Είναι όλα μια σκέτη τρέλα. Όλα στο όνομα του ελέγχου του ιού, αλλά η εμπειρία 20 μηνών σε όλο τον κόσμο δεν κατάφερε να αποδείξει ότι κάτι από όλα αυτά έχει πραγματικό νόημα.
Μερικοί άνθρωποι λένε ότι δεν τους πειράζουν οι μάσκες. Εμένα με πειράζουν.
Στις συνθήκες των καθημερινών μας συναλλαγών, οι μάσκες αφαιρούν ένα μέρος της προσωπικότητας των ανθρώπων και τα εμφανή σημάδια των ανθρώπινων διαφορών. Αφαιρούν επίσης ένα μεγάλο μέρος της μη λεκτικής επικοινωνίας. Από εκεί και πέρα, καταπνίγουν τις λεκτικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Έχω περάσει ενάμιση χρόνο προσπαθώντας να καταλάβω το αφηρημένο νόημα των μουρμουρισμάτων μέσα από μάσκες και καταπονώντας τις δικές μου φωνητικές χορδές μιλώντας πίσω από ένα χαρτί. Προσθέστε σ’ αυτά κι ένα φύλλο πλεξιγκλάς, και το πράγμα γίνεται σχεδόν αβίωτο.
Τις προάλλες νόμιζα ότι είδα κάποιον γνωστό στο αεροδρόμιο, αλλά δεν μπορούσα να είμαι βέβαιος με βάση μόνο τα αυτιά, τα μαλλιά, το ύψος και τα ρούχα του. Τι να κάνω? Τον χτύπησα στον ώμο και κατέβασα τη μάσκα μου: «Με αναγνωρίζεις;» Ο άνθρωπος, ελαφρώς θορυβημένος, ένευσε αρνητικά το κεφάλι του και συνέχισε να περπατά. Τζίφος...
Είναι όλα μια σκέτη τρέλα. Όλα στο όνομα του ελέγχου του ιού, αλλά η εμπειρία 20 μηνών σε όλο τον κόσμο απέτυχε να αποδείξει ότι κάτι από όλα αυτά έχει πραγματικό νόημα.
Ναι, οι μάσκες μπορεί να είναι χρήσιμες. Στα ορυχεία. Στα χειρουργεία. Σε φλεγόμενα κτίρια. Μια μέρα όταν περπατούσα στη Σεούλ της Νότιας Κορέας, ο αέρας ήταν τόσο μολυσμένος, που θα ήθελα να είχα μία μαζί μου. Πολλοί άνθρωποι είχαν. Η χρήση της δεν είναι κάτι που ευχαριστεί κανέναν, αλλά όταν βοηθά στο φιλτράρισμα της αιθαλομίχλης, το κάνεις. Άλλο πράγμα όμως η αιθαλομίχλη, και τελείως άλλο ένας ιός.
Δεν θα σας κουράσω με ατελείωτους συνδέσμους (link) για την απουσία σαφών αποδεικτικών στοιχείων ότι αυτά τα χάρτινα καλύμματα επιτυγχάνουν τον περιορισμό του ιού [εντάξει, εδώ παραθέτω μια ενδιαφέρουσα συζήτηση ]. Ακόμα κι αν το πετύχαιναν όμως, έχουμε παραδώσει ένα σημαντικό μέρος αυτού που κάνει τη ζωή υπέροχη, καταπιέζοντας την ικανότητά μας να επικοινωνούμε, να αναγνωρίζουμε πρόσωπα και να συνδεόμαστε μεταξύ μας. Οι μάσκες έγιναν θέμα την Άνοιξη του 2020 απλώς και μόνο επειδή οι ηγέτες μας δεν μπορούσαν να σκεφτούν να πουν στους πολίτες να κάνουν κάτι άλλο, για να ελέγξουν αυτό το παθογόνο. Μας έδωσαν ουσιαστικά ένα φυλαχτό. Και δημιούργησαν ένα απέραντο θέατρο μασκοφόρων, για να υπενθυμίζουν σε όλους ότι πρέπει να νιώθουμε πανικό.
Ήταν εξ αρχής μια ανοησία: η ανθρωπότητα εδώ και πολύ καιρό έχει βρει το πώς να συνυπάρχει με παθογόνους παράγοντες και να συνεχίζει την ζωή της κανονικά, και κατά τα άλλα να απευθύνεται στις ιατρικές υπηρεσίες, ή να βασίζεται τις εκπληκτικές δυνατότητες του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος. Αυτή η εξάρτηση από τα απάνθρωπα διατάγματα είναι καινοφανής και αποτυχημένη.
Γιατί λοιπόν συνεχίζονται οι εντολές για χρήση μάσκας ; Υπάρχουν πολλές θεωρίες. Η άρχουσα τάξη δεν είναι διατεθειμένη να παραδεχτεί το λάθος της, οπότε συνεχίζει να διπλασιάζει και να τριπλασιάζει τους παραλογισμούς. Ίσως να έχουν μετατραπεί σε σαδιστές. Οι μάσκες λειτουργούν επίσης για να σηματοδοτήσουν την πολιτική υπακοή και να ξεχωρίζουν οι εχθροί του κράτους που δεν συμμορφώνονται. Εάν το κράτος θέλει έναν υποταγμένο πληθυσμό από αδιαφοροποίητα ρομπότ, οι εντολές για χρήση μάσκας από όλους αποτελούν ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Και όμως μόλις ανακάλυψα έναν άλλο λόγο: Οι πρόσοδοι. Θα εξηγηθώ.
Ήμουν σε ένα κατάστημα τις προάλλες, όταν ο ιδιοκτήτης φόρεσε τη μάσκα του όταν μπήκα μέσα. Ήμουν το μόνο άτομο στο κατάστημα. Του είπα ότι θα μπορούσε να βγάλει τη μάσκα του. Εκείνος απάντησε ότι απεχθάνεται τις μάσκες, αλλά αν την βγάλει, θα του επιβληθεί πρόστιμο χιλιάδων δολαρίων όπως ακριβώς και στον διπλανό καταστηματάρχη.
Είπε ότι το ίδιο ισχύει κι αν δεν καταφέρει να επιβάλλει την υποχρεωτική χρήση μάσκας σε μένα. Δεν θα είχα εγώ πρόβλημα με την αστυνομία. Αυτός θα είχε. Τον ρώτησα πώς στο καλό θα μπορούσε κανείς να το ανακαλύψει. Μου απάντησε ότι υπάρχουν δύο τρόποι. Ένα άλλο άτομο θα μπορούσε να περάσει από το κατάστημα, να με δει χωρίς τη μάσκα και να τηλεφωνήσει σε υπαλλήλους της δημόσιας υγείας, οι οποίοι θα καλέσουν με τη σειρά τους την αστυνομία. Θα μπορούσε να τραβήξει μια φωτογραφία, και ο έμπορος θα δεχόταν πρόστιμο.
Ένας δεύτερος τρόπος είναι οι αστυνομικοί να το επιβάλουν άμεσα. Έρχονται και κάθονται στους χώρους στάθμευσης, μερικές φορές φορώντας πολιτικά, παρακολουθώντας τους υπαλλήλους που δεν εκτελούν τις εντολές. Εάν τους εντοπίσουν, μπαίνουν λίγα λεπτά αργότερα και βεβαιώνουν κάθε είδους παραβάσεις. Το κάνουν αυτό οποιαδήποτε στιγμή, οποιαδήποτε μέρα.
Αυτό που επιδιώκουν δεν είναι η δημόσια υγεία. Θέλουν χρήματα. Η μέση τοπική αυτοδιοίκηση έχασε το 6% των εσόδων της το 2020 μετά από πολλά χρόνια προβλέψεων για αύξηση των εσόδων 3-5% κάθε χρόνο. Τώρα είναι απελπισμένοι να ισοφαρίσουν. Οι τοπικές και πολιτειακές κυβερνήσεις δεν έχουν κεντρικές τράπεζες για να εκτυπώσουν χρήματα για λογαριασμό τους. Μπορούν να ξοδέψουν μόνο ό,τι μπορούν να φορολογήσουν ή να δημιουργήσουν μέσω πωλήσεων ομολόγων.
Έτσι, η επιβολή της συμμόρφωσης με τον Covid έχει γίνει, σε κάποιο βαθμό, μια μορφή φορολογίας που επιβάλλεται στο όνομα της δημόσιας υγείας. Ακόμα και σε κρατικό επίπεδο. «Εάν παραβείτε τους κανόνες», λέει ο Μπάιντεν, «να είστε έτοιμοι να πληρώσετε». Τον περασμένο μήνα, ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε τον διπλασιασμό των προστίμων για μη συμμορφούμμενους, έως $ 1.000 για την πρώτη παράβαση και $ 3.000 για τη δεύτερη.
Σε αυτό το σημείο, σχεδόν κανείς δεν προσποιείται ότι αυτά τα πράγματα με κάποιο τρόπο επιβραδύνουν ή σταματούν την εξάπλωση της ασθένειας. Δεν κάνουν τίποτα, αλλά παρέχουν μεγάλες ευκαιρίες στο κράτος να λεηλατήσει περαιτέρω τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Είναι ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα για το πώς μια κάλπικη πρακτική που εκκολάφθηκε στο όνομα της υγείας αξιοποιήθηκε από κάποια ειδικά ενδιαφέροντα με την ελπίδα να κερδίσουν χρήματα.
Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι ότι οι καταστηματάρχες δεν χρειάζεται να πιστεύουν πραγματικά σε αυτές τις εντολές. Πραγματικά δεν τους ενδιαφέρει έτσι κι αλλιώς. Θα προτιμούσαν βασικά να βλέπουν τα πρόσωπα των πελατών και πιθανότατα θα ήθελαν να απολαμβάνουν την ελευθερία να αναπνέουν. Αλλά θα προτιμούσαν να καλύψουν το πρόσωπό τους και να κάνουν τους άλλους να κάνουν το ίδιο, ώστε να αποφύγουν το πρόστιμο.
Η άποψή μου είναι ότι για αυτούς τους εμπόρους που ζουν υπό καθεστώς υποχρεωτικής χρήσης μάσκας, το θέμα είναι πιο περίπλοκο από ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Δεν μπορούν απλώς να καταφύγουν στην πολιτική ανυπακοή, διότι κάτι τέτοιο απειλεί την ίδια τους την ύπαρξη. Μετά βίας τα βγάζουν πέρα όπως έχουν τα πράγματα. Και όταν σου λένε να την φορέσεις στο πρόσωπό σου, ακόμα κι αν ξέρεις ότι είναι χαζό, δεν είναι ένα απλό ζήτημα το να διεκδικήσεις το δικαίωμα να αναπνέεις ελεύθερα. Ο έμπορος απειλείται και εκβιάζεται για να αποσπάσει τη συμμόρφωσή σας.
Κάθε νόμος και κανονισμός προσφέρει μια ευκαιρία συλλογής χρημάτων μέσω της συμμόρφωσης. Πόσα χρήματα έχει συγκεντρώσει η τοπική αυτοδιοίκηση; Δεν βρίσκω στοιχεία για αυτό, μόνο ανεπίσημες αναφορές . Η Μητροπολιτική Αρχή Μεταφορών μπαίνει κι αυτή στο παιχνίδι και σχεδιάζει ένα «πογκρόμ αμάσκωτων» αυτόν τον μήνα.
Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο ανακάλυψαν αυτό τη μέθοδο συγκέντρωσης κεφαλαίων: στην Ολλανδία επιβλήθηκε πρόστιμο σε 11.000 άνθρωπους .
Για όσο περισσότερο υπάρχουν οι εντολές χρήσης μάσκας, τόσο περισσότερα χρήματα συγκεντρώνει το κράτος, και τόσο μικρότερο κίνητρο έχουν οι αρχές για να χαλαρώσουν τους ελέγχους, ή να μην τους εφαρμόζουν. Θυμηθείτε πώς οι «100 ημέρες με μάσκα» του Μπάιντεν μετατράπηκαν σε «μάσκες για πάντα», ή τουλάχιστον μέχρι κάποιος νέος πρόεδρος να είναι αρκετά γενναίος για να ξεμπροστιάσει όλον αυτόν τον παραλογισμό.
Κάπως έτσι, όλο αυτό το χάος συνοψίζει τα πάντα γύρω από την πολιτική για τον Covid. Κάτι που ξεκίνησε ως σύμβολο που όλοι γνώριζαν ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικό, κατέληξε να είναι ένας μηχανισμός δημιουργίας εσόδων μέσω του εκφοβισμού.
***
Ο Jeffrey A. Tucker είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου Brownstone, συγγραφέας πολλών χιλιάδων άρθρων στον επιστημονικό και λαϊκό τύπο, και δέκα βιβλίων σε 5 γλώσσες, με πιο πρόσφατο το Liberty ή Lockdown . Είναι επίσης συντάκτης της συλλογής The Best of Mises. Μιλά ευρέως για θέματα οικονομίας, τεχνολογίας, κοινωνικής φιλοσοφίας και πολιτισμού.