Όταν η κυβέρνηση Μπους ανακοίνωσε το 2008 ότι η Ουκρανία και η Γεωργία θα
ήταν υποψήφιες προς ένταξη στο ΝΑΤΟ, ήξερα ότι ήταν μια φριχτή ιδέα. Σχεδόν
δύο δεκαετίες μετά το τέλος, τόσο του Συμφώνου της Βαρσοβίας όσο και του Ψυχρού
Πολέμου, η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν είχε νόημα. Το ίδιο το ΝΑΤΟ δεν είχε
νόημα.
Εξηγώντας το «όχι» μου σε ένα νομοσχέδιο για την έγκριση της επέκτασής του, δήλωσα τότε:
«Το ΝΑΤΟ είναι ένας οργανισμός του οποίου ο σκοπός έληξε με το τέλος του
αντιπάλου του, στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας… Αυτός ο νέος γύρος επέκτασης του
ΝΑΤΟ είναι μια πολιτική ανταμοιβή για τις κυβερνήσεις στη Γεωργία και την
Ουκρανία που ήρθαν στην εξουσία ως αποτέλεσμα επαναστάσεων που υποστήριζαν οι
ΗΠΑ, της λεγόμενης Πορτοκαλί Επανάστασης και της Επανάσταση των Τριαντάφυλλων,
αντίστοιχα.
Η παροχή αμερικανικών
στρατιωτικών εγγυήσεων στην Ουκρανία και τη Γεωργία το μόνο που μπορεί να
καταφέρει είναι να επιβαρύνει περαιτέρω τον στρατό μας. Αυτή η επέκταση του
ΝΑΤΟ μπορεί κάλλιστα να εμπλέξει τον αμερικανικό στρατό σε συγκρούσεις που δεν
σχετίζονται με το εθνικό μας συμφέρον…»
Δυστυχώς, όπως είδαμε την περασμένη εβδομάδα, οι φόβοι μου έγιναν
πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να εγκρίνει κανείς τις στρατιωτικές
ενέργειες της Ρωσίας για να αναλύσει τα δηλωθέντα κίνητρά της: η ένταξη της
Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν μια κόκκινη γραμμή που δεν ήταν διατεθειμένη να δει να
παραβιάζεται. Καθώς βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο μιας τρομερής
κλιμάκωσης, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι δεν έπρεπε να συμβεί
κατ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν υπήρχε κανένα πλεονέκτημα για τις Ηνωμένες
Πολιτείες στο να επεκταθούν και να απειλήσουν να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ μέχρι το
κατώφλι της Ρωσίας. Δεν υπάρχει τρόπος να υποστηρίξουμε ότι είμαστε πιο
ασφαλείς χάρη σ’ αυτό.
Το ίδιο το ΝΑΤΟ ήταν ένα τεράστιο λάθος.
Όταν το 1949 η Γερουσία των ΗΠΑ ψήφισε αρχικά τη συνθήκη του ΝΑΤΟ, ο
γερουσιαστής Roberg Taft – γνωστός ως «Mr. Republican» – έδωσε μια
εξαιρετική ομιλία σχετικά
με το γιατί καταψήφισε τη δημιουργία του ΝΑΤΟ.
Εξηγώντας το «όχι» του, ο Taft είπε:
«…η συνθήκη είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου προγράμματος με το οποίο
εξοπλίζουμε όλα αυτά τα έθνη εναντίον της Ρωσίας… Ένα κοινό στρατιωτικό
πρόγραμμα έχει ήδη καταρτιστεί… Δημιουργείται έτσι μια επιθετική και αμυντική
στρατιωτική συμμαχία κατά της Ρωσίας. Πιστεύω ότι η εξωτερική μας πολιτική
πρέπει να στοχεύει πρωτίστως στην ασφάλεια και την ειρήνη, και πιστεύω ότι μια
τέτοια συμμαχία είναι πιο πιθανό να προκαλέσει πόλεμο παρά ειρήνη…»
Ο Taft συνέχισε:
«Εάν αναλάβουμε να εξοπλίσουμε
όλα τα έθνη γύρω από τη Ρωσία…και η Ρωσία δει ότι περικυκλώνεται σταδιακά από υποτιθέμενα αμυντικά όπλα, από τη Νορβηγία και τη Δανία μέχρι την Τουρκία και
την Ελλάδα, μπορεί να σχηματίσει διαφορετική γνώμη. Μπορεί να αποφασίσει
ότι ο εξοπλισμός της δυτικής Ευρώπης, ανεξάρτητα από τον σημερινό σκοπό της,
μοιάζει με επίθεση κατά της Ρωσίας. Η άποψή της μπορεί να είναι παράλογη,
και νομίζω ότι είναι. Αλλά από τη ρωσική σκοπιά μπορεί και να μην φαίνεται
παράλογη. Μπορεί κάλλιστα να αποφασίσουν ότι αν ο πόλεμος είναι το βέβαιο
αποτέλεσμα, τότε θα ήταν προτιμότερο να συμβεί τώρα παρά μετά την
ολοκλήρωση του εξοπλισμού της Ευρώπης…»
Πόσο δίκιο είχε.
Ωστόσο, το ΝΑΤΟ εκτροχιάστηκε πολύ πριν από το 2008. Η Συνθήκη της Συμμαχίας
του Βορείου Ατλαντικού υπογράφηκε στις 4 Απριλίου 1949 και με την έναρξη του
Πολέμου της Κορέας λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, το ΝΑΤΟ συμμετείχε
πολύ ενεργά στη στρατιωτική επιχείρηση του πολέμου στην Ασία, όχι στην Ευρώπη!
Ο δεδηλωμένος σκοπός του ΝΑΤΟ ήταν «να εγγυηθεί την ασφάλεια και την
ελευθερία των μελών του με πολιτικά και στρατιωτικά μέσα». Πρόκειται για μια δουλειά
που δεν έχει γίνει σωστά.
Πιστεύω ακράδαντα, τόσο σήμερα όσο και στην ομιλία μου το 2008 στο Κογκρέσο, ότι «το ΝΑΤΟ πρέπει να διαλυθεί, όχι να επεκταθεί». Εν τω μεταξύ, η
επέκταση θα πρέπει να είναι εκτός συζήτησης. Οι κίνδυνοι δεν υπερτερούν
των οφελών.
Ο Δρ Ρον Πολ είναι
πρώην μέλος του Κογκρέσου και διακεκριμένος σύμβουλος του Ινστιτούτου Mises.