Ποιοι ήθελαν τα lockdown;

 Πολλές ομάδες ατόμων και αρκετοί τομείς της κοινωνίας βρίσκονταν εδώ και καιρό σε ένα είδος αδημονίας για μια επερχόμενη πανδημία

Άρθρο του Jeffrey Tucker που δημοσιεύτηκε στις 9/2/2021 από το American Institute for Economic Research. Χρόνος ανάγνωσης 3 λεπτά.

Η Ελλάδα οδεύει προς μία ακόμα οικονομική κρίση

Η κεντροδεξιά κυβέρνηση που ανήλθε στην εξουσία τον Ιούλιο του 2019 απέτυχε να απελευθερώσει την οικονομία και να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις προσανατολισμένες στην αγορά, και η πανδημία έχει κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. 

Άρθρο του Antonis Giannakopoulos που δημοσιεύτηκε στις 9/12/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4 λεπτά.

Η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 14% το δεύτερο τρίμηνο του 2020, ενώ ταυτόχρονα οι προσπάθειες της κυβέρνησης να «θεραπεύσει» την οικονομία έβαλαν τη χώρα σε μια τροχιά, όπου το δημόσιο χρέος θα ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ όπως προβλέπει το ΔΝΤ . Εν τω μεταξύ, τα δημοσιονομικά ελλείμματα έχουν φτάσει σε νέα ύψη (περίπου 7%).

Η απάντηση της κυβέρνησης στην ύφεση

Η ελληνική κυβέρνηση επιχείρησε να καταπολεμήσει την οικονομική ύφεση με μια πολιτική δημοσιονομικής και νομισματικής χαλάρωσης (μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας). Ο αρχικός της στόχος ήταν να στηρίξει λίγο πολύ τους πάντες στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα για τους άσχημους μήνες του κλειδώματος λόγω covid-19, και να ελπίζει στην οικονομική ανάκαμψη όταν θα έφτανε το καλοκαίρι, με την τουριστική βιομηχανία να σώζει την κατάσταση. Ωστόσο, σύντομα έγινε προφανές ότι επρόκειτο για ευσεβείς πόθους. Οι άνθρωποι της τουριστικής βιομηχανίας παραδέχτηκαν ότι μπορεί να χρειαστούν χρόνια για να ανακάμψει ο κλάδος στα επίπεδα του παρελθόντος. Η κατάσταση φάνηκε ακόμη χειρότερη όταν οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν πόσο εξαρτημένη είναι ολόκληρη η οικονομία από τον τουρισμό: αντιπροσωπεύει το 20% του ΑΕΠ και παρέχει το 22% του συνόλου της απασχόλησης στην Ελλάδα. Επιπλέον, οι λύσεις της ελληνικής κυβέρνησης, όπως αυτές των περισσότερων άλλων κυβερνήσεων στην Ευρώπη, ήταν κυρίως πολιτικές εστιασμένες στην τόνωση της ζήτησης.

Όπως προέβλεψα σε ένα από τα προηγούμενα άρθρα μου, αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να προσφέρουν μόνο μια βραχυπρόθεσμη ανακούφιση, αναβάλλοντας απλά τον πόνο για αργότερα. Το ποσοστό ανεργίας σημείωσε αύξηση 1,2% από τον Μάρτιο (του 2020) έως τον Απρίλιο, 1,3% από τον Απρίλιο έως τον Μάιο, και σημειώθηκε μια μικρή μείωση κατά τη διάρκεια της θερινής τουριστικής περιόδου. Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) έχει εκτιμήσει ότι το ποσοστό ανεργίας θα φθάσει περίπου το 20% μέχρι το τέλος του έτους 2020.

Εν τω μεταξύ, το ότι το ΑΕΠ σημείωσε συρρίκνωση 14% το δεύτερο τρίμηνο, σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία θα χρειαστεί χρόνια για να φθάσει τα επίπεδα προ κορωνοϊού, ειδικά αν λάβουμε υπόψη τον αναιμικό ρυθμό ανάπτυξής της κατά την τελευταία δεκαετία.

Τι πήγε στραβά?

Ο ισολογισμός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) σημείωσε μια τεράστια αύξηση από το 39% του ΑΕΠ στο 54% κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Συγκριτικά, ο ισολογισμός της Αμερικανικής Fed ανέρχεται περίπου στο 32% του ΑΕΠ. Οι ενέσεις ρευστότητας μέσω της ΕΚΤ έχουν ουσιαστικά καταστήσει ζόμπι έναν σημαντικό αριθμό εταιρειών στην ΕΕ, με τα εταιρικά χρέη να φτάνουν σε νέα υψηλά επίπεδα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε το νέο δημοσιονομικό περιθώριο που έδωσε η ΕΕ, το οποίο της επέτρεψε να διαιωνίσει τα διαρθρωτικά προβλήματα στην οικονομία της, καθώς και τα μεγάλα ελλείμματα. Κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, το κόστος ήταν τόσο υψηλό που ένα σημαντικό τμήμα της τουριστικής βιομηχανίας αποφάσισε να μην λειτουργήσει καν αυτό το καλοκαίρι, καθώς θα έχανε λιγότερα χρήματα έτσι.

Η παρέμβαση της κυβέρνησης έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα, επειδή δεν αντιμετώπισε το μεγαλύτερο πρόβλημα της οικονομίας, που είναι η άκαμπτη εργασιακή νομοθεσία της. Αντί της μερικής απελευθέρωσης των σχετικών νόμων, το κράτος τους κατέστησε ακόμη πιο περιοριστικούς και άκαμπτους. Για αυτόν τον λόγο, οι επιχειρηματίες δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στο σοκ της κρίσης του κορωνοϊού. Το να αυξάνεις το οικονομικό κόστος και το ρίσκο μιας πρόσληψης είναι μια συνταγή καταστροφής, ειδικά σε μια εύθραυστη οικονομία με έλλειψη αποταμιεύσεων και επενδύσεων όπως η Ελλάδα. Ενώ οι κρατικές δαπάνες δεν κατάφεραν να τονώσουν την οικονομία, δεν μπορούμε να πούμε ότι είχαν άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, δεδομένου ότι χρηματοδοτήθηκαν ως επί το πλείστον από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την άλλη πλευρά, η φτηνή πίστωση και τα δάνεια έγιναν εφικτά χάρη στην ΕΚΤ και στην άσκηση πολιτικής πίεσης στις τράπεζες, παρατείνοντας έτσι ένα άλλο σημαντικό διαρθρωτικό πρόβλημα της συνολικής οικονομίας: την έλλειψη αποταμιεύσεων και το επιπρόσθετο χρέος. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι επίσης ένα θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, καθώς έχουν φτάσει σε νέα υψηλά επίπεδα, κάνοντας τη δεκαετία του 2010 μια χαμένη δεκαετία για ολόκληρη την οικονομία, καθώς το βασικό νόημα της «ευρωπαϊκής λιτότητας» ήταν να κάνει το χρέος πιο βιώσιμο.

Όπως παραδέχτηκε ο Έλληνας υπουργός οικονομικών, οι φορολογικές περικοπές που πραγματοποιήθηκαν τους τελευταίους μήνες δεν θα είναι μόνιμες, καθώς ο νέος στόχος είναι η Ελλάδα να έχει τη μεγαλύτερη πτώση του χρέους ως προς το ΑΕΠ στην ευρωζώνη. Ο υφυπουργός οικονομικών μίλησε επίσης πρόσφατα για ένα πιθανό νέο πρόγραμμα λιτότητας, παρόμοιο με εκείνο της προηγούμενης δεκαετίας. Επιφανειακά, τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού είναι κάτι καλό και πολύ αναγκαίο, αλλά είναι σημαντικό να ρωτήσουμε πότε θα γίνουν πραγματικότητα αυτά τα πλεονάσματα. Οι φορολογικές περικοπές δεν θα είναι μόνιμες, οπότε φαίνεται ότι οι Έλληνες σύντομα θα ακολουθήσουν την ίδια αποτυχημένη στρατηγική που δοκίμασαν για μια δεκαετία, και που προωθήθηκε από τους Ευρωπαίους αξιωματούχους στις Βρυξέλλες: υψηλοί φορολογικοί συντελεστές για την αύξηση των κρατικών εσόδων, αλλά πολύ μικρές μειώσεις στις κρατικές δαπάνες. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν οι φορολογικές περικοπές, αλλά οι κρατικές δαπάνες και τα ελλείμματα. Τα ελλείμματα έχουν μεγαλύτερη επίδραση στον εκτοπισμό του ιδιωτικού τομέα από ό,τι απλώς οι κρατικές δαπάνες. Σε τελική ανάλυση, αυτά τα ελλείμματα θα πρέπει να πληρωθούν από τις μελλοντικές γενιές. Οι πιθανές αυξήσεις των φόρων στο μέλλον θα αποτελούσαν μια ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή για τον ιδιωτικό τομέα. Η θεραπεία είναι χειρότερη από την ασθένεια .

Η κεντροδεξιά κυβέρνηση που ανήλθε στην εξουσία τον Ιούλιο του 2019 απέτυχε να απελευθερώσει την οικονομία και να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις προσανατολισμένες στην αγορά, και η πανδημία έχει κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Δεν υλοποίησε σημαντικές περικοπές φόρων που θα ήταν μόνιμες και θα μπορούσαν να έχουν μεγάλο αντίκτυπο στο να ανακουφίσουν κάποιες από τις πιέσεις που δέχεται ο ιδιωτικός τομέας. Η απορρύθμιση ήταν επίσης ένα σημαντικό ζήτημα: η ελληνική οικονομία είχε και εξακολουθεί να έχει απελπιστική ανάγκη ξένων επενδύσεων. Ωστόσο, ο βαθμός ελευθερίας στις επενδύσεις δεν έχει σημειώσει κάποια σημαντική άνοδο, και οι μεγάλες επενδύσεις και τα προγράμματα υποδομών βρίσκονται πολύ πίσω από τα χρονοδιαγράμματα. Τα γραφειοκρατικά εμπόδια εκτείνονται μέχρι και στον κλάδο της δικαιοσύνης, καθιστώντας τον αναποτελεσματικό και αργό, με τη διαφθορά να είναι ευρέως διαδεδομένη.

Ο Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας  του Heritage Foundation μπορεί να μας δώσει κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για την οικονομική ελευθερία στην Ελλάδα.

Το παρακάτω γράφημα συγκρίνει την επενδυτική ελευθερία στην Ελλάδα, με χώρες που την ανταγωνίζονται για επενδύσεις στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή.

Συμπέρασμα

Οι πολίτες πρέπει να κατανοήσουν πως όταν έχεις μια οικονομία με ασθενική παραγωγικότητα που είναι υπερβολικά χρεωμένη, το λουκέτο στην οικονομία δύο φορές μέσα σε ένα χρόνο θα έχει επιπτώσεις που θα μας ακολουθούν για χρόνια, ανάλογα και με τις πολιτικές ανάκαμψης. Η οικονομία χρειάζεται σημαντικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι εργασιακή νομοθεσία πρέπει να απελευθερωθεί. Τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού είναι πράγματι ο σωστός στόχος, ειδικά τώρα, για την αποφυγή μιας ακόμα κρίσης χρέους, αλλά αυτά θα πρέπει να προέρχονται από τις περικοπές που θα πραγματοποιηθούν στον δημόσιο τομέα. Οι φορολογικές περικοπές πρέπει να γίνουν μόνιμες και ακόμη μεγαλύτερες, ώστε να αναπτυχθεί και να διευρυνθεί η οικονομία. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, το να γίνουν οι ξένες και οι εγχώριες επενδύσεις ευκολότερες, λιγότερο δαπανηρές, και το να ελαχιστοποιηθεί το πιθανό επενδυτικό ρίσκο, είναι ζητήματα εξαιρετικά επείγοντα, καθώς η Ελλάδα χάνει στον ανταγωνισμό με τις γειτονικές χώρες.

Η Ελλάδα χρειάζεται να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές της. Ένα φιλικό προς τις επιχειρήσεις περιβάλλον με μια απελευθερωμένη αγορά είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει. Μπορεί να ελαχιστοποιήσει τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης του κορωνοϊού και να σταθεροποιήσει μια αργή αλλά ισχυρή ανάκαμψη που θα κάνει τη χώρα πιο παραγωγική και θα της δώσει προοπτικές να ξεφύγει από τα οικονομικά προβλήματα και να γίνει ένας οικονομικά ισχυρός παίκτης στην περιοχή.

 

 

***

Ο Αντώνης Γιαννακόπουλος φοιτά στην ανώτερη δευτεροβάθμια επαγγελματική εκπαίδευση στην Ελλάδα, και παρακολουθεί μαθήματα οικονομικών και διοίκησης επιχειρήσεων.

Hans Hoppe: Πώς οι επιχειρηματίες πηγαίνουν την κοινωνία μπροστά

Το κέρδος του καπιταλιστή δείχνει ότι έχει μετασχηματίσει επιτυχώς κάποια λιγότερο πολύτιμα και εκτιμητέα από την κοινωνία μέσα δράσης σε κοινωνικά πιο πολύτιμα και εκτιμητέα, και έτσι αύξησε και ενίσχυσε την κοινωνική ευημερία.

[Αυτό το άρθρο είναι μια συλλογή αποσπασμάτων από την «Ηθική της Επιχειρηματικότητας και του Κέρδους», μια διάλεξη του καθηγητή Hoppe στο Πανεπιστήμιο του Reading, στην Αγγλία τον Ιούνιο του 2014.]

Ο καπιταλιστής επιχειρηματίας ενεργεί έχοντας έναν συγκεκριμένο στόχο κατά νου: να επιτύχει ένα χρηματικό κέρδος. Αποταμιεύει ή δανείζεται αποταμιευμένο χρήμα, μισθώνει εργασία, και αγοράζει ή ενοικιάζει πρώτες ύλες, κεφαλαιουχικά αγαθά και γη.

Στη συνέχεια προχωρά στην παραγωγή του προϊόντος ή της υπηρεσίας του, όποια κι αν είναι, και ελπίζει να πουλήσει αυτό το προϊόν με ένα χρηματικό κέρδος. Στο βιβλίο του  Human Action (Ανθρώπινη Δράση ), ο Mises σημειώνει ότι, για τον καπιταλιστή, «το κέρδος εμφανίζεται ως το πλεόνασμα των χρημάτων που εισπράχθηκαν έναντι των χρημάτων που δαπανήθηκαν, και η ζημία ως το πλεόνασμα των χρημάτων που δαπανήθηκαν έναντι των χρημάτων που εισπράχθηκαν. Τα κέρδη και οι ζημίες μπορούν να εκφραστούν σε συγκεκριμένα χρηματικά ποσά.»

Όπως συμβαίνει με όλες τις δράσεις, μια καπιταλιστική επιχείρηση ενέχει ρίσκο. Το κόστος της παραγωγής - τα χρήματα που δαπανήθηκαν - δεν προδιαγράφει τα έσοδα που αποκομίζονται. Στην πραγματικότητα, εάν το κόστος παραγωγής προδιέγραφε τις τιμές πώλησης και τα έσοδα, κανένας καπιταλιστής δεν θα αποτύγχανε ποτέ. Αντίθετα, οι αναμενόμενες τιμές και τα προσδοκώμενα έσοδα καθορίζουν το κόστος παραγωγής που μπορεί να αντέξει ο καπιταλιστής.

Ωστόσο, ο καπιταλιστής δεν γνωρίζει ποιες θα είναι οι μελλοντικές τιμές που θα καταβληθούν, ή ποια ποσότητα του προϊόντος του θα αγοραστεί σε αυτές τις τιμές. Αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από

Γιατί είναι σημαντική η ηθική ανωτερότητα του καπιταλισμού

 Για να κερδίσουμε τη μάχη των ιδεών, οι υπερασπιστές του καπιταλισμού πρέπει να εισηγηθούμε μια αδιάσειστη υπεράσπιση του καπιταλισμού, που να υποστηρίζεται από ηθικά ιδανικά.

Άρθρο του Lipton Mathews που δημοσιεύτηκε στις 23/12/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4 λεπτά.

Είναι αλήθεια ότι ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι το καλύτερο σύστημα για την εξέλιξη και την ευημερία του ανθρώπου. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν, ότι πολλοί υποστηρικτές των ελεύθερων αγορών εξυμνούν τον δυναμισμό του καπιταλισμού. Ωστόσο, επιλέγοντας αυτήν την χρησιμοθηρική υπεράσπιση του καπιταλισμού, οι υπερασπιστές του διακινδυνεύουν ταυτόχρονα να παραχωρήσουν το ηθικό πλεονέκτημα στους σοσιαλιστές.

Η σημασία του ηθικού επιχειρήματος

Η επισήμανση της δυσλειτουργικότητας του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη, αλλά είναι επίσης μια αναποτελεσματική στρατηγική για την εμπέδωση μιας ευνοϊκής στάσης προς τον καπιταλισμό, επειδή οι αντιρρήσεις στον καπιταλισμό συνήθως βασίζονται σε ηθικούς λόγους. Δυστυχώς, ακόμη και οι νηφάλιοι επικριτές του σοσιαλισμού ενδέχεται να απορρίπτουν τον καπιταλισμό στη βάση ότι είναι απάνθρωπος και λειτουργεί ως μέσο πλουτισμού των ελίτ. Επομένως, οι φιλελεύθεροι παιάνες για υπεροχή του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς μπορούν να παρερμηνευθούν ως νομιμοποίηση της εξουσίας των ελίτ. Για να βελτιωθεί η φήμη του καπιταλισμού, οι υπερασπιστές των αγορών πρέπει να υπενθυμίζουν στους αρνητές του ότι είναι ένα ηθικό σύστημα που βασίζεται στην ελευθερία και την εθελούσια συμμετοχή. Παρά τις διαμαρτυρίες των επικριτών, η πεμπτουσία του καπιταλισμού δεν είναι τα κέρδη, αλλά η ελευθερία της επιλογής.

Μια αναζήτηση του κέρδους;

Ο Mark O'Connell σε μια κριτική του για τον καπιταλισμό, εκφράζει δηκτικά την άποψη ότι ο καπιταλισμός είναι κατά κύριο λόγο μια αναζήτηση του κέρδους: «Η προτεραιότητα υπό συνθήκες καπιταλισμού είναι πάντα το κέρδος, και έτσι πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να δώσουμε προτεραιότητα στο τι είναι επικερδές, ακόμα κι αν αυτό γίνεται εις βάρος άλλων αναγκών, όπως το να ζούμε μια ουσιαστική, ή πνευματικά ολοκληρωμένη, ζωή. »

Η καρικατούρα του καπιταλισμού που σκιαγραφεί ο O'Connell είναι ευρέως αποδεκτή σε όλο το πολιτικό φάσμα, παρ’ όλο που δεν έχει αληθινή βάση. Τα κέρδη εμπνέουν τους επιχειρηματίες να διατηρήσουν τη λειτουργία των επιχειρήσεων τους, αλλά ο ορθά κατανοητός καπιταλισμός δεν αφορά τα χρήματα.

Δεδομένου ότι οι φιλελεύθεροι και άλλοι υπερασπιστές των ελεύθερων αγορών συχνά προωθούν ωφελιμιστικά επιχειρήματα υπέρ του καπιταλισμού, οι περισσότεροι επικριτές υποθέτουν ότι οι υποστηρικτές του καπιταλισμού είναι προσκολλημένοι στη συσσώρευση πλούτου.

Για παράδειγμα, ορισμένοι υπερασπιστές του laissez-faire υποστηρίζουν (σωστά) ότι ένας μεγαλύτερος κατώτατος μισθός περιορίζει τις ευκαιρίες εργασίας για τους νέους. Είναι όμως σημαντικό να καταργηθούν οι νόμοι για τους κατώτατους μισθούς, όχι μόνο λόγω της τάσης τους να καταστρέφουν θέσεις εργασίας, αλλά επειδή τα νομικά διατάγματα για τους μισθούς παραβιάζουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των ανθρώπων που συνάπτουν ιδιωτικές συμφωνίες για κάποιο αμοιβαίο όφελος. Οι νόμοι για τους κατώτατους μισθούς αντιπροσωπεύουν την καταπάτηση των συναινετικών συνεργασιών από το κράτος. Ως ηθικά όντα, οι άνθρωποι διαθέτουμε την ικανότητα να επιλέγουμε, εξ ου και η θέσπιση τέτοιων νόμων μας στερεί την ικανότητά μας να ασκούμε το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής.

Εάν ένα νεαρό άτομο, που έχει απόλυτη ανάγκη για δουλειά, και ένας ιδιοκτήτης μιας μικρής επιχείρησης, που αγωνίζεται να επιβιώσει, συμφώνησαν ένα ορισμένο ωρομίσθιο, δεν είναι σωστό το κράτος να καταργεί τα ατομικά δικαιώματα καθιστώντας αυτήν τη σύμβαση ανεπίτρεπτη. Εάν οι μελέτες έδειχναν ότι οι νόμοι περί κατώτατου μισθού δεν έχουν αντίκτυπο στην απασχόληση, η υποστήριξή τους θα εξακολουθούσε να είναι απαράδεκτη, για ηθικούς λόγους. Κατά συνέπεια, παραμένει σημαντικό να εναντιωνόμαστε στους νόμους περί κατώτατων μισθών για ηθικούς λόγους. Είναι απλώς άδικο, εκτός από την περίπτωση που οι κανόνες για κατώτατους μισθούς εφαρμόζονται εθελοντικά, είτε από εμπορικές ενώσεις, είτε από μεμονωμένους εργαζόμενους,.

Παρομοίως, ο ισχυρισμός ότι οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές αποτρέπουν τον σχηματισμό κεφαλαίου και την οικονομική ανάπτυξη, αποτελεί ένα άκομψο επιχείρημα για τον καπιταλισμό. Οι αυξήσεις στην φορολογία πρέπει να αποδοκιμάζονται, ακόμη και όταν οι ερευνητές μπορούν να αποδείξουν πως δεν βλάπτουν την καινοτομία ή την οικονομική ανάπτυξη. Σε τελική ανάλυση, οι πολίτες ανέχονται ήδη αναρίθμητες υπερβολές του κράτους που επιβάλλονται μέσω της εισφορών και της είσπραξης των φόρων εισοδήματος με κάθε ποσοστό φορολόγησης.

Το να υπονοεί η κυβέρνηση ότι οι εύποροι θα πρέπει να πληρώνουν ακόμη υψηλότερους φόρους, υπό το πρόσχημα της προώθησης του «κοινού καλού», αποτελεί θρασύτητα. Μια τέτοια πρόταση υποδηλώνει ότι το κράτος δικαιούται τον πλούτο των πολιτών. Ωστόσο, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια.

Παρομοίως, οι εμπορικοί περιορισμοί είναι κάτι απεχθές για τους οικονομολόγους της ελεύθερης αγοράς. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι μας έχουν δώσει πολλές μελέτες που επαινούν τις ευεργετικές επιδράσεις του ελεύθερου εμπορίου. Για παράδειγμα, οι κορυφαίοι οικονομολόγοι Donald J. Boudreaux και Nita Ghei σε μια έκθεσή τους που δημοσιεύθηκε από το Mercatus Center επισημαίνουν τα πλεονεκτήματα του ελεύθερου εμπορίου:

• Το ελεύθερο εμπόριο βελτιώνει την αποτελεσματικότητα και την καινοτομία. Με την πάροδο του χρόνου, το ελεύθερο εμπόριο συνδυάζεται με άλλες διαδικασίες της αγοράς για τη μετατόπιση των εργαζομένων και των πόρων σε πιο παραγωγικές χρήσεις, επιτρέποντας σε πιο αποδοτικούς κλάδους της οικονομίας να ευδοκιμήσουν. Τα αποτελέσματα είναι οι υψηλότεροι μισθοί, οι επενδύσεις σε πράγματα όπως οι υποδομές, και μια πιο δυναμική οικονομία που συνεχίζει να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας και ευκαιρίες.
• Το ελεύθερο εμπόριο οδηγεί στην ανταγωνιστικότητα. Το ελεύθερο εμπόριο απαιτεί από τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις της παγκόσμιας αγοράς. Αλλά αυτές οι προσαρμογές είναι κρίσιμες για να παραμείνει κανείς ανταγωνιστικός, και ο ανταγωνισμός είναι αυτό που τροφοδοτεί τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη.

Αυτές οι θέσεις είναι αρκετά ισχυρές. Ωστόσο, μια επιβεβαίωση του καπιταλισμού πρέπει να στηρίζεται σε ηθικές βάσεις. Ο καταστροφικός χαρακτήρας του προστατευτισμού αποκαλύπτεται στη δυνατότητά του να κλέβει από τους καταναλωτές το δικαίωμά τους στην ελεύθερη επιλογή. Είναι κατάφωρη αδικία το να καθορίζουν οι πολιτικοί τα αγαθά και τις υπηρεσίες που καταναλώνουν οι πολίτες. Υποβοηθώντας τον προστατευτισμό, το κράτος περιορίζει την ποικιλομορφία των προϊόντων που προσφέρονται στους καταναλωτές, αφαιρώντας έτσι, έμμεσα, το δικαίωμά τους στην επιλογή. Ουσιαστικά, η υποκρισία είναι εκθαμβωτικά προφανής όταν οι σοσιαλιστές καταδικάζουν αυταρχικά καθεστώτα για την απαγόρευση του Facebook στο όνομα της εθνικής ενότητας, αλλά υπερασπίζονται τον προστατευτισμό στον βωμό του εθνικού συμφέροντος. Και οι δύο πράξεις αποτελούν οφθαλμοφανείς επιθέσεις στο δικαίωμα της επιλογής. Είναι σαφές ότι όσοι ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της ελευθερίας, πρέπει να επιλέξουν τον καπιταλισμό.

Ναι, ο καπιταλισμός είναι πιο αποτελεσματικός από τον σοσιαλισμό, αλλά για να οικοδομήσουμε ένα εμφατικό επιχείρημα υπέρ του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς, εμείς οι υπερασπιστές της ελευθερίας πρέπει επίσης να δηλώσουμε ευθαρσώς ότι είναι ένα ανώτερο ηθικό σύστημα. Το να υπενθυμίζουμε στους επικριτές του ότι ο καπιταλισμός έχει απελευθερώσει ένα τεράστιο κύμα ευημερίας, δεν θα τους αποτρέψει από το να ισχυρίζονται ότι είναι ανήθικος. Για να κερδίσουμε τη μάχη των ιδεών, οι υπερασπιστές του καπιταλισμού πρέπει να εισηγηθούμε μια αδιάσειστη υπεράσπιση του καπιταλισμού, που να υποστηρίζεται από ηθικά ιδανικά.

 

 

***

 

Ο Lipton Matthews είναι ερευνητής, επιχειρηματικός αναλυτής και συνεργάτης στα: mises.org,  The Federalist και Jamaica Gleaner . 

Η «δημόσια ιδιοκτησία» καίει τα δάση. Αποκρατικοποιήστε τα για να επιβιώσουν

Με το σύστημα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας τα δάση θα καταλήξουν στα χέρια εκείνων που τα εκτιμούν περισσότερο. Δεν πρόκειται για κάποιο ουτοπικό πείραμα. Σε όλο τον αμερικανικό Νότο, τα ιδιωτικά δάση δημιουργούν κέρδη παρέχοντας το μεγαλύτερο μέρος της ξυλείας που χρειάζεται η χώρα. 

Άρθρο του Lew Rockwell που δημοσιεύτηκε την 1/11/2000. Χρόνος ανάγνωσης 4 λεπτά.

Έχετε ακούσει ότι οι κρατικές πολιτικές μπορούν να προκαλέσουν απρόσμενες παρενέργειες; Αυτή η άποψη επιβεβαιώνεται με το παραπάνω όταν λάβουμε υπ’ όψη το τωρινό φιάσκο με τις δασικές πυρκαγιές. Το κράτος είναι η αιτία των πυρκαγιών που ξέσπασαν εκτός ελέγχου σε όλη τη δυτική χώρα αυτό το καλοκαίρι, και είναι εξίσου βέβαιο ότι η δασική υπηρεσία λειτούργησε σαν να περιέλουσε τον τόπο με εύφλεκτο υγρό και μετά να άναψε το σπίρτο. 

Πράγματι, οι περιορισμοί της κυβέρνησης κατά τη δεκαετία του 1990 και η αδυσώπητες πυρκαγιές, μαζί με μια μακρά σειρά από εξωφρενικές καταπατήσεις γης, οδήγησαν στην μείωση της υλοτομίας κατά 75% σε δημόσιες εκτάσεις (εκτάσεις που δεν θα έπρεπε καν να είναι κρατικές εξ υπαρχής). Δεν επιτρέπεται η φύση να βλασταίνει ανέγγιχτη από ανθρώπινα χέρια και κινητήρες εσωτερικής καύσης; Εντάξει, ναι, για λίγο, αλλά μέχρι να εμφανιστεί η άλλη πλευρά της φύσης. 

Καπιταλισμός σημαίνει ταξική αρμονία, όχι ταξικός πόλεμος

Tο κεφάλαιο των καπιταλιστών είναι η πηγή της προσφοράς των προϊόντων που αγοράζουν όλοι, συμπεριλαμβανομένων, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, των μη καπιταλιστών, και είναι επίσης μακράν η κύρια πηγή της ζήτησης για εργασία που πωλούν οι μη καπιταλιστές. Με άλλα λόγια, το καπιταλιστικό κεφάλαιο είναι η πηγή ενός τεράστιου γενικού οικονομικού οφέλους.

Άρθρο του George Reisman, που δημοσιεύτηκε στις 8/3/2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5 λεπτά.

Η δυσαρέσκεια και η αναταραχή που ακολούθησαν τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2020 ήταν, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό, μια από τις αναρίθμητες καταστροφικές συνέπειες ενός σφάλματος σχεδόν 250 ετών στην οικονομική θεωρία, το οποίο έκανε ο Adam Smith: δηλαδή, η πεποίθηση ότι τα κέρδη είναι κάτι που αφαιρείται από τους μισθούς. (Βλέπε τις πρώτες οκτώ παραγράφους του κεφαλαίου 8, τόμος 1ος, του έργου του Ο Πλούτος των Εθνών.)

Αυτό το σφάλμα είναι η βάση της μαρξιστικής θεωρίας της εκμετάλλευσης, η οποία υποστηρίζει ότι τα κέρδη κλέβονται από τους μισθωτούς από μια, συγκριτικά, χούφτα καπιταλιστών εκμεταλλευτών οι οποίοι, υπό ένα σύστημα ανεμπόδιστου, πλήρους, laissez-faire καπιταλισμού, αποκομίζουν τεράστια κέρδη εξαναγκάζοντας τις μάζες των μισθωτών να εργάζονται για δεκαοκτώ ώρες την ημέρα για μισθούς επιβίωσης υπό βάναυσες και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας που ισχύουν ακόμη και για την εργασία μικρών παιδιών, των οποίων η εργασία απαιτείται λόγω της ανεπάρκειας των αποδοχών των γονιών τους. Αυτό το σφάλμα είναι παρόν, τουλάχιστον σιωπηρά, σε όλες σχεδόν τις συζητήσεις σχετικά με τη φορολογία, τις δαπάνες και την εργατική και κοινωνική νομοθεσία. (Όλες οι αναφορές στον Μαρξ αφορούν τον 1^ο τόμο  του βιβλίου Το Κεφάλαιο.)

Πώς η Αριστερά χρησιμοποιεί τις «κρίσεις δημόσιας υγείας» για να πετύχει αυτό που θέλει

Η «κρίση της δημόσιας υγείας» είναι ουσιαστικά μια αριστερή φράση-κλισέ, όπως αντικατοπτρίζεται από το γεγονός ότι οι λύσεις που προσφέρονται για τα εν λόγω κοινωνικά δεινά είναι σχεδόν πάντα κάποιο είδος κρατικής ρύθμισης ή κάποιου συστήματος αναδιανομής εισοδημάτων που επιβάλλεται στον πληθυσμό. 

Άρθρο του Ryan McMaken, που δημοσιεύτηκε στις 9/7/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5 λεπτά.

Αφού επέμεναν για εβδομάδες ότι η έξοδος από το σπίτι ή οι συγκεντρώσεις σε ομάδες οποιουδήποτε μεγέθους αποτελούσαν «ανεύθυνη» συμπεριφορά και «χαστούκι στο πρόσωπο» του ιατρικού προσωπικού, οι γιατροί και νοσηλευτές άλλαξαν εντελώς τη γνώμη τους. Η άποψη υπέρ των απαγορεύσεων των συγκεντρώσεων εφαρμόστηκε ειδικά σε όσους διαμαρτυρήθηκαν για τα διατάγματα παραμονής στο σπίτι. «Ντροπή σας!» ήταν η γενική στάση πολλών γιατρών που αντιτάχθηκαν στις διαμαρτυρίες. «Πώς τολμάτε να μην ακολουθείτε τα διατάγματα της επιστήμης!» Αλλά, όταν ξέσπασαν οι διαμαρτυρίες και οι ταραχές μετά τη δολοφονία του George Floyd από αστυνομικούς της Μινεάπολης, πολλοί γιατροί, νοσοκόμες, ειδικοί και ακτιβιστές άλλαξαν εντελώς το τροπάρι τους. Αυτές οι  διαμαρτυρίες, μας διαβεβαίωσαν οι γιατροί και οι νοσοκόμες, ήταν εντάξει.

Η ανακολουθία αυτής της στάσης ήταν προφανής, φυσικά. Σαφέστατα, δεν υπήρχε επιστημονική διαφορά μεταξύ μιας συγκέντρωσης που είχε σχεδιαστεί για τη διαμαρτυρία ενάντια στο υποχρεωτικό κλείσιμο των επιχειρήσεων, και μιας διαμαρτυρίας με πρόσχημα το ρατσισμό. Πολλοί υποψιάστηκαν (δικαιολογημένα) ότι η μόνη σχετική διαφορά μεταξύ των δύο ήταν ότι οι αντιρατσιστικές διαμαρτυρίες συνέβαινε να ευθυγραμμίζονται με τις αριστερόστροφες απόψεις των εν λόγω  γιατρών και νοσοκόμων . Ξαφνικά, η ξινή ηθικολογία και το ύψωμα του δακτύλου των νοσοκόμων εξαφανίστηκε, κι αντικαταστάθηκε από τον ενθουσιασμό για τις δημόσιες συγκεντρώσεις.

Αλλά τότε, οι υποστηρικτές των νέων διαδηλώσεων βρήκαν έναν τρόπο να απλώσουν ένα επιστημονικοφανές επίχρισμα πάνω στον προφανώς πολιτικό χαρακτήρα και την ασυνέπεια των απόψεων που εξέφρασαν ομάδες όπως οι « Εργαζόμενοι για τη Κοινωνική Δικαιοσύνη στον τομέα της Υγείας »:

M. Rothbard: Ο γνήσιος αναρχισμός είναι φιλελεύθερος, όχι σοσιαλιστικός

Ίσως, λοιπόν, θα μπορούσαμε όλοι να αυτο-αποκαλούμαστε με ένα νέο όνομα: α-κρατιστές . Τότε, όταν στην πορεία της συζήτησης ακουστεί η αναπόφευκτη πρόκληση «είσαι αναρχικός;»  μπορούμε, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά, να έχουμε την πολυτέλεια της «μέσης οδού» και να πούμε: «Κύριε, δεν είμαι ούτε αναρχικός, ούτε κρατιστής, αλλά βρίσκομαι ακριβώς στην α-κρατική μέση οδό.»

Άρθρο του Murray Rothbard που δημοσιεύτηκε από το Mises Institute στις 4/1/2008. Χρόνος ανάγνωσης 8 λεπτά.

Το Great Reset, Μέρος 2: Εταιρικός σοσιαλισμός

 Καθώς οι μικρές επιχειρήσεις συνθλίβονταν από τον συνδυασμό δρακόντειων κλειδωμάτων και ταραχών, οι εταιρικοί γίγαντες όπως η Amazon αναπτύχθηκαν όπως ποτέ άλλοτε. Όπως σημείωσε το BBC, τουλάχιστον τρεις από τους τεχνολογικούς γίγαντες - Amazon, Apple και Facebook - σημείωσαν τεράστια κέρδη κατά τη διάρκεια του κλειδώματος

Άρθρο του Μ. Rectenwald, που δημοσιεύτηκε στις 26/12/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 6 λεπτά.

Όπως σημείωσα στο προηγούμενό μου άρθρο, [σ.σ. η απόδοσή του στα ελληνικά εδώ] το Great Reset / η Μεγάλη Επανεκκίνηση θα σημάνει τον μετασχηματισμό σχεδόν κάθε πτυχής της ζωής μας -εάν οι εμπνευστές του καταφέρουν να το επιβάλλουν. Σ’ αυτό το άρθρο, θα περιοριστώ στα οικονομικά της Μεγάλης Επανεκκίνησης, όπως αυτή προωθείται από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), καθώς και σε πρόσφατες εξελίξεις που έχουν προωθήσει αυτές τις μεθοδεύσεις.

Εκλογές ΗΠΑ 2020: Η πανωλεθρία των τεχνοκρατικών ελίτ

Η νίκη αυτή δεν είναι ενός υποψηφίου ή ενός κόμματος έναντι ενός άλλου σε αυτές τις εκλογές, αλλά περισσότερο μια ηχηρή ιδεολογική ήττα μιας από τις πιο αντι-φιλελεύθερες και απειλητικές δυνάμεις που αντιμετωπίζουμε αυτήν την εποχή: της τεχνοκρατίας.

Άρθρο του Zachary Yost, που δημοσιεύτηκε στις 12/11/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 3 λεπτά.

Ανεξάρτητα από το αν κάποιος υποστήριξε έναν συγκεκριμένο υποψήφιο για πρόεδρο ή κανέναν υποψήφιο, οι λάτρεις της ελευθερίας πρέπει να χαίρονται για μια ένδοξη νίκη σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση. Αυτή η νίκη δεν είναι ενός υποψηφίου ή ενός κόμματος έναντι ενός άλλου σε αυτόν τον προεκλογικό αγώνα ή σε κάποιον άλλον, αλλά αντίθετα, μια ηχηρή ιδεολογική ήττα μιας από τις πιο αντι-φιλελεύθερες και απειλητικές δυνάμεις που αντιμετωπίζουμε αυτήν τη στιγμή: της τεχνοκρατίας.

Covid-19 και το πρόβλημα του οικονομικού υπολογισμού στον σοσιαλισμό

 Ακριβώς όπως οι κεντρικοί σχεδιαστές δεν μπορούν να γνωρίζουν πώς θα αξιολογήσουν τα άτομα ένα προϊόν ή μια υπηρεσία, παρομοίως οι κεντρικοί σχεδιαστές δεν μπορούν να υπολογίσουν ή να προκαταλάβουν το ατελείωτο φάσμα αξιολόγησης του κινδύνου από τα ίδια τα δυνητικά θύματα μιας ίωσης

Άρθρο του Patrick Baron, που δημοσιεύτηκε στις 13/1/2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5 λεπτά.

Τι είναι το Great Reset; Μέρος 1 : μειωμένες προσδοκίες

Όσον αφορά τον τρόπο διακυβέρνησης, η Μεγάλη Επανεκκίνηση σημαίνει μια όλο και πιο συγκεντρωτική, συντονισμένη και διευρυμένη διακυβέρνηση, και τη σύγκλιση εταιρειών και κρατών και την ψηφιοποίηση των κυβερνητικών λειτουργιών.

Αρθρο του Michael Rectenwald, που δημοσιεύτηκε στις 16/12/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4 λεπτά.

 Το Great Reset υπάρχει στο μυαλό όλων, είτε γνωρίζουν γι’ αυτό όλοι, είτε όχι. Το προαναγγέλλουν τα μέτρα που πήραν τα κράτη σε όλο τον κόσμο ως απάντηση στην κρίση του covid-19. (Με την λέξη «κρίση» δεν εννοώ τη λεγόμενη πανδημία, αλλά τις αντιδράσεις σε έναν νέο ιό που ονομάζεται SARS-2 και τον αντίκτυπο των αντιδράσεων αυτών στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.)

Στο βιβλίο του, COVID-19: The Great Reset, ο ιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) Klaus Schwab γράφει ότι η κρίση του covid-19 πρέπει να θεωρηθεί ως «η ευκαιρία που μπορούμε να αδράξουμε για να κάνουμε τις θεσμικές αλλαγές και τις πολιτικές επιλογές που θα βάλουν τις οικονομίες στο δρόμο για ένα πιο δίκαιο, πιο πράσινο μέλλον». 1 

Το Great Reset και το κρατικό μονοπώλιο στην έκδοση νομίσματος

Πρέπει πλέον να είναι ξεκάθαρο ότι το μη υποστηριζόμενο σύστημα χαρτονομισμάτων δεν είναι μόνο αιτία κρίσεων, αλλά είναι επίσης το κεντρικό μέσο ελέγχου για τις ολιγαρχικές κομματικές ελίτ και τους υποστηρικτές τους.

Άρθρο του Thorsten Polleit, που δημοσιεύτηκε από το Mises Institute την 1 Φεβρουαρίου 2020. Χρόνος ανάγνωσης 6 λεπτά.

Το ακάλυπτο [σ.σ. από καταθέσεις] σύστημα χαρτονομισμάτων είναι ένα, οικονομικά και κοινωνικά, καταστρεπτικό σύστημα - με εκτεταμένες και επιβλαβείς οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες πέρα ​​από αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούσαν να φανταστούν. Το παραστατικό (fiat) χρήμα είναι πληθωριστικό, ωφελεί μερικούς εις βάρος πολλών άλλων, προκαλεί οικονομικούς κύκλους άνθησης και κατάρρευσης, καταστρέφει την ηθική της κοινωνίας, καταλήγει τελικά σε ένα μεγάλο ξεφούσκωμα, και οδηγεί στην υπερχρέωση.

Η ωρολογιακή βόμβα των Homo Quarantinus

Κείμενο του νομικού Τηλέμαχου Χορμοβίτη που αναρτήθηκε στο facebook.

Το μεγάλο "επίτευγμα" του Κυριάκου Μητσοτάκη την περίοδο του λοκντάουν ήταν πως ένωσε τον παραδοσιακό χουντέικο αυταρχισμό ενός μεγάλου κομματιού των παλιών ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας με τον τρέντι υγιεινιστικό πατερναλισμό των φιλεLeft γυρολόγων που εισέρρευσαν στο κόμμα επί των ημερών του και δημιούργησε έναν νέο ανθρωπότυπο : τον Ηomo Quarantinus Neodimocraticus.

Aυτό το μοναχικό, φοβισμένο και υστερικό ανθρωπάκι λατρεύει το κράτος-πατερούλη, είναι έτοιμο να δεχτεί οποιαδήποτε παραβίαση των ατομικών του ελευθεριών αρκεί να γίνεται "για το καλό του", ηδονίζεται με την εικόνα μιας πόλης τίγκα στα ΜΑΤ 24 ώρες το 24ώρο, απεχθάνεται την ιδέα ότι αυτή τη στιγμή μπορεί κάποιος, κάπου να είναι μαζί με τους φίλους του και να περνάει καλά, δεν εμπιστεύεται τους συνανθρώπους του (αντίθετα τους βλέπει σαν φορείς μικροβιών) και θεωρεί το ρουφιανιλίκι ύψιστη αξία για μια ευνομούμενη κοινωνία.

Δυστυχώς, ο Homo Quarantinus (ό,τι πιο σιχαμένο και επικίνδυνο έχει εμφανιστεί σε αυτήν την χώρα από την εποχή της Επανάστασης του 1821) δεν πρόκειται να εξαφανιστεί με το τέλος της πανδημίας. "Δεν είναι δυνατόν να πειραματιστούμε με μια κοινωνία και απλά να παρατήσουμε το πείραμα όποτε εμείς το επιλέξουμε. Το πείραμα μπαίνει στη ζωή της κοινωνίας και ποτέ δεν μπορεί να βγει ξανά.", έλεγε ο μεγάλος αμερικάνος κοινωνιολόγος William Graham Sumner και είχε δίκιο. Δεκατέσσερις μήνες σκληρής καραντίνας και ανελέητης εκφοβιστικής κυβερνητικής προπαγάνδας έχουν αφήσει τα σημάδια τους σε πάρα πολλούς ανθρώπους που μετά από αυτήν την εμπειρία δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι. Και μπορεί όλοι αυτοί βραχυπρόθεσμα να αποτελούν μια ανεξάντλητη πηγή ψήφων για τον Μητσοτάκη και την παρέα του, μακροπρόθεσμα όμως η παρουσία τους αποτελεί μια πραγματική ωρολογιακή βόμβα για μια φιλελεύθερη κοινωνία και τις αξίες της.

***

Ο ρόλος της Κίνας στον παγκόσμιο εγκλεισμό: Τα ίχνη στον τόπο του εγκλήματος

Άρθρο του American Institute for Economic Research, που δημοσιεύτηκε στις 5/3/2021. Χρόνος ανάγνωσης 1 λεπτό.

Πέρυσι τέτοια εποχή, οι Αμερικανοί τυφλώθηκαν από μια σοκαριστική πολιτική που κατέβασε ρολά στην οικονομία των ΗΠΑ για τον έλεγχο ενός ιού. Τα υποτιθέμενα «τεκμήρια» των κρατικών αξιωματούχων που θέσπισαν αυτήν την πολιτική ήταν ότι θα ήταν πολύ πιο θανατηφόρος από ό,τι τελικά αποδείχθηκε. Υποστήριξαν περαιτέρω ότι ο ιός θα μπορούσε να ελεγχθεί χρησιμοποιώντας την κρατική ισχύ, ακριβώς όπως ισχυρίστηκε η ότι έκανε η Κίνα στη Wuhan.

Υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα με όλα αυτές τις υποθέσεις, και το AIER τα καλύπτει σχεδόν καθημερινά από τον Ιανουάριο του 2020. Αυτό που μας λείπει μέχρι τώρα είναι μια εσωτερική ματιά στον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί αξιωματούχοι, οι αρχιτέκτονες των εγκλεισμών, πήραν αυτές τις αποφάσεις. Ποιες ήταν οι επιρροές τους; Ποιος τους πίεζε για αυτές τις πολιτικές;

Για το μεγαλύτερο μέρος του έτους 2020, υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα έπαιξε σημαίνοντα ρόλο. Έχουμε τον Δρ. Fauci με χειροπιαστά στοιχεία να επαινεί τον τρόπο αντίδρασης στη Wuhan, καθώς και πολλούς αξιωματούχους του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας να κανουν το ίδιο. Το AIER έχει ήδη δημοσιεύσει πολλά από αυτά τα στοιχεία. Το άρθρο μας στις 8 Δεκεμβρίου 2020 προκάλεσε ένα σταθερό χείμαρρο διαδικτυακών επιθέσεων DDoS στον ιστότοπό μας, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Χάρη στο αίτημα του νόμου περί ελευθερίας της πληροφόρησης που ξεκίνησε από το Judicial Watch, έχουμε πλέον 300 σελίδες μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που καταλήγουν στον λογαριασμό email του Fauci. Είναι μια χαοτική εικόνα. Μέσα σε αυτό το χάος, υπάρχει μια κυρίαρχη επιρροή: η Κίνα. Μαθαίνουμε ότι μια αμερικανική αντιπροσωπεία πήγε στην Κίνα για να μάθει για την αντιμετώπιση πανδημιών στα μέσα Φεβρουαρίου. Βλέπουμε αξιωματούχους των ΗΠΑ να επαινούν το Κομμουνιστικό Κόμμα και τα «lockdown» ενώ ταυτόχρονα τα σχεδίαζαν εδώ στις ΗΠΑ.

Υπάρχουν πολλά περισσότερα να ανακαλύψετε μέσα στα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του Fauci, τα οποία είναι αποκαλυπτικά παρ' όλες τις αφαιρέσεις. Για την αναγνωστική σας απόλαυση ή την αηδία σας, τα προσφέρουμε εδώ:

https://www.aier.org/wp-content/uploads/2021/03/faucifiles.pdf

Πόση αξία έχει μια πίτσα; Είναι θέμα διαδικασίας

Η πρόσληψη αξίας (value) είναι μια διαδικασία στην οποία εμπλεκόμαστε προσωπικά συνεχώς, αλλά και  από την οποία διαρκώς μαθαίνουμε. Σε αυτήν τη διαδικασία βρίσκεται η ουσία της επιχειρηματικότητας

Άρθρο του Mark D. Packard, που δημοσιεύτηκε στις 3/9/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4 λεπτά.

25 χρόνια μετά: Σε τι μετεξελίχθηκε το ευρώ

Το ευρώ απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από την αρχική γερμανική ιδέα περί κοινού νομίσματος, κι έχει γίνει το εργαλείο της νότιας Ευρώπης, η οποία επιδιώκει τον πληθωρισμό του, για να διατηρεί σε λειτουργία τον μηχανισμό δημιουργίας εσόδων δίχως κόπο

Άρθρο του οικονομολόγου και συγγραφέα Philip Bagus, που δημοσιεύτηκε στο Mises Institute στις 18/12/2020. Χρόνος ανάγνωσης, 5 λεπτά.

Πριν από είκοσι πέντε χρόνια, στις 15 Δεκεμβρίου του 1995, οι δεκαπέντε αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της τότε ΕΕ αποφάσισαν σε σύνοδο του Συμβουλίου της Μαδρίτης να ονομάσουν το μελλοντικό κοινό νόμισμα «ευρώ», και να το εισαγάγουν από την 1η Ιανουαρίου 1999, αρχικά ως λογιστικό νόμισμα με σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία. Η πραγματική εισαγωγή μετρητών πραγματοποιήθηκε το 2002. Ωστόσο, η Δανία, η Μεγάλη Βρετανία και η Σουηδία διατήρησαν τα εθνικά τους νομίσματα - και εξακολουθούν να το κάνουν μέχρι σήμερα.

Η Πολωνία, η Τσεχία και η Ουγγαρία, οι οποίες προσχώρησαν στην ΕΕ το 2004, επίσης αντιστάθηκαν πεισματικά στο να εγκαταλείψουν το ζλότι, την κορώνα, και το φιορίνι για χάρη του ευρώ. Από την αρχή, υπήρξαν δύο ανταγωνιστικές απόψεις σχετικά με το είδος του fiat νομίσματος που θα έπρεπε να είναι τo νόμισμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). [1]  Το ευρώ παρουσιάστηκε στον επιφυλακτικό γερμανικό λαό ως ο διάδοχος του γερμανικού μάρκου. Το κοινό νόμισμα δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για τη χρηματοδότηση απευθείας κρατικών προϋπολογισμών. Πολλοί Γερμανοί φοβούνταν ότι θα έπρεπε να πληρώσουν για τα υψηλά χρέη των νότιων χωρών.

Έτσι, στην ΕΚΤ απαγορεύτηκε ρητώς να αγοράζει απευθείας δημόσιο χρέος, παρόλο που το χρέος έγινε από την αρχή αποδεκτό ως εγγύηση για τραπεζικά δάνεια . Επιπλέον, η Συνθήκη του Μάαστριχτ, που υπογράφηκε το 1992, προέβλεπε στη ρήτρα απαγόρευσης διάσωσης (άρθρο 125 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ότι τα κράτη του ευρώ δεν ευθύνονται για τα χρέη άλλων κρατών μελών. Ο Theo Waigel (Christian Social Union [CSU]), ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών τότε, υποσχέθηκε ότι το ευρώ θα ήταν τόσο ισχυρό όσο το μάρκο.

Σήμερα, απέχουμε πολύ από ένα «γερμανικό» ευρώ, καθώς η αντίθετη άποψη για το ρόλο του ευρώ κερδίζει σταθερά έδαφος. Αυτή η γαλλική-ιταλική, ή μεσογειακή, άποψη βλέπει τη νομισματική πολιτική ως το μέσο για την πραγματοποίηση των ονείρων της δημοσιονομικής πολιτικής. Η Κεντρική Τράπεζα υπόκειται στο Υπουργείο Οικονομικών. Τέτοιες αποκλίνουσες πεποιθήσεις οδήγησαν αναγκαστικά σε εντάσεις και συγκρούσεις. Πράγματι, ενώ ο κανόνας του χρυσού προάγει τη διεθνή συνεργασία και την ειρήνη, το κοινό fiat νόμισμα υπήρξε μια συνεχής πηγή συγκρούσεων. Οι προκύπτοντες συμβιβασμοί κατέστησαν σταδιακά το ευρώ περισσότερο «μεσογειακό».

Τα σοβαρά προβλήματα ξεκίνησαν το 2010 με την εσπευσμένη «διάσωση» του υπερχρεωμένου ελληνικού κράτους, όταν αγνοήθηκε η ρήτρα απαγόρευσης διάσωσης. Στη συνέχεια, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί προώθησε το, αρχικά προσωρινό, Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας (EFSF) ενάντια στις γερμανικές αντιδράσεις. Η ΕΚΤ άρχισε, επιλεκτικά και προσωρινά στην αρχή, να αγοράζει τα κρατικά ομόλογα των χωρών του ευρώ στη δευτερογενή αγορά. Σήμερα, δραστηριοποιείται σε ένα τεράστιο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, αγοράζοντας συστηματικά και συνεχώς δημόσιο χρέος. Μόλις πρόσφατα, η ΕΚΤ επέκτεινε το πρόγραμμά της για αγορά ομολόγων κατά ακόμα 500 δισεκατομμύρια ευρώ.

Η Γερμανία επίσης αρχικά αντιτάχθηκε στο επόμενο βήμα, στη μετατροπή του προσωρινού EFSF σε ένα άνευ ορίων ταμείο διάσωσης του ευρώ, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθεροποίησης (ESM). Το ταμείο αυτό μπορεί να δανείζει σε χώρες του ευρώ που ουσιαστικά δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από τις κεφαλαιαγορές. Ενάντια στην επίμονη αντίσταση των υπερχρεωμένων νότιων χωρών, η Γερμανία επέμεινε ότι τα δάνεια του ΕSM θα πρέπει να συνδέονται με όρους για μεταρρυθμίσεις.

Επιπλέον, και σε αντάλλαγμα για την έγκρισή της για τον ESM, η Γερμανία ζήτησε την υιοθέτηση του Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμφώνου , το οποίο ενισχύει τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Σύμφωνα με αυτό, οι χώρες του ευρώ ουσιαστικά δεσμεύονται για έναν διαρθρωτικά ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Σε φάσεις οικονομικής ανάπτυξης, θα πρέπει να δημιουργούνται δημοσιονομικά πλεονάσματα για την αντιστάθμιση των ελλειμμάτων έως και 3% κατ 'ανώτατο όριο σε φάσεις ύφεσης. Επιπλέον, όταν το επίπεδο χρέους ενός κράτους υπερβαίνει το 60% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ), θα πρέπει να μειώνει συνεχώς το χρέος μέσω πλεονασμάτων του προϋπολογισμού.

Το νόημα του Ευρωπαϊκού Φορολογικού Συμφώνου ήταν να αναγκάσει τα κράτη μέλη του ευρώ να φροντίσουν τα δημόσια οικονομικά τους, έτσι ώστε να μην χρειαστεί να καταφύγουν ποτέ στον ESM. Με άλλα λόγια, η Γερμανία ήταν πρόθυμη να διαθέσει τα χρήματα των φορολογουμένων της μέσω του ESM για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, εάν οι νότιες χώρες δεσμεύoνταν να περικόψουν τις υπερβολικές δαπάνες και το υπερβολικό δημόσιο χρέος τους. Η αφέλεια αυτού του σκεπτικού αυτού είναι προφανής. Ο ESM έχει καθιερωθεί, αλλά οι κανόνες του Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμφώνου δεν τηρούνται από τις νότιες χώρες.

Η ύπαρξη του ESM δημιούργησε μια ακόμα εστία διαμάχης. Η Γερμανία και οι φορολογικά πιο πειθαρχημένες χώρες δεν θέλουν να χρησιμοποιούν καθόλου τον ESM, ενώ οι νότιες χώρες προσπαθούν να τον αξιοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Η τελευταία μεταρρύθμιση του ESM πρέπει να γίνει κατανοητή υπό αυτό το πρίσμα. Αυτή η μεταρρύθμιση επιτρέπει στον ESM να παρέχει μια προληπτική πιστωτική γραμμή, που δεν συνδέεται με όρους για μεταρρυθμίσεις προς τα «οικονομικά υγιή» κράτη, οδηγώντας στο εύλογο ερώτημα γιατί ένα οικονομικά υγιές κράτος θα χρειαζόταν ποτέ μια πιστωτική γραμμή στήριξης από τον ESM. Επιπρόσθετα, ο ESM επιτρέπεται τώρα να χρησιμοποιηθεί ως το  ύστατο στήριγμα του Ενιαίου Ταμείου Εξυγίανσης (του Ενιαίου Μηχανισμού Εξυγίανσης, SRM), στο οποίο η Γερμανία είχε αντισταθεί. Αυτό συμβαίνει επειδή τα χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων θα μπορούσαν τώρα να χρησιμοποιηθούν για τη διάσωση ξένων τραπεζών.

Αναλογιστείτε το ακόλουθο παράδειγμα, που δείχνει τη σημασία του να μπορεί να αξιοποιηθεί ο ESM για την ανακεφαλαιοποίηση αφερέγγυων τραπεζών: ας υποθέσουμε ότι μια ελληνική τράπεζα αγόρασε ομόλογα που εκδόθηκαν από τη δική της κυβέρνηση, χρηματοδοτώντας έτσι τις γενναιόδωρες παροχές του ελληνικού κράτους πρόνοιας, ή τα υπερκοστολογημένα έργα υποδομών. Τώρα υποθέστε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να αποπληρώσει τα χρέη της και ότι εφαρμόζεται ένα κούρεμα στο χρέος της ελληνικής κυβέρνησης. Λόγω των ζημιών που υπέστη, η ελληνική τράπεζα χρεοκοπεί και ανακεφαλαιοποιείται μέσω του SRM. Ως έσχατη λύση, τα δάνεια από τον ESM μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν για το σκοπό αυτό. Εάν συμβεί αυτό, οι φορολογούμενοι της ευρωζώνης που χρηματοδοτούν τον ESM αποπληρώνουν έμμεσα το χρέος της ελληνικής κυβέρνησης. Ως αποτέλεσμα της μεταρρύθμισης του ESM, τα χρήματά τους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αναδιάρθρωση του τραπεζικού τομέα στον νότο, ο οποίος χρηματοδοτεί γενναιόδωρα τις πολιτικές των νότιων κρατών. Η μεταρρύθμιση είναι λοιπόν μια ακόμα μικρή νίκη για τις νότιες χώρες. Και με αυτήν, 25 χρόνια μετά, το ευρώ κινείται λίγο ακόμα μακρύτερα από τις αρχικές γερμανικές φιλοδοξίες για αυτό. Το ευρώ καθίσταται πλέον ακόμα πιο «μεσογειακό».

---------------------------------------------------

[1] Για μια αναλυτική ιστορία του ευρώ, δείτε το βιβλίο Philip Bagus Η τραγωδία του ευρώ

***

Ο Philipp Bagus είναι καθηγητής στο Universidad Rey Juan Carlos. Είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, μελετητής του IREF και συγγραφέας πολλών βιβλίων, όπως το In Defense of Deflation  και Η τραγωδία του ευρώ , και είναι συγγραφέας των:  Τυφλή ληστεία! , Μικρά κράτη. Μεγάλες δυνατότητες: Τα μικρά κράτη είναι απλά καλύτερα ! και Deep Freeze: H oικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας . 

Η κακοδαιμονία της ΕΕ βρίσκεται στο πολιτικό επίπεδο

Το πρόβλημα με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ότι επιδιώκει να εξαλείψει τα εμπόδια ανάμεσα τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Το πρόβλημα προέρχεται από τις προσπάθειες για την πολιτική ενοποίηση των εθνών-κρατών, υψώνοντας ταυτόχρονα τείχη οικονομικού προστατευτισμού απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο

Με αφορμή την σημερινή Ημέρα της Ευρώπης, ένα άρθρο του Harald E. Tomintz, που δημοσιεύτηκε στις 3/3/2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης, 3 λεπτά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τουλάχιστον θεωρητικά, σχεδιάστηκε για να επιτρέπει στους κατοίκους της να επωφελούνται από αυτό που είναι παραδοσιακά γνωστό ως οι «Τέσσερις Θεμελιώδεις Ελευθερίες». Αυτές συνήθως ορίζονται ως η ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, εργασίας, υπηρεσιών, και κεφαλαίων εντός και μεταξύ των κρατών μελών του εμπορικού μπλοκ. Η διατήρηση των οικονομικών ελευθεριών προάγει την ειρήνη και την ευημερία, ένα συναίσθημα διαφωτισμού που αναδύεται από την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής ηπείρου μετά τις φρικαλεότητες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Αν και το σύνολο της νομικής βιβλιογραφίας που πραγματεύεται τις θεμελιώδεις ελευθερίες τείνει σήμερα να τις διευρύνει τόσο στον ορισμό τους, όσο και στο πεδίο εφαρμογής τους (όπως όταν επεκτείνει τη σημασία της ελευθερίας εγκατάστασης ή διερευνώντας το πότε ένα αγαθό γίνεται υπηρεσία στις ψηφιακές αγορές), η υπόθεση της διατήρησης της οικονομικής ελευθερίας και της μετακίνησης παραμένει. Ενώ αναμφίβολα αυτή η βασική έννοια είναι ένας επιθυμητός σκοπός, υπάρχουν πάρα πολλές επιπλοκές και ζητήματα που προκύπτουν από την πολιτική πίσω από όλα αυτά.

Από τη μία πλευρά, η διατήρηση των οικονομικών ελευθεριών ως ολοκληρωμένου εμπορικού μπλοκ συνοδεύεται από οφέλη για τους πολίτες ως άτομα και επίσης στα κράτη μέλη στο σύνολό τους. Αυτά τα οφέλη έρχονται με τη μορφή διευκολύνσεων στην αναζήτηση νομικών λύσεων σε διαφορές σχετικά με ατομικά δικαιώματα ιδιοκτησίας. Ένα άλλο πλεονέκτημα είναι η αύξηση του εμπορίου μέσω πιο εύκολα προσβάσιμων αγορών με καθιερωμένους ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς. Από την άλλη πλευρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετώπισε επίσης πολλές προκλήσεις και κρίσεις με την πάροδο των ετών στο πολιτικό πεδίο, όπως τα ζητήματα που αφορούν το χρέος και τη μετανάστευση. Τώρα αγωνίζεται για να διατηρήσει την αξιοπιστία της ως ένα πολιτικό σχέδιο με συνέπεια.

Ο Andrew Moran έγραψε ένα διεισδυτικό άρθρο σχετικά με το πώς διαφορετικά ευρωπαϊκά έθνη αντιμετωπίζουν αυτήν την εποχή τον αυξανόμενο λαϊκισμό, ένα πολιτικό κίνημα που συνήθως απεικονίζεται ως αντι-συστημικό, ριζοσπαστικό, ή ανεπιθύμητο από τα φιλο-ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης. Εάν η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και αυτές οι οικονομικές ελευθερίες αποτελούν τόσο μεγάλα πλεονεκτήματα, τότε αναρωτιέται κανείς γιατί να υπάρχει τελικά τόσο μεγάλος αρνητισμός και κριτική γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα πρέπει η Ευρώπη να υιοθετεί την ολοένα και μεγαλύτερη ολοκλήρωσή της σε κάθε καμπή της Ιστορίας; Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα μπορεί να είναι ότι, ενώ οι οικονομικοί στόχοι είναι επιθυμητοί στα μάτια πολλών Ευρωπαίων, οι πολιτικοί στόχοι δεν είναι.

Ένα επιχείρημα κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίζεται στο γεγονός ότι δεν είναι απλώς μια οικονομική ένωση, αλλά μια πολιτική ένωση. Ο Nigel Farage συνόψισε εύστοχα το συναίσθημα αυτό σε μια ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο , όταν είπε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα «πολιτικό πείραμα με το οποίο οι Βρετανοί ειλικρινά δεν ήταν ποτέ πολύ ευχαριστημένοι» και στη συνέχεια συνέχισε, «η μητέρα και ο πατέρας μου υπέγραψαν για… μια κοινή αγορά, όχι για μια πολιτική ένωση, όχι για σημαίες, ύμνους, προέδρους ... και τώρα θέλετε ακόμη και τον δικό σας στρατό!» Πράγματι, η δυσκολία είναι ότι ενώ οι άνθρωποι θα μπορούσαν να συμφωνήσουν για τα αναμφισβήτητα οφέλη από την προστασία των οικονομικών ελευθεριών, η εμβέλεια και η ισχύς της πολιτικής μηχανής που τις υποστηρίζει κατέληξε να θεωρείται απαράδεκτη από πολλούς, με αποτέλεσμα τα δραματικά γεγονότα όπως η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου μέσω Μπρέξιτ.

Η συγχώνευση των οικονομικών και της πολιτικής είναι μια κακή ιδέα

Μια οικονομική πολιτική απομονωτισμού ή προστατευτισμού για το Ηνωμένο Βασίλειο, ή για οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο σήμερα, είναι οικονομικά ανεπιθύμητη. Ωστόσο, η κατανόηση των κινήτρων των ανθρώπων που είναι θετικοί σχετικά με την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση προσθέτει βάθος σε ένα ζήτημα που είναι εξαιρετικά πολωμένο. Δεν θα πρέπει να παρουσιάζεται σαν ένα απλό ζήτημα ανεξάρτητων εθνικιστικών πολιτικών έναντι μιας υπερεθνικής οντότητας που προάγει το εμπόριο.

Είναι μια υπόθεση κρατικής κυριαρχίας και οικονομικής αλληλεξάρτησης που συνδέονται μεταξύ τους, οδηγώντας σε μια συζήτηση για το πόσο πραγματικά απαιτούμενη είναι η πολιτική ολοκλήρωση για να μεγιστοποιήσουμε την οικονομική ελευθερία. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση συχνά εργάζεται στο εσωτερικό της για να μειώσει τα ρυθμιστικά εμπόδια που εμποδίζουν τις θεμελιώδεις ελευθερίες, ο σχεδιασμός πολιτικών που επηρεάζουν άλλους τομείς στη ζωή των πολιτών της μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Οι άνθρωποι θέλουν να έχουν οικονομική ελευθερία, αλλά όχι απαραίτητα με το επίπεδο συγκεντρωτισμού που οι υπεύθυνοι για τη χάραξη της πολιτικής επιμένουν συχνά ότι χρειάζεται να την συνοδεύει.

Μπλοκ ελεύθερου εμπορίου ή μπλοκ προστατευτισμού;

Μια άλλη αντίρρηση είναι ότι, ενώ η εσωτερική αγορά μπορεί να απολαμβάνει τέτοιες ελευθερίες μεταξύ των πολιτών και των κρατών μελών της, αυτό δεν σημαίνει ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει την ίδια μεταχείριση. Ο Lipton Matthews υποστηρίζει ότι οι περιφερειακές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου είναι επίσης μια ευγενική μορφή προστατευτισμού , πράγμα που σημαίνει ότι η ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης σίγουρα δεν σημαίνει ότι έχει εξίσου ανοιχτή πολιτική για όλες τις άλλες χώρες εκτός αυτής.

Η βαθύτερη δέσμευση για οικονομική ολοκλήρωση εντός της ηπείρου είναι κάτι καλό - κρατώντας όλες τις άλλες παραμέτρους σταθερές. Όμως εάν αυτή η ολοκλήρωση συμβαίνει παράλληλα με τον αποκλεισμό αγαθών προερχόμενων εκτός του μπλοκ, κάτι τέτοιο είναι προβληματικό, το λιγότερο. Χωρίς ελεύθερο εμπόριο με κράτη εκτός ΕΕ, το ίδιο σύστημα που επιβάλλει τη διατήρηση της ελευθερίας ανάμεσα στα κράτη της ένωσης γίνεται επίσης ένα εργαλείο ισχύος για τα κράτη που αγωνίζονται να αυξήσουν τη διαπραγματευτική τους δύναμη και την πολιτική επιρροή τους στην παγκόσμια σκηνή.

 

 

***

Ο Harald Eustachius A. Tomintz διδάσκει στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Ateneo De Manila στις Φιλιππίνες.

Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά του Covid-19 είναι ανήθικος και αντι-επιστημονικός

 

Άρθρο του G. Berdine που δημοσιεύτηκε από το Mises Institute στις 11 Σεπτεμβρίου 2020. Χρόνος ανάγνωσης 7 λεπτά. Ο Gilbert Berdine είναι αναπληρωτής καθηγητής ιατρικής στο Texas Tech University Health Sciences Center και συνεργάτης του Ινστιτούτου Ελεύθερης Αγοράς στο Texas Tech University.

Ο κόσμος μετά τον covid-19 είναι ένας σουρεαλιστικός εφιάλτης. Επιχειρήσεις έκλεισαν αυθαίρετα χωρίς καμία απόδειξη ότι αυτά τα κλειδώματα σώζουν ζωές. Δεκάδες εκατομμύρια πολίτες έμειναν άνεργοι λόγω αυτών των κλειδωμάτων. Υπήρξαν ήδη αιτήματα για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά του covid-19,  ακόμη και πριν να είναι διαθέσιμο το εμβόλιο. «Κάντε τα εμβόλια δωρεάν, μην επιτρέψετε θρησκευτικές ή προσωπικές αντιρρήσεις, και δημιουργήστε αντικίνητρα για όσους αρνούνται τα εμβόλια που είναι ασφαλή και αποτελεσματικά». Αυτή είναι μια κενή νοήματος δήλωση, καθώς οποιοδήποτε διαθέσιμο εμβόλιο δεν θα είναι ούτε 100% ασφαλές ούτε 100% αποτελεσματικό. Με βάση την αρχική μελέτη του ρωσικού εμβολίου σε πολύ περιορισμένο αριθμό ασθενών, δεν είναι καν σαφές ότι το εμβόλιο θα είναι ασφαλέστερο από την ίδια την ασθένεια.

Αιτιάσεις για υποχρεωτικά εμβόλια

Εάν ένα εμβόλιο είναι 100% αποτελεσματικό, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Όποιος θέλει να προστατευτεί μπορεί να κάνει εθελοντικά το εμβόλιο. Δεν θα ήταν δυνατόν κάποιος που απορρίπτει το εμβόλιο να βλάψει κάποιον που έχει κάνει το εμβόλιο εθελοντικά. Κάθε έκκληση για υποχρεωτικό εμβόλιο αποτελεί ρητή παραδοχή ότι το εμβόλιο δεν είναι 100% αποτελεσματικό.

Η κρίση του Covid έδειξε ότι η κρατική αστυνομία θα επιβάλει οποιονδήποτε νόμο, όσο παράλογος κι αν είναι

Άρθρο του Justin McCarthy Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης, 2 λεπτά.

Εάν το 2020 μας δίδαξε κάτι, είναι ότι η αστυνομία σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο δεν θα διστάσει να επιβάλει βίαια αυθαίρετους και παράλογους κυβερνητικούς κανονισμούς.

Αναλογιστείτε μόνο μερικά παραδείγματα από αυτόν τον μήνα μόνο (ενν. Σεπτέμβριο 2020). Στην Αυστραλία, μια έγκυος μητέρα συνελήφθη μπροστά από την οικογένειά της για μια δημοσίευσή της στο Facebook, που προσκάλεσε τους συμπατριώτες της σε μια διαμαρτυρία κατά του εγκλεισμού. Στην Ισπανία, ένα δεκατετράχρονο αγόρι που αρνήθηκε να φορέσει μάσκα  ρίχτηκε στο έδαφος από έναν αστυνομικό, που στη συνέχεια γονάτισε πάνω στην πλάτη του, καθώς εκείνο σφάδαζε από τον πόνο. Στις ΗΠΑ δύο αστυνομικοί έβγαλαν μια μητέρα και το ενός έτους παιδί της από το αεροπλάνο, επειδή το πρόσωπο του βρέφους δεν ήταν καλυμμένο με μάσκα.

Συμβάντα όπως αυτά αναφέρονται συχνά με αγανάκτηση από ειδικούς στα δεξιόστροφα μέσα ενημέρωσης. Κάποιοι συντηρητικοί σχολιαστές μας προειδοποιούν, σωστά, ότι η κυβέρνηση υπερβαίνει τα όριά της και ότι ενδέχεται να είμαστε οι επόμενοι που θα δεχτούμε μια ανεπιθύμητη επίσκεψη από την αστυνομία, ή ακόμα και να μας ρίξουν στο έδαφος με το γόνατό τους στην πλάτη μας.

Ωστόσο, οι ίδιοι ακριβώς δεξιοί ειδικοί, είναι οι πρώτοι που θα υπερασπιστούν την πιο ακραία αστυνομική βαναυσότητα κάθε φορά που κάποιος αρνείται να συμμορφωθεί με τις εντολές ενός ένστολου. Πιστεύουν πιστά στο σύνθημα «στηρίζουμε τους μπλε» (ενν. αστυνομικούς) με σχεδόν τυφλή πίστη, και υποστηρίζουν ακόμη και το να εξοπλιστεί η αστυνομία με στρατιωτικού τύπου όπλα και εξοπλισμό.

Δεν μπορούν αυτοί οι συντηρητικοί να δουν τις αντιφάσεις τους ;

Αναρωτηθείτε: Εάν ο πλήρης σοσιαλισμός κυριαρχήσει τελικά στον δυτικό κόσμο, ποιοι θα αποτελούν την εμπροσθοφυλακή που θα τον επιβάλλει δια της βίας; Δεν θα είναι οι αδύναμοι γραφειοκράτες που θα σας αναγκάσουν να συμμορφωθείτε. Θα είναι η «λεπτή μπλε γραμμή» της αστυνομίας - εξοπλισμένη με τα στρατιωτικού τύπου όπλα της - που θα σας αναγκάσει με σωματική βία να υπακούσετε στις κρατικές εντολές. Νομίζετε ότι δεν θα το κάνουν; Δείτε απλά τις περιπτώσεις που ανέφερα πιο πριν.

Δεν υποστηρίζω το κίνημα «αποχρηματοδοτήστε την αστυνομία». Ούτε προτείνω ότι ένα σώμα ασφαλείας είναι κάτι που αντίκειται σε μια ελεύθερη κοινωνία. Χρειαζόμαστε πάντα κάποια μορφή προσωπικού που θα επιβάλλει τον νόμο. Αντίθετα, ζητώ από τους συντηρητικούς να αναλογιστούν για μια στιγμή τις αντιφατικές απόψεις τους. Στο σημερινό μας σύστημα, η κυβέρνηση και η επιβολή του νόμου είναι ο ίδιος οργανισμός. Δεν μπορείτε να επικρίνετε τους νόμους που παραβιάζουν τις ελευθερίες μας, και ταυτόχρονα να συγχαίρετε τους άνδρες και τις γυναίκες που λόγω καθήκοντος επιβάλλουν νόμιμα τους νόμους αυτούς – με χρήση βίας μάλιστα, εάν κριθεί απαραίτητο.

Η ελευθερία μας εξαρτάται από έναν υγιή σκεπτικισμό απέναντι στο κράτος. Αυτός ο σκεπτικισμός καλό θα ήταν να συμπεριλαμβάνει όλες τις πτυχές του κράτους, και ειδικά στην αστυνομία.

***

Ο Justin McCarthy είναι δικηγόρος με έδρα τη Μασαχουσέτη και συγγραφέας του Monetarism and the Constitution: Making Money Money Fit the Framers ’Intent. Έχει μια γυναίκα, δύο κόρες και ένα λαγωνικό που ονομάζεται Winston. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Justin ή για να επικοινωνήσετε απευθείας μαζί του, επισκεφθείτε τη διεύθυνση www.jrmccarthy-law.com.