Η τεχνοκρατία χρησιμεύει ως χρήσιμος μανδύας, για να καλύψει τη λαχτάρα για εξουσία και κυριαρχία που παρακινεί τους περισσότερους πολιτικούς παράγοντες. Στα χαρτιά, μπορεί να γίνει κατανοητή ως η «διακυβέρνηση των ευφυών», αλλά στην πράξη, αυτός είναι απλώς ένας μύθος που δικαιολογεί το να διατηρεί μια κάστα της κοινωνίας την εξουσία και τον έλεγχο επί όλων των υπόλοιπων ανθρώπων. Προσκολλημένοι στη μαγική λέξη «επιστήμη», οι «ειδήμονες» ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την τελευταία λέξη της γνώσης και κάνουν δηλώσεις περί αλήθειας με την αυθεντία ιερών γραφών. Εκείνοι που διαφωνούν, ανεξάρτητα από το πόσο τεκμηριωμένη ή εύλογη είναι η διαφωνία τους, επιπλήττονται με κατηγορίες όπως «αρνητές της επιστήμης», σαν να είναι η επιστήμη ένας ιερός κανόνας, και όχι μια διερευνητική διαδικασία που εξελίσσεται και αλλάζει συνεχώς.
Ένα από τα βασικά συστατικά αυτής της τεχνοκρατικής παρωδίας είναι ο μύθος του αναπόφευκτου. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, όσοι διαφωνούν με την τεχνοκρατική ομοφωνία δεν κάνουν απλώς λάθος, αλλά αντιτίθενται στην αναπόφευκτη και αξεπέραστη πορεία της προόδου και της ίδιας της ιστορίας, την οποία προβλέπουν οι ίδιοι οι τεχνοκράτες -χάρη στην απαράμιλλη νοημοσύνη τους, βεβαίως. Η χρήση της φράσης «είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας» είναι συνήθως μια καλή ένδειξη ότι κάποιος είναι αληθινός πιστός της Τεχνοκρατίας.
Ωστόσο, και μόνο η διατύπωση προφητικών δηλώσεων θυμίζει πάρα πολύ τη θρησκεία (η οποία όλοι οι «ορθόφρονες» άνθρωποι γνωρίζουν βεβαίως πως είναι μια «μη επιστημονική σαχλαμάρα»). Οι άνθρωποι προσπαθούσαν πάντοτε να διαβλέψουν το μέλλον, κάνοντάς το με διάφορους τρόπους, όπως οι κάρτες ταρώ, τα φύλλα τσαγιού, και η χαρτογράφηση των κινήσεων των ουράνιων σωμάτων. Κανένας από αυτούς τους τρόπους δεν λειτούργησε ποτέ ιδιαιτέρως καλά, αλλά χάρη στη δύναμη της «επιστήμης» οι τεχνοκράτες πιστεύουν ότι έχουν προχωρήσει πέρα από τέτοιες πρωτόγονες δεισιδαιμονίες. Αντί να ρίχνουν κόκαλα στη φωτιά και να διαβάζουν τις ρωγμές τους, οι τεχνοκράτες μάντεις χρησιμοποιούν νεφελώδεις τεχνικές όπως η «δημοσκόπηση της κοινής γνώμης» και η «μοντελοποίηση βάσει δεδομένων» για να σκιαγραφήσουν «επιστημονικά» το μέλλον και να διακρίνουν την τροχιά της ιστορίας.
Η νομιμοποίηση που τεράστιο τμήμα του κοινού προσδίδει σε αυτές τις τεχνοκρατικές προφητείες είναι ένα από τα μεγαλύτερα αβαντάζ των τεχνοκρατών, και τους επιτρέπει να ξεφεύγουν χωρίς συνέπειες για πολλά πράγματα που κάνουν, κάτι που σε διαφορετικές συνθήκες θα ήταν αδύνατον.
Αναλογιστείτε απλά την αντίδραση στην κρίση του covid-19. Ουσιαστικά δόθηκε στους τεχνοκράτες η ανεμπόδιστη εξουσία για την αναδιοργάνωση της κοινωνίας κατά βούληση. Ελάχιστοι άνθρωποι θα άκουγαν τις τρελές, αντικοινωνικές προτάσεις για εγκλεισμούς, που απειλούν τις πιο ενδόμυχες ανθρώπινες πτυχές της ύπαρξής μας, εάν δεν υπήρχε η δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν την «επιστήμη» για να πειθαναγκάσουν τους αντιφρονούντες να υποταχθούν.
Ωστόσο, αυτές οι εκλογές έδειξαν ότι όχι μόνο οι τεχνοκρατικοί μας εξουσιαστές δεν έχουν τη δύναμη να σκιαγραφήσουν το μέλλον, αλλά δεκάδες εκατομμύρια συμπατριώτες μας είναι επιφυλακτικοί και για αυτές τις ίδιες τις προφητικές τους δυνάμεις.
Ο βαθμός που τα προγνωστικά έπεσαν έξω, με διψήφια ποσοστά σε ορισμένα μέρη, αποκάλυψε ότι ίσως όλη αυτή η «επιστημονική» δημοσκόπηση και μοντελοποίηση δεν είναι πολύ καλύτερη τελικά από το να «διαβάζει» κανείς τελικά τα σπλάχνα ζώων. Χάρη στους ψηφοφόρους, εκατομμύρια άνθρωποι περίμεναν ένα μπλε, Δημοκρατικό κύμα που θα σάρωνε τον Τραμπ, θα εξασφάλιζε τη Γερουσία, και θα αύξανε το προβάδισμα των Δημοκρατικών στη Βουλή. Αντ' αυτού, ο αγώνας για την Προεδρία ήταν πολύ αμφίρροπος, οι Δημοκρατικοί μετά βίας διατήρησαν τον έλεγχο Βουλή.
Αν ένας μάντης είχε πέσει τόσο έξω πριν από χίλια χρόνια, σύντομα θα κατέληγε να «διαβάζει» τα δικά του σπλάχνα.
Αυτό το ιστορικό αποτυχιών, όχι μόνο δυσφημίζει την εκλογική δημοσκόπηση και τη μοντελοποίηση, αλλά και τις δημοσκοπήσεις και τις μοντελοποιήσεις της κοινής γνώμης γενικά. Αυτό είναι ίσως ένα ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα για τους τεχνοκράτες, καθώς αφαιρεί ένα εργαλείο με το οποίο μπορούν να ισχυριστούν ευθαρσώς, ότι έχουν την εντολή να φέρουν εις πέρας οποιοδήποτε κρατικιστικό σχεδιασμό επιδιώκουν κάθε εβδομάδα.
Κάτι ίσως ακόμη πιο σημαντικό από την απαξίωση των τεχνοκρατών οιωνοσκόπων είναι η πλήρης δημόσια έκθεση της τάξης των δημοσιολόγων των διανοουμένων ως αυταπατημένων τσαρλατάνων. Διαρκώς, εδώ και χρόνια μας κάνουν κήρυγμα κάποιες απίθανες, αυτο-δικαιωμένες ομιλούσες κεφαλές για το πώς η Αμερική έχει μολυνθεί από το αμάρτημα του ρατσισμού σε γενετικό επίπεδο και χρειάζεται μετάνοια και άφεση αμαρτιών (φυσικά μέσα από τις δημόσιες πολιτικές που προκρίνουν οι ίδιοι). Αυτή η θεωρία της «δια-τομεακότητας» (intersectionality) και της κριτικής θεωρίας περί φυλής (critical race theory) έφτασε σε παροξυσμό μόλις έγινε Πρόεδρος ο Τραμπ.
Στηριζόμενοι σε «δια-τομεακές» υποθέσεις, οι πολιτικοί επιστήμονες προβλέπουν εδώ και χρόνια πως τελικά, χάρη στις δημογραφικές τάσεις, όλοι οι καταπιεσμένοι θα ενωθούν και θα ξεσηκωθούν ενάντια στους ετεροφυλόφιλους, πατριαρχικούς, λευκούς καταπιεστές τους και θα ψηφίζουν για πάντα το Δημοκρατικό κόμμα, και ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σύντομα θα περιπέσει σε μια μόνιμη ανυποληψία. Ωστόσο, οι εκλογές δείχνουν ότι εκατομμύρια υποτιθέμενοι καταπιεσμένοι δεν πιστεύουν λέξη απ’ όλα αυτά. Ο Τραμπ έσκισε στη νότια Φλόριντα μεταξύ των Κουβανο-Αμερικανών και κονιορτοποίησε το προβάδισμα των Δημοκρατικών σε ορισμένες από τις πιο μεξικανο-αμερικανικές κομητείες στη χώρα κατά μήκος των νότιων συνόρων. Η κατάσταση φαίνεται ακόμη χειρότερη αν κάποιος πιστεύει ότι τα δημοσκοπικά exit polls έχουν οποιαδήποτε εγκυρότητα (ένα ερώτημα που παραμένει ανοιχτό): τα exit polls έχουν δείξει ότι τα ποσοστά του Τραμπ αυξήθηκαν στις μαύρες γυναίκες και τους άνδρες, στους Λατίνους, στις λευκές γυναίκες και στους ομοφυλόφιλους ψηφοφόρους. Η μοναδική δημογραφική κατηγορία στην οποία μειώθηκε το ποσοστό του Τραμπ ήταν λευκοί άνδρες. Για τέτοιες καταπληκτικές προγνώσεις μιλούσαμε.
Συμπερασματικά, οι εκλογές αυτές έδειξαν ότι το μέλλον είναι πραγματικά άγνωστο. Όσοι διακηρύσσουν ότι γνωρίζουν «το τέλος της Ιστορίας», έχουν απομείνει να δείχνουν ακόμα πιο ανόητοι από ότι έδειχναν συνήθως. Θα προτιμούσαν να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι όλοι οι άλλοι είναι ανίσχυροι ενάντια στις ασυναγώνιστες δυνάμεις της ιστορικής προόδου, και ότι εκείνοι που διαφωνούν είναι απλώς επίμονοι αντιδραστικοί που θα σαρωθούν καταλλήλως όταν έρθει η ώρα. Όμως, όπως υποστηρίζει ο Mises στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του Θεωρία και Ιστορία , είναι οι μεμονωμένες επιλογές και ενέργειες των πραγματικών ανθρώπων που ζουν και αναπνέουν, οι οποίες καθορίζουν την πορεία της ιστορίας, κι όχι η πεφωτισμένη μελλοντολογία των διανοουμένων. Μακράν από το να είναι προβλέψιμη, ο Mises επισημαίνει ότι «το εξαιρετικό γεγονός για την Ιστορία είναι ότι αποτελεί μια διαδοχή γεγονότων που, πριν συμβούν, κανείς δεν περίμενε.»
Με τόση πολλή τεχνοκρατική προπαγάνδα να μας κατακλύζει αδιάκοπα, το μέλλον μπορεί πράγματι να φαίνεται δυσοίωνο κατά καιρούς, αλλά αναθαρρήστε! Σε μια μεγαλοπρεπή επίδειξη ανικανότητας, οι εχθροί του φιλελευθερισμού μας υπενθύμισαν το πόσο παραπλανημένοι και αδαείς είναι στην πραγματικότητα. Το μέλλον δεν είναι χαραγμένο στην πέτρα, αλλά αντίθετα, είναι ένας κενός καμβάς που περιμένει να γεμίσει από τις επιλογές και τις δράσεις εκατομμυρίων ατόμων, άτομα τα οποία είμαστε ικανοί να πείσουμε υπέρ των φιλελεύθερων στόχων της ιδιοκτησίας, της ελευθερίας και της ειρήνης. Το πόσο λαμπρό θα είναι το μέλλον της ελευθερίας εξαρτάται από το πόσο θα εργαστούμε για να το πετύχουμε.
***