Οι επίσημες, κρατικές αργίες σημαίνουν λιγότερη ελευθερία κι ευελιξία για τους εργαζόμενους

Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν την ελευθερία να παίρνουν τις άδειές τους όταν τις χρειάζονται περισσότερο. Οι επίσημες κρατικές αργίες δεν σημαίνουν στην πραγματικότητα περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Σημαίνουν απλώς λιγότερη ευελιξία.

Άρθρο του Patrick Carol, που δημοσιεύτηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ένα από τα πράγματα που οι άνθρωποι έχουν την τάση να εκτιμούν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, και ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων, είναι οι επίσημες αργίες. Αυτές οι μέρες άδειας θεωρούνται δεδομένες από πολλούς, και ελάχιστοι άνθρωποι αναλογίζονται ποτέ εάν έχουν κάποια μειονεκτήματα. Αλλά όπως θα σας πει οποιοσδήποτε καλός οικονομολόγος, τα πάντα συνοδεύονται από αμοιβαίες αντισταθμίσεις, και οι διακοπές δεν αποτελούν εξαίρεση. Το θέμα, λοιπόν, είναι να καταλάβουμε πού βρίσκεται το κόστος και ποιος, τελικά, το πληρώνει.

Από τα κολεκτιβιστικά Saturnalia στον ανθρωποκεντρισμό των Χριστουγέννων

Το παλιό, παγανιστικό σύστημα στηριζόταν στην εξουσία και τον φόβο, το νέο βασίζεται στην συμπόνια και την αγάπη

Άρθρο του David Gornosky, που δημοσιεύτηκε από το Foundation for Economic Research, στις 24/12/2016. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Η ιδιωτική ιδιοκτησία και το πνεύμα των Χριστουγέννων

Η ελευθερία χρήσης της ιδιωτικής τους ιδιοκτησίας είναι που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να προσφέρουν από αυτά που κατέχουν

Αυτό το σύντομο κείμενο κυκλοφόρησε αρχικά στο τεύχος Δεκεμβρίου 1986 του περιοδικού The Freeman, και αναδημοσιεύτηκε από το FEE. Χρόνος ανάγνωσης 1'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Παίρνουμε πολύ περισσότερα από τη ζωή απ' όσα πληρώνουμε, γιατί πολλοί άνθρωποι δίνουν πολύ περισσότερα από ό,τι οι υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνονται. Αυτή είναι η ουσία του πνεύματος των Χριστουγέννων, όπως απεικονίζεται από τον Charles Dickens στο A Christmas Carol .

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας Bertrand de Jouvenel σημείωσε ότι απολαμβάνουμε «την ζεστή φιλοξενία, τις χαλαρές συζητήσεις, τις φιλικές συμβουλές, τις εθελοντικές και χωρίς ανταμοιβή υπηρεσίες. Ο πολιτισμός και η κουλτούρα, στην πραγματικότητα η ίδια η ύπαρξη της κοινωνίας, εξαρτώνται από τέτοιες εθελοντικές, χωρίς ανταμοιβή δραστηριότητες». Αλλά τέτοιες δραστηριότητες πολύ συχνά εξαρτώνται από την ύπαρξη χρόνου, χρημάτων και περιουσίας. Είναι η ελευθερία χρήσης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να δίνουν από αυτά που κατέχουν.

Ο Ντίκενς αντιπαραβάλλει το χριστουγεννιάτικο πνεύμα της προσφοράς, της γενναιοδωρίας, της κοινωνικότητας και της ευθυμίας, με τη τσιγκουνιά του θλιβερού, άπληστου, χολωμένου Ebenezer Scrooge. Στο μυαλό του Ντίκενς, ο Σκρουτζ ήταν ένας τυπικός καπιταλιστής. Αλλά ο Σκρουτζ δεν ήταν περισσότερο ένας «τυπικός» καπιταλιστής, απ' όσο ο Ντίκενς ήταν ένας «τυπικός» συγγραφέας. Επιπλέον, όταν ο Σκρουτζ μεταστράφηκε χάρη στα πνεύματα των Χριστουγέννων - του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος-  ήταν η ιδιωτική του ιδιοκτησία που του επέτρεψε να γίνει γενναιόδωρος.

Είναι ειρωνικό ότι το κράτος πρόνοιας, που προορίζεται να είναι ένα σύστημα όπου τα χρήματα (σ.σ. εκείνων που το χρηματοδοτούν εξαναγκαστικά) δεν έχουν σημασία, έχει γίνει ένα σύστημα όπου μόνο τα χρήματα έχουν σημασία. Πολλές υπηρεσίες που προσφέρονταν παλαιότερα από την οικογένεια, τους φίλους και τους εθελοντές, χωρίς κάποια προσδοκία χρηματικής ανταμοιβής, τώρα εξαρτώνται από φόρους και γραφειοκρατικές αποφάσεις. Σε ένα κράτος πρόνοιας, η πράξη του να προσφέρεις υποβαθμίζεται σε μια κρατική θέση εργασίας από τις εννέα έως τις πέντε.

Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα της προσφοράς και του μοιράσματος εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα επειδή ο καπιταλισμός και η ιδιωτική ιδιοκτησία επιβιώνουν. Αυτό που δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ο Ντίκενς είναι ότι η κατοχή ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η ελευθερία χρήσης της, είναι που καθιστούν εφικτό το χριστουγεννιάτικο πνεύμα προσφοράς.

***

Η συνεισφέρουσα συντάκτρια Bettina Bien Greaves ήταν επί μακρόν μέλος του προσωπικού της FEE, μόνιμη μελετητής και διευθύντρια. Παρακολούθησε για πολλά χρόνια το σεμινάριο του Ludwig von Mises στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και είναι μεταφράστρια, επιμελήτρια και βιβλιογράφος των έργων του.

Όμικρον: Η απέλπιδα προσπάθεια των εμπόρων του τρόμου και των εμβολίων

Ορίστε κάτι που δεν αναφέρουν τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τα κρούσματα Omicron: σημειώνονται μεταξύ των πλήρως εμβολιασμένων

Άρθρο του φιλελεύθερου Αμερικανού πολιτικού Ron Paul, που δημοσιεύτηκε στις 21/12/2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 2'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ακριβώς τη στιγμή που οι αντισυνταγματικοί υποχρεωτικοί εμβολιασμοί του Προέδρου Μπάιντεν απορρίπτονταν μετ’ επαίνων από τα δικαστήρια, οι αυταρχικοί πολιτικοί και γραφειοκράτες δημόσιας υγείας, και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ανακοίνωσαν μια νέα παραλλαγή του Covid για να δικαιολογήσουν έναν ακόμη γύρο καραντινών και περιορισμών. Τα πράγματα τα οποία δεν λειτούργησαν την προηγούμενη φορά, ισχυρίζονται ότι θα ήταν καλή ιδέα να τα επαναλάβουμε αυτή τη φορά. 

Για αυτούς τους εξουσιαστές, ο χρόνος εμφάνισης της Όμικρον ήταν τέλειος.

Η θρησκεία της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας και του κολεκτιβισμού

Η δημοκρατία δεν σημαίνει ελευθερία. Είναι απλά μια άλλη μορφή δικτατορίας – η δικτατορία της πλειοψηφίας και του Κράτους. Η διέξοδος είναι ο φιλελευθερισμός

Απόσπασμα από βιβλίο του Carel Beckman για τις παθογένειες της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας. Χρόνος ανάγνωσης 6'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Δημοκρατία, μύθος #13 και τελευταίος: «Δεν υπάρχει καμία (καλύτερη) εναλλακτική»

Η δικτατορία δεν είναι η μόνη εναλλακτική στην δημοκρατία. Η εναλλακτική στο να αγοράσετε το αυτοκίνητο που θα σας υπαγορεύσει η δημοκρατική πλειοψηφία, δεν είναι να το επιλέξει για λογαριασμό σας ένας δικτάτορας, αλλά να το επιλέξετε εσείς ο ίδιος ελεύθερα

Απόσπασμα από το βιβλίο του φιλελεύθερου συγγραφέα Carel Beckman για τις παθογένειες της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας. Χρόνος ανάγνωσης 5'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Αν πείτε πως είστε κατά της δημοκρατίας, οι περισσότεροι άνθρωποι θα υποψιαστούν αμέσως  πως είσαστε υπέρ της δικτατορίας. Αλλά αυτό είναι μια ανοησία. Η δικτατορία δεν είναι η μόνη εναλλακτική στην δημοκρατία. Η εναλλακτική στο να αγοράσετε ένα αυτοκίνητο δημοκρατικά δεν είναι να το αγοράσει για λογαριασμό σας ένας δικτάτορας, αλλά να το αγοράσετε εσείς οι ίδιοι.

Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει: «Η δημοκρατία είναι η χειρότερη μορφή διακυβέρνησης, αν εξαιρέσουμε όλες όσες έχουν δοκιμαστεί.» Με άλλα λόγια, η δημοκρατία έχει τα ελαττώματά της, αλλά δεν υπάρχει κανένα καλύτερο σύστημα. Στο διάσημο βιβλίο του «Το Τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος» ο Φράνσις Φουκουγιάμα μίλησε ακόμα και για την «παγκοσμιοποίηση της Δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως την τελική μορφή της ανθρώπινης διακυβέρνησης». Πιθανολογώντας πως κάτι καλύτερο δεν θα ήταν δυνατό να υπάρξει.

Δημοκρατία, μύθος #12: «Είμαστε όλοι δημοκράτες»

Τα σχολεία μας, τα μέσα ενημέρωσης, οι πολιτικοί, όλοι μας περνούν ασταμάτητα το μήνυμα πως η μόνη δυνατή εναλλακτική στην δημοκρατία είναι η δικτατορία. Με δεδομένη αυτή τη θεϊκή υπόσταση, ποιος θα τολμούσε να είναι κατά της δημοκρατίας;

Απόσπασμα από το βιβλίο του Carel Beckman για τις παθογένειες της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Αν η δημοκρατία αποτυγχάνει να δώσει στους πολίτες αυτό που πραγματικά θέλουν, πώς γίνεται και οι περισσότεροι εξακολουθούν να την υπερασπίζονται; Είναι κάθε συνετός πολίτης δημοκράτης, παρ' ό,τι κάποιες φορές μπορεί να γκρινιάζει για την κυβέρνησή του;

Λοιπόν, αυτό το τελευταίο είναι αμφισβητήσιμο. Το εάν οι άνθρωποι πραγματικά πιστεύουν σε κάτι, εξαρτάται όχι μόνο από το τι λένε ,αλλά από το τι κάνουν πραγματικά όταν έχουν την ελευθερία επιλογών. Αν κάποιος είναι αναγκασμένος να καταναλώνει κοτόπουλο κάθε μέρα και ισχυρίζεται πως λατρεύει το κοτόπουλο, δεν ακούγεται ιδιαίτερα πειστικός. Θα ήταν, μόνο αν ήταν ελεύθερος να μην το καταναλώσει. Το ίδιο ισχύει και για την δημοκρατία.

Δημοκρατία, μύθος #11: «Οι πολίτες παίρνουν αυτό που θέλουν»

Κι όμως, με έναν τρόπο η ελεύθερη αγορά είναι πιο «δημοκρατική» από την δημοκρατία, γιατί οι πολίτες μπορούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές, αντί να έχουν μια κυβέρνηση να επιλέγει για λογαριασμό τους.

Κείμενο του Carel Beckman από το βιβλίο του σχετικά με τις παθογένειες της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας. Χρόνος ανάγνωσης 6'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Η βασική ιδέα πίσω από την δημοκρατία είναι πως οι πολίτες παίρνουν αυτό που θέλουν. Ή τουλάχιστον, αυτό που θέλει η πλειοψηφία. (σ.σ. που κι αυτό είναι μύθος, καθώς οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, εκλέγονται από το περίπου 20%-25% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους) Με άλλα λόγια, μπορεί να παραπονούμαστε για τα αποτελέσματα του δημοκρατικού μας συστήματος, αλλά τελικά αυτό που έχουμε τώρα είναι αυτό που θελήσαμε, γιατί αυτό επιλέξαμε δημοκρατικά.

Ακούγεται καλό στην θεωρία, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, μπορούμε να υποθέσουμε πως όλοι είμαστε υπέρ μιας καλύτερης παιδείας. Κι όμως, δεν έχουμε καλύτερη παιδεία. Αυτό που έχουμε είναι δάσκαλοι που δέχονται παρενοχλήσεις από τους μαθητές τους, βία στα σχολεία, σχολεία-εργοστάσια εκμάθησης, μαθητές που δεν μπορούν πια να διαβάσουν, να γράψουν και να κάνουν αριθμητικές πράξεις. Δεν έχουμε όμως καλύτερη παιδεία.

Ο ξεπεσμός των «προοδευτικών» συντρόφων μου με αφορμή τον κορωνοϊό

Όσοι πιστεύουν ότι ο φόβος τους για ένα μικρόβιο τους δίνει το δικαίωμα να καταστρέψουν την κοινωνία, τα έχουν ανάποδα στο μυαλό τους. Ο φόβος σας (παράλογος ή μη) δεν σας δίνει το δικαίωμα να αφαιρέσετε τα αναφαίρετα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων. Αν θέλετε να ζήσετε μέσα στον φόβο, τότε είστε απολύτως ελεύθεροι να το πράξετε

Άρθρο του David Smith που δημοσιεύτηκε στο Brownstone Institute στις 4 Οκτωβρίου 2021. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

The Brothers Johnson - Strawberry letter #23

Ήμουν πάντα προοδευτικός, αριστερός στις πολιτικές μου απόψεις, αφοσιωμένος οπαδός αρχών όπως η ελευθερία, η ελευθερία του λόγου, η ανεκτικότητα, η συμπόνια, και η προσωπική αυτονομία πάνω στο σώμα μου – ένας σκληρός υπερασπιστής του συνθήματος «Δικό μου το σώμα μου, δική μου η επιλογή» (σ.σ. ''My body - My choice'', σύνθημα υπέρ του δικαιώματος της άμβλωσης) 

Πάντα θεωρούσα τους προοδευτικούς φίλους μου ανοιχτόμυαλους, κριτικούς στοχαστές, συμπονετικούς, ανεκτικούς, μορφωμένους και ευρηματικούς ώστε να γνωρίζουν πού να αναζητήσουν εναλλακτική πληροφόρηση, ικανούς να ερμηνεύουν δεδομένα και να διακρίνουν τα γεγονότα από την κραυγαλέα προπαγάνδα, υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου, της ελευθερίας και της σωματικής αυτονομίας —όλα αυτά είναι προφανώς οι θεμελιώδεις αρχές του φιλελευθερισμού. 

Τώρα, κάθε ένα από αυτά τα υποδείγματα έχει καταρρεύσει για μένα. 

Κάθε ένα. 

Τώρα ντρέπομαι να αποκαλώ τον εαυτό μου προοδευτικό.

Ένας όχι και τόσο νεοεμφανιζόμενος ιός: Το κρουαζιερόπλοιο Diamond Princess απέδειξε ότι είχαμε διασταυρούμενη αντιδραστική ανοσία

Από τα τέλη Φεβρουαρίου του 2020 ήταν γνωστό ότι ο COVID δεν ήταν κάποιος ιός-τέρας όπως η ισπανική γρίπη του 1918, αλλά απλώς ένα άλλο στέλεχος κορωνοϊού, που σχετιζόταν στενά με προηγούμενους κορωνοϊούς, και ότι οι περισσότεροι διαθέταμε ήδη κάποιο επίπεδο διασταυρούμενης-αντιδραστικής ανοσίας  

Απόσπασμα από το άρθρο «Your Booster Life: How Big Pharma Adopted the Subscription Model of Profitability» του Julius Ruechel, που δημοσιεύτηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ένας πραγματικά νεοεμφανιζόμενος ιός επηρεάζει τους πάντες επειδή κανείς δεν έχει προϋπάρχουσα μερική διασταυρούμενη αντιδραστική ανοσία σε αυτόν. Γι' αυτό οι ασθένειες που συνόδευσαν τον Χριστόφορο Κολόμβο στην Αμερική σκότωσαν έως και το 95% των αυτόχθονων πληθυσμών της Βόρειας και Νότιας Αμερικής (βλ. Guns, Germs, and Steel, του Jared Diamond). Για εκείνους, αυτές οι ασθένειες ήταν καινοφανείς επειδή δεν είχαν προηγούμενη έκθεση σε αυτές και επομένως δεν είχαν τις «ενημερώσεις ασφαλείας προστασίας από ιούς» που αποκτούνται από προϋπάρχουσες λοιμώξεις. Θα είχαν ωφεληθεί πολύ αν είχαν πρόσβαση σε ένα εμβόλιο πριν από εκείνη την πρώτη τους επαφή. 

Ευτυχώς, ο COVID-19 δεν ήταν τέτοιος ιός. Ωστόσο, τα μέσα ενημέρωσης και οι αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας προκάλεσαν ξεδιάντροπα τον φόβο χρησιμοποιώντας τον επιστημονικά ακριβή όρο νεοεμφανιζόμενος για να τον περιγράψουν, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όλοι οι επιστήμονες θα καταλάβαιναν ότι αυτό σήμαινε ένα νέο στέλεχος, ενώ το ευρύ κοινό θα οδηγούνταν βιαστικά στο συμπέρασμα ότι αυτός ήταν ένας εντελώς νέος ιός (ονομάζεται επίσης νεοεμφανιζόμενος ιός από τους επιστήμονες), όπως όταν η φυματίωση ή η γρίπη συνόδευαν τον Κολόμβο στην Αμερική. Αυτή ήταν μια παράξενη περίπτωση αξιωματούχων δημόσιας υγείας που έκαναν κακή χρήση της επιστημονικής ορολογίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι το κοινό θα παρεξηγούσε τον όρο νεοεμφανιζόμενος σύμφωνα με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τη λέξη στην καθημερινή γλώσσα, και όχι σύμφωνα με τον τρόπο που τη χρησιμοποιεί η επιστημονική κοινότητα. 

Όχι, ο καπιταλισμός δεν «σκοτώνει τον πλανήτη». Ο κρατισμός/σοσιαλισμός είναι η αληθινή απειλή.

Τα οικολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν οφείλονται στον «καπιταλισμό», αλλά στα μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης πάνω στα οποία βασίζονται όλα τα υπάρχοντα κρατικοπαρεμβατικά/σοσιαλιστικά οικονομικά συστήματα.

Άρθρο του Joshua Taggart, που δημοσιεύτηκε στις 2 Νοεμβρίου από το Cap-X. Χρόνος ανάγνωσης 3'. Επιμέλεια κειμένου, Νίκος Μαρής.

Στο τελευταίο του άρθρο στον Guardian, ο George Monbiot υποστήριξε ότι «ο καπιταλισμός δολοφονεί τον πλανήτη». Στο άρθρο του, υπερασπίζεται μια ιδεολογία «απο-ανάπτυξης» και προτείνει έναν φόρο επί του πλούτου σε μια περιοριστική βάση: «χρειάζεται να κατεβάσουμε ταχύτητα… όπως ακριβώς υπάρχει ένα όριο φτώχειας κάτω από το οποίο κανείς δεν πρέπει να πέφτει, έτσι υπάρχει και ένα όριο πλούτου το οποίο κανείς δεν πρέπει να ξεπερνά».

Το βασικό επιχείρημα του Monbiot είναι ότι οι υπερπλούσιοι έχουν κλέψει ανυπολόγιστα πλούτη και είναι ευθύνη του κράτους να πάρει πίσω ένα μέρος (μπορεί και μεγάλο) αυτού του πλούτου. Ακόμη χειρότερα, οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τον πλούτο τους για να καταστρέφουν τον κόσμο ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν τα πολλά τους σπίτια και τα πολυτελή τους γιωτ.

Αν όλα αυτά σας ακούγονται σαν μια γελοία θεωρία συνωμοσίας, περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Κράτος & Φαρμακευτικές: Πρώτα θα συμμορφωθείτε, και μετά θα σας παραχωρήσουμε κάποια δικαιώματα

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι ανοίγουν το δρόμο για την καθιέρωση του παγκόσμιου, υποχρεωτικού εμβολιασμού. Το πολιτικό κατεστημένο σκοπεύει να μετατρέψει τους «ανεμβολίαστους» σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας

Άρθρο της Stacey Rudin,που δημοσιεύτηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2021 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 7'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά στις αντιδράσεις μας έναντι του «Covid». Αυτή η πανδημία, υποστηρίζουν οι προφήτες του πολιτικού κατεστημένου, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που χρειαζόμαστε τον καθολικό, παγκόσμιο «εμβολιασμό» για να κατατροπώσουμε ένα παθογόνο του αναπνευστικού. Τα προσφερόμενα «εμβόλια» βέβαια, δεν παρέχουν αποστειρωτική ανοσία. Αντίθετα, οδηγούν σε τακτικές λοιμώξεις «επαναμόλυνσης». Ωστόσο, μας δίνεται η οδηγία να τα «αναμιγνύουμε και να τα συνταιριάζουμε» μεταξύ τους όπως θέλουμε, σε τακτική βάση, ώστε να μπορούμε να τρώμε σε εστιατόρια και να παρακολουθούμε εκδηλώσεις.  

Δημοκρατία, μύθος 8: «Η δημοκρατία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια αίσθηση κοινότητας»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Πέρα από την δημοκρατία» του Carel Beckman. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Σε μια δημοκρατία, κάθε διαφορά γνώμης οδηγεί σε έναν αγώνα κατάκτησης της εξουσίας και των διαθέσιμων πόρων, με την μία ομάδα να βγαίνει κερδισμένη σε βάρος της άλλης. Όλοι έχουν απαιτήσεις από το Κράτος, και το Κράτος εξαναγκάζει κάποιους άλλους να πληρώσουν αυτές τις απαιτήσεις. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, γιατί το Κράτος σε τελική ανάλυση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εργαλείο εξουσίας που λειτουργεί μέσω πειθαναγκασμού.

Το αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι πως οι πολίτες εκμαυλίζονται, απαιτούν ολοένα και περισσότερα από τους ηγέτες τους, και παραπονούνται εάν δεν γίνει το δικό τους. Την ίδια στιγμή δεν έχουν άλλες επιλογές παρά να συμμετέχουν στο σύστημα, γιατί αν δεν το κάνουν, θα γίνουν οι ίδιοι τα θύματα του εκβιασμού από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Με αυτόν τον τρόπο το σύστημα υπονομεύει την αυτονομία των ανθρώπων – την ικανότητά τους να υποστηρίζουν τον εαυτό τους. Παράλληλα υπονομεύει και την διάθεση των ανθρώπων να βοηθήσουν τους γύρω τους, καθώς ήδη τους ζητείται σε συνεχή βάση να «βοηθούν» τους άλλους [σ.σ. μέσω φορολόγησης και εισφορών].

Η νοοτροπία των πολιτών έχει πια σε τέτοιο βαθμό «δημοκρατικοποιηθεί», που πλέον δεν συνειδητοποιούν καν πόσο αντικοινωνικές είναι οι πράξεις και οι ιδέες τους, στην πραγματικότητα. Στις μέρες μας οποιοσδήποτε θελήσει να φτιάξει έναν αθλητικό σύλλογο, ένα κέντρο ημέρας, μια πολιτιστική εκδήλωση, μια περιβαλλοντική οργάνωση, και λοιπά, επιχειρεί να πάρει κάποιου είδους επιχορήγηση, πρώτα από την τοπική ή την εθνική κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, θέλουν οι συμπολίτες τους να πληρώσουν για το δικό τους χόμπι. Όχι όμως πως είναι εντελώς παράλογο κάτι τέτοιο, γιατί αν δεν παίξεις αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει να πληρώσεις για τα χόμπι των άλλων, χωρίς να πάρεις το παραμικρό αντάλλαγμα. Αυτού τους είδους το σύστημα όμως δεν έχει καμία σχέση με το αίσθημα της κοινότητας που συνηθίζουμε να συσχετίζουμε με την δημοκρατία. Πρόκειται περισσότερο για την επιβίωση του ισχυροτέρου στην διαπάλη με έπαθλο τα φορολογικά λάφυρα.

Ανοιχτή επιστολή σε σένα που έχεις κουραστεί από την μαζική υστερία

Ανάρτηση του Σταύρου Κατσούλη, που δημοσιεύτηκε στο facebook στις 27 Νοεμβρίου 2021. Χρόνος ανάγνωσης 3'.

Αγαπητοί μου

Βρισκόμαστε περίπου στο μάτι του κυκλώνα μιας πραγματικά τρομαχτικής διαδικασίας υλοποίησης μιας νέας, εξαιρετικά αποτελεσματικής τεχνοκρατικής δικτατορίας. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν θα είναι ό,τι πιο τρομακτικό έχει καταγραφεί ποτέ στα κατάστιχα της ιστορίας, εάν και εφ' όσον το επιτρέψουμε. Μέχρι στιγμής, το επιτρέπουμε.

H. Hoppe: Ο ρόλος των διανοουμένων στην υποστήριξη του κράτους

 

Άρθρο του Hans Hermann Hoppe, που δημοσιεύτηκε από το Mises Institute στις 8/4/2021. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

«Το κράτος είναι το μεγάλο φαντασιοκόπημα, μέσω του οποίου όλοι επιδιώκουν να ζήσουν σε βάρος όλων των άλλων.»  — Φρεντερίκ Μπαστιά

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με τον ορισμό του κράτους. Τι πρέπει να μπορεί να κάνει ένας οργανισμός για να πληροί τις προϋποθέσεις ενός κράτους; Αυτός ο οργανισμός πρέπει να είναι σε θέση να επιμείνει ότι όλες οι συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων μιας δεδομένης επικράτειας θα πρέπει να υποβάλλονται ενώπιόν του για την τελική λήψη των αποφάσεων, ή να υπόκεινται στην τελική έγκρισή του. Ειδικότερα, αυτός ο οργανισμός πρέπει να μπορεί να επιμείνει ώστε όλες οι συγκρούσεις που τον αφορούν να εκδικάζονται από τον ίδιο, ή τον εκπρόσωπό του. Και εννοείται ότι στην μέσα στην εξουσία να αποκλείει όλους τους άλλους από το να ενεργούν ως τελικοί δικαστές, το δεύτερο καθοριστικό χαρακτηριστικό ενός κράτους είναι η εξουσία του να φορολογεί: να καθορίζει μονομερώς το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν για τις υπηρεσίες του οι αιτούμενοι δικαιοσύνη.

Με βάση αυτόν τον ορισμό του κράτους, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί μπορεί να υπάρχει μια επιθυμία να ελέγχει κανείς το κράτος. Γιατί όποιος έχει το μονοπώλιο της τελικής επιδιαιτησίας σε μια δεδομένη περιοχή μπορεί να δημιουργεί  νόμους. Και αυτός που μπορεί να  νομοθετήσει  μπορεί και να φορολογήσει. Σίγουρα, πρόκειται για μια αξιοζήλευτη θέση.

Πιο δύσκολο να κατανοηθεί είναι το πώς μπορεί κάποιος να ελέγχει το κράτος χωρίς συνέπειες. Γιατί θα ανέχονταν οι άλλοι έναν τέτοιο θεσμό;

Το σημαντικότερο δίδαγμα από την εμπειρία του covid

Πρέπει να μειώσουμε τις εξουσίες του κράτους στο ελάχιστο, διαφορετικά η επόμενη υποτιθέμενη απειλή για την ασφάλειά μας θα οδηγήσει σε μια ακόμη μεγαλύτερη απώλεια των ατομικών μας ελευθεριών

Άρθρο του Frank Hollenbeck, που δημοσιεύτηκε στις 15 Νοεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 3'.

Στη ζωή, κάνουμε συνεχώς συμβιβασμούς μεταξύ ζωής, ελευθερίας και ιδιοκτησίας. Όταν βγαίνουμε με το αυτοκίνητό μας για μια βόλτα, αντισταθμίζουμε το ρίσκο για τη ζωή με την ελευθερία: το περπάτημα είναι πιο ασφαλές από την οδήγηση. Όταν πηγαίνουμε με το αυτοκίνητό μας στη δουλειά, αντισταθμίζουμε το ρίσκο για  τη ζωή μας με την ελευθερία και την ιδιοκτησία (σ.σ. τα έσοδα από την εργασία μας και οτιδήποτε μπορούμε να αποκτήσουμε με αυτά). Κάθε φορά που σηκωνόμαστε από το κρεβάτι, κάνουμε αυτές τις αντισταθμίσεις,  και τις κάνουμε τόσο συχνά που τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούμε καν ότι τις κάνουμε: Πράγματι, ολόκληρη η ζωή μας είναι μια σειρά από συνεχείς αντισταθμίσεις. Ωστόσο, όσον αφορά αυτήν την πανδημία, οι πολιτικοί αποφάσισαν ότι γνώριζαν την βέλτιστη αντιστάθμιση για όλους, και ότι σαν πρόβατα θα έπρεπε να δεχόμαστε τυφλά τα κυβερνητικά τους διατάγματα. Προσπάθησαν ακόμη και να «νηπιοποιήσουν» τους πληθυσμούς τους (π.χ. μεγάλο μέρος της προπαγάνδας για τον COVID χρησιμοποιούσε σκίτσα σαν να απευθυνόταν σε παιδιά) για να καταπνίξουν οποιαδήποτε διαφωνία.

Ζωή με δόσεις, μέρος τελευταίο: Πώς στήθηκε η απάτη και τι μπορούμε να κάνουμε

Το παρόν δοκίμιο του Brownstone Institute καταδεικνύει ότι το πρωταρχικό κίνητρο για αυτήν την παγκόσμια εξαπάτηση κοινωνικού ανασχεδιασμού ήταν οι ατέρμονες ενισχυτικές δόσεις, δηλαδή το επιχειρηματικό μοντέλο που βασίζεται στις συνδρομές των πελατών, προσαρμοσμένο για τη φαρμακευτική βιομηχανία. Η ανοσία ως συνδρομητική υπηρεσία. 

Το παρακάτω απόσπασμα αποτελεί το τελευταίο μέρος του άρθρου του Julius Ruechel που δημοσιεύτηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021 από το Brownstone Institute, με τίτλο «Your Booster Life: How Big Pharma Adopted the Subscription Model of Profitability», που με τη σειρά του αποτελεί τμήμα του βιβλίου «Autopsy of a pandemic». Χρόνος ανάγνωσης 15'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Το πρώτο μέρος του άρθρου δημοσιεύτηκε από το blog μας στις 16 Νοεμβρίου με τίτλο «Ζωή με δόσεις: Πώς οι φαρμακευτικές εταιρείες γίνονται συνδρομητικές, μέρος #1». Τα ενδιάμεσα, πιο τεχνικά μέρη θα δημοσιευτούν σύντομα.

Όπως μπορείτε να δείτε από όλα όσα εξέθεσα σε αυτό το δοκίμιο, αυτό το παραπλανητικό, πυρετικό όνειρο χάρη στα εμβόλια, δεν ήταν ποτέ μια ρεαλιστική λύση για να σταματήσει ο COVID. Στην καλύτερη περίπτωση, εάν τα εμβόλια λειτουργούσαν όπως διαφημίζονται, θα μπορούσαν να είναι μόνο ένα εργαλείο μεταξύ πολλών άλλων για την παροχή εστιασμένης προστασίας στους ευάλωτους, ενώ οι υπόλοιποι θα συνεχίζαμε την κανονική μας ζωή, σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστοι από τις περιοδικές «ενημερώσεις προστασίας από ιούς» μέσω της έκθεσης μας στον φυσικό ιό.

Ο στόχος του COVID-Zero σε όλες τις παραλλαγές του ήταν μια φαντασίωση. 

Αλλά δεν ήταν μια τυχαία φαντασίωση. 

Το νερό δεν ρέει ανηφορικά.

Κάθε αξιωματούχος δημόσιας υγείας στον κόσμο είχε την εκπαίδευση να γνωρίζει ότι αυτό που προωθούσε, από την πρώτη μέρα, ήταν μια αλαζονεία. Όσα παρέθεσα σε αυτό το δοκίμιο αποτελούν αρκετά βασικές γνώσεις λοιμωξιολογίας και ανοσολογίας. Κάτι που εγείρει ένα μάλλον ανησυχητικό ερώτημα: πώς μπορεί οποιοσδήποτε λοιμωξιολόγος, ανοσολόγος, κατασκευαστής εμβολίων ή αξιωματούχος δημόσιας υγείας να προωθεί εν γνώσει του αυτό το ψέμα; 

Γιατί η πατριαρχία είχε κάποτε (οικονομικό) νόημα

Το ότι οι άντρες υπήρξαν μέχρι πρόσφατα πιο πολύτιμοι στην κοινωνία της ελεύθερης αγοράς από ό,τι οι γυναίκες, ήταν μια οικονομική σύμπτωση. Η λεγόμενη πατριαρχία δεν ήταν κάποια συνωμοσία των ανδρών για να βλάψουν τις γυναίκες. Και το μέλλον ίσως μας επιφυλάσσει μια έκπληξη.

Άρθρο της Cathy Reisenwitz, που δημοσιεύτηκε στις 4 Νοεμβρίου 2016 από το Foundation for Economic Research. Χρόνος ανάγνωσης 3'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Είναι μια λέξη που προκαλεί αναστεναγμούς και βογγητά, ειδικά στους δεξιούς φιλελεύθερους – η πατριαρχία. Οι φεμινίστριες αρέσκονται να ρίχνουν το φταίξιμο για όλα τα δεινά της κοινωνίας σε αυτόν. Στους φιλελεύθερους αρέσει να προσποιούνται ότι δεν υπάρχει. Αλλά θα ήθελα να υποστηρίξω ότι η πατριαρχία είναι πραγματικά μια πολύ σημαντική έννοια για όποιον ενδιαφέρεται για τα οικονομικά.

Τι είναι η Πατριαρχία;

Πιστοποιητικό covid για να βάλεις βενζίνη; Συμβαίνει ήδη σε ευρωπαϊκό έδαφος

Ο πρόσφατος νόμος της Σλοβενίας, που απαγορεύει σε οδηγούς χωρίς «πιστοποιητικά covid» να βάζουν βενζίνη, δείχνει ότι τα κράτη γίνονται ολοένα και πιο εφευρετικά στον ολοκληρωτισμό τους.

Άρθρο του Jon Miltimore, που δημοσιεύτηκε στις 18 Νοεμβρίου 2021 από το Foundation for Economic Research. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

David Bowie - Putting out fire (with gasoline)

Στις μέρες μας είναι δύσκολο να ξέρεις τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο στο διαδίκτυο. Έτσι, όταν έπεσα σε μια ανάρτηση στο Twitter που ισχυριζόταν ότι οι οδηγοί αυτοκινήτων στη Σλοβενία ​​απαγορευόταν να βάζουν βενζίνη χωρίς πιστοποιητικό COVID, ήμουν δύσπιστος.

Όλα τα tweets που βρήκα ήταν στιγμιότυπα (screenshots) μιας μεμονωμένης ιστορίας που δημοσιεύτηκε από το TV N1 Zagreb , ειδησεογραφικό σταθμό, συνεργαζόμενο με το CNN. Οι προσπάθειες να βρω πληροφορίες σχετικά με αυτόν τον υποτιθέμενο κανονισμό στον ιστότοπο της σλοβενικής κυβέρνησης δεν πήγαν καλά (δεν διαβάζω σλοβενικά!), αλλά κατάφερα να βρω μια άλλη ιστορία που δημοσιεύτηκε από έναν διαφορετικό σλοβενικό ειδησεογραφικό οργανισμό .

Δυστυχώς, φαίνεται ότι η ιστορία δεν είναι φάρσα του Twitter. Το TV N1 Zagreb παρουσιάζει τις εξής λεπτομέρειες:

Το θέατρο της μασκοφορίας για τον κορωνοϊό και η σημειολογία του από τον Βάτσλαβ Χάβελ

Αν ήταν ακόμα μαζί μας ο Χάβελ, ο μεγάλος αυτός μελετητής του θεάτρου και της κοινωνικής σημειολογίας, δεν θα είχε πρόβλημα να κατονομάσει ορθά το σημερινό μας θέατρο των μασκοφόρων ως μια φάρσα καταστολής και καταστροφής, και όσους αρνούνται να παίξουν αυτό το θέατρο ως φορείς του φωτός και θεματοφύλακες της ελευθερίας

Άρθρο του Thomas Harrington για το Brownstone Institute, που δημοσιεύτηκε στις 16 Νοεμβρίου 2021. Χρόνος ανάγνωσης 6'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Οι κορωνο-δυνάστες θα σταματήσουν μόνο αν φοβηθούν μια λαϊκή εξέγερση, όπως του 1989 στην Τσεχοσλοβακία

 Όλοι έχουν δικαίωμα σε ένα λάθος (εάν πρόκειται όντως για λάθος). Αλλά το να συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο λάθος επανειλημμένα, καταστρέφοντας ζωές επί δύο χρόνια, ισοδυναμεί με μοχθηρία.

Άρθρο του Alan Stevo, που δημοσιεύτηκε στις 17/4/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 3'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ήταν φθινόπωρο του 1989. Μνημειώδη πράγματα συνέβαιναν στον κόσμο.

Το τείχος του Βερολίνου είχε πέσει. Οι άνθρωποι του Ανατολικού Μπλοκ είχαν καταφέρει να φτάσουν στη Δύση μέσω της Ουγγαρίας. Η άλλοτε ακλόνητη γραμμή μεταξύ Ανατολής και Δύσης αμφιταλαντευόταν. Η κατάσταση ξέφευγε από την πορεία που είχαν χαράξει οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας: ότι οι πληθυσμοί τους πρέπει να παραμείνουν αιχμάλωτοι εντός των συνόρων του Κομμουνιστικού Μπλοκ.

Δεν ήταν σαφές εάν αυτή η κοινωνική «μόλυνση» από τον ιό της ελευθερίας θα εξαπλωνόταν στην Τσεχοσλοβακία.

Αλλά μετά ξημέρωσε η 17η Νοεμβρίου 1989, μια μέρα χαραγμένη στην ιστορία. Αυτή ήταν η Ημέρα των Φοιτητών, μια νόμιμη αργία.

Ζωή με δόσεις, εισαγωγή: Πώς οι φαρμακευτικές εταιρείες γίνονται συνδρομητικές

Το παρόν δοκίμιο του Brownstone Institute καταδεικνύει ότι το πρωταρχικό κίνητρο για αυτήν την παγκόσμια εξαπάτηση κοινωνικού ανασχεδιασμού ήταν οι ατέρμονες ενισχυτικές δόσεις, δηλαδή το επιχειρηματικό μοντέλο που βασίζεται στις συνδρομές των πελατών, προσαρμοσμένο για τη φαρμακευτική βιομηχανία. Η ανοσία ως συνδρομητική υπηρεσία. 

Πρώτο απόσπασμα από το άρθρο του Julius Ruechel, που δημοσιεύτηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 12'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Aν ένας υδραυλικός με εμπειρία μιας ζωής σας έλεγε ότι το νερό ρέει ανηφορικά, θα καταλαβαίνατε ότι λέει ψέματα και ότι το ψέμα του δεν είναι τυχαίο. Είναι ένα ψέμα με κάποιο σκοπό. Εάν μπορείτε επίσης να αποδείξετε ότι ο υδραυλικός γνωρίζει εκ των προτέρων ότι το προϊόν που προωθεί με αυτό το ψέμα είναι λάδι φιδιού, έχετε τα στοιχεία για μια εσκεμμένη απάτη. Και μόλις καταλάβετε τι είναι πραγματικά μέσα σε αυτό το μπουκάλι λάδι φιδιού, θα αρχίσετε να καταλαβαίνετε τον σκοπό της απάτης.

Ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους που δίνονται για τους μαζικούς εμβολιασμούς κατά του COVID είναι η ιδέα ότι εάν φτάσουμε στην ανοσία της αγέλης μέσω του εμβολιασμού, μπορούμε να εξαφανίσουμε τον ιό και να ξαναπάρουμε τη ζωή μας πίσω. Είναι η στρατηγική COVID-Zero ή κάποια παραλλαγή της.

Μέχρι στιγμής είναι απολύτως σαφές από τα επιδημιολογικά δεδομένα ότι οι εμβολιασμένοι είναι σε θέση να κολλήσουν και να μεταδώσουν τη νόσο. Είναι σαφές ότι ο εμβολιασμός δεν πρόκειται να εξαφανίσει αυτόν τον ιό. Μόνο ένας νους που έχει χάσει την αντίληψή του για την πραγματικότητα μπορεί να μην δει πόσο γελοία έχουν καταντήσει όλα αυτά. 

Μοναρχίες vs Δημοκρατίες. Πού υπάρχει μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη;

O αναρχοφιλελεύθερος διανοούμενος Hans-Hermann Hoppe φαίνεται πως για άλλη μια φορά είχε δίκιο. Τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι οι μοναρχίες —ιδιαίτερα οι μικρές σε πληθυσμό— είναι πιο ειρηνικές, πιο σταθερές και προστατεύουν την ιδιωτική ιδιοκτησία καλύτερα από τους δημοκρατικούς γείτονές τους 

Άρθρο του Lipton Matthews, που δημοσιεύτηκε στις 23/4/2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Η προέλευση της εμμονής του Bill Gates με τους μαζικούς εμβολιασμούς

Φαίνεται πως ο Gates είναι καθηλωμένος στην πλάνη ότι ο άνθρωπος είναι ένα γρανάζι σε μια τεράστια μηχανή που ονομάζεται κοινωνία, η οποία χρειάζεται απεγνωσμένα τη διευθυντική και τεχνολογική του ηγεσία, ώστε να την βελτιώσει σε βαθμό λειτουργικής τελειότητας. 

Άρθρο του Jeffrey Tucker, που δημοσιεύτηκε στο Brownstone Institute στις 12 Νοεμβρίου 2021. Χρόνος ανάγνωσης 6'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. 

Σταύρος Λογαρίδης - Σνιφ, σνιφ

(Σήμα της εκπομπής Μουσικόραμα) 

Σε μια απρόσμενη συνέντευξη, ο Μπιλ Γκέιτς δήλωσε τα εξής: «Δεν είχαμε εμβόλια που να εμποδίζουν τη μετάδοση. Αποκτήσαμε εμβόλια που βοηθούν την υγεία σας, αλλά που μειώνουν μόνο ελαφρώς τη μετάδοση. Χρειαζόμαστε νέους τρόπους εμβολιασμού».

Είναι παράξενο το πώς μιλάει για τα φάρμακα, σαν να πρόκειται για λογισμικό: «Δοκιμάστε το, παρατηρήστε πώς λειτουργεί. Όταν βρείτε πρόβλημα, βάλτε τους τεχνικούς να δουλέψουν. Κάθε νέα επανάληψη είναι ένα πείραμα. Μπορείτε ελεύθερα να κάνετε μια δωρεάν δοκιμή, μέχρι να το αγοράσετε τελικά. Σίγουρα με τον καιρό, θα βρούμε την απάντηση στο πρόβλημα του αποκλεισμού ή της εξάλειψης των παθογόνων.» 

Λογισμικό. Εξαρτήματα. Εφαρμογές. Συνδρομές (σ.σ. εξαμηνιαίες κατα προτίμηση) ! Έτσι σκέφτεται, λες και το ανθρώπινο σώμα και ο θανατηφόρος χορός του με τους ιούς είναι ένα πρόσφατο πρόβλημα και βρισκόμαστε μόλις στην αρχή της εύρεσης λύσεων, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αυτή η πραγματικότητα είναι παρούσα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, και ότι σημειώσαμε τρομερή επιτυχία κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα ελαχιστοποιώντας τις βλαπτικές συνέπειες των παθογόνων, χωρίς την καθοδήγηση και την ευεργεσία του.