Οι παγκόσμιες ελίτ έχουν ένα «υπέροχο» σχέδιο για εμάς τους υπόλοιπους, παρ' όλο που οι ίδιοι δεν σκοπεύουν να ζήσουν μέσα στα στενά του όρια
.jpg)
Τα γεγονότα των τελευταίων ετών αναζωπύρωσαν μια διαρκή ανησυχία των ανθρώπων που νοιάζονται για την ελευθερία, την ιδιοκτησία και την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Η ανησυχία αυτή επικεντρώνεται γύρω από τις προοπτικές ανάδυσης της περιβόητης «νέας τάξης πραγμάτων», μιας παγκόσμιας ολοκληρωτικής συνωμοσίας που εξυφαίνεται από τις παγκοσμιοποιημένες «ελίτ» με πρόθεση να καταστρέψει τα εναπομείναντα ψήγματα της ελευθερίας του λόγου, της ελεύθερης επιχειρηματικότητας, και της ελεύθερης σκέψης.
Πριν αναρωτηθούμε πόσο δικαιολογημένες είναι αυτές οι ανησυχίες, ας σημειώσουμε ότι το αφήγημα της «νέας τάξης πραγμάτων» περιέχει συνήθως ένα «αρνητικό» και ένα «θετικό» στοιχείο. Το «αρνητικό» στοιχείο περιγράφει το πώς οι παγκόσμιοι συνωμότες σκοπεύουν να επιφέρουν μια παγκόσμια κοινωνικοοικονομική κατάρρευση - δηλαδή να εξαλείψουν την «παλαιά τάξη πραγμάτων» - ενώ το αντίστοιχο «θετικό» στοιχείο εστιάζει στη φύση του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού που θα οικοδομηθεί πάνω στις στάχτες της καταστροφής. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι θεωρητικοί της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων σχεδόν πάντα απεικονίζουν τον υπό εξέταση ολοκληρωτισμό ως κάποια μορφή τεχνοκρατικής φεουδαρχίας με κομμουνιστικό υπόβαθρο, που θυμίζει περισσότερο τη σημερινή Κίνα σε συνδυασμό με την «πολιτική ορθότητα» δυτικού τύπου και τη μαλθουσιανή ευγονική.
[ Δείτε σχετικά: Οι ρίζες της σύγχρονης οικολογικής μισανθρωπίας: Οι θεωρίες του Thomas Malthus ]
Όσον αφορά το «αρνητικό» μέρος του εν λόγω αφηγήματος, μπορεί κανείς να υποστηρίξει εύλογα ότι δεν αποτελείται από συνωμοσιολογικές εικασίες, αλλά εκτυλίσσεται απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια μας. Ο μακροχρόνιες, συντονισμένες, παγκόσμιες πληθωριστικές πολιτικές, οι επίμονες «δαπάνες τόνωσης της οικονομίας», ο στραγγαλισμός του ενεργειακού τομέα από τους «οικολόγους», η καταστροφική παραφροσύνη των λοκντάουν και η αδιάκοπη προώθηση της παλαβωμάρας των «woke» (σ.σ. πολιτικά «ορθών»), φαίνεται σαφώς να σχηματίζουν μια τέλεια καταιγίδα παγκόσμιου σχεδιασμένου χάους.
Προφανώς, κανένα από αυτά τα φαινόμενα δεν είναι αυθόρμητο, και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιοφυΐα για να αντιληφθεί τις παντελώς καταστροφικές συνέπειες της εφαρμογής τους. Έτσι, η συνεχιζόμενη καταστροφή της «παλαιάς παγκόσμιας τάξης πραγμάτων» - που σήμερα αναφέρεται συχνότερα ως «Great Reset» (Μεγάλη Επανεκκίνηση) ή «Build Back Better» (να ανοικοδομήσουμε καλύτερα) - μυρίζει συντονισμένη κακοβουλία, προκαλώντας εύλογες ανησυχίες.
Οι ανύπαρκτες θετικές πτυχές της νέας παγκόσμιας τάξης
Το «θετικό» μέρος του σχεδίου της νέας παγκόσμιας τάξης, από την άλλη πλευρά, μοιάζει να είναι περισσότερο ένα φάντασμα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το είδος του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού που οραματίζονται συνήθως οι θεωρητικολογούντες είναι πραξεολογικά ανέφικτος.
Πρώτον, η ευρεία απο-ανάπτυξη, απέχοντας πολύ από το να συγκεντρώσει σχεδόν όλους τους παραγωγικούς πόρους στα χέρια της παρασιτικής «ελίτ», στην πραγματικότητα θα υπονομεύσει σημαντικά την εξουσία της, εξαλείφοντας το μεγαλύτερο μέρος του παραγωγικού δυναμικού της παγκόσμιας οικονομίας. Εξάλλου, όπως σημειώνει ο Julian Simon, οι άνθρωποι, με την εφευρετικότητα και την επιχειρηματικότητά τους, είναι αυτοί που αποτελούν την κατεξοχήν κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης. Ως εκ τούτου, υλοποιώντας τα μαλθουσιανά τους σχέδια, οι παγκοσμιοποιητικές ελίτ θα πριονίσουν το κλαδί στο οποίο κάθονται και θα εξοντωθούν μαζί με τα θύματά τους.
Δεύτερον, αν ο υποταγμένος παγκόσμιος πληθυσμός επρόκειτο να υποδουλωθεί κυριολεκτικά αντί να θυσιαστεί σε ένα τεράστιο σχέδιο ευγονικής, τότε και η νέα παγκόσμια τάξη θα κατέρρεε σε χρόνο μηδέν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ένας σταθερός, καλά λειτουργικός διεθνής ολοκληρωτισμός θα έπρεπε να βασίζεται σε εξαιρετικά πολύπλοκες τεχνολογικές λύσεις και σε τεράστιες ποσότητες κεφαλαιουχικών αγαθών υψηλής ποιότητας.
Ωστόσο, οι στρατιές των κυριολεκτικά σκλάβων δεν μπορούν να δημιουργήσουν ή να συντηρήσουν τέτοια αγαθά, ούτε να επινοήσουν και να εφαρμόσουν τέτοιες λύσεις. Εξάλλου, οι σκλάβοι είναι πασίγνωστο ότι αποτελούν μη παραγωγικά άτομα, αφού δεν έχουν τα μέσα και το κίνητρο να επενδύσουν στα ταλέντα, τις δεξιότητες, τις επαφές και τους συμπληρωματικούς -μεταξύ τους- πόρους τους. Επιπλέον, είναι αδιανόητο ότι οι αφέντες τους θα εκτελούσαν αυτά τα καθήκοντα, αφού θα αποτελούσαν μια πολύ μικρή ανώτερη κάστα.
Τρίτον, αν κάποιος ισχυριζόταν ότι η νέα παγκόσμια τάξη θα μπορούσε να λειτουργήσει με επιτυχία, στη βάση των λύσεων που δίνει η τεχνητή νοημοσύνη υψηλής τεχνολογίας, τότε, για άλλη μια φορά, το εύλογο ερώτημα είναι ποιος θα επινοούσε και θα επέβλεπε τις σχετικές υποδομές. Οι ελίτ που θα διαχειρίζονταν τα ανδρείκελα, όσο πονηροί κι αν ήταν, θα ήταν πολύ λίγοι για να φέρουν εις πέρας αυτό το έργο. Οι μάζες των σκλάβων, όπως επισημάνθηκε προηγουμένως, θα ήταν τελείως ανεπαρκώς εξοπλισμένες για να διαχειριστούν αυτό το κατόρθωμα.
Τέλος, ούτε και μια ενδεχόμενη ομάδα «ημι-επίλεκτων» μεσαίων στελεχών θα ήταν χρήσιμη στο πλαίσιο αυτό. Αν σήμερα βλέπουμε το πώς θα μπορούσε να μοιάζει ένας καθαρόαιμος ολοκληρωτισμός αυτού του είδους, τα μέλη εκείνης της κάστας θα έπρεπε να κατηχηθούν ακόμη πιο διεξοδικά στην ιδεολογία των «woke» στο πλαίσιο ενός τέτοιου συστήματος. Και δεδομένου ότι αυτή η ιδεολογία μπορεί να συνοψιστεί ως μια ιδιαζόντως διανοητικά διαταραγμένη εξέγερση ενάντια στην πραγματικότητα, θα ήταν εξαιρετικά αταίριαστη για περιβάλλοντα τόσο τεχνολογικά απαιτητικά.
Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων θα είναι ακόμη πιο ευάλωτη στο πρόβλημα του οικονομικού υπολογισμού που ανέλυσε ο Mises, απ' ό,τι οι «κλασικοί» ολοκληρωτικοί προκάτοχοί της. Άλλωστε, η πολιτική εξουσία και η ικανότητα λήψης οικονομικών αποφάσεων θα έπρεπε να είναι πολύ περισσότερο συγκεντρωμένες στα χέρια μιας μικροσκοπικής ολιγαρχίας απ' ό,τι ήταν στο πρώην σοβιετικό μπλοκ.
Και ενώ για ένα διάστημα, οι κυβερνήτες αυτών των χωρών ήταν σε θέση να διατηρήσουν μια επίφαση οικονομικού ορθολογισμού υπολογίζοντας με όρους τιμών στο εξωτερικό, και ανεχόμενοι την ύπαρξη των μαύρων αγορών στο εσωτερικό, τέτοιες λύσεις δεν θα ήταν διαθέσιμες σε μια παγκόσμια δικτατορία με μια πανταχού παρούσα τεχνοκρατική επιτήρηση. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι μια τέτοια δικτατορία είναι πραξεολογικά ένας παραλογισμός - ένα σύστημα που μπορεί να φαίνεται πολύ απειλητικό επί χάρτου, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα απατηλό όνειρο ψυχοπαθών.
Ένα αναπάντεχο κι ανατριχιαστικό κίνητρο
Έτσι, θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς για τα κίνητρα πίσω από την ξέφρενη καταστροφή της σημερινής κοινωνικοοικονομικής τάξης από την παγκοσμιοποιητική κλίκα. Σίγουρα, τα μέλη της είναι αρκετά πονηρά ώστε να συνειδητοποιούν την ανυπέρβλητη φύση των προκλήσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τι εμπνέει, λοιπόν, την καταστροφική τους μανία, αν δεν υπάρχει επιπλέον χρήμα και εξουσία για να κερδίσουν;
Η μόνη ικανοποιητική απάντηση είναι άκρως ανατριχιαστική: φαίνεται ότι έχοντας αποκτήσει όλα τα χρήματα που θα μπορούσαν να ξοδέψουν και όλη τη δύναμη που θα μπορούσαν να ασκήσουν, τα μέλη της παγκόσμιας ελίτ παραμένουν ικανά να αντλούν μια διεστραμμένη ψυχολογική ικανοποίηση από τη συμμετοχή τους σε μεγάλης κλίμακας πράξεις αλόγιστης καταστροφής. Με άλλα λόγια, οι εκπρόσωποί της δεν φαίνεται να ενοχλούνται από το ότι διαπράττουν μια θεαματική αυτοκτονία, αρκεί αυτή να αποτελεί την παρενέργεια μιας πολύ πιο θεαματικής γενοκτονίας.
Αν και μπορεί να είναι ανακουφιστική η συνειδητοποίηση ότι η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων είναι ένα λογικά ασυνάρτητο φαντασιοκόπημα, η συνακόλουθη συνειδητοποίηση ότι ο πραγματικός στόχος της συνεχιζόμενης παγκόσμιας καταστροφής είναι εξίσου παρανοϊκός, θα πρέπει να κρατά όλους τους ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους αφυπνισμένους και προσεκτικούς. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν κάποιος δεν είναι ενθουσιώδης υποστηρικτής της ταχείας αποσύνθεσης της «παλαιάς τάξης πραγμάτων», μπορεί να αντιταχθεί σθεναρά στις σατανικές μηχανορραφίες των υπευθύνων για τη διάλυση αυτής της τάξης πραγμάτων.
Το προσωπικό σύνθημα του Ludwig von Mises (που υιοθετήθηκε και από το Ινστιτούτο Mises) είναι διδακτικό: «Μην ενδίδεις στο κακό, αλλά προχώρησε ακόμα πιο τολμηρά εναντίον του».