Νωρίτερα αυτό το μήνα, το συντηρητικό περιοδικό The Spectator δημοσίευσε ένα άρθρο με τον παράλογο τίτλο «Η φιλελεύθερη υπεράσπιση των διαβατηρίων εμβολιασμού». Η διαδικτυακή έκδοση φέρει τώρα τον τίτλο «Τα διαβατήρια εμβολιασμού είναι ένα εισιτήριο προς την ελευθερία», αλλά η έντυπη έκδοση είναι μάλλον πιο ενδεικτική για το τι προσπαθεί να πετύχει ο συγγραφέας.
Ο συγγραφέας, ένας πρώην συντηρητικός πολιτικός που ονομάζεται Mathew Parris, πιστεύει προφανώς ότι τα ατέρμονα lockdown είναι ένα αναπόφευκτο στοιχείο της πραγματικότητας, και ότι ο μόνος να τα παρακάμψουμε είναι να θεσπίσει το καθεστώς ένα διαβατήριο εμβολίων. Για τον Parris, τα lockdown λόγω covid είναι απλώς μια δύναμη της φύσης, όπως η βαρύτητα. Λοιπόν, τι καλά να μπορούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να αποφύγουμε αυτά τα κλειδώματα που επιβάλλονται από τη φύση!
Μέχρι στιγμής το σφάλμα στη λογική του Parris πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει τίποτα φυσικό ή αναπόφευκτο στα lockdown. Είναι μια επινόηση του κράτους. Στην πραγματικότητα είναι τόσο αφύσικα, που απαιτούν τη χρήση των αστυνομικών δυνάμεων του κράτους για την επιβολή τους. Απαιτούν αστυνομικούς, χειροπέδες, δικαστήρια, φυλακές και πρόστιμα για να διασφαλιστεί η τήρησή τους. Εκείνοι που αψηφούν αυτήν την υποτιθέμενη «δύναμη της φύσης» - και είναι πολλοί αυτοί οι έκνομοι - πρέπει να τιμωρηθούν.
Ωστόσο, όλα αυτά διαλανθάνουν της προσοχής του Parris.
Για παράδειγμα, το άρθρο του ξεκινά κατ’ αυτόν τον τρόπο:
Κατ’ αρχήν, είμαι υπέρ των διαβατηρίων εμβολιασμού και δεν καταλαβαίνω πώς - και πάλι κατ' αρχήν - κάποιος θα μπορούσε θεωρητικά να είναι ενάντιος…
Με άλλα λόγια, η θέση του Parris - στο δικό του μυαλό τουλάχιστον - είναι τόσο σωστή και τόσο λογική που δεν μπορεί καν να καταλάβει πώς κάποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει μαζί του.
Αυτός, φυσικά, είναι πάντα ένας πολύ ύποπτος τρόπος για να ξεκινήσετε ένα άρθρο. Οποιοσδήποτε διανοητικά σοβαρός πολιτικός σχολιαστής, αν προσπαθήσει λίγο, μπορεί τουλάχιστον να φανταστεί γιατί οι άλλοι μπορεί να διαφωνήσουν μαζί του. Μετά από δεκαετίες υπηρεσίας στο κράτος, ωστόσο, ο Parris είναι τόσο ενθουσιασμένος με την ιδέα ότι το σύστημα θα έπρεπε να ελέγχει κάθε σας κίνηση, που οποιαδήποτε άλλη επιλογή είναι προφανώς πέρα από το φάσμα της ορθολογικής σκέψης.
Ο Parris συνεχίζει:
Για μένα δεν φαίνεται απλώς λογικό και δίκαιο, αλλά και προφανές ότι η πρόσβαση σε θέσεις εργασίας ή χώρους όπου υπάρχει αυξημένος κίνδυνος μετάδοσης ιών μπορεί να περιορίζεται σε άτομα που θα μπορούσαν να αποδείξουν έναν υψηλό βαθμό ανοσίας.
Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα φιλελεύθερο στην καθυστέρηση της άρσης των lockdown για όλους, απλά και μόνο επειδή δεν θα ήταν ασφαλής αυτή η άρση για κάποιους.
Και πάλι, σημειώστε τη βασική υπόθεση: το σύστημα πρέπει να σας πει πού σας επιτρέπεται να πάτε και τι σας επιτρέπεται να κάνετε. Αυτοί οι άθλιοι λιμπερταριανοί είναι που καθυστερούν την άρση των lockdown. Για τον Parris, οι πολιτικοί προσπαθούν σκληρά για να βρουν έναν τρόπο ώστε η κοινωνία να μπορέσει να απελευθερωθεί. Αυτοί οι ευγενείς υπεύθυνοι για την χάραξη της πολιτικής ανακάλυψαν τα διαβατήρια εμβολίων. Επιτέλους, μπορεί να επιτραπεί στους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Αλλά αυτοί οι λιμπερταριανοί τώρα τους εμποδίζουν όλους!
Σε αντίθεση με αυτούς τους φιλελεύθερους, ο Parris μας διαβεβαιώνει ότι είναι υπέρ του να βγαίνουν από τα σπίτια τους οι άνθρωποι και να επισκέπτονται ο ένας τον άλλον σε δημόσιους χώρους. Απλά τα χέρια του ήταν δεμένα πριν. Δεν υπήρχε καμία άλλη επιλογή για εκείνον, εκτός από το να σας κρατάει κλειδωμένους. Τώρα, αγαπητοί φορολογούμενοι, δεν θα αφήσετε τον Parris και τους φίλους του να σας απελευθερώσουν; Θέλουν να είστε ελεύθεροι. Απλώς δεν μπορούν να κάνουν τίποτα έως ότου ενστερνιστείτε τα διαβατήρια εμβολίων!
Εάν παρατηρείτε ότι ο Parris ακούγεται λίγο σαν κακοποιητικός σύζυγος, δεν είστε μακριά από την αλήθεια. Ακριβώς όπως ένας κακοποιητικός άντρας λέει στη γυναίκα του, «Δες τι με ανάγκασες να κάνω!» αφού την έχει γρονθοκοπήσει στο πρόσωπο επειδή εκείνη έκαψε ένα τοστ, βλέπουμε μια παρόμοια στάση από τον όχλο υπέρ των διαβατηρίων εμβολίων: «Βλέπετε τι μας αναγκάζετε να κάνουμε; Θέλουμε να σας αφήσουμε να βγείτε από το σπίτι σας, αλλά αρνείστε να υποταχθείτε στο, τόσο φιλελεύθερο, σύστημα διαβατηρίων μας! »
Ωστόσο, ο Parris δεν είναι ο μόνος με αυτό το είδος σκέψης. Πολλοί άλλοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν τα διαβατήρια εμβολίων σαν ένα είδος σχεδιασμού υπέρ της ελευθερίας. Τα διαβατήρια παρουσιάζονται ως «χαλάρωση των περιορισμών».
Ωστόσο, όπως επισήμαναν ο επιδημιολόγος Martin Kulldorff και ο ιατρός του πανεπιστημίου Στάνφορντ Jay Bhattacharya στη Wall Street Journal , δεν υπάρχει τίποτα στο καθεστώς διαβατηρίων που να αποσκοπεί στη μείωση του ελέγχου της καθημερινής μας ζωής από το καθεστώς. Αντίθετα, έχει να κάνει με την επέκταση και την αύξηση της ισχύος του καθεστώτος.
Οι Kulldorff και Bhattacharya γράφουν :
Η ιδέα είναι απλή: Μόλις κάνετε τις δόσεις σας, σας δίνεται μια εφαρμογή κινητού ή ένα έγγραφο, τα οποία επιδεικνύετε ώστε να αποκτήσετε την είσοδο σε χώρους που προηγουμένως ήταν αποκλεισμένοι- σε εστιατόρια, θέατρα, αθλητικούς χώρους, γραφεία, σχολεία.
Ακούγεται σαν ένας τρόπος χαλάρωσης των καταναγκαστικών περιορισμών, αλλά είναι το αντίθετο. Για να δείτε το γιατί, σκεφτείτε το φαγητό σε εστιατόριο. Τα εστιατόρια στα περισσότερα μέρη των ΗΠΑ έχουν ήδη ανοίξει ξανά, με περιορισμένη χωρητικότητα σε κάποια μέρη. Ένα διαβατήριο εμβολίων θα απαγόρευε την είσοδο σε πιθανούς πελάτες που δεν έχουν κάνει τις δόσεις τους….
Τα αεροπλάνα και τα τρένα, τα οποία συνέχισαν να λειτουργούν καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, ξαφνικά θα ήταν μη προσβάσιμα για τους ανεμβολίαστους…. Το διαβατήριο εμβολίων θα πρέπει επομένως να εκληφθεί όχι σαν χαλάρωση των περιορισμών, αλλά ως μια μεθόδευση εξαναγκασμού, για να προωθηθούν οι εμβολιασμοί.
Φυσικά, το καθεστώς ισχυρίζεται ότι όλα αυτά «απαιτούνται» από την «επιστήμη», αλλά η ιδέα ότι πρέπει να εμβολιαστούν όλοι είναι εξίσου επιστημονικά αβάσιμη με την ιδέα ότι κανείς δεν πρέπει να εμβολιαστεί. Τα εμβόλια κατά του Covid είναι απαραίτητα για τα γηραιότερα, υψηλού κινδύνου άτομα και τους φροντιστές τους, και είναι κατάλληλα για πολλούς άλλους. ‘Οσοι όμως έχουν μολυνθεί είναι ήδη άνοσοι. Οι νέοι διατρέχουν χαμηλό κίνδυνο και τα παιδιά - για τα οποία δεν έχει εγκριθεί ούτως ή άλλως ο εμβολιασμός - διατρέχουν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο να πεθάνουν από την γρίπη. Εάν οι αρχές επιβάλλουν τον εμβολιασμό όσων δεν το χρειάζονται, το κοινό θα αρχίσει να αμφισβητεί γενικά τα εμβόλια.
Η «επιστήμη» δεν επιβάλλει τίποτα ως θέμα της δημόσιας πολιτικής. Αντίθετα, είναι οι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής - με τις πλάτες της βίαιης εξουσίας του κράτους - που επιβάλλουν τις εντολές. Αυτές είναι πολιτικές επιλογές, κι όχι δυνάμεις της φύσης. Επιπλέον, όπως σημειώνουν οι Kulldorff και Bhattacharya, αυτές δεν είναι καν συνετές πολιτικές επιλογές, και βασίζονται σε αμφισβητήσιμα συμπεράσματα που εκμαιεύονται από τα επιστημονικά δεδομένα. Οι συγγραφείς συνεχίζουν:
Οι περισσότεροι από αυτούς που υποστηρίζουν την ιδέα ανήκουν στην «τάξη του λάπτοπ» - προνομιούχοι επαγγελματίες που εργάστηκαν με ασφάλεια και άνεση από το σπίτι κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Εκατομμύρια πολίτες έκαναν απαραίτητες δουλειές στους συνηθισμένους χώρους εργασίας τους και απέκτησαν ανοσία με τον σκληρό τρόπο. Τώρα θα αναγκαστούν να διακινδυνεύσουν από τις ανεπιθύμητες ενέργειες ενός εμβολίου που δεν χρειάζονται. Τα εμβολιαστικά διαβατήρια θα δελεάσουν νέους επαγγελματίες χαμηλού κινδύνου, στη Δύση και τον αναπτυσσόμενο κόσμο, να κάνουν το εμβόλιο πριν από τα γηραιότερα, υψηλότερου κινδύνου αλλά λιγότερο εύπορα μέλη της κοινωνίας. Θα προκύψουν πολλοί αχρείαστοι θάνατοι έτσι.
Ξέρουμε όμως πώς θα δικαιολογήσει το καθεστώς τα μέτρα υποχρεωτικού εμβολιασμού σε περίπτωση που κάποιοι υποστούν βλάβες στην υγεία τους από τις παρενέργειες. «Δεν είχαμε άλλη επιλογή!» θα επιμείνουν οι πολιτικοί. «Η επιστήμη μας υποχρέωσε να το κάνουμε!» Αυτός είναι ένας πολύ βολικός τρόπος για να αποποιηθούν οι πολιτικοί τις ευθύνες τους για το ότι αναγκάζουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού - με τους περισσότερους να είναι χαμηλού κινδύνου - να υποβληθεί σε συγκεκριμένες ιατρικές διαδικασίες, που έχουν επιβληθεί από το κράτος. Αλλά, εάν δεν έχουμε μια πολύ κυνική άποψη για τα πράγματα, είναι απολύτως πιθανό ότι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν στ’ αλήθεια τα όσα λένε. Όπως και ο Parris, οι υπεύθυνοι για την χάραξη πολιτικής που επιβάλλουν αυτά τα μέτρα στους πολίτες και τους φορολογούμενους ενδέχεται να μην είναι σε θέση να κατανοήσουν οποιαδήποτε άλλη πορεία δράσης. Αυτό το επίπεδο ηθικής βεβαιότητας είναι ένα χαρακτηριστικό προνόμιο της άρχουσας τάξης, και σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με την «επιστήμη».
***
Ο Ryan McMaken ( @ryanmcmaken ) είναι αρχισυντάκτης στο Mises Institute. Ο Ryan έχει πτυχία οικονομικών και πολιτικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και ήταν οικονομικός σύμβουλος για την πολιτεία του Κολοράντο. Είναι ο συγγραφέας του Commie Cowboys: The Bourgeoisie and the Nation-State in the Western Genre .