Οι επίσημες, κρατικές αργίες σημαίνουν λιγότερη ελευθερία κι ευελιξία για τους εργαζόμενους

Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν την ελευθερία να παίρνουν τις άδειές τους όταν τις χρειάζονται περισσότερο. Οι επίσημες κρατικές αργίες δεν σημαίνουν στην πραγματικότητα περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Σημαίνουν απλώς λιγότερη ευελιξία.

Άρθρο του Patrick Carol, που δημοσιεύτηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ένα από τα πράγματα που οι άνθρωποι έχουν την τάση να εκτιμούν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, και ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων, είναι οι επίσημες αργίες. Αυτές οι μέρες άδειας θεωρούνται δεδομένες από πολλούς, και ελάχιστοι άνθρωποι αναλογίζονται ποτέ εάν έχουν κάποια μειονεκτήματα. Αλλά όπως θα σας πει οποιοσδήποτε καλός οικονομολόγος, τα πάντα συνοδεύονται από αμοιβαίες αντισταθμίσεις, και οι διακοπές δεν αποτελούν εξαίρεση. Το θέμα, λοιπόν, είναι να καταλάβουμε πού βρίσκεται το κόστος και ποιος, τελικά, το πληρώνει.

Από τα κολεκτιβιστικά Saturnalia στον ανθρωποκεντρισμό των Χριστουγέννων

Το παλιό, παγανιστικό σύστημα στηριζόταν στην εξουσία και τον φόβο, το νέο βασίζεται στην συμπόνια και την αγάπη

Άρθρο του David Gornosky, που δημοσιεύτηκε από το Foundation for Economic Research, στις 24/12/2016. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Η ιδιωτική ιδιοκτησία και το πνεύμα των Χριστουγέννων

Η ελευθερία χρήσης της ιδιωτικής τους ιδιοκτησίας είναι που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να προσφέρουν από αυτά που κατέχουν

Αυτό το σύντομο κείμενο κυκλοφόρησε αρχικά στο τεύχος Δεκεμβρίου 1986 του περιοδικού The Freeman, και αναδημοσιεύτηκε από το FEE. Χρόνος ανάγνωσης 1'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Παίρνουμε πολύ περισσότερα από τη ζωή απ' όσα πληρώνουμε, γιατί πολλοί άνθρωποι δίνουν πολύ περισσότερα από ό,τι οι υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνονται. Αυτή είναι η ουσία του πνεύματος των Χριστουγέννων, όπως απεικονίζεται από τον Charles Dickens στο A Christmas Carol .

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας Bertrand de Jouvenel σημείωσε ότι απολαμβάνουμε «την ζεστή φιλοξενία, τις χαλαρές συζητήσεις, τις φιλικές συμβουλές, τις εθελοντικές και χωρίς ανταμοιβή υπηρεσίες. Ο πολιτισμός και η κουλτούρα, στην πραγματικότητα η ίδια η ύπαρξη της κοινωνίας, εξαρτώνται από τέτοιες εθελοντικές, χωρίς ανταμοιβή δραστηριότητες». Αλλά τέτοιες δραστηριότητες πολύ συχνά εξαρτώνται από την ύπαρξη χρόνου, χρημάτων και περιουσίας. Είναι η ελευθερία χρήσης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να δίνουν από αυτά που κατέχουν.

Ο Ντίκενς αντιπαραβάλλει το χριστουγεννιάτικο πνεύμα της προσφοράς, της γενναιοδωρίας, της κοινωνικότητας και της ευθυμίας, με τη τσιγκουνιά του θλιβερού, άπληστου, χολωμένου Ebenezer Scrooge. Στο μυαλό του Ντίκενς, ο Σκρουτζ ήταν ένας τυπικός καπιταλιστής. Αλλά ο Σκρουτζ δεν ήταν περισσότερο ένας «τυπικός» καπιταλιστής, απ' όσο ο Ντίκενς ήταν ένας «τυπικός» συγγραφέας. Επιπλέον, όταν ο Σκρουτζ μεταστράφηκε χάρη στα πνεύματα των Χριστουγέννων - του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος-  ήταν η ιδιωτική του ιδιοκτησία που του επέτρεψε να γίνει γενναιόδωρος.

Είναι ειρωνικό ότι το κράτος πρόνοιας, που προορίζεται να είναι ένα σύστημα όπου τα χρήματα (σ.σ. εκείνων που το χρηματοδοτούν εξαναγκαστικά) δεν έχουν σημασία, έχει γίνει ένα σύστημα όπου μόνο τα χρήματα έχουν σημασία. Πολλές υπηρεσίες που προσφέρονταν παλαιότερα από την οικογένεια, τους φίλους και τους εθελοντές, χωρίς κάποια προσδοκία χρηματικής ανταμοιβής, τώρα εξαρτώνται από φόρους και γραφειοκρατικές αποφάσεις. Σε ένα κράτος πρόνοιας, η πράξη του να προσφέρεις υποβαθμίζεται σε μια κρατική θέση εργασίας από τις εννέα έως τις πέντε.

Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα της προσφοράς και του μοιράσματος εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα επειδή ο καπιταλισμός και η ιδιωτική ιδιοκτησία επιβιώνουν. Αυτό που δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ο Ντίκενς είναι ότι η κατοχή ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η ελευθερία χρήσης της, είναι που καθιστούν εφικτό το χριστουγεννιάτικο πνεύμα προσφοράς.

***

Η συνεισφέρουσα συντάκτρια Bettina Bien Greaves ήταν επί μακρόν μέλος του προσωπικού της FEE, μόνιμη μελετητής και διευθύντρια. Παρακολούθησε για πολλά χρόνια το σεμινάριο του Ludwig von Mises στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και είναι μεταφράστρια, επιμελήτρια και βιβλιογράφος των έργων του.

Όμικρον: Η απέλπιδα προσπάθεια των εμπόρων του τρόμου και των εμβολίων

Ορίστε κάτι που δεν αναφέρουν τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τα κρούσματα Omicron: σημειώνονται μεταξύ των πλήρως εμβολιασμένων

Άρθρο του φιλελεύθερου Αμερικανού πολιτικού Ron Paul, που δημοσιεύτηκε στις 21/12/2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 2'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ακριβώς τη στιγμή που οι αντισυνταγματικοί υποχρεωτικοί εμβολιασμοί του Προέδρου Μπάιντεν απορρίπτονταν μετ’ επαίνων από τα δικαστήρια, οι αυταρχικοί πολιτικοί και γραφειοκράτες δημόσιας υγείας, και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ανακοίνωσαν μια νέα παραλλαγή του Covid για να δικαιολογήσουν έναν ακόμη γύρο καραντινών και περιορισμών. Τα πράγματα τα οποία δεν λειτούργησαν την προηγούμενη φορά, ισχυρίζονται ότι θα ήταν καλή ιδέα να τα επαναλάβουμε αυτή τη φορά. 

Για αυτούς τους εξουσιαστές, ο χρόνος εμφάνισης της Όμικρον ήταν τέλειος.

Η θρησκεία της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας και του κολεκτιβισμού

Η δημοκρατία δεν σημαίνει ελευθερία. Είναι απλά μια άλλη μορφή δικτατορίας – η δικτατορία της πλειοψηφίας και του Κράτους. Η διέξοδος είναι ο φιλελευθερισμός

Απόσπασμα από βιβλίο του Carel Beckman για τις παθογένειες της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας. Χρόνος ανάγνωσης 6'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Δημοκρατία, μύθος #13 και τελευταίος: «Δεν υπάρχει καμία (καλύτερη) εναλλακτική»

Η δικτατορία δεν είναι η μόνη εναλλακτική στην δημοκρατία. Η εναλλακτική στο να αγοράσετε το αυτοκίνητο που θα σας υπαγορεύσει η δημοκρατική πλειοψηφία, δεν είναι να το επιλέξει για λογαριασμό σας ένας δικτάτορας, αλλά να το επιλέξετε εσείς ο ίδιος ελεύθερα

Απόσπασμα από το βιβλίο του φιλελεύθερου συγγραφέα Carel Beckman για τις παθογένειες της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας. Χρόνος ανάγνωσης 5'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Αν πείτε πως είστε κατά της δημοκρατίας, οι περισσότεροι άνθρωποι θα υποψιαστούν αμέσως  πως είσαστε υπέρ της δικτατορίας. Αλλά αυτό είναι μια ανοησία. Η δικτατορία δεν είναι η μόνη εναλλακτική στην δημοκρατία. Η εναλλακτική στο να αγοράσετε ένα αυτοκίνητο δημοκρατικά δεν είναι να το αγοράσει για λογαριασμό σας ένας δικτάτορας, αλλά να το αγοράσετε εσείς οι ίδιοι.

Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει: «Η δημοκρατία είναι η χειρότερη μορφή διακυβέρνησης, αν εξαιρέσουμε όλες όσες έχουν δοκιμαστεί.» Με άλλα λόγια, η δημοκρατία έχει τα ελαττώματά της, αλλά δεν υπάρχει κανένα καλύτερο σύστημα. Στο διάσημο βιβλίο του «Το Τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος» ο Φράνσις Φουκουγιάμα μίλησε ακόμα και για την «παγκοσμιοποίηση της Δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως την τελική μορφή της ανθρώπινης διακυβέρνησης». Πιθανολογώντας πως κάτι καλύτερο δεν θα ήταν δυνατό να υπάρξει.

Δημοκρατία, μύθος #12: «Είμαστε όλοι δημοκράτες»

Τα σχολεία μας, τα μέσα ενημέρωσης, οι πολιτικοί, όλοι μας περνούν ασταμάτητα το μήνυμα πως η μόνη δυνατή εναλλακτική στην δημοκρατία είναι η δικτατορία. Με δεδομένη αυτή τη θεϊκή υπόσταση, ποιος θα τολμούσε να είναι κατά της δημοκρατίας;

Απόσπασμα από το βιβλίο του Carel Beckman για τις παθογένειες της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Αν η δημοκρατία αποτυγχάνει να δώσει στους πολίτες αυτό που πραγματικά θέλουν, πώς γίνεται και οι περισσότεροι εξακολουθούν να την υπερασπίζονται; Είναι κάθε συνετός πολίτης δημοκράτης, παρ' ό,τι κάποιες φορές μπορεί να γκρινιάζει για την κυβέρνησή του;

Λοιπόν, αυτό το τελευταίο είναι αμφισβητήσιμο. Το εάν οι άνθρωποι πραγματικά πιστεύουν σε κάτι, εξαρτάται όχι μόνο από το τι λένε ,αλλά από το τι κάνουν πραγματικά όταν έχουν την ελευθερία επιλογών. Αν κάποιος είναι αναγκασμένος να καταναλώνει κοτόπουλο κάθε μέρα και ισχυρίζεται πως λατρεύει το κοτόπουλο, δεν ακούγεται ιδιαίτερα πειστικός. Θα ήταν, μόνο αν ήταν ελεύθερος να μην το καταναλώσει. Το ίδιο ισχύει και για την δημοκρατία.

Δημοκρατία, μύθος #11: «Οι πολίτες παίρνουν αυτό που θέλουν»

Κι όμως, με έναν τρόπο η ελεύθερη αγορά είναι πιο «δημοκρατική» από την δημοκρατία, γιατί οι πολίτες μπορούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές, αντί να έχουν μια κυβέρνηση να επιλέγει για λογαριασμό τους.

Κείμενο του Carel Beckman από το βιβλίο του σχετικά με τις παθογένειες της πλειοψηφιοκρατίας/δημοκρατίας. Χρόνος ανάγνωσης 6'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Η βασική ιδέα πίσω από την δημοκρατία είναι πως οι πολίτες παίρνουν αυτό που θέλουν. Ή τουλάχιστον, αυτό που θέλει η πλειοψηφία. (σ.σ. που κι αυτό είναι μύθος, καθώς οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, εκλέγονται από το περίπου 20%-25% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους) Με άλλα λόγια, μπορεί να παραπονούμαστε για τα αποτελέσματα του δημοκρατικού μας συστήματος, αλλά τελικά αυτό που έχουμε τώρα είναι αυτό που θελήσαμε, γιατί αυτό επιλέξαμε δημοκρατικά.

Ακούγεται καλό στην θεωρία, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, μπορούμε να υποθέσουμε πως όλοι είμαστε υπέρ μιας καλύτερης παιδείας. Κι όμως, δεν έχουμε καλύτερη παιδεία. Αυτό που έχουμε είναι δάσκαλοι που δέχονται παρενοχλήσεις από τους μαθητές τους, βία στα σχολεία, σχολεία-εργοστάσια εκμάθησης, μαθητές που δεν μπορούν πια να διαβάσουν, να γράψουν και να κάνουν αριθμητικές πράξεις. Δεν έχουμε όμως καλύτερη παιδεία.

Ο ξεπεσμός των «προοδευτικών» συντρόφων μου με αφορμή τον κορωνοϊό

Όσοι πιστεύουν ότι ο φόβος τους για ένα μικρόβιο τους δίνει το δικαίωμα να καταστρέψουν την κοινωνία, τα έχουν ανάποδα στο μυαλό τους. Ο φόβος σας (παράλογος ή μη) δεν σας δίνει το δικαίωμα να αφαιρέσετε τα αναφαίρετα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων. Αν θέλετε να ζήσετε μέσα στον φόβο, τότε είστε απολύτως ελεύθεροι να το πράξετε

Άρθρο του David Smith που δημοσιεύτηκε στο Brownstone Institute στις 4 Οκτωβρίου 2021. Χρόνος ανάγνωσης 8'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

The Brothers Johnson - Strawberry letter #23

Ήμουν πάντα προοδευτικός, αριστερός στις πολιτικές μου απόψεις, αφοσιωμένος οπαδός αρχών όπως η ελευθερία, η ελευθερία του λόγου, η ανεκτικότητα, η συμπόνια, και η προσωπική αυτονομία πάνω στο σώμα μου – ένας σκληρός υπερασπιστής του συνθήματος «Δικό μου το σώμα μου, δική μου η επιλογή» (σ.σ. ''My body - My choice'', σύνθημα υπέρ του δικαιώματος της άμβλωσης) 

Πάντα θεωρούσα τους προοδευτικούς φίλους μου ανοιχτόμυαλους, κριτικούς στοχαστές, συμπονετικούς, ανεκτικούς, μορφωμένους και ευρηματικούς ώστε να γνωρίζουν πού να αναζητήσουν εναλλακτική πληροφόρηση, ικανούς να ερμηνεύουν δεδομένα και να διακρίνουν τα γεγονότα από την κραυγαλέα προπαγάνδα, υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου, της ελευθερίας και της σωματικής αυτονομίας —όλα αυτά είναι προφανώς οι θεμελιώδεις αρχές του φιλελευθερισμού. 

Τώρα, κάθε ένα από αυτά τα υποδείγματα έχει καταρρεύσει για μένα. 

Κάθε ένα. 

Τώρα ντρέπομαι να αποκαλώ τον εαυτό μου προοδευτικό.

Ένας όχι και τόσο νεοεμφανιζόμενος ιός: Το κρουαζιερόπλοιο Diamond Princess απέδειξε ότι είχαμε διασταυρούμενη αντιδραστική ανοσία

Από τα τέλη Φεβρουαρίου του 2020 ήταν γνωστό ότι ο COVID δεν ήταν κάποιος ιός-τέρας όπως η ισπανική γρίπη του 1918, αλλά απλώς ένα άλλο στέλεχος κορωνοϊού, που σχετιζόταν στενά με προηγούμενους κορωνοϊούς, και ότι οι περισσότεροι διαθέταμε ήδη κάποιο επίπεδο διασταυρούμενης-αντιδραστικής ανοσίας  

Απόσπασμα από το άρθρο «Your Booster Life: How Big Pharma Adopted the Subscription Model of Profitability» του Julius Ruechel, που δημοσιεύτηκε στις 24 Οκτωβρίου 2021 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ένας πραγματικά νεοεμφανιζόμενος ιός επηρεάζει τους πάντες επειδή κανείς δεν έχει προϋπάρχουσα μερική διασταυρούμενη αντιδραστική ανοσία σε αυτόν. Γι' αυτό οι ασθένειες που συνόδευσαν τον Χριστόφορο Κολόμβο στην Αμερική σκότωσαν έως και το 95% των αυτόχθονων πληθυσμών της Βόρειας και Νότιας Αμερικής (βλ. Guns, Germs, and Steel, του Jared Diamond). Για εκείνους, αυτές οι ασθένειες ήταν καινοφανείς επειδή δεν είχαν προηγούμενη έκθεση σε αυτές και επομένως δεν είχαν τις «ενημερώσεις ασφαλείας προστασίας από ιούς» που αποκτούνται από προϋπάρχουσες λοιμώξεις. Θα είχαν ωφεληθεί πολύ αν είχαν πρόσβαση σε ένα εμβόλιο πριν από εκείνη την πρώτη τους επαφή. 

Ευτυχώς, ο COVID-19 δεν ήταν τέτοιος ιός. Ωστόσο, τα μέσα ενημέρωσης και οι αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας προκάλεσαν ξεδιάντροπα τον φόβο χρησιμοποιώντας τον επιστημονικά ακριβή όρο νεοεμφανιζόμενος για να τον περιγράψουν, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όλοι οι επιστήμονες θα καταλάβαιναν ότι αυτό σήμαινε ένα νέο στέλεχος, ενώ το ευρύ κοινό θα οδηγούνταν βιαστικά στο συμπέρασμα ότι αυτός ήταν ένας εντελώς νέος ιός (ονομάζεται επίσης νεοεμφανιζόμενος ιός από τους επιστήμονες), όπως όταν η φυματίωση ή η γρίπη συνόδευαν τον Κολόμβο στην Αμερική. Αυτή ήταν μια παράξενη περίπτωση αξιωματούχων δημόσιας υγείας που έκαναν κακή χρήση της επιστημονικής ορολογίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι το κοινό θα παρεξηγούσε τον όρο νεοεμφανιζόμενος σύμφωνα με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τη λέξη στην καθημερινή γλώσσα, και όχι σύμφωνα με τον τρόπο που τη χρησιμοποιεί η επιστημονική κοινότητα. 

Όχι, ο καπιταλισμός δεν «σκοτώνει τον πλανήτη». Ο κρατισμός/σοσιαλισμός είναι η αληθινή απειλή.

Τα οικολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν οφείλονται στον «καπιταλισμό», αλλά στα μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης πάνω στα οποία βασίζονται όλα τα υπάρχοντα κρατικοπαρεμβατικά/σοσιαλιστικά οικονομικά συστήματα.

Άρθρο του Joshua Taggart, που δημοσιεύτηκε στις 2 Νοεμβρίου από το Cap-X. Χρόνος ανάγνωσης 3'. Επιμέλεια κειμένου, Νίκος Μαρής.

Στο τελευταίο του άρθρο στον Guardian, ο George Monbiot υποστήριξε ότι «ο καπιταλισμός δολοφονεί τον πλανήτη». Στο άρθρο του, υπερασπίζεται μια ιδεολογία «απο-ανάπτυξης» και προτείνει έναν φόρο επί του πλούτου σε μια περιοριστική βάση: «χρειάζεται να κατεβάσουμε ταχύτητα… όπως ακριβώς υπάρχει ένα όριο φτώχειας κάτω από το οποίο κανείς δεν πρέπει να πέφτει, έτσι υπάρχει και ένα όριο πλούτου το οποίο κανείς δεν πρέπει να ξεπερνά».

Το βασικό επιχείρημα του Monbiot είναι ότι οι υπερπλούσιοι έχουν κλέψει ανυπολόγιστα πλούτη και είναι ευθύνη του κράτους να πάρει πίσω ένα μέρος (μπορεί και μεγάλο) αυτού του πλούτου. Ακόμη χειρότερα, οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τον πλούτο τους για να καταστρέφουν τον κόσμο ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν τα πολλά τους σπίτια και τα πολυτελή τους γιωτ.

Αν όλα αυτά σας ακούγονται σαν μια γελοία θεωρία συνωμοσίας, περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Κράτος & Φαρμακευτικές: Πρώτα θα συμμορφωθείτε, και μετά θα σας παραχωρήσουμε κάποια δικαιώματα

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι ανοίγουν το δρόμο για την καθιέρωση του παγκόσμιου, υποχρεωτικού εμβολιασμού. Το πολιτικό κατεστημένο σκοπεύει να μετατρέψει τους «ανεμβολίαστους» σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας

Άρθρο της Stacey Rudin,που δημοσιεύτηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2021 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 7'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά στις αντιδράσεις μας έναντι του «Covid». Αυτή η πανδημία, υποστηρίζουν οι προφήτες του πολιτικού κατεστημένου, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που χρειαζόμαστε τον καθολικό, παγκόσμιο «εμβολιασμό» για να κατατροπώσουμε ένα παθογόνο του αναπνευστικού. Τα προσφερόμενα «εμβόλια» βέβαια, δεν παρέχουν αποστειρωτική ανοσία. Αντίθετα, οδηγούν σε τακτικές λοιμώξεις «επαναμόλυνσης». Ωστόσο, μας δίνεται η οδηγία να τα «αναμιγνύουμε και να τα συνταιριάζουμε» μεταξύ τους όπως θέλουμε, σε τακτική βάση, ώστε να μπορούμε να τρώμε σε εστιατόρια και να παρακολουθούμε εκδηλώσεις.  

Δημοκρατία, μύθος 8: «Η δημοκρατία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια αίσθηση κοινότητας»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Πέρα από την δημοκρατία» του Carel Beckman. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Σε μια δημοκρατία, κάθε διαφορά γνώμης οδηγεί σε έναν αγώνα κατάκτησης της εξουσίας και των διαθέσιμων πόρων, με την μία ομάδα να βγαίνει κερδισμένη σε βάρος της άλλης. Όλοι έχουν απαιτήσεις από το Κράτος, και το Κράτος εξαναγκάζει κάποιους άλλους να πληρώσουν αυτές τις απαιτήσεις. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, γιατί το Κράτος σε τελική ανάλυση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εργαλείο εξουσίας που λειτουργεί μέσω πειθαναγκασμού.

Το αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι πως οι πολίτες εκμαυλίζονται, απαιτούν ολοένα και περισσότερα από τους ηγέτες τους, και παραπονούνται εάν δεν γίνει το δικό τους. Την ίδια στιγμή δεν έχουν άλλες επιλογές παρά να συμμετέχουν στο σύστημα, γιατί αν δεν το κάνουν, θα γίνουν οι ίδιοι τα θύματα του εκβιασμού από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Με αυτόν τον τρόπο το σύστημα υπονομεύει την αυτονομία των ανθρώπων – την ικανότητά τους να υποστηρίζουν τον εαυτό τους. Παράλληλα υπονομεύει και την διάθεση των ανθρώπων να βοηθήσουν τους γύρω τους, καθώς ήδη τους ζητείται σε συνεχή βάση να «βοηθούν» τους άλλους [σ.σ. μέσω φορολόγησης και εισφορών].

Η νοοτροπία των πολιτών έχει πια σε τέτοιο βαθμό «δημοκρατικοποιηθεί», που πλέον δεν συνειδητοποιούν καν πόσο αντικοινωνικές είναι οι πράξεις και οι ιδέες τους, στην πραγματικότητα. Στις μέρες μας οποιοσδήποτε θελήσει να φτιάξει έναν αθλητικό σύλλογο, ένα κέντρο ημέρας, μια πολιτιστική εκδήλωση, μια περιβαλλοντική οργάνωση, και λοιπά, επιχειρεί να πάρει κάποιου είδους επιχορήγηση, πρώτα από την τοπική ή την εθνική κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, θέλουν οι συμπολίτες τους να πληρώσουν για το δικό τους χόμπι. Όχι όμως πως είναι εντελώς παράλογο κάτι τέτοιο, γιατί αν δεν παίξεις αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει να πληρώσεις για τα χόμπι των άλλων, χωρίς να πάρεις το παραμικρό αντάλλαγμα. Αυτού τους είδους το σύστημα όμως δεν έχει καμία σχέση με το αίσθημα της κοινότητας που συνηθίζουμε να συσχετίζουμε με την δημοκρατία. Πρόκειται περισσότερο για την επιβίωση του ισχυροτέρου στην διαπάλη με έπαθλο τα φορολογικά λάφυρα.