Ο ισχυρισμός ότι σχεδόν τίποτα δεν ήταν γνωστό για τον SARS-CoV-2 - και ότι επομένως όλα τα άσκοπα, ανήθικα και παράνομα πράγματα που επέβαλαν κάποιοι άνθρωποι είναι κατανοητά - δεν είναι ο δρόμος προς την συμφιλίωση, γιατί είναι ανέντιμος
Η Δρ. Έμιλυ Όστερ, η οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Μπράουν, που πέρασε μεγάλο μέρος της πανδημίας αρνούμενη ότι τα ίδια της τα στοιχεία (!) αποδείκνυαν την ακαταλληλότητα της μάσκας για τα παιδιά στα σχολεία, δημοσίευσε ένα άρθρο στο The Atlantic σήμερα, ζητώντας «μια πανδημική αμνηστία». Περίληψη: Ας καταλογίσουμε την καταστροφή που προκλήθηκε σε πολιτικές που βασίστηκαν στον φόβο, στην καλοπροαίρετη άγνοια, και στις καλές προθέσεις.
Ο Eugyppius (σ.σ. αρθρογράφος σε φιλελεύθερες ιστοσελίδες) εξέφρασε τα συναισθήματά μου με ρητορική λαμπρότητα, όταν χαρακτήρισε την Oster ως μια «βολεμένη και ανίδεη μαμά της Ivy League, (σ.σ. πανεπιστήμια υψηλού πρεστίζ) που είναι έτοιμη να υποστηρίξει ουσιαστικά οποιαδήποτε επιδημιολογική πολιτική που δεν επηρεάζει άμεσα την ίδια ή την οικογένειά της, και στη συνέχεια να ορκίζεται ότι η φρικτή συμπεριφορά κι οι πολιτικές που υποστηρίζονται από ολόκληρη την κοινωνική της συνομοταξία, οφείλονται απλώς στην άγνοια για τον ιό».
Ο υπόρρητος ισχυρισμός της Όστερ ότι σχεδόν τίποτα δεν ήταν γνωστό για τον SARS-CoV-2 – και επομένως όλα τα άσκοπα, ανήθικα και παράνομα πράγματα που αναγκάστηκαν να κάνουν οι άνθρωποι είναι κατανοητά – δεν είναι ο δρόμος προς την επούλωση των τραυμάτων, γιατί είναι ανέντιμος. Μ' έναν ανεξήγητο τρόπο, αρνείται ότι από την αρχή γνωρίζαμε, για παράδειγμα, πως:
- οι κίνδυνοι του Covid ήταν πολύ μεγαλύτεροι για τους άρρωστους ηλικιωμένους,
- τα πλεξιγκλάς και οι μάσκες δεν σταματούν τους ιούς,
- το κλείσιμο των σχολείων είναι επιβλαβές και
- οι καραντίνες και ο εντοπισμός επαφών είναι άχρηστα.
Υπερασπίζεται επίσης πράγματα όπως το κλείσιμο των παραλιών ως «σκληρές αποφάσεις, που οι άνθρωποι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να τις πάρουν, καθώς οι γνώσεις τους ήταν ατελείς». Αυτό το στρεβλό σκεπτικό –αυτός ο Οστερισμός , όπως θα τον ονομάσω– ταυτόχρονα α) αρνείται την αλήθεια για ό,τι ήταν γνωστό, και β) δικαιολογεί το να κάνουμε τα χειρότερα, τα πιο ανόητα και τα πιο προβλέψιμα επιβλαβή πράγματα, στο όνομα του ότι «δεν γνωρίζουμε».
Εάν μια άγνωστη καθηγήτρια ήταν το μόνο άτομο που προωθούσε τέτοιες ιδέες, θα μπορούσαμε να την αγνοήσουμε. Δυστυχώς, κι άλλοι ομιλητικότατοι εμπειρογνώμονες - για να μην αναφέρουμε δημόσιους αξιωματούχους, επικεφαλής σχολείων και εκκλησιών, και φίλους ή συγγενείς που υιοθέτησαν κάθε είδους δεισιδαιμονικές και επιβλαβείς τρόπους αντίδρασης - έχουν παρόμοια νοοτροπία.
Ο Οστερισμός σε οποιαδήποτε μορφή δεν θα οδηγήσει ποτέ, μα ποτέ στην συμφιλίωση, ούτε θα αποτρέψει αυτόν τον εφιάλτη από το να ξανασυμβεί.
Αντίθετα, όσοι διέδωσαν τη μαζική αυτή φρεναπάτη, πρέπει να ακολουθήσουν μια διαδικασία σύμφωνα με αυτές τις οδηγίες:
- Παραδεχτείτε το λάθος που κάνατε — με ακρίβεια, συγκεκριμένα και χωρίς δικαιολογίες.
- Αναγνωρίστε ρητά ότι αυτό που κάνατε ήταν λάθος - αν όχι εκ προθέσεως - και επιζήμιο.
- Απολογηθείτε.
- Ζητήστε ταπεινά συγχώρεση.
- Λάβετε την συγχώρεση από όσους θέλουν να την προσφέρουν.
- Αποδεχτείτε τις συνέπειες.
- Αποζημιώστε όσους βλάψατε (αν αυτό είναι εφικτό).
- Τοποθετήστε (σ.σ. θεσμικά και διανοητικά) προστατευτικά κιγκλιδώματα που θα εμποδίσουν εσάς (και τους άλλους) να το κάνετε ξανά.
Οι Οστεριστές θα προτιμούσαν να παρακάμψουν αυτά τα βήματα και να αναβαπτιστούν υπό το σύνθημα «Αποτρέπουμε την Επόμενη Πανδημία!», χωρίς να αναλαμβάνουν την πραγματική ευθύνη.
Θέλω όλοι να «προχωρήσουμε μπροστά», όπως η Έμιλυ; Απολύτως.
Ωστόσο, ο δρόμος προς την λύτρωση ξεκινά στη «διασταύρωση» ομολογίας και αλήθειας, όχι αποφυγής και στρεψοδικίας.
