Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων ίδρυσε και ένα καινούργιο κόμμα, την Νέα Δημοκρατία.
Δημοκρατία, ελευθερία και αριστερισμός
Ο τίτλος από μόνος του είναι δηλωτικός των προθέσεων του αποκαλούμενου «εθνάρχη».
Γενικώς, τα δεξιά κόμματα τόσο στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα στην Ευρώπη, είχαν διαφορετικούς όρους για να επιδείξουν την ιδεολογική τους τοποθέτηση. Συνήθως χρησιμοποιούσαν τον όρο «λαϊκό» για να δείξουν την ρίζα τους και την νομιμοποίηση που τους παρείχε κυρίως το έθνος το οποίο εκφράζεται μέσω του λαού. Συχνά και ομοίως, από την προπολεμική εποχή χρησιμοποιούσαν τον όρο ελευθερία και τα παράγωγα της, παίρνοντας σαφείς αποστάσεις από τον όρο δημοκρατία και τα παράγωγα του η τα συνθετικά του τα οποία συνιστούν ονοματοδοσίες κομμάτων τα οποία αντλούν νομιμοποίηση, θέσεις και απόψεις από την αριστερά , τον μαρξισμό και τις μεταλλάξεις του (σοσιαλισμός , μεταμοντερνισμός και σήμερα η δικτατορία της πολιτικής ορθότητας).
Με αλλά λόγια χρησιμοποιώντας τον όρο δημοκρατία
αυτοπροσδιοριζόταν εκτός δεξιάς, στο κέντρο και αριστερά του πολιτικού φάσματος. Να το πούμε και αλλιώς, στο αξιακό σύστημα του δεξιού και της Ρεπούμπλικα, η ελευθερία είναι το ζητούμενο σε όλες τις εκφάνσεις της, εθνική, ατομική, οικονομική κοκ που διασφαλίζεται από τον κανόνα του νόμου και κατοικεί στο αντιπροσωπευτικό του έθνους κράτος. Η ελευθερία και όχι η δημοκρατία, η οποία στην ουσία επιβάλει την άποψη των πολλών.Μπορεί λοιπόν οι πολλοί να κυβερνούν λέει ο δεξιός, αλλά εξασφαλίζοντας τις ελευθερίες μου και την δυνατότητα μου να διεκδικώ τα όνειρα μου χωρίς αυτές οι προϋποθέσεις να τίθενται σε κίνδυνο. Αντίθετα, για τους λεγόμενους δημοκρατικούς πολίτες ισχύει το απλό… ψηφίζουμε είμαστε περισσότεροι, διεκδικούμε είμαστε περισσότεροι και απαιτούν από την μειοψηφία, αφενός μεν να συμμορφωθεί με αυτό που ορίζουν οι πολλοί, αφετέρου δε να τους πληρώνει κι από πάνω.
Ο Καραμανλής λοιπόν, το '74 επέστρεψε για να επιβάλει σοσιαλισμό δυτικής απόχρωσης και, πρέπει να ομολογήσουμε, τις προθέσεις του δεν τις έκρυψε αρχής γενομένης από τον πολιτικό οργανισμό και το όνομα που δημιούργησε. Μέσα σε αυτό τον οργανισμό και όσο ο σοσιαλισμός ήταν καλυμμένος λόγω του υπερβολικού δανεισμού, ο οποίος δεν απαιτούσε ανάλογες φορολογίες, το σύστημα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων δούλεψε αρμονικά, με κάποια μικροπροβλήματα πέρα δώθε αλλά γενικά χωρίς προβλήματα.
Το όνειρο γίνεται εφιάλτης
Το 2010 ξύπνησαν οι περισσότεροι από τον μακάριο ύπνο τους για να ανακαλύψουν ότι το υπερτροφικό κράτος δεν ζητούσε τόσο υψηλή φορολογία επειδή είχε μετατοπίσει τις πληρωμές στο μέλλον. Αυτή ήταν η πρώτη αφύπνιση, ενώ το 2018 ξυπνάνε και άλλοι βλέποντας την εκτός ελέγχου εγκληματικότητα, την εθνική αδυναμία προάσπισης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και φοβισμένοι ετοιμάζονται να αναδείξουν ηγεσία, μετά το ολοκληρωτικό ξεβράκωμα της αριστεράς, από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Για τον άνθρωπο, που βλέπει χωρίς παρωπίδες και χωρίς φόβο, αφού πλέον έχει αποκαλυφθεί πλήρως η σοσιαλιστική χίμαιρα του 1974-2018, τα πράγματα είναι απλά, όσο μας επιτρέπεται ο όρος ενώ αναφερόμαστε σε περίπλοκα, σε άλλες περιστάσεις, θέματα.
Ο κύριος υπεύθυνος για την κατάντια της Ελλάδας, είναι ο μεγάλος ασθενής, ο χρόνια άρρωστος χώρος της Νέας Δημοκρατίας. Η αδυναμία του να εκφράσει τις απαραίτητες πολιτικές, η ανεπάρκεια του να διδάξει έναν καινούργιο τρόπο, ένα καινούργιο αφήγημα και να αντιπαρατεθεί ιδεολογικά με την αριστερά, παραμένουν και σήμερα ανίατες παθήσεις.
Είναι παγιδευμένος ακόμη μέσα στο ενοχικό όνομα του, η επιλογή του οποίου δεν υπήρξε τυχαία. Έξοδος από την οικονομική , πολιτιστική, εθνική, κοινωνική πολυεπίπεδη κρίση δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να υπάρξει, όταν ο κατ’ εξοχήν χώρος που εκφράζει την ελευθερία παραμένει παγιδευμένος σε αυτό το παλαιολιθικό σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό μόρφωμα που ονομάζεται νέα δημοκρατία.
***