Κορυφαίος επιδημιολόγος ΗΠΑ : 20 μέτρα για να τελειώσει αυτή η παράνοια

Οι επιτροπές «ειδικών» έκαναν λάθος. Κάθε απόφασή τους αποδείχθηκε καταστροφική και προξένησε πολύ περισσότερα δεινά και θανάτους λόγω των επιπτώσεων των περιορισμών και των εγκλεισμών. Θα πρέπει να επιτραπεί να ακουστούν και άλλες φωνές γιατί, έως τώρα έχουν παρθεί αντιεπιστημονικές, παράλογες, ακόμη και εξωφρενικές αποφάσεις, που το μόνο που κατάφεραν ήταν να καταστρέψουν εκατομμύρια ζωές. 

Άρθρο του καθηγητή επιδημιολογίας Paul E. Alexander, που δημοσιεύτηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2021 από το Brownstone Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 12'.

Η κληρονομιά της Μέρκελ: μια βραδυφλεγής βόμβα για την Ελλάδα και την ΕΕ

Από την οικονομική και την περιβαλλοντική της πολιτική, έως την διαχείριση του μεταναστευτικού και της ελληνικής κρίσης χρέους, η υπερεκτιμημένη καγκελάριος Μέρκελ υπήρξε στην πραγματικότητα βλαπτική  για τη χώρα της και για ολόκληρη την ΕΕ, ειδικά μακροπρόθεσμα. 

Άρθρο του Antony Mueller που δημοσιεύτηκε στις 14/1/2019. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Chambawamba - Timebomb

Η καγκελαρία της Άνγκελα Μέρκελ τελειώνει. Είναι καιρός μια για αξιολόγηση. Η Μέρκελ κυβερνά τη Γερμανία από το 2005. Μετά τις εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2017 ξεκίνησε την τέταρτη θητεία της, ωστόσο τον Οκτώβριο του 2018 παραιτήθηκε από την προεδρία του πολιτικού της κόμματος, του CDU (Χριστιανοδημοκρατική Ένωση). Ανέφερε ότι μπορεί να παραιτηθεί και από την καγκελαρία και να κάνει χώρο για κάποιον διάδοχο. Εν τω μεταξύ, η Μέρκελ είχε μια πολύ ευνοϊκή μεταχείριση από τα μέσα ενημέρωσης, καθώς ήταν η πρώτη γυναίκα καγκελάριος της Γερμανίας, και κέρδισε μια επιπλέον συμπάθεια επειδή μεγάλωσε στο ανατολικό τμήμα της χώρας όταν ήταν υπό σοβιετική κυριαρχία και υπό σοσιαλιστική οικονομία. Αλλά η κληρονομιά της είναι ανάμεικτη. Επιφανειακά, τα επιτεύγματά της φαίνονται εντυπωσιακά. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά πίσω από τις επιδόσεις της γερμανικής οικονομίας αποκαλύπτει ότι διέπρεψε στην τέχνη της εξαπάτησης. 

Πώς η εθνοφοβική αριστερά δαιμονοποιεί την έννοια έθνος ταυτίζοντας τον σωβινισμό με τον εθνικισμό

Το συμπέρασμα είναι προφανές. Η διαγραφή της έννοιας του εθνικισμού από το πολιτικώς ορθό λεξιλόγιο και η αντικατάστασή της από τον πατριωτισμό διαγράφει και τον λόγο ύπαρξης ενός εθνικού κράτους όπως είναι η Ελλάδα

Άρθρο του καθηγητή Πολιτισμικής Κοινωνιολογίας και συγγραφέα Μανουσου Μαραγκουδάκη, που δημοσιεύτηκε από το liberal.gr στις 24/11/2019. Χρόνος ανάγνωσης 3'.

Οι έννοιες δεν έχουν σταθερό νόημα. Αντίθετα, ανταγωνισμοί και συγκρούσεις γύρω από σύμβολα και έννοιες συχνά καταλήγουν σε μετατοπίσεις νοημάτων και διαμορφώσεις νέων συμβολικών τοπίων στη δημόσια σφαίρα. Μία τέτοια μετατόπιση έχει λάβει χώρα και στην έννοια «εθνικισμός». Αυτό που μέχρι και πρόσφατα αποτελούσε σημείο αναφοράς της πολιτικής κοινότητας, σήμερα καταλήγει να σημαίνει εσωστρέφεια, αυταρέσκεια, εχθροπάθεια, και ρατσισμό.

Σίγουρα η άνοδος της αυτοαποκαλούμενης «εθνικιστικής» Χρυσής Αυγής συνέβαλε στην προφανή απαξίωση της έννοιας στην Ελλάδα. Όμως δεν είναι αυτό ο μόνος λόγος, ούτε ο πιο σημαντικός. Ο σημαντικότερος είναι η - κάτω από την πίεση της πολιτισμικής ηγεμονίας της νέας αριστεράς - μετατόπιση της έννοιας του εθνικισμού προς στα «δεξιά» τόσο ώστε να πάρει την θέση της έννοιας «σωβινισμός» και συνάμα, η αντικατάσταση της έννοιας του εθνικισμού με τον «πατριωτισμό».

Το πραγματικό νόημα της λέξης «εθνικισμός» από τον Ludwig von Mises και τον Murray Rothbard

Αν και σφυρηλατήθηκε σε απελευθερωτικούς πολέμους, ο φιλελεύθερος εθνικισμός ήταν για τον Mises ειρηνικός και κοσμοπολίτικος.

Απόσπασμα από άρθρο του Joseph Salerno, που δημοσιεύτηκε στις 28/3/2017 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'.

Mimis Plessas & The Orbiters - Karagouna

Στην τρέχουσα συζήτηση για τη μετανάστευση, κάποιοι φιλελεύθεροι επικαλούνται συχνά τον Ludwig von Mises ως ένθερμο υποστηρικτή του ελεύθερου εμπορίου με την ευρεία έννοια του όρου, που σχετίζεται με την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού. Ο Mises έχει μάλιστα ανακηρυχθεί από ορισμένους φιλελεύθερους ως υπέρμαχος των ανοιχτών συνόρων. Ωστόσο, οι απόψεις του σχετικά με την ελεύθερη μετανάστευση εργατικού δυναμικού πέρα ​​από τα υπάρχοντα πολιτικά σύνορα ήταν προσεκτικά διαμορφωμένες από πολιτικούς προβληματισμούς, που βασίζονταν στη γνώση του από πρώτο χέρι για τις βαθιές και διαρκείς συγκρούσεις μεταξύ εθνικοτήτων στα πολύγλωσσα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που οδήγησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και συνέχισαν μετέπειτα κατά τον Μεσοπόλεμο. Έτσι ο Mises δεν αξιολόγησε τη μετανάστευση με όρους καθαρά οικονομικούς, όπως η μεγιστοποίηση της παραγωγικότητας της ανθρώπινης εργασίας, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο. Αντίθετα, αξιολόγησε τις επιπτώσεις της μετανάστευσης από τη σκοπιά του κλασικού φιλελεύθερου συστήματος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Σκοπός μου σε αυτό το σύντομο δοκίμιο είναι να εκθέσω τις απόψεις του Mises για τη μετανάστευση, όπως τις ανέπτυξε ως αναπόσπαστο μέρος του κλασικού φιλελεύθερου προγράμματος που επεξεργάστηκε. Δεν θα προσπαθήσω να επικρίνω ή να αξιολογήσω τις απόψεις του.

M. Rothbard: Τα έθνη σε έναν αναρχοφιλελεύθερο κόσμο δίχως κράτη

Το έθνος, φυσικά, δεν είναι το ίδιο με το κράτος, μια διαφορά την οποία οι παλιότεροι και οι κλασσικοί φιλελεύθεροι όπως ο Ludwig von Mises και ο Albert Jay Nock κατανοούσαν πολύ καλά

Κείμενο του Murray Rothbard με τίτλο Nations by Consent, που γράφτηκε το 1994 και δημοσιεύτηκε στις 9/12/2017 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 14'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Εισαγωγή

Οι φιλελεύθεροι τείνουν να επικεντρώνονται σε δύο σημαντικές μονάδες ανάλυσης: το άτομο και το κράτος. Και όμως, ένα από τα πιο δραματικά και σημαντικά γεγονότα της εποχής μας ήταν η επανεμφάνιση – με κρότο – τα τελευταία πέντε χρόνια, μιας τρίτης και πολύ παραγνωρισμένης πτυχής του πραγματικού κόσμου, του «έθνους». Όταν εξετάζεται έστω και κατ' ελάχιστον το «έθνος», συνδέεται συνήθως με το κράτος, όπως στην φράση «το έθνος-κράτος», αυτή η έννοια όμως πήρε μια ιδιαίτερη μορφή κατά τους τελευταίους αιώνες και εξελίχθηκε σε ένα οικουμενικό κλισέ. Τα τελευταία πέντε χρόνια όμως, είδαμε, ως επακόλουθο της κατάρρευσης του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και στην ανατολική Ευρώπη, μια ζωηρή και απρόσμενα ραγδαία αποσύνθεση του κεντρικού κράτους, ή του υποτιθέμενου εθνικού κράτους, στις εθνοτικές του συνιστώσες. Το γνήσιο έθνος, ή η αρχή της εθνικότητας, έχει κάνει μια δραματική επανεμφάνιση στην παγκόσμια σκηνή.

Η περίθαλψη δεν είναι κοινόχρηστος πόρος, όπως θέλουν να νομίζετε οι υποστηρικτές των εκβιαστικών εμβολιασμών

Οι υποστηρικτές των υποχρεωτικών εμβολιασμών προπαγανδίζουν την ιδέα ότι η υγειονομική περίθαλψη είναι ένας κοινός πόρος, κάτι που τους επιτρέπει να κάνουν ψευδείς ηθικούς ισχυρισμούς για το ότι ο καθένας μας χρωστάει στην «κοινωνία» να εμβολιαστεί.

Άρθρο του Robert Zumwalt, που δημοσιεύτηκε στις 23 Οκτωβρίου 2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Ένα αφήγημα που κυκλοφορεί τον τελευταίο καιρό για την υποστήριξη των εξαναγκαστικών εμβολιασμών είναι ότι τα μη εμβολιασμένα άτομα θα προξενήσουν μια αθέμιτη πίεση στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, επειδή είναι πιο πιθανό να προσβληθούν από Covid-19 και να καταλάβουν νοσοκομειακές κλίνες, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από άλλα άτομα. Προφανώς, με τον όρο «άλλα άτομα» εννοούν εκείνους που έκαναν το εμβόλιο, όπως τους είπαν να κάνουν.

Αυτό είναι το συναίσθημα που φαίνεται να κρύβεται πίσω από δηλώσεις όπως η ακόλουθη σε ένα πρόσφατο άρθρο γνώμης της Washington Post: «οι μη εμβολιασμένοι σκοτώνουν ανθρώπους με τρόπους που πιθανώς δεν είχαν φανταστεί». Φαίνεται επίσης να βρίσκεται πίσω από την απόφαση περίπου εβδομήντα πέντε γιατρών στη Φλόριντα να οργανώσουν έναν «συμβολικό περίπατο» για να «διαμαρτυρηθούν για την αύξηση των μη εμβολιασμένων ασθενών με COVID-19». Μια ματιά σε οποιαδήποτε πλατφόρμα μέσων κοινωνικής δικτύωσης πιθανότατα θα αποκαλύψει κι άλλα δείγματα αυτού του αφηγήματος, ότι δηλαδή οι μη εμβολιασμένοι θα γονατίσουν το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.

Αυτό το αφήγημα χρησιμοποιείται τελικά από τους υποστηρικτές των εξαναγκαστικών εμβολιασμών, για να χαρακτηρίσουν ως όχι μόνο επικίνδυνο, αλλά και ως ανήθικο, όποιον αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τις επιθυμίες τους σχετικά με τον εμβολιασμό .

Οι υπηρεσίες αστυνόμευσης είναι καιρός να αποκρατικοποιηθούν

Η αστυνομία της ελεύθερης αγοράς δεν θα ήταν μόνο αποτελεσματική, θα είχε ισχυρό κίνητρο να είναι ευγενική και να αποφεύγει τη βία κατά των χρηματοδοτών της

Απόσπασμα από το βιβλίο «For a New Liberty» που έγραψε ο Murray Rothbard το 1973, το οποίο δημοσιεύτηκε αρχικά από την Ελεύθερη Αγορά. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Στη φωτογραφία περιπολικό της ιδιωτικής αστυνομίας Capitol των ΗΠΑ. 

Η κατάργηση του δημόσιου τομέα σημαίνει, φυσικά, ότι όλα τα τεμάχια γης, όλες οι χερσαίες εκτάσεις, συμπεριλαμβανομένων των λεωφόρων και των δρόμων, θα αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία, ανήκοντας σε ιδιώτες, εταιρείες, συνεταιρισμούς, ή  άλλες εθελούσιες συσσωματώσεις ατόμων και κεφαλαίων. Το γεγονός ότι όλοι οι δρόμοι και οι χερσαίες εκτάσεις θα ήταν ιδιωτικά, θα έλυνε από μόνο του πολλά από τα φαινομενικά ανεπίλυτα προβλήματα της ιδιωτικής διαχείρισης. Αυτό που χρειάζεται είναι να επαναπροσδιορίσουμε τη σκέψη μας, για να αναλογιστούμε έναν κόσμο στον οποίο όλες οι χερσαίες εκτάσεις ανήκουν σε ιδιώτες.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την αστυνομική προστασία. Πώς θα παρέχεται η αστυνομική προστασία σε μια εντελώς ιδιωτική οικονομία;

Τι λάθος κάνει ο Πάπας σε σχέση με την επισιτιστική κρίση, την «εταιρική απληστία» και τον πληθωρισμό

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Πάπα, η «ψυχρή λογική της αγοράς» είναι το κύριο εμπόδιο για την εξάλειψη της πείνας από τον κόσμο. Το επιχείρημα αυτό υποδηλώνει μια θλιβερή παρερμηνεία του πώς λειτουργούν οι αγορές, και μια άγνοια για τα έως τώρα επιτεύγματά τους στη μείωση της παγκόσμιας φτώχειας.  

Άρθρο του Brad Polumbo, που δημοσιεύτηκε στις 20 Οκτωβρίου 2021, από το Fee. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'.

Ως επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας, ο Πάπας Φραγκίσκος είναι ένας αξιόλογος θρησκευτικός ηγέτης και ένα παγκόσμιο θρησκευτικό είδωλο. Αλλά το ότι είναι κάποιος εμπειρογνώμονας σε έναν τομέα δεν σημαίνει πως είναι εμπειρογνώμονας και σε έναν άλλο - και η κατανόηση του παπά για τα οικονομικά φανερώνει πολλά κενά, εάν λάβουμε σοβαρά υπ' όψη μας τις τελευταίες του παρατηρήσεις.

13 μύθοι για την δημοκρατία: #1 «Κάθε ψήφος μετράει»

 Η ψήφος είναι η ψευδαίσθηση της επιρροής με αντάλλαγμα την απώλεια της ελευθερίας σου. Όταν ο Τομ κι η Μαίρη προσέρχονται στην κάλπη, νομίζουν πως επηρεάζουν την κατεύθυνση της χώρας.  Την ίδια στιγμή το 99.9999% των ψηφοφόρων αποφασίζουν για την κατεύθυνση της ζωής του Τομ και της Μαίρης. 

Απόσπασμα από δοκίμιο του Carel Beckman, που δημοσιεύτηκε στις 13/1/2012. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 2'.

Everything counts (in large amounts) - Depeche Mode

Πάντα το ακούμε αυτό στις προεκλογικές περιόδους. Τον ισχυρισμό πως η ψήφος σου πραγματικά μετράει. Το οποίο βέβαια είναι ακριβές -μετράει για ένα εκατοντάκις εκατομμυριοστό (αν μιλάμε για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές). Αλλά, αν έχεις  μία επίδραση στο αποτέλεσμα της διαδικασίας της τάξης του ενός στα 100 εκατομμύρια, ή 0,000001%,στην πράξη αυτό είναι μηδενική επίδραση. Η πιθανότητα να κριθεί ο νικητής των εκλογών από την ψήφο σου είναι αστρονομικά μικρή. [σ.σ. το ίδιο ισχύει και για μικρότερες χώρες όπως η Ελλάδα, ή ακόμα και περιφέρειες]

Και στην πραγματικότητα το πράγμα είναι ακόμα χειρότερο, γιατί η ψήφος που καταθέτεις δεν αφορά κάποια συγκεκριμένη απόφαση ή πολιτική. Είναι μια ψήφος για κάποιον υποψήφιο ή κάποιο πολιτικό κόμμα, που θα πάρουν τις αποφάσεις για λογαριασμό σου. Αλλά δεν έχεις καμία απολύτως επίδραση στις αποφάσεις που παίρνει αυτό το πρόσωπο ή αυτό το κόμμα ! Δεν μπορείς να τις ελέγξεις. Για τέσσερα χρόνια, μπορούν να αποφασίζουν ό,τι  θέλουν, και δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις για αυτό. Μπορείς να τους βομβαρδίζεις με e-mail,να πέφτεις γονατιστός μπροστά τους, ή να τους καταριέσαι  -αυτοί αποφασίζουν.

Το σχέδιο των σοσιαλιστών για έναν «οικολογικό λενινισμό»

 «Ο οικολογικός λενινισμός εφορμά σε κάθε ευκαιρία για να διαρρήξει το κατεστημένο όσο απότομα απαιτείται, και να θέσει τους τομείς της οικονομίας που συμβάλλουν στην οικολογική καταστροφή υπό άμεσο δημόσιο έλεγχο.» 

Άρθρο του David Gordon, που δημοσιεύτηκε στις 15/12/2020 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 3'. 

Corona, Climate, Chronic Emergency: War Communism in the Twenty-First Century (Κορωνοϊός, Κλίμα, Μόνιμη Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης: Ο Πολεμικός Κομμουνισμός στον Εικοστό-πρώτο Αιώνα) του Andreas Malm. εκδ. Verso, 2020. 215 σελίδες. 

Ορισμένοι επικριτές των δρακόντειων lockdown, που υποτίθεται ότι ήταν απαραίτητα για την αντιμετώπιση του covid-19, υποστηρίζουν ότι αυτά τα μέτρα είναι απλώς προπαρασκευαστικά βήματα, για να συνηθίσουν οι πολίτες στον κεντρικό έλεγχο. Μόλις ξεθυμάνει η υστερία του Covid-19, λένε, θα αντιμετωπίσουμε μόνιμους περιορισμούς για την αντιμετώπιση της «κλιματικής αλλαγής». 

Αυτοί οι επικριτές, καθώς και άλλοι αναγνώστες επίσης, είναι πιθανό να βρουν το βιβλίο «Corona...» ενδιαφέρον. Ο συγγραφέας, ο Andreas Malm, μελετητής της ανθρώπινης οικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Lund, ζητά να χρησιμοποιηθούν ο Covid-19 και η κλιματική αλλαγή ως εργαλεία για την προώθηση μιας παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο Λένιν και ο Τρότσκι είναι για εκείνον ηρωικές προσωπικότητες, αν και ο ίδιος αναγνωρίζει ότι κάθε άλλο παρά άψογοι ήταν ως χαρακτήρες, και ισχυρίζεται ότι μπορούμε να μάθουμε πολλά πράγματα από τον «πολεμικό κομμουνισμό» που καθιέρωσαν, που θα μας καθοδηγήσουν μακριά από τα σημερινά μας προβλήματα.

Τα κράτη φυλάκισαν αναίτια τους νέους, στέλνοντάς τους και τον λογαριασμό

Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν την άνευ προηγουμένου ταχύτητα με την οποία ο μελλοντικός πλούτος των νέων μεταφέρθηκε στους μεσήλικες και τους ηλικιωμένους κατά τη διάρκεια της περιόδου των lockdown. 

Άρθρο του David McGrogan, που δημοσιεύτηκε από το AIER την 1η Ιουλίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Οι σκεπτικιστές του lockdown θα έχετε υπ' όψη σας όσα φρικτά συνέβησαν στα παιδιά τους τελευταίους 18 μήνες. Πράγματι, ένα από τα ισχυρότερα, αν όχι Το ισχυρότερο, επιχείρημα κατά των εγκλεισμών ήταν πάντα το ότι είναι βάναυσο για τα παιδιά και καταστροφικό για την υγιή ανάπτυξη και την μόρφωσή τους. Ακόμα χειρότερα, όλα έγιναν, όχι για το καλό τους, αλλά βασικά για να απαλύνουν τους φόβους των ενηλίκων. Ένας μύθος που υπάρχει είναι ότι τα παιδιά αντιμετωπίστηκαν με αυτόν τον τρόπο, ιδιαίτερα στην αρχή της πανδημίας, επειδή «δεν γνωρίζαμε τίποτα για αυτόν τον ιό» και ήταν καλύτερα να είμαστε ασφαλείς παρά να μετανιώσουμε μετά. Αυτό δεν είναι αλήθεια: ήταν γνωστό από τον Φεβρουάριο του 2020 ότι πρόκειται για μια ασθένεια από την οποία τα παιδιά διατρέχουν απειροελάχιστο κίνδυνο. Η αλήθεια είναι ότι κρατήθηκαν εκτός σχολείου επειδή οι ενήλικες (δάσκαλοι, γονείς, συνδικαλιστικά στελέχη και πολιτικοί) πανικοβλήθηκαν. 

Παγκόσμια επιδημία οι αυτοκτονίες παιδιών εξαιτίας των lock down

«Πρόκειται για μια διεθνή επιδημία και δεν την παίρνουμε υπ’ όψη μας. Στη ζωή ενός 8χρονου, ένας χρόνος είναι πολύς, πολύς, πολύς καιρός. Έχουν μπουχτίσει. Δεν μπορούν να δουν ένα τέλος σε όλο αυτό.»

Άρθρο του Brad Polumbo για το FEE, που δημοσιεύτηκε στα ελληνικά στις 24/3/2021 πρώτα από την ιστοσελίδα Ελεύθερη Αγορά. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο συνεχίζουν να ζουν σε καθεστώς εγκλεισμού, ή πολύ περιορισμένης ζωής, εξαιτίας του COVID-19. Και για σχεδόν όλους μας, η ζωή εν μέσω πανδημίας το 2020 ήταν μια χρονιά απομόνωσης και δυσκολιών. Ωστόσο, οι γιατροί προειδοποιούν ότι τα παιδιά αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες στην ψυχική τους υγεία ως αποτέλεσμα των εγκλεισμών – οι οποίοι έχουν οδηγήσει σε μια «διεθνή επιδημία» αυτοκτονίας παιδιών.

Μάσκες σε παιδιά: Μια αντιεπιστημονική, βλαπτική, αχρείαστη τραγωδία

Άρθρο του επιδημιολόγου Paul E. Alexander, σε συνεργασία με τους Howard Tenenbaum και Parvez Dara, που δημοσιεύτηκε στις 10/3/2021. Χρόνος ανάγνωσης 11'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Περίληψη : Τα παιδιά δεν προσβάλλονται εύκολα από τον SARS-CoV-2 (είναι ομάδα πολύ χαμηλού κινδύνου), δεν τον μεταδίδουν σε άλλα παιδιά ή δασκάλους, ούτε θέτουν σε κίνδυνο γονείς ή άλλους στο σπίτι. Η επιστήμη έχει καταλήξει γι' αυτό το θέμα. Στις σπάνιες περιπτώσεις όπου ένα παιδί προσβληθεί από τον ιό Covid, είναι πολύ ασυνήθιστο να αρρωστήσει βαριά ή να πεθάνει. Η μάσκα μπορεί να βλάψει πολύ τα παιδιά - όπως μπορεί να βλάψει και μερικούς ενήλικες. Αλλά η ανάλυση κόστους - οφέλους είναι εντελώς διαφορετική για ενήλικες και παιδιά, ιδιαίτερα για τα μικρότερα παιδιά. Όποια και αν είναι τα επιχειρήματα για τους συναινούντες ενηλίκους, τα παιδιά δεν πρέπει να υποχρεούνται να φορούν μάσκες για να αποτραπεί η εξάπλωση της νόσου Covid-19. Φυσικά, ο μηδενικός κίνδυνος δεν είναι εφικτός - με ή χωρίς μάσκες, εμβόλια, θεραπείες, αποστάσεις, ή οποιοδήποτε άλλο φάρμακο μπορεί να αναπτυχθεί ή να επιβληθεί από κάποια κρατική υπηρεσία.

Οι ρίζες της σύγχρονης οικολογικής μισανθρωπίας: Οι θεωρίες του Thomas Malthus

 Ίσως το πιο οδυνηρό χαρακτηριστικό της θεωρίας του καλοήθους αυτού ανθρώπου να είναι η ιδιόμορφη άποψή του για την σπανιότητα των πόρων, η οποία έχει εισχωρήσει στη σύγχρονη σκέψη στη βιολογία, τον περιβαλλοντισμό, και την οικονομία. 

Άρθρο του Richard Gunderman, που δημοσιεύτηκε από το AIER στις 11 Οκτωβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

O Τόμας Μάλθους δεν ήταν στ’ αλήθεια ένας κακός άνθρωπος. Απλώς είχε μια πραγματικά φρικτή ιδέα - ότι ο κόσμος πάντα περιέχει υπερβολικά πολλά ανθρώπινα όντα. Για να το θέσουμε λίγο πιο απαλά: Ο Malthus πίστευε ότι δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανείς τα ανθρώπινα όντα στο ότι θα κρατήσουν τον πληθυσμό τους υπό έλεγχο και ότι θα διατηρήσουν μια συνετή παρουσία στη κλίμακα της Δημιουργίας. Ο Malthus, του οποίου το ίδιο το επώνυμο αρχίζει με το λατινικό mal-, που σημαίνει κακό, δεινό, ή ασθένεια και οδηγεί συνειρμικά στις λέξεις κακοήθεια, κακόβουλος και κακοπροαίρετος, δεν ήταν αληθινά τόσο κακός. Στην πραγματικότητα, το όνομά του προέρχεται από τη λέξη malthouse (βυνοποιείο) ένα κτίριο στο οποίο οι σπόροι των δημητριακών προετοιμάζονται για της χρήση τους στη ζυθοποιία. Απλώς, ο Malthus μας έκανε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον με καχυποψία, φθόνο και ζήλια - ένα κακόβουλο μείγμα που μετατοπίζει την προσοχή μας από το τι θα μπορούσαμε να συνεισφέρουμε, σε αυτό που ενδέχεται να χάσουμε ο ένας εξαιτίας του άλλου.

Hoppe: Γιατί οι σύγχρονοι συντηρητικοί πρέπει να ξαναγίνουν αντικρατιστές

Μετά τον πόλεμο, από ένα αντι-εξισωτικό, αριστοκρατικό, αντι-κρατιστικό ιδεολογικό ρεύμα, ο συντηρητισμός μετατράπηκε σε ένα κίνημα πολιτισμικά συντηρητικών κρατιστών: η δεξιά πτέρυγα των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών.

Άρθρο του Hans-Hermann Hoppe, που δημοσιεύτηκε στις 24/3/2005 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 14'.

Beethoven - The Ruins of Athens, Op. 113

Ο σύγχρονος συντηρητισμός, στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, είναι συγκεχυμένος και παραμορφωμένος. Υπό την επίδραση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και με τον μετασχηματισμό των ΗΠΑ και της Ευρώπης σε μαζικές δημοκρατίες μετά  τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, ο συντηρητισμός μετατράπηκε από μια αντι-εξισωτική, αριστοκρατική, αντι-κρατιστική ιδεολογική δύναμη, σε ένα κίνημα πολιτισμικά συντηρητικών κρατιστών: η δεξιά πτέρυγα των σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών.

Οι περισσότεροι σύγχρονοι αυτοαποκαλούμενοι συντηρητικοί ανησυχούν, όπως θα έπρεπε, για τη φθορά της οικογένειας, τα διαζύγια, τα εκτός γάμου παιδιά, την έλλειψη σεβασμού, την πολυπολιτισμικότητα, την κοινωνική διάλυση, τη σεξουαλική ελευθεριότητα και την εγκληματικότητα. Όλα αυτά τα φαινόμενα τα θεωρούν ανωμαλίες και αποκλίσεις από τη φυσική τάξη, ή αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κανονικότητα.

Ωστόσο, οι περισσότεροι σύγχρονοι συντηρητικοί (τουλάχιστον οι περισσότεροι εκπρόσωποι του συντηρητικού κατεστημένου) είτε δεν αναγνωρίζουν ότι ο στόχος τους για αποκατάσταση της κανονικότητας απαιτεί τις πιο δραστικές, ακόμη και επαναστατικές, αντι-κρατικές κοινωνικές αλλαγές, ή (αν το γνωρίζουν αυτό) συμπράττουν στην προδοσία της πολιτισμικής ατζέντας του συντηρητισμού από μέσα, προκειμένου να προωθήσουν μια εντελώς διαφορετική ατζέντα.

Τι δικαιώματα έχουν οι αγέννητες, μελλοντικές γενιές;

Πολλοί λένε ότι τα οικονομικά οφείλουν να επικεντρωθούν στη διατήρηση των φυσικών πόρων για τις απώτερες μελλοντικές γενιές, λόγω της κλιματικής αλλαγής. Αυτό μπορεί να ακούγεται ελκυστικό αρχικά, αλλά σύντομα ανακαλύπτουμε πόσο δύσκολο είναι να προβλέψουμε τις ανάγκες του μέλλοντος και να αγνοήσουμε αυτές του παρόντος.

Άρθρο του David Gordon, που δημοσιεύτηκε στις 29/1/2021 από το Mises Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Μερικές φορές κάποιοι ισχυρίζονται ότι η ελεύθερη αγορά είναι άδικη για τις μελλοντικές γενιές. Ο Mises μας λέει ξανά και ξανά ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα «μαζικής παραγωγής για τις μάζες» που κατευθύνεται από τις «ψήφους - δολάρια» των καταναλωτών, και οι καταναλωτές για τους οποίους μιλά είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στο σήμερα. Αυτοί οι άνθρωποι θα ενεργήσουν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, αλλά τι γίνεται με εκείνους που θα τους διαδεχτούν στο μέλλον; Μήπως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την εποχή όταν «όπως κι οι γεννήτορές μας, οι γιοι μας θα έχουν φύγει», με τα λόγια του Ralph Waldo Emerson; 

Στο A Poverty of Reason: Sustainable Development and Economic Growth (2002),

Γιατί φοράμε μάσκες; Έλεγχος, εξουσία και χρήματα

Είναι όλα μια σκέτη τρέλα. Όλα στο όνομα του ελέγχου του ιού, αλλά η εμπειρία 20 μηνών σε όλο τον κόσμο δεν κατάφερε να αποδείξει ότι κάτι από όλα αυτά έχει πραγματικό νόημα. 

Άρθρο του Jeffrey Tucker, που δημοσιεύτηκε στις 5 Οκτωβρίου 2021 από το Brownstone Institute. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 4'. 

Μερικοί άνθρωποι λένε ότι δεν τους πειράζουν οι μάσκες. Εμένα με πειράζουν.  

Στις συνθήκες των καθημερινών μας συναλλαγών, οι μάσκες αφαιρούν ένα μέρος της προσωπικότητας των ανθρώπων και τα εμφανή σημάδια των ανθρώπινων διαφορών. Αφαιρούν επίσης ένα μεγάλο μέρος της μη λεκτικής επικοινωνίας. Από εκεί και πέρα, καταπνίγουν τις λεκτικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Έχω περάσει ενάμιση χρόνο προσπαθώντας να καταλάβω το αφηρημένο νόημα των μουρμουρισμάτων μέσα από μάσκες και καταπονώντας τις δικές μου φωνητικές χορδές μιλώντας πίσω από ένα χαρτί. Προσθέστε σ’ αυτά κι ένα φύλλο πλεξιγκλάς, και το πράγμα γίνεται σχεδόν αβίωτο.

Γιατί είναι δημόσιος κίνδυνος όσοι καταχρώνται την επιστήμη

Οι επιστήμονες δεν έχουν δικαίωμα να μας υπαγορεύουν τι είναι ηθικά σωστό και τι λάθος. Δεν υπάρχει τίποτα που να τους εξουσιοδοτεί να κάνουν αξιολογικές κρίσεις ή να παίρνουν αποφάσεις ηθικής φύσεως

Άρθρο του Michael Roberts, που δημοσιεύτηκε στις 11 Οκτωβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια, υπάρχει μια κλιμακούμενη τάση που σηματοδοτεί μια αλλαγή στο πώς αντιλαμβανόμαστε και αποδεχόμαστε τον ρόλο της επιστήμης. Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπουμε συνθήματα όπως «η επιστήμη έχει αποφανθει» και «πρέπει να πιστεύουμε στην επιστήμη».  Απόψεις όπως αυτές παρουσιάζουν δύο μείζονα προβλήματα: Πρώτον, ότι η επιστήμη είναι υποχρεωμένη να είναι τελεσίδικη και αδιαμφισβήτητη. Δεύτερον, ότι η επιστήμη πρέπει να συνοδεύεται από μια αξιακή ή ηθική κρίση. Για παράδειγμα, επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η χρήση κράνους «μπορεί να μειώσει τον τραυματισμό στο κεφάλι κατά 48%, τον σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι κατά 60%, τον τραυματισμό του εγκεφάλου κατά 53%, [και] τον τραυματισμό στο πρόσωπο κατά 23%..». Παρόλο που δεν χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να ευθυγραμμιστεί κανείς με την επιστήμη σε ένα τέτοιο θέμα, σκοπεύω να δείξω ότι η εφαρμογή της πρώτης άποψης αντιφάσκει ως προς τα θεμέλια της επιστήμης, και η δεύτερη άποψη βρίσκεται εντελώς έξω από την αρμοδιότητά της. 

Από τις ιώσεις ως τις οικονομικές υφέσεις, η μάστιγα είναι το κράτος

Όπως συμβαίνει και με τις οικονομικές πολιτικές για τη «θεραπεία» των υφέσεων, η υγειονομική αντίδραση του κράτους είναι καλή στο να τσακίζει τις αγορές, αλλά δεν εκπληρώνει ποτέ αυτό που υπόσχεται. 

Άρθρο του Mihai Macovei, που δημοσιεύτηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 5'.

Ο τεράστιος κρατικός παρεμβατισμός μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση δεν απέτρεψε τη Μεγάλη Ύφεση, αλλά στην πραγματικότητα την είχε βαθύνει και παρατείνει, έως ότου η πανδημία covid-19 και τα lockdown του κράτους να οδηγήσουν την οικονομία εκτός ελέγχου το 2020. Ακολούθησαν ακόμα μεγαλύτερα νομισματικά και δημοσιονομικά ερεθίσματα ανάπτυξης, επιδεινώνοντας τις προηγούμενες οικονομικές στρεβλώσεις. Με τον ίδιο τρόπο που οι αντικυκλικές μακροοικονομικές πολιτικές μετέτρεψαν τη χρηματοπιστωτική κρίση σε οικονομική ύφεση, η ανταπόκριση των αρχών στο θέμα της υγείας είναι σίγουρα ικανή στο να τσακίζει τις αγορές, αλλά ποτέ δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στα υποσχόμενα.  

 

Μια και επικίνδυνη και παράλογη αντίδραση στο υγειονομικό θέμα 

 

Από νωρίς, τα κράτη υιοθέτησαν ένα υπερβολικά φιλόδοξο πρότυπο επίτευξης ανοσίας της αγέλης μέσω σκληρών απαγορευτικών και εμβολιασμού. Το περίφημο σλόγκαν «να ισοπεδώσουμε την καμπύλη» που προώθησε τα lockdowns σαν τη μόνη λύση για να αποφευχθεί η κατάρρευση των υποδομών υγείας, γρήγορα μετατράπηκε σε «lockdown μέχρι να βγει το εμβόλιο». Τα πειστικά επιχειρήματα ότι οι σκληροί εγκλεισμοί δεν οδηγούν σε καλύτερα αποτελέσματα για την υγεία, αλλά περιορίζουν αδικαιολόγητα τις πολιτικές ελευθερίες, δημιουργούν οικονομικό όλεθρο και προκαλούν σοβαρά κοινωνικά και υγειονομικά προβλήματα μακροπρόθεσμα, κατά βάση αγνοήθηκαν. Οι περισσότερες κυβερνήσεις στη Δύση διατήρησαν τους εγκλεισμούς μέχρι τα τέλη της άνοιξης του 2021, όταν η εκστρατεία μαζικού εμβολιασμού ήταν ήδη από καιρό σε εξέλιξη.