28 μήνες κορωνοφρένειας: Τώρα ξέρουμε πώς είναι να ζεις περιτριγυρισμένος από τρελούς

Για 28 ολόκληρους μήνες, άκουγα ανθρώπους να παπαγαλίζουν το γνωστό σύνθημα: «Πανδημία!» Η εκφορά αυτής της μαγικής λέξης είχε ως στόχο να δικαιολογεί οποιαδήποτε διατάραξη της φυσιολογικής ζωής και να αποκλείει κάθε λογική συζήτηση ή διαφωνία που θα μπορούσε να υποστηρίξει το συμπέρασμα ότι η ενορχηστρωμένη, ευκαιριακή, υπερβολική αντίδραση σε έναν ιό του αναπνευστικού υπήρξε ένα πλήρες φιάσκο 

Άρθρο του Mark Oshinskie, που δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουλίου 2022 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 8'.

Aπό το 1965 έως το 1971, το CBS μετέδιδε μια κωμική σειρά με τίτλο Green Acres. Ο πρωταγωνιστής της σειράς, Oliver Wendell Douglas, ήταν ένας δικηγόρος της Νέας Υόρκης που αγόρασε μια φάρμα και, αρκετά χρόνια πριν από το μετέπειτα πνεύμα της εποχής, επέστρεψε στην εξοχή. Στο Hooterville, την νέα του πατρίδα, ο Oliver φοράει ένα τριπλοκούμπωτο κοστούμι ενώ οδηγεί το τρακτέρ του και είναι περιτριγυρισμένος από αερολόγους, μπουνταλάδες και μεγαλόστομους γραφειοκράτες. Η σειρά απεικονίζει τις καθημερινές αλληλεπιδράσεις αυτού του αφελούς ρομαντικού με τους άθλιους ντόπιους και με την έξυπνη, Ουγγαρέζα μετανάστη, αταίριαστα λαμπερή, απρόθυμη σύζυγο στη φάρμα, Λίζα, η οποία είναι επίσης πολύ κακή μαγείρισσα. Κάθε αλληλεπίδραση τελειώνει με τον Όλιβερ εξοργισμένο από τις γελοίες δηλώσεις ή τη συμπεριφορά όσων βρίσκονται στο νέο του περιβάλλον. 

Θυμάμαι ότι εκείνη η σουρεαλιστική σειρά ήταν αρκετά αστεία. Είναι συχνά διασκεδαστικό να βλέπεις άλλους ανθρώπους να φτάνουν στα όριά τους από την βλακεία των γύρω τους. 

Αλλά το να ζήσω την κορωνο-υστερία από μέσα, έφτασε εμένα στα όριά μου. Δεν φοβήθηκα το δείκτη κρουσμάτων Ro ούτε για ένα λεπτό. Έχοντας αναπτύξει, με την πάροδο του χρόνου, κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις για τη Βιολογία, την Οικολογία Συστημάτων και την ανθρώπινη υγεία, και όντας σκεπτικιστής για τα μέσα ενημέρωσης και το κράτος, η ιογενής απειλή μου φαινόταν υπερβολική από την πρώτη μέρα.

Αμφιβάλλω εάν την κόλλησα ποτέ, αν και ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου του 2020 ένιωσα λίγο παράξενα, πήρα έναν υπνάκο και στη συνέχεια είχα έναν κατά τα άλλα ανεξήγητο ξηρό βήχα για μια εβδομάδα. Εκείνη την εποχή, μπορεί να είχα βγει θετικός στον κορωνοϊό, σε ένα τεστ στους 40 κύκλους PCR. Αλλά εδώ που τα λέμε, το ίδιο έγινε μέχρι και για τα μανταρίνια. (σ.σ. αναφέρεται στο πείραμα που έκαναν κάποιοι για να δείξουν την αναξιοποστία των τεστ, ελέγχοντας κύτταρα φρούτων, τα οποία βγήκαν θετικά στον κορωνοϊό!)

Ούτε γνώριζα ποτέ κανέναν που πέθανε από Covid. Μεταξύ των πολλών εκατοντάδων ανθρώπων που γνωρίζω, μόνο πέντε γνώριζαν έναν υποτιθέμενο θανόντα από Covid. Κάθε υποτιθέμενο θύμα ήταν πολύ ηλικιωμένο και/ή πολύ άρρωστο. Αυτά τα ανεπίσημα στοιχεία αντικατόπτριζαν την  προφανή , και βιολογικά αναμενόμενη, στατιστική τάση, την οποία τα μέσα ενημέρωσης βολικά αγνόησαν. Το κοινό έχασε επίσης από τα μάτια του το δημογραφικά σαφές προφίλ κινδύνου από τον Covid. 

Ούτε ένα πράγμα δεν συνέβη τον Μάρτιο του 2020 ή τους 28 μήνες που ακολούθησαν, για να με κάνει να ξανασκεφτώ την αρχική μου αντίληψη ότι ο ιός παρουσίαζε πρακτικά μηδενικό κίνδυνο για οποιονδήποτε υγιή, κάτω των 70 ετών. Ακόμη και η συντριπτική πλειοψηφία των ηλικιωμένων, υπέρβαρων ή ανοσο-κατεσταλμένων, ήταν πολύ πιθανό να επιβιώσουν από έναν ιό που τα μέσα ενημέρωσης περιέγραφαν με εμφατικό τρόπο, και που πολλοί, συμπεριλαμβανομένου του Τραμπ, εσφαλμένα θεώρησαν πως ήταν «Η Μεγάλη Πανούκλα».

Αργότερα έγινε γνωστό -αλλά αναφέρθηκε πολύ αμυδρά- ότι πολλοί από τους φαινομενικούς θανάτους από Covid αποδόθηκαν ψευδώς στον Covid λόγω των στρεβλών οικονομικών κινήτρων του νόμου CARES για τα νοσοκομεία, ότι τα πρωτόκολλα θεραπείας προκάλεσαν πολλούς θανάτους, και ότι οι φθηνές, εναλλακτικές, έγκαιρες θεραπείες, ή η αυτοφροντίδα, παρείχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα από τα πρωτόκολλα που εφάρμοζαν συνήθως τα νοσοκομεία. 

Από την αρχή, προέβλεψα ένα υψηλό κόστος —οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό— για το κλείσιμο της κοινωνίας. Έζησα άμεσα κάποιες από αυτές τις συνέπειες: την πλήξη, τις χαμένες εμπειρίες ζωής και τις χαμένες αποταμιεύσεις, μέσω του κρατικού πληθωρισμού που προκλήθηκε από τις κρατικές δαπάνες. Πολλοί —ιδιαίτερα νεότεροι— άνθρωποι που γνωρίζω υπέφεραν πολύ περισσότερο από εμένα. Ήταν προφανές ότι τα υποτιθέμενα οφέλη για τη δημόσια υγεία από το κλείδωμα, τις μάσκες, τα τεστ, και τις πολυδιαφημισμένες ενέσεις, δεν θα δικαιολογούσαν αυτό το ανθρώπινο κόστος. Μια μελέτη του Johns Hopkins στις 2 Φεβρουαρίου 2022 επιβεβαίωσε εμφατικά αυτή την υπόθεση.

Ωστόσο, για μένα και για πολλούς άλλους, το πιο δύσκολο κομμάτι των τελευταίων 28 μηνών υπήρξε το ότι περιτριγυριζόμουν από τόσους πολλούς ανθρώπους που είχαν χάσει τόσο έντονα την επαφή τους με την πραγματικότητα. Για 28 μήνες, ένιωθα/νιώθαμε σαν τον Oliver Wendell Douglas στο Hooterville. Χωρίς τα γέλια όμως. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε εκτενώς το αν  Οι Θεοί Τρελάθηκαν. Αλλά χωρίς αμφιβολία - και δεν προσπαθώ να είμαι αστείος - μάθαμε ότι πολλοί άνθρωποι γύρω μας όντως είναι τρελοί. 

Και παραπληροφορημένοι ως το κόκκαλο. Είναι απίστευτο το πόσοι πολλοί άνθρωποι υπερεκτίμησαν σε τόσο μεγάλο βαθμό τον κίνδυνο από τον κορωνοϊό. Το 41% των Δημοκρατικών πίστευε ότι πάνω από το 50% των μολυσμένων κατέληγαν στο νοσοκομείο, ενώ ένα άλλο 28% των Δημοκρατικών τοποθετούσε αυτό το ποσοστό μεταξύ 20% και 49%. Ο πραγματικός αριθμός ήταν μεταξύ 1% και 5%. Το 28% των Δημοκρατικών που συμμετείχαν σε δημοσκόπηση πίστευαν ότι το 10% των μολυσμένων πέθανε. Πολλοί νόμιζαν ότι το 30% των μολυσμένων πέθανε. Το πραγματικό ποσοστό θνησιμότητας από μόλυνση ήταν πολύ κάτω από 1%. (σ.σ. για την ακρίβεια ήταν 0,15% παγκοσμίως, όταν η κοινή γρίπη έχει 0,10% περίπου). Μια άλλη δημοσκόπηση αποκάλυψε ότι πολλοί Δημοκρατικοί -συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που γνώριζα- πίστευαν ότι ο ιός είχε σκοτώσει το 10% όλων των Αμερικανών, δηλαδή 33 εκατομμύρια ανθρώπους. Σκεφτείτε για ένα λεπτό πώς θα ήταν τα πράγματα εάν είχε πράγματι συμβεί κάτι τέτοιο.

Οι παραπλανημένοι υπερεκτίμησαν επίσης αφελώς την ικανότητα του ανθρώπου να σταματάει τη μετάδοση του ιού. Και δεν ήξεραν τίποτα για τη στατιστική απάτη που εφαρμόζεται στους αριθμούς των νεκρών, τον αριθμό των κρουσμάτων και τα αποτελέσματα των εμβολιασμών. Τα οφέλη των ενέσεων ήταν κατάφωρα υπερτιμημένα και οι παρενέργειες των ενέσεων κρύφτηκαν συστηματικά. Τα δεδομένα που αναδύονται δείχνουν ότι τα εμβόλια αυξάνουν, δεν μειώνουν,  τον κίνδυνο μόλυνσης και θανάτου. Παρ’ όλη την προηγηθείσα  διαφημιστική εκστρατεία και την προώθηση των εμβολίων - καθώς και την υποχρεωτικότητά τους - η μακροπρόθεσμη εικόνα γύρω από την ασφάλεια του «εμβόλιου» μπορεί να αποδειχθεί πολύ άσχημη. 

Με ταλαιπώρησε η διάχυτη άγνοια, ο φόβος, η ευπιστία, η ανεντιμότητα και ο τσαμπουκάς. Ερχόταν, ασταμάτητα, από όλες τις κατευθύνσεις: κυβέρνηση, τηλεόραση, εφημερίδες, ραδιόφωνο, οι μεγάλες Διαδικτυακές εταιρείες, οι μεγάλες Φαρμακευτικές, οι άνθρωποι στο δρόμο, οι γείτονες, οι φοιτητές, οι εργοδότες, οι φίλοι και η οικογένεια — αν και ευτυχώς, με ορισμένες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, όπως η δική μου σύζυγος, δύο αδέρφια, δύο πεθερικά, δύο ξαδέρφια και οι οξυδερκείς, παρ’ ό,τι «αμόρφωτοι», Μεξικανοί μετανάστες με τους οποίους συνεργάζομαι. Και σε αντίθεση με την παρακολούθηση του Green Acres , δεν μπορούσα να σβήσω μ΄ ένα κουμπί την παραφροσύνη γύρω μου, μετά το πέρας μισής ώρας. Σύντομα αφότου είδα το πρώτο κύμα τρομοκρατίας, απέκλεισα όλες τις κύριες πηγές παραπληροφόρησης (στην ουσία). Αλλά αναπόφευκτα έπρεπε να αντιμετωπίσω ή να παρακολουθώ πολλούς παράλογα φοβισμένους ανθρώπους. 

Αντί για την  ευγενική ανοησία των χαρακτήρων των Green Acres , οι άνθρωποι στους οποίους εξέφραζα την κριτική μου για την κορωνο-υστερία αντιδρούσαν με μια άστοχη, συχνά θυμωμένη βεβαιότητα ότι επρόκειτο για μια τρομερή κρίση που απειλούσε τους πάντες, ότι την προκάλεσαν οι αμάσκωτοι και την διαιώνιζαν οι ανεμβολίαστοι . Όσοι είχαν τις λιγότερες πραγματικές γνώσεις ήταν και οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές των παρεμβάσεων με αφορμή τον Covid. 

Όπως κι εσείς, άκουγα επανειλημμένα ανθρώπους να απαγγέλλουν με αγωνία φρασούλες που τις είχαν διαδαχτεί από τα μέσα ενημέρωσης, όπως: 

«Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό!»

«Είναι ένας καινοφανής ιός!»

«Ζούμε ιστορικές εποχές!»

«Αυτός ο ιός είναι σοβαρός. Ο πεθερός του φίλου μου (87 ετών) πέθανε από αυτόν!».

«Ακολουθώ τα "πρωτόκολλα CDC" για να "ισοπεδώσω την καμπύλη" / "να σταματήσω την εξάπλωση!" » 

«Αν σώσουμε έστω και μία μόνο ζωή, αξίζει τον κόπο!»

«Δεν θα βρεθούμε για εκείνο το υπαίθριο δείπνο που είχαμε πει όταν περάσετε από την Πολιτεία μου, επειδή είστε από το Νιου Τζέρσεϋ και τα κρούσματα εκεί "είναι σε έξαρση".» (Ο κόσμος  λάτρεψε  αυτή τη λέξη· ακουγόταν επιστημονικά εκλεπτυσμένη, επίκαιρη και τρομακτική). 

«Γιατί να ακούσω εσένα; Δεν είσαι γιατρός εσύ!»

Αργότερα, δεκάδες άνθρωποι - συμπεριλαμβανομένων τριών MD που ρητώς ανέβασαν την κατάταξη - με διαβεβαίωσαν ότι τα εμβόλια ήταν: «πραγματικά καλά!», «Ασφαλή και αποτελεσματικά», «ένα τεχνολογικό θαύμα» και ότι «θα καταφέρουν να την εξαφανίσουν αυτή την αρρώστια», ότι «όλοι έπρεπε να τα κάνουν» και ότι όσοι αρνήθηκαν να κάνουν την ένεση ήταν «εγωιστές και έθεταν σε κίνδυνο τους άλλους». 

Τα «ΧΑΧΑΧΑ !», από την φυλή των εριστικών. 

Δεκάδες εκατομμύρια άτομα κρύφτηκαν στο σπίτι τους και τρέφονταν με φαγητό που παράγγελναν απ’ έξω. Φορούσαν μάσκες ενώ περπατούσαν ή οδηγούσαν μόνοι τους, ακόμα και αφού είχαν κάνει τα «εμβόλια», στα οποία πίστευαν τόσο πολύ. 

Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με τον μήνα, για 28 ολόκληρους μήνες, άκουγα ανθρώπους να κάνουν επικλήσεις στο μυστικό σύνθημα και να παπαγαλίζουν μετά το γνωστό τροπάρι: «Πανδημία!» Η έκφραση αυτής της μαγικής λέξης είχε σκοπό να δικαιολογήσει οποιαδήποτε διατάραξη της κανονικής ζωής, να δικαιολογήσει την αποτυχία εκπλήρωσης ενός ευρέος φάσματος προσωπικών ευθυνών και να αποκλείσει κάθε λογική συζήτηση ή διαφωνία που θα μπορούσε να υποστηρίξει το συμπέρασμα ότι η ενορχηστρωμένη, ευκαιριακή, υπερβολική αντίδραση σε έναν ιό του αναπνευστικού ήταν ένα πλήρες φιάσκο της κυβέρνησης και των μέσων ενημέρωσης, που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αποφευχθεί. 

Είδα όλο αυτό το δόγμα του Πανδαιμόνιου ως νέτα σκέτα ψέματα. Ο χρόνος απέδειξε ότι είχα δίκιο. Οι δηλώσεις μου, που έκαναν τα σόσιαλ μίντια να με αποβάλλουν από τις πλατφόρμες τους, αποδείχτηκαν αδιαμφισβήτητα έγκυρες. Μετά από 18 μήνες εμβολιαστικού φασισμού, απατεώνες όπως ο Fauci και η Birx παραδέχτηκαν επιτέλους ότι τα «εμβόλια» δεν σταματούν την εξάπλωση. Ο Λευκός Οίκος παραδέχεται τώρα αυτό που λέγαμε εγώ και πολλοί άλλοι από τον Μάρτιο του 2020: η εξάπλωση της ίωσης δεν μπορεί να αποτραπεί. 

Τι θα ομολογήσουν άραγε στο μέλλον;

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 28 μηνών, οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους ήρθα σε επαφή πίστεψαν πιο έντονα στα ψέματα των «ειδικών» του κορωνοϊού, παρά σε οτιδήποτε άλλο. Ήταν αξιολύπητο και παρανοϊκό. 

Παραδόξως, μετά από όλο αυτό το διάστημα και όλη την αποτυχία λοκντάουν/μασκών/τεστ /ενέσεων, ορισμένα από τα θύματα της πλύσης εγκεφάλου εξακολουθούν να είναι προσκολλημένα στην άποψη ότι ένας αναπνευστικός ιός, από την επαφή με τον οποίον σχεδόν όλοι επιβιώνουν, παραμένει μια σοβαρότατη απειλή και ότι όλοι πρέπει να καλύψουν με μάσκες τα πρόσωπά τους, να υποβάλλονται σε τεστ και να κάνουν και την ενισχυτική δόση τους από πάνω. Ακόμη και εκείνοι που έχουν καθυστερήσει να αντιληφθούν την ανοησία αυτών των παρεμβάσεων δεν θα παραδεχτούν ότι ο συναγερμός τους ήταν αβάσιμος και ακραία επιβλαβής. 

Αντί να έχω υποστεί αυτό το επικό επεισόδιο μαζικής ψύχωσης, ίσως να προτιμούσα να είχε πλήξει την περιοχή μου κάποια φυσική καταστροφή. Φυσικά, σε αντίθεση με τον Covid, μια φυσική καταστροφή θα είχε σκοτώσει ανθρώπους γεμάτους ζωή. Θα απεχθανόμουν να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μια φυσική καταστροφή θα είχε επίσης διαταράξει τις κοινότητες και τις ζωές των ανθρώπων, και θα κόστιζε στα άτομα και την κοινωνία πολλούς πόρους. Αλλά ακόμη και ο συνδυασμός των ισχυρότερων τυφώνων, ανεμοστρόβιλων, πλημμυρών και δασικών πυρκαγιών που έπληξαν ποτέ τις ΗΠΑ θα είχε προκαλέσει πολύ λιγότερη αναστάτωση από ό,τι η ανθρωπογενής υπερ-αντίδραση σε μια ίωση που οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν ως κρυολόγημα. 

Τουλάχιστον η εμφάνιση και οι επιπτώσεις ενός κύματος καύσωνα ή ξηρασίας (όπως έχουμε τώρα, και που μειώνει τις προσπάθειές μου να καλλιεργήσω τροφή στα ξερά μου, πρώην Πράσινα Χωράφια (σ.σ. λογοπαίγνιο με τη σειρά Green Acres), ενός σεισμού ή ενός τυφώνα, θα ήταν αντικειμενικά αναμφισβήτητη και αναπόφευκτη. Θα μπορούσα να κατανοήσω και να μοιραστώ τη θλίψη και τον τρόμο των άλλων και να σεβαστώ την κρίση τους. Θα μπορούσα να ανταλλάξω λόγια μαζί τους και δεν περίμεναν να επικυρώσω τον πανικό τους και να ακολουθήσω μια συνεχώς μεταβαλλόμενη σειρά από ξεκάθαρα γελοία μέτρα «αντιμετώπισης της νόσου». 

Θα ήταν πολύ πιο λογικό να κάνουμε πράγματα, όπως το να μοιράζουμε φαγητό και νερό και να ξαναχτίζουμε ισοπεδωμένα κτίρια, παρά να κάνουμε τεστ και ανίχνευση επαφών. Ποιος σχεδίασε και χρηματοδότησε την καταστροφή των τεστ αξίας 70 συν δισεκατομμυρίων δολαρίων και τα υπόλοιπα πολιτικά φρούτα του νόμου CARES; Πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν τραφεί και να στεγαστούν με τα τρισεκατομμύρια που σπαταλήθηκαν για το σχέδιο «Ανακούφισης από τον covid» ;

Σε αντίθεση με την κορωνο-υστερία, η ζημιά από μια φυσική καταστροφή θα ήταν περιορισμένης γεωγραφικής έκτασης και διάρκειας. Αντί να αισθάνομαι αποξένωση λόγω του Covid από τους περιχαρακωμένους γύρω μου, η αμοιβαία εμπειρία μιας φυσικής καταστροφής θα είχε εμπνεύσει μια αίσθηση αλληλεγγύης με τους συμπατριώτες μου. (Μεγάλωσα σε έναν τόπο που τα περισσότερα χρόνια πλημμύριζε · με οικογένειες που καβαλούσαν βάρκες και έκαναν κουπί στους δρόμους που ανέβλυζαν λασπόνερα). Θα ήμουν πολύ λιγότερο απαισιόδοξος για το συλλογικό μας μέλλον, από ό,τι τους τελευταίους 28 μήνες. 

Από την πρώτη μέρα, το όλο θέμα μου φάνηκε σαν μια επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου, τόσο ενάντια στους φοβισμένους όσο και ενάντια στους λογικούς. Αυτοί που την οργάνωσαν έσπασαν ψυχολογικά πολύ κόσμο.

Αλλά οι κάτοικοι του Hootervill δεν μπόρεσαν να λυγίσουν τον Oliver Wendell Douglas. Και οι κορωνο-υστερικοί δεν θα μπορέσουν να λυγίσουν εμένα. 

 ***

Ο Mark Oshinskie είναι δικηγόρος, καλλιτέχνης, αθλητής και αγρότης.