Πρώτα απ' όλα, πρέπει να αποδεχτούμε ότι θεμέλιο των φυσικών δικαιωμάτων είναι το δικαίωμα στο σώμα μας. Πολλοί άνθρωποι που διαβάζουν αυτό το σύντομο άρθρο μπορεί να συμφωνήσουν μαζί μου σε αυτό το σημείο, αλλά θα διαφωνήσουν μαζί μου ως προς το πού οδηγεί αυτό μέσω της λογικής.
Οι κρατικοί αρμόδιοι σε όλα τα επίπεδα -ομοσπονδιακό, πολιτειακό και τοπικό- αισθάνονται υποχρεωμένοι να υιοθετήσουν κάποιου είδους πολιτική για την πανδημία, από τους ερμητικούς εγκλεισμούς έως τις εντολές για χρήση μάσκας κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Όλα φαίνονται αρκετά αυθαίρετα, γιατί είναι αυθαίρετα! Υποστηρίζω ότι η υπεράσπιση των φυσικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η χρήση της λογικής μπορεί να μας καθοδηγήσει στην υιοθέτηση μιας σωστής πολιτικής για την πανδημία, ακόμη και αν αυτή η πολιτική σημαίνει το να μην κάνουμε τίποτα απολύτως.
Πρώτα απ' όλα, πρέπει να αποδεχτούμε ότι θεμέλιο των φυσικών δικαιωμάτων είναι το δικαίωμα στο σώμα μας. Πολλοί άνθρωποι που διαβάζουν αυτό το σύντομο άρθρο μπορεί να συμφωνήσουν μαζί μου σε αυτό το σημείο, αλλά θα διαφωνήσουν μαζί μου ως προς το πού οδηγεί αυτό μέσω της λογικής. Πρώτον, αν μας ανήκει το δικό μας σώμα, τότε κανένας δεν μπορεί να μας πει τι θα βάλουμε στο σώμα μας ή, αντιστρόφως, τι ΔΕΝ θα βάλουμε στο σώμα μας. Πολλοί μπορεί να συμφωνήσουν ότι, εάν μας ανήκει το δικό μας σώμα, τότε κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει να «κάνουμε εκείνο το τσιμπηματάκι». ΕΝΤΑΞΕΙ. Τώρα ας το επεκτείνουμε συμφωνώντας ότι κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να βάλουμε ό,τι θέλουμε στο σώμα μας, συμπεριλαμβανομένων των ουσιών που προκαλούν εθισμό. Είμαι βέβαιος ότι μόλις έχασα μερικούς υποστηρικτές μετά από αυτή τη δήλωση, αλλά είναι αδιαμφισβήτητο από την άποψη της αρχής «μας ανήκουν τα σώματά μας».
Οι περισσότερες αντιρρήσεις για αυτήν την πολιτική ουδετερότητας χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη, ότι οι τοξικομανείς θα προκαλέσουν βλάβη σε άλλους και, η δεύτερη, ότι οι τοξικομανείς θα προκαλέσουν αύξηση των φόρων μας για να υποστηρίξουμε αυτούς που βλάπτουν τον εαυτό τους και που τώρα «πρέπει να τους φροντίσουμε». Δεν αρνούμαι ότι οι τοξικομανείς μπορεί να προκαλέσουν βλάβη σε άλλους, αλλά θα πρέπει να διωχθούν για τις βλάβες που προκαλούν, όπως ακριβώς διώκουμε όσους οδηγούν μεθυσμένοι και προκαλούν βλάβη σε άλλους. Το να βρίσκεται κανείς υπό την επίδραση μιας ουσίας που αλλοιώνει την κατάσταση του νου, είτε είναι αλκοόλ είτε ναρκωτικά, δεν απαλλάσσει κανέναν από το να πληρώσει την προβλεπόμενη ποινή στην κοινωνία για τη βλάβη που της προκαλεί. Δεύτερον, η κοινωνία δεν πρέπει να έχει καμία υποχρέωση να παρέχει προγράμματα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, ή να στηρίζει εκείνους που τώρα δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους λόγω βλαβών που προκάλεσαν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Ακούγεται αρκετά αυστηρό αυτό, όχι ; Προσέξτε όμως πως είπα ότι η κοινωνία δεν πρέπει να έχει καμία υποχρέωση να παρέχει τέτοιες υπηρεσίες. Δεν είπα ότι οι ιδιώτες δεν πρέπει να τις παρέχουν οικειοθελώς. Αλλά, μπορείτε να αντιτάξετε, τι γίνεται εάν οι ιδιώτες δεν παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες οικειοθελώς; Λοιπόν, μόλις απαντήσατε στην ερώτησή σας. Εάν δεν παρέχουμε με τη θέλησή μας μια υπηρεσία, ποιο δικαίωμα έχει το κράτος να μας υποχρεώσει να την παρέχουμε; Ποιος αποφασίζει τι μπορεί να μας αναγκάσει το κράτος να παρέχουμε; Εάν το κράτος είναι υπηρέτης μας και όχι ο αφέντης μας, τότε δεν έχει κανένα φυσικό δικαίωμα να μας υποχρεώνει να παρέχουμε οτιδήποτε στους άλλους παρά τη θέλησή μας για οποιονδήποτε λόγο, είτε πρόκειται για αυτοπροκληθείσες βλάβες λόγω τοξικομανίας, είτε επειδή πρέπει να υποστηρίξουμε κάποια αριστοκρατική τάξη [σ.σ. ο συγγραφέας εδώ πιθανόν να εννοεί την κρατική επιχορήγηση ελιτίστικων παραστάσεων, εκθέσεων, κλπ].
Ας επιστρέψουμε τώρα στα φυσικά δικαιώματα και στην πανδημία. Έχει το κράτος το δικαίωμα να υποχρεώσει τις επιχειρήσεις να κλείσουν παρά τη θέλησή τους και παρά τη θέληση των πελατών τους; Φυσικά και όχι! Οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και οι πελάτες τους έχουν εσωτερικεύσει τον όποιο κίνδυνο, και έχουν επιλέξει, είτε να συνεχίσουν να υποστηρίζουν αυτές τις επιχειρήσεις είτε όχι. Αλλά, μπορεί να αντιτάξετε ότι κάτι τέτοιο ίσως να προκαλέσει την εξάπλωση της πανδημίας. Αυτό μπορεί να ισχύει ή να μην ισχύει, αλλά δεν κάνει καμία διαφορά. Το να αποφεύγετε την υποστήριξη επιχειρήσεων είναι δικαίωμά σας, αλλά δεν έχετε κανένα δικαίωμα να απαγορεύσετε σε άλλους να το κάνουν, είτε από την σκοπιά της λογικής είτε από εκείνη των φυσικών δικαιωμάτων. Εάν κάποιοι άλλοι εσωτερικοποιήσουν τον κίνδυνο και συνεχίσουν να υποστηρίζουν τις επιχειρήσεις, δεν βλάπτουν όσους δεν συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις επιχειρήσεις αυτές. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Εάν κάποιος θέλει να μειώσει τον κίνδυνο μόλυνσης, το μόνο που έχει να κάνει είναι να προστατεύσει τον εαυτό του μένοντας στο σπίτι του. Δεν έχει δικαίωμα να αναγκάσει τους άλλους να κάνουν το ίδιο, γιατί δεν μπορούν να του κάνουν κακό αν εκείνος μείνει στο σπίτι. Αυτό το σκεπτικό ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο, αν και δεν απαιτείται, στην περίπτωση που είναι διαθέσιμο κάποιο εμβόλιο. Τώρα, όσοι φοβούνταν τη μόλυνση και έχουν πλέον εμβολιαστεί, μπορούν να υποστηρίξουν τις επιχειρήσεις και να συναναστραφούν με τους άλλους χωρίς φόβο. Το γεγονός ότι οι άλλοι μπορεί να μην θέλουν να εμβολιαστούν δεν είναι δουλειά κανενός άλλου. Μπορεί να βλέπουμε ανθρώπους που αρνήθηκαν να εμβολιαστούν, να ασθενούν από Covid και ίσως να πεθαίνουν εξαιτίας της άστοχης κρίσης τους, αλλά αυτό είναι δικαίωμά τους. Το επιχείρημα ότι οι μη εμβολιασμένοι εξάπλωσαν την ασθένεια δεν έχει επίσης κανένα νόημα, επειδή τη μεταδίδουν μόνο σε ομοϊδεάτες, μη εμβολιασμένους ανθρώπους. [σ.σ. αν και υπάρχει μια ελάχιστη πιθανότητα να πεθάνει κάποιος εμβολιασμένος, η οποία βέβαια είναι 100 φορές μικρότερη από το να πεθάνει από την κοινή γρίπη. Βλέπε το μεταφρασμένο άρθρο Καταρρίπτεται το αφήγημα ότι «πρέπει να προστατευτούν οι εμβολιασμένοι από τους ανεμβολίαστους»]
Η ουσία είναι η εξής: Κάντε όποια ενέργεια νομίζετε ότι είναι κατάλληλη για τις δικές σας συνθήκες ζωής, και αφήστε τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Αφήστε τα φυσικά δικαιώματα και τη λογική να καθοδηγήσουν τις ενέργειές σας. Όσοι φοβούνται να συναναστραφούν με άλλους ανθρώπους μπορούν να παραμείνουν στο σπίτι τους. Θυμηθείτε τα σοφά λόγια του αγαπημένου μου φιλοσόφου, Yogi Berra: «Εάν οι άνθρωποι δεν θέλουν να πάνε στο γήπεδο, κανείς δεν θα τους σταματήσει».
***
Ο Πάτρικ Μπάρον είναι ιδιωτικός σύμβουλος στον τραπεζικό κλάδο. Έχει διδάξει το εισαγωγικό μάθημα στα αυστριακά οικονομικά για αρκετά χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα. Έχει επίσης διδάξει στο Graduate School of Banking στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν για πάνω από είκοσι πέντε χρόνια και έχει κάνει πολλές παρουσιάσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.