Οι υπηρεσίες της δημόσιας υγείας τείνουν να αντιμετωπίζονται σαν αξιόπιστες ιερές αγελάδες. Στην πραγματικότητα, έχουν πολιτικοποιήσει τις πολιτικές της υγείας σε σημείο που αποτελούν πραγματικά κίνδυνο για την υγεία
Τον Μάρτιο του 2020, ο επιδημιολόγος του κράτους της Σουηδίας, Anders Tegnell, μας έδειξε πώς μπορεί να γίνει μια ηθική διαχείριση της δημόσιας υγείας , αρνούμενος να θέσει σε καθεστώς εγκλεισμού τους κατοίκους της χώρας. Οι υπόλοιποι επιστήμονες της δημόσιας υγείας, ωστόσο, εισήλθαν σε μια περιοχή, στην οποία συγκαταλέγουμε πλέον την καθολικά καταδικασμένη επιστήμη της ευγονικής. Η ευγονική παραβιάζει την ηθική και προκαλεί τεράστια ζημιά στον ιστό της ανθρωπότητας. Ομοίως, τα lockdowns παραβίασαν την ηθική και τρομοκράτησαν ή σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Πρόσφατα βοήθησα την καθηγήτρια Gigi Foster στην προετοιμασία μιας ανάλυσης κόστους-οφέλους της αντίδρασης της Αυστραλίας στον Covid-19. Αυτή η ανάλυση, που δημοσιεύθηκε ως βιβλίο, δείχνει ότι η βλάβη που προκλήθηκε από τα lockdown στην Αυστραλία ξεπέρασε τα όποια οφέλη κατά τουλάχιστον 68 φορές. Κάνοντας αναγωγή αυτών των στοιχείων στον υπόλοιπο κόσμο, εκτιμώ ότι από τρία έως δέκα εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, τρισεκατομμύρια δολάρια καταστράφηκαν, και δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν πληγεί σε όλο τον κόσμο από τα lockdown, ένα «δώρο» που θα συνεχίσει να δίνει και στο μέλλον.
Τα lockdown δεν αύξησαν μόνο τους θανάτους εκείνους που δεν σχετίζονται με τον Covid. Μια μελέτη που πραγματοποίησα από κοινού με τον Jason Gavrilis στα μέσα του 2022, που δημοσιεύτηκε από το India Policy Institute, δείχνει ότι τα lockdown αύξησαν επίσης τους θανάτους από τον Covid-19. Οι χώρες που εφάρμοσαν lockdown και συναφή μέτρα σημείωσαν, κατά μέσο όρο, περισσότερους θανάτους από Covid-19, σε σύγκριση με τη Σουηδία. Εάν τα ευρήματα αυτής της μελέτης επικυρωθούν κι από άλλους ερευνητές, τότε το απόλυτο κακό αυτών των περιορισμών και των σχετικών πολιτικών θα αφήσει άναυδες τις μελλοντικές γενιές.
Στο παρόν άρθρο, καταδεικνύω ότι η αντίδραση των φορέων της δημόσιας υγείας στον covid-19 δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Οι κακές πολιτικές της δημόσιας υγείας είναι τα αναπόφευκτα αποτελέσματα των εγγενών αποτυχιών πληροφόρησης και των κινήτρων που είναι βαθιά ενσωματωμένα στη δομή της.
Ένα μοτίβο καταστροφών
Αυτό που συνέβη το 2020 είναι χαρακτηριστικό της δημόσιας υγείας. Όπως εξήγησαν οι Luc Bonneux και Wim Van Damme στο δελτίο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) το 2011, «η κουλτούρα του φόβου» και «η προοπτική του χειρότερου σεναρίου» ήταν τα χαρακτηριστικά της δημόσιας υγείας κατά τη διάρκεια της γρίπης των πτηνών και των χοίρων στις αρχές της δεκαετίας του 2000: « Η πολιτική για την πανδημία δεν βασίστηκε ποτέ στα στοιχεία, αλλά στον φόβο για τα χειρότερα πιθανά σενάρια». Η ηθική απάντηση της Σουηδίας στον Covid-19 δεν πρέπει να μας παραπλανήσει στο να πιστεύουμε ότι η δημόσια υγεία μπορεί με κάποιο τρόπο να μεταρρυθμιστεί. Ο Tegnell δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της δημόσιας υγείας.
Ως θεραπεία, οι Bonneux και Van Damme ζήτησαν η δημόσια υγεία να είναι «υπόλογη στην κοινή λογική, σε μια ανοιχτή διαδικασία διαφάνειας και διαλόγου με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, και ιδιαίτερα με τον πληθυσμό». Ωστόσο, πιστή στον χαρακτήρα της, η δημόσια υγεία δεν έκανε τίποτα από αυτά κατά τη διάρκεια του Covid-19 και αντίθετα επέβαλε ακραία λογοκρισία σε όλο τον κόσμο.
Υπερβολές και Παραβίαση των Σχεδίων Πανδημίας
Η βιβλιογραφία για τη δημόσια υγεία πριν από το 2020 ήταν σαφής ότι οι πολιτικές που περιλαμβάνουν lockdown δεν πρέπει ποτέ να επιδιώκονται, καθώς οι βλάβες τους υπερβαίνουν κατά πολύ τα οφέλη τους. Οι κατευθυντήριες γραμμές του ΠΟΥ για την πανδημία του 2019 επέμεναν σε αναλογικά μέτρα, είχαν εκτενή συζήτηση για την ηθική κάθε μέτρου και απέκλειαν τα απερίσκεπτα μέτρα, όπως τα lockdown και το κλείσιμο των συνόρων. Συνόψισα αυτή τη βιβλιογραφία στο βιβλίο The Great Hysteria and The Broken State και σε μια καταγγελία μου στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Αλλά αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια της γρίπης των χοίρων πολλαπλασιάστηκε με τον Covid-19. Προσηλωμένη στο χειρότερο σενάριο για άλλη μια φορά (θυμηθείτε το μοντέλο του Neil Ferguson ), η δημόσια υγεία πυροδότησε αυτό που αποκαλώ Μεγάλη Υστερία.
Ήταν εμφανές από τον Απρίλιο του 2020 περίπου, ότι ο Covid-19 δεν ήταν ιδιαίτερα θανατηφόρος. Ο καθηγητής Τζον Ιωαννίδης του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ μου έγραψε στις 9 Απριλίου 2022 ότι ο Covid-19 είναι 50-500 φορές λιγότερο θανατηφόρος από την ισπανική γρίπη. Ο Covid-19 είναι ουσιαστικά τόσο θανατηφόρος όσο και η εποχική γρίπη. Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία θνησιμότητας της Σουηδίας , τα οποία προσαρμόζουν το ποσοστό θνησιμότητας στο μέγεθος του πληθυσμού, δεν δείχνουν στοιχεία υπερβάλλουσας θνησιμότητας στη Σουηδία το 2020, αφού σταθμίσουμε το φαινόμενο dry tinder του 2019 (Η ήπια περίοδος γρίπης του 2019 σήμαινε ότι πολλοί περισσότεροι ηλικιωμένοι θα ήταν ευάλωτοι σε κάποια αναπνευστική νόσο το 2020.). Έχουμε μια υποτιθέμενη πανδημία με θνησιμότητα παρόμοια με εκείνη της εποχικής γρίπης. Ως εκ τούτου, ο Covid-19 δεν προκάλεσε σχεδόν καθόλου πλεονάζοντες θανάτους στη Σουηδία το 2020.
Παρόλα αυτά, οι επαγγελματίες της δημόσιας υγείας, εκτός Σουηδίας, υπέθαλψαν την υστερία υπερβάλλοντας κατάφωρα τον Covid-19 (αποκαλώντας τον πανδημία που συμβαίνει μια φορά κάθε 100 χρόνια) για να υποστηρίξουν την υιοθέτηση μαζικών εγκλεισμών, εμπνευσμένων από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, κατά παράβαση των μακροχρόνιων, τεκμηριωμένων ευρημάτων της δημόσιας υγείας.
Εξουσία χωρίς ευθύνη
Οι επαγγελματίες της δημόσιας υγείας ισχυρίζονται ότι απαιτούν τη εξουσία να καταστρέφουν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και να περιορίζουν την ελευθερία μετακίνησης, ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους. Στο κεφάλαιο, «Δίκαιο της Δημόσιας Υγείας», από το Δημόσια Υγεία & Προληπτική Ιατρική, ο Edward Richards και η Katherine Rathbun ισχυρίζονται ρητά ότι χωρίς εξαναγκασμό η ίδια η σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει: «Η δημόσια υγεία εξαρτάται από την ισχύ του κράτους. Οι αρχές της δημόσιας υγείας πρέπει να κατάσχουν περιουσίες, να κλείσουν επιχειρήσεις, να καταστρέψουν ζώα ή να περιθάλψουν ακούσια ή ακόμα και να κλειδώσουν, ανθρώπους. Χωρίς την εξουσία καταναγκασμού του κράτους, η δημόσια υγεία και η σύγχρονη κοινωνία θα ήταν ανέφικτες». Σημειώστε προσεκτικά τη χρήση της λέξης «ανέφικτες». Ισχυρίζονται ότι, χωρίς να θυσιάσουμε τον έλεγχο της ελευθερίας και της περιουσίας μας, δεν μπορούμε να σωθούμε. Όμως οι φορείς της δημόσιας υγείας επιμένουν επίσης ότι η εξουσία τους (επί της ελευθερίας και της περιουσίας μας) δεν πρέπει ποτέ να υποβάλλεται σε ανάλυση κόστους-οφέλους, εξαιρώντας έτσι τους ίδιους από οποιαδήποτε ευθύνη.
Το ανέφικτο της Δημόσιας Υγείας
Το σκεπτικό της δημόσιας υγείας και του οικονομικού κολεκτιβισμού ταυτίζονται αρκετά. Το ίδιο και οι περιορισμοί τους. Και τα δύο παρεμποδίζονται από την έλλειψη ανατροφοδότησης (feedback) από την αγορά, καθώς και από την ανεπαρκή πληροφόρηση.
Ο Λούντβιχ φον Μίζες έγραψε για την αδυναμία του σοσιαλιστικού υπολογισμού. Ο Χάγιεκ υποστήριξε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα γνώσης που μαστίζει τους κεντρικούς σχεδιαστές. Ένας γραφειοκράτης σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα δεν έχει την ικανότητα να συγκρίνει και να κατανοήσει ούτε ένα μικροσκοπικό ποσοστό των πληροφοριών που είναι ενσωματωμένες στο σύστημα τιμών. Κατά συνέπεια, οι αποφάσεις στις σοσιαλιστικές χώρες είναι πάντα εσφαλμένες και αναπόφευκτα προκαλούν μεγάλη ζημιά.
Ομοίως, ενώ η υγεία είναι αναγκαστικά ατομική υπόθεση, η δημόσια υγεία δεν έχει την ικανότητα να κάνει ακριβείς συστάσεις για κάθε άτομο. Αναπόφευκτα, η δημόσια υγεία στηρίζεται σε πιθανολογικά μαθηματικά μοντέλα. Αυτά τα μοντέλα, όπως και τα σοσιαλιστικά μοντέλα εισροών-εκροών, δεν βασίζονται ποτέ σε πραγματικές πληροφορίες, επομένως καταλήγουν πάντα να βλάπτουν την κοινωνία.
Με τον όρο πραγματικές πληροφορίες, εννοώ λεπτομερείς πληροφορίες για τον κάθε ξεχωριστό ιό, τα επίπεδα ανοσίας, την κατάσταση της ψυχικής υγείας, και τις οικονομικές συνθήκες κάθε ατόμου εντός μιας πολιτικής επικράτειας. Ωστόσο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αιτιολογία και η εξέλιξη μιας νόσου στο πλαίσιο τόσο λεπτομερών ατομικών πληροφοριών, δεν υπάρχει η δυνατότητα επιστημονικά έγκυρης σύστασης για τα άτομα. Ένα παράδειγμα της αυταπάτης της δημόσιας υγείας είναι η μέθοδος ανίχνευσης επαφών. Οι υποστηρικτές της πιστεύουν ότι μπορούν να παρακολουθούν κάθε κρούσμα αναπνευστικής νόσου χρησιμοποιώντας κωδικούς QR. Η δημόσια υγεία βασίζεται στο ίδιο φαντασιοκόπημα που υποστηρίζει τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό: Η προσποίηση της γνώσης είναι η μοιραία έπαρση της δημόσιας υγείας. Οι «ειδικοί» προσφέρουν με τόλμη λύσεις σε ένα πρόβλημα που δεν μπορούν ποτέ να κατανοήσουν με ακρίβεια.
Συμπέρασμα
Η δημόσια υγεία δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη. Οι επαγγελματίες υποστηρικτές της μας έχουν δείξει επανειλημμένα ότι δεν θα επιλέξουν ποτέ τις λιγότερο περιοριστικές πολιτικές, δεν θα αναλάβουν αναλύσεις κόστους-οφέλους των πράξεών τους, ούτε θα αποδεχτούν την ευθύνη για τις σφαγές και τις ζημιές που προκαλούν. Η μόνη μας επιλογή είναι να καταργήσουμε αυτήν την θανατηφόρο επιστήμη. Ο αφοπλισμός της δημόσιας υγείας είναι το επόμενο σημαντικό μέτωπο, για την προαγωγή της ανθρώπινης ελευθερίας. Αν αποτύχουμε να την εξαρθρώσουμε, το βιοϊατρικό κράτος που πλέον ελέγχει τον πλανήτη θα καταβροχθίσει όλες τις ελευθερίες που μας έχουν απομείνει.