεν θα «αποδείκνυαν» εκατομμύρια νεκροί ότι οι αγορές δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις πανδημίες; Δεν θα «διόρθωνε» αυτά τα προβλήματα κάποια νέα κυβερνητική υπηρεσία, όπως το Γραφείο Οικονομικής Προστασίας των Καταναλωτών (CFPB), που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου απρόσβλητο από κάθε πολιτική εποπτεία; Δεν θα έκανε θαύματα κάποια κυβερνητική ρύθμιση, διασφαλίζοντας ότι δεν θα υπάρχουν άλλες αποτυχίες του εμβολίου;
Επομένως, το κράτος πάντα επωφελείται από τις αποτυχίες του κράτους, οι οποίες παρατίθενται πάντα σαν απόδειξη ότι χρειάζεται περισσότερο κράτος. Αν ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν τελειώσει όλους τους πολέμους, σίγουρα θα τους τελειώσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Εάν η Fannie & Freddie και ένα εκατομμύριο άλλες κρατικές παρεμβάσεις δεν μπορούν να διορθώσουν τη στεγαστική κρίση, τότε σίγουρα η κρατική υπηρεσία CFPB θα το κάνει. Εάν οι εξουσίες της (σ.σ. κρατικά ελεγχόμενης) Κεντρικής Τράπεζας προκαλέσουν το Μεγάλο Κραχ, τότε σίγουρα μια Κεντρική Τράπεζα με περισσότερες εξουσίες θα διορθώσει την υποτιθέμενη τάση της αγοράς να προκαλεί μεγάλες υφέσεις - μια τάση που «περιέργως» δεν είχε ποτέ στην πραγματικότητα προκαλέσει κάποια μεγάλη ύφεση πριν από την καθιέρωση της Κεντρικής Τράπεζας.
Θα μπορούσα να συνεχίσω, όμως αυτό το συμπέρασμα θα πρέπει να είναι πια προφανές για κάθε λογικό άνθρωπο: το κράτος δεν έχει κανέναν λόγο να αποτρέψει τις δικές του αποτυχίες. Εάν αυτά τα εμβόλια σκοτώσουν τους πάντες, αυτό είναι υπέροχο για εκείνους - ένας ακόμη λόγος για να επεκτείνουν την εξουσία τους.
Κι αυτό σημαίνει ότι απλά δεν μπορούν να ρυθμίσουν αποτελεσματικά τα εμβόλια. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούν να ρυθμίσουν τίποτα αποτελεσματικά. Αν θέλαμε πραγματικά να λειτουργούν οι κανονισμοί, θα έπρεπε να τους δημιουργήσουν και να τους διαχειρίζονται άτομα που θα είχαν ένα προσωπικό διακύβευμα στο ζήτημα.
Εάν, για παράδειγμα, οι κατασκευαστές εμβολίων έπρεπε να καταβάλλουν αποζημίωση για κάθε τραυματισμό ή παρενέργεια και έπρεπε να έχουν ασφάλιση για τέτοιες απώλειες, τότε οι ίδιοι και οι ασφαλιστικές τους εταιρείες θα φρόντιζαν τα εμβόλια να είναι ασφαλή και αποτελεσματικά. Αλλά τη στιγμή που εισάγετε ένα τρίτο μέρος (σ.σ. το κράτος) που δεν υφίσταται συνέπειες για τις αποτυχίες του, διασφαλίζετε ότι το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Επιτρέψτε μου να επεξηγήσω το θέμα κατ' αναλογία. Φανταστείτε μια ποδοσφαιρική ομάδα, της οποίας ο προπονητής δεν μπορεί να απολυθεί ό,τι κι αν γίνει. Πώς πιστεύετε ότι θα ήταν αυτή η ομάδα; Κανείς δεν θα πρότεινε στα σοβαρά ένα τέτοιο σύστημα, αλλά αυτό ακριβώς είναι το κράτος —ένας προπονητής που δεν μπορεί να απολυθεί. Θεωρητικά, ο προπονητής «ρυθμίζει» την ομάδα, αλλά στην πράξη, ο προπονητής δεν εκπληρώνει -και δεν μπορεί να εκπληρώσει- αυτή τη λειτουργία, επειδή δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει και επειδή έχει κάθε κίνητρο να αποτύχει.
Αποδεικνύει άραγε κάτι από όλα αυτά ότι τα εμβόλια κατά του Covid δεν είναι ασφαλή ή αναποτελεσματικά; Όχι, αποδεικνύει όμως ότι η κυβερνητική νομοθεσία δεν διασφαλίζει ότι τα εμβόλια —ή οτιδήποτε άλλο, στην πραγματικότητα— είναι ασφαλή ή αποτελεσματικά. Εάν οι κανονισμοί λειτουργούν, αυτό γίνεται απλώς λόγω τύχης, αφού αυτό το εργαλείο (το κράτος) απλά δεν μπορεί να κάνει αυτό που του ζητείται.
Εάν θέλετε να υποστηρίξετε ότι οι κυβερνητικοί υπάλληλοι είναι γενναίοι αλτρουιστές που θα κάνουν το σωστό με μεγάλο κόστος και κίνδυνο για τους ίδιους, απλώς και μόνο επειδή είναι το σωστό, τότε θα πρέπει να αναρωτηθώ γιατί πιστεύετε ότι το κράτος είναι καν απαραίτητο. Όπως έγραψε ο Τζέιμς Μάντισον, «Αν οι άνθρωποι ήταν άγγελοι, δεν θα χρειαζόταν η κυβέρνηση». Και γιατί άραγε τέτοιοι άνθρωποι θα συγκεντρώνονταν γύρω από το κράτος; Πώς θα έπαιρναν την εξουσία; Πώς θα την διατηρούσαν;
Το κράτος, ακόμη και στη θεωρία, έχει ένα τεράστιο πρόβλημα δυσμενούς επιλογής, σύμφωνα με το οποίο οι αδίστακτοι τείνουν να συγκεντρώνουν περισσότερη δύναμη από τους ηθικούς, οπότε πώς θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει ένα σύστημα που εξαρτάται από αγγέλους για να ελέγχουν το κράτος;
Από όλα αυτά που ζητάμε από το κράτος να κάνει, η ρύθμιση των εμβολίων είναι αναπόφευκτα ένα καθήκον για το οποίο το κράτος είναι τελείως ακατάλληλο, καθώς απαιτεί από τους κυβερνητικούς «ειδικούς» να κατανοήσουν τα πιο δύσκολα ερωτήματα στην επιστήμη και να αμφισβητήσουν τα αποτελέσματα με μεγάλο προσωπικό κίνδυνο και κόστος για τον ίδιο τους τον εαυτό. Το να πιστεύει κανείς ότι θα το κάνουν αυτό με οποιονδήποτε συστηματικό τρόπο αποτελεί γελοιότητα.