«Πρόκειται για μια διεθνή επιδημία και δεν την παίρνουμε υπ’ όψη μας. Στη ζωή ενός 8χρονου, ένας χρόνος είναι πολύς, πολύς, πολύς καιρός. Έχουν μπουχτίσει. Δεν μπορούν να δουν ένα τέλος σε όλο αυτό.»
Δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο συνεχίζουν να ζουν σε καθεστώς εγκλεισμού, ή πολύ περιορισμένης ζωής, εξαιτίας του COVID-19. Και για σχεδόν όλους μας, η ζωή εν μέσω πανδημίας το 2020 ήταν μια χρονιά απομόνωσης και δυσκολιών. Ωστόσο, οι γιατροί προειδοποιούν ότι τα παιδιά αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες στην ψυχική τους υγεία ως αποτέλεσμα των εγκλεισμών – οι οποίοι έχουν οδηγήσει σε μια «διεθνή επιδημία» αυτοκτονίας παιδιών.
Το Associated Press πήρε συνέντευξη από τον Δρ David Greenhorn σχετικά με το θέμα, ο οποίος εργάζεται στο τμήμα έκτακτης ανάγκης στο Βασιλικό Ιατρείο του Bradford στην Αγγλία. Ο αριθμός των κρίσεων ψυχικής υγείας που έχει δει, όπως οι απόπειρες αυτοκτονίας, έχει περάσει από τα δύο περιστατικά ανά εβδομάδα πριν από την πανδημία, σε αρκετά περιστατικά ανά ημέρα πλέον.
«Πρόκειται για μια διεθνή επιδημία και δεν την παίρνουμε υπ’ όψη μας», δήλωσε ο Greenhorn. «Στη ζωή ενός 8χρονου, ένας χρόνος είναι πολύς, πολύς, πολύς καιρός. Έχουν μπουχτίσει. Δεν μπορούν να δουν ένα τέλος σε όλο αυτό.»
Ο Δρ Richard Delorme είναι επικεφαλής του ψυχιατρικού τμήματος ενός από τα μεγαλύτερα παιδικά νοσοκομεία της Γαλλίας και έκανε μια παρόμοια προειδοποίηση, όπως αυτή του Associated Press.
Ο Delorme επεσήμανε πως είναι σαφές ότι οι περιορισμοί και οι εγκλεισμοί λόγω COVID επιβαρύνουν τα παιδιά που καταλήγουν στο νοσοκομείο του: «Αυτό που σου μεταφέρουν είναι ένας χαοτικός κόσμος, όπως «ναι, δεν κάνω πια τις δραστηριότητές μου», «δεν παίζω πλέον μουσική», «το να πηγαίνω στο σχολείο το πρωί μου είναι δύσκολο», «δυσκολεύομαι να ξυπνήσω», «βαρέθηκα με τη μάσκα».
Το Νοσοκομείο που εργάζεται ο Delorme, ενώ αντιμετώπιζε περίπου 20 απόπειρες αυτοκτονίας κάθε μήνα που αφορούσαν ασθενείς 15 ετών και κάτω, αναφέρει το Associated Press, έφτασε να αντιμετωπίζει υπερδιπλάσια περιστατικά -και, κάτι πιο ανησυχητικό, περισσότερη αποφασιστικότητα από ποτέ κατά τις απόπειρες.
«Μένουμε άναυδοι από την ένταση της επιθυμίας να πεθάνουν, παιδιά που μπορεί να είναι 12 ή 13 ετών» δήλωσε ο Delorme . «Μερικές φορές έχουμε παιδιά 9 ετών που ήδη θέλουν να πεθάνουν. Και δεν είναι απλώς ένα προβοκάρισμα ή ένας εκβιασμός μέσω αυτοκτονίας. Είναι μια πραγματική επιθυμία να τερματίσουν τη ζωή τους.»
Αυτή είναι μια από τις πιο οδυνηρές παραγράφους που έχω διαβάσει ποτέ, πόσο μάλλον που έχω γράψει. Απλά και μόνο πληκτρολογώντας αυτήν την ιστορία, τα μάτια μου πλημμύρισαν με δάκρυα. Ωστόσο, οι απειλητικές για τη ζωή ανεπιθύμητες συνέπειες των δραστικών πανδημικών μέτρων είναι πολύ σημαντικές για να τις παραβλέψουμε.
Οι κρατικοί περιορισμοί που θα ήταν αδιανόητοι πριν από δύο χρόνια, έχουν επιβληθεί εν μέσω του φόβου και της αβεβαιότητας που προκάλεσε εύλογα το ξέσπασμα της πανδημίας. Οι υποστηρικτές τους ήλπιζαν αναμφίβολα να σώσουν ζωές. Ωστόσο, οι κρατικοί περιορισμοί έχουν αποδειχθεί αμφίβολοι ως προς την αποτελεσματικότητά τους, τόσο από μελέτες όσο και από παραδείγματα στον πραγματικό κόσμο που δείχνουν μια πολύ ασαφή σχέση μεταξύ της αυστηρότητας των απαγορευτικών και των θανάτων από COVID.
Στο μεταξύ, οι εγκλεισμοί και οι υπόλοιποι περιορισμοί μείωσαν δραστικά τις κοινωνικές συναναστροφές και, με τραγικό τρόπο, λειτούργησαν σαν καταλύτης για την προαναφερθείσα κρίση ψυχικής υγείας των νέων. Εδώ στις ΗΠΑ, το Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων ανέφερε ότι το 25% των νεαρών ενηλίκων σκέφτηκαν την αυτοκτονία κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, ενώ τα συνολικά ποσοστά κακής ψυχικής υγείας και αυτοκτονιών φαίνεται επίσης να έχουν εκτοξευθεί.
Οι αυτοκτονίες παιδιών δεν είναι παρά μόνο η πιο πρόσφατη θλιβερή αποκάλυψη, που δείχνει πόσο μεγάλο είναι αυτό το τίμημα που μας έχουν επιφέρει αυτές οι πολιτικές. Πρέπει να συμπεριλάβουμε αυτήν την ανθρωπιστική καταστροφή στην ανάλυσή μας όσον αφορά τον τερματισμό των πανδημικών περιοριστικών μέτρων, και όχι μόνο να μετράμε τα περιστατικά COVID.
Όπως κάθε πολιτική, οι εντολές σε σχέση με τη δημόσια υγεία πρέπει να αξιολογούνται με βάση τα αποτελέσματά τους. Όπως είπε ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν, «Ένα από τα μεγάλα λάθη είναι να κρίνουμε τις πολιτικές και τα προγράμματα με βάση τις προθέσεις τους και όχι με βάση τα αποτελέσματά τους». Οι εγκλεισμοί λόγω πανδημίας μπορεί να προήλθαν από μια ειλικρινή επιθυμία να προστατευτεί ο κόσμος, αλλά οι συνέπειές τους έχουν προκαλέσει το αντίθετο.
Γιατί; Επειδή οποιαδήποτε κυβερνητική ενέργεια, ιδίως οι σαρωτικές εντολές, δεν έχει μόνο το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά και ακούσιες συνέπειες σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο.
«Κάθε ανθρώπινη δράση έχει τόσο επιδιωκόμενες όσο και ακούσιες συνέπειες εξήγησαν ο οικονομολόγος Antony Davies και ο πολιτικός επιστήμονας James Harrigan στο FEE.org. «Τα ανθρώπινα όντα αντιδρούν σε κάθε κανόνα, ρύθμιση και ιεράρχηση που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις, και οι αντιδράσεις τους οδηγούν σε αποτελέσματα που μπορεί να είναι αρκετά διαφορετικά από τα αποτελέσματα που επιδιώκουν οι νομοθέτες».
Όσον αφορά τα lockdown, στο FEE έχουμε τεκμηριώσει εκτενώς τις ανεπιθύμητες συνέπειές τους, όπως η απομόνωση, η κατάθλιψη, η αυτοκτονία, η ανεργία, η κατάχρηση ναρκωτικών, η ενδοοικογενειακή βία και πολλά άλλα. Τέτοιες σοβαρές επιπτώσεις σε δεύτερο επίπεδο μας προσφέρουν μια επώδυνη υπενθύμιση αναφορικά με το γιατί οι υπεύθυνοι για τη χάραξη της πολιτικής πρέπει να είναι ταπεινοί ως προς στο εύρος των ενεργειών τους. Τα σαρωτικά lock down είναι κάθε άλλο παρά ένδειξη ταπεινοφροσύνης: Προϋποθέτουν ότι οι γραφειοκράτες κάπου σε ένα γραφείο μπορούν να σώσουν την κοινωνία με διαταγές από πάνω προς τα κάτω και ότι τίποτα δεν θα πάει στραβά.
Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο πρέπει να λαμβάνουν υπόψη περισσότερα πράγματα από την στεγνή καταμέτρηση των περιστατικών COVID όταν αξιολογούν τις τρέχουσες και τις μελλοντικές πολιτικές εγκλεισμών. Η ζημιά που προκαλούμε στα παιδιά είναι τρομερά σοβαρή για να αγνοηθεί στο όνομα της «δημόσιας υγείας». Είναι από μόνη της μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
***
Ο Brad Polumbo είναι φιλελεύθερος-συντηρητικός δημοσιογράφος και συντάκτης άποψης στο Foundation for Economic Education.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Foundation for Economic Education