Αν το καλοσκεφτείτε, δεν μπορείτε παρά να καταλήξετε στο συμπέρασμα πως ο βασικός μηχανισμός της δημοκρατίας -το γεγονός πως η πλειοψηφία έχει το πάνω χέρι- είναι θεμελιωδώς ανήθικος.
Αλλά ας υποθέσουμε για λίγο, για χάρη της συζήτησης, πως ο λαός πραγματικά κυβερνά σε μια δημοκρατία και πως κάθε ψήφος πραγματικά μετράει. Θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας αυτομάτως σωστό ή καλό; Στο κάτω κάτω, αυτός είναι ο λόγος που έχουμε δημοκρατία, ώστε να κάνουμε το σωστό, όχι; Είναι όμως δύσκολο να δούμε το γιατί ή το πώς η δημοκρατική διαδικασία θα οδηγούσε οπωσδήποτε σε καλά ή δίκαια αποτελέσματα. Αν πολλοί άνθρωποι πιστεύουν σε κάτι, αυτό δεν σημαίνει πως είναι αληθινό. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα συλλογικών ψευδαισθήσεων από το παρελθόν. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι πίστευαν παλιά πως τα ζώα δεν μπορούσαν να αισθανθούν πόνο ή πως η Γη ήταν επίπεδη, ή πως ο βασιλιάς ή ο αυτοκράτορας ήταν ο εκπρόσωπος του Θεού επί της γης. [σ.σ. η μαζική Πίστη στις «θαυματουργές» λουκετοθεραπείες του 2020-21 ήταν το πιο πρόσφατο παράδειγμα]
Ούτε είναι κάτι ηθικά σωστό ή δίκαιο μόνο και μόνο επειδή πολλοί άνθρωποι το υποστηρίζουν. Σκεφτείτε όλα τα συλλογικά εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο παρελθόν. Φρικαλεότητες όπως η δουλεία ή οι διώξεις εναντίον των Εβραίων θεωρούνταν κάποτε απολύτως αποδεκτές από τους περισσότερους ανθρώπους.
Ας το παραδεχτούμε: οι άνθρωποι συνήθως ψηφίζουν με βάση τα προσωπικά τους συμφέροντα. Ψηφίζουν κόμματα από τα οποία αναμένουν να επωφεληθούν όσο το δυνατόν περισσότερο. Γνωρίζουν πως το κόστος που συνοδεύει τα οφέλη θα πληρωθεί από όλους. Είναι αυτό δίκαιο ή θεμιτό; Η ντροπιαστική αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι είναι πιθανότερο να είναι υπέρ της δημοκρατίας γιατί ελπίζουν ή αναμένουν να ανήκουν στην πλειοψηφία, ώστε να μπορέσουν να επωφεληθούν από την λεηλασία του πλούτου των υπολοίπων. Ελπίζουν πως τα βάρη τους θα τα μοιράσουν στους άλλους και πως τα οφέλη θα πληρωθούν από τους άλλους. Αυτό είναι μάλλον το αντίθετο της ηθικής συμπεριφοράς.
Μήπως υπερβάλλουμε; Αν εσείς και οι φίλοι σας ληστέψετε κάποιον στον δρόμο, θα τιμωρηθείτε. Αν η πλειοψηφία περάσει έναν νόμο καταλήστευσης της μειοψηφίας (ένας καινούργιος φόρος στο αλκοόλ ή τα τσιγάρα, για παράδειγμα) ,τότε πρόκειται για μια δημοκρατική απόφαση και είναι επομένως νόμιμη. Αλλά ποια είναι η διαφορά από την ληστεία στον δρόμο;
Αν το καλοσκεφτείτε, πρέπει να καταλήξετε στο συμπέρασμα πως ο βασικός μηχανισμός της δημοκρατίας –το γεγονός πως η πλειοψηφία έχει το πάνω χέρι- είναι θεμελιωδώς ανήθικος. Η ποσότητα υπερτερεί της ποιότητας –ο αριθμός των ανθρώπων που θέλουν κάτι υπερφαλαγγίζει τους προβληματισμούς σχετικά με την ηθική και την λογική.
Ο βρετανός πολιτικός και συγγραφέας του 19ου αιώνα (σ.σ. εικονιζόμενος) Auberon Herbert είχε να πει το εξής σχετικά με την λογική και την ηθική της δημοκρατίας:
«Πέντε άνδρες βρίσκονται σε ένα δωμάτιο. Εξαιτίας του ότι οι τρεις άνδρες έχουν μία άποψη και οι δύο μια άλλη άποψη, γιατί να έχουν οι τρεις άνδρες οποιοδήποτε ηθικό δικαίωμα να επιβάλλουν την άποψή τους στους άλλους δύο; Ποια μαγική εξουσία κατέχουν οι τρεις άνδρες, ώστε μόνο και μόνο επειδή είναι ένας παραπάνω, συνεπάγεται πως ξαφνικά γίνονται ιδιοκτήτες του μυαλού και του σώματος των δύο άλλων; Για όσο διάστημα ήταν δύο εναντίον δύο, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως κάθε άνδρας παρέμενε κύριος του μυαλού και του σώματός του. Αλλά από την στιγμή που ένας άλλος άνδρας, ένας θεός ξέρει από τι κίνητρα εμφορούμενος, προσχώρησε στην μία πλευρά ή στην άλλη, εκείνη η πλευρά έγινε αμέσως ο ιδιοκτήτης της άλλης. Υπήρξε ποτέ μια τόσο εξευτελιστική και αδικαιολόγητη προκατάληψη; Δεν είναι αυτή η πρακτική η απευθείας απόγονος των παλιών προκαταλήψεων σχετικά με τους αυτοκράτορες και τους θρησκευτικούς ηγέτες και την εξουσία τους πάνω στις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων;»
***