Η ζωή υπό καθεστώς εγκλεισμού ήταν δύσκολη για όλους μας. Από την οικονομική καταστροφή έως την κοινωνική απομόνωση, το κόστος των περιοριστικών κυβερνητικών πολιτικών που αποσκοπούσαν στον μετριασμό της εξάπλωσης του COVID-19 ήταν πολύ βαρύ. Αλλά τώρα, μια ακόμα μελέτη δείχνει ότι τα οφέλη που προέκυψαν από τη συλλογική μας θυσία ήταν αμελητέα - στην καλύτερη περίπτωση - και ότι οι εντολές παραμονής στο σπίτι μπορεί ακόμη και να αύξησαν τη συνολική θνησιμότητα.
Σε μια νέα μελέτη [...] το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας και η εταιρεία RAND εξέτασαν την αποτελεσματικότητα των εκκλήσεων «μένουμε σπίτι», γνωστά και ως διατάγματα υποχρεωτικής παραμονής στο σπίτι, χρησιμοποιώντας δεδομένα από 43 χώρες, καθώς και από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ . Οι ειδικοί αναλύουν όχι μόνο τους θανάτους από COVID-19, αλλά και τους «πλεονάζοντες θανάτους», ένα στατιστικό στοιχείο που συγκρίνει τους συνολικούς θανάτους από όλες τις αιτίες, σε σχέση με έναν διαχρονικό μέσο όρο.
Οι συγγραφείς της μελέτης εξηγούν ότι οι εντολές εγκλεισμού
μπορεί να είχαν θανατηφόρες ακούσιες συνέπειες από μόνες τους, όπως αυξημένες υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών, επιδείνωση των προβλημάτων ψυχικής υγείας, αυξημένη κακοποίηση παιδιών, θανατηφόρες καθυστερήσεις στην ιατρική περίθαλψη για νοσήματα εκτός COVID, και πολλές άλλες. Έτσι, για να μάθετε αν στην πράξη τα διατάγματα παραμονής στο σπίτι βοήθησαν περισσότερο από ό,τι έβλαψαν, το κλειδί είναι να εξετάσετε τους πλεονάζοντες θανάτους, όχι μόνο την καταμέτρηση των θυμάτων από/με covid.Τα αποτελέσματα δεν είναι καθόλου όμορφα.
«Δεν καταφέραμε να βρούμε ότι οι πολιτικές εγκλεισμού έσωσαν ζωές», αναφέρουν οι συγγραφείς .Πράγματι, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι κατά τις εβδομάδες που ακολουθούν την εφαρμογή αυτών των πολιτικών μέτρων, η πλεονάζουσα θνησιμότητα στην πραγματικότητα αυξάνεται - παρόλο που συνήθως έδειχνε σημάδια μείωσης πριν τεθούν σε ισχύ τα μέτρα αυτά. Και σε όλες τις χώρες, η μελέτη βρήκε ότι η αύξηση κατά μία εβδομάδα της διάρκειας των εγκλεισμών, αντιστοιχεί με 2,7 περισσότερους πλεονάζοντες θανάτους ανά 100.000 άτομα.
Τα lockdown απλά δεν λειτούργησαν.
«Δεν βρήκαμε ότι τα κράτη , ή πολιτείες των ΗΠΑ, που εφάρμοσαν πολιτικές εγκλεισμού νωρίτερα, και στις οποίες οι πολιτικές αυτές να διήρκεσαν περισσότερο, είχαν λιγότερους πλεονάζοντες θανάτους σε σύγκριση με τα κράτη / τις Πολιτείες των ΗΠΑ που άργησαν στην εφαρμογή πολιτικών εγκλεισμού», εξηγούν οι συγγραφείς.
Και τα εύρηματά τους κάθε άλλο παρά εξαίρεση αποτελούν. Πολλές άλλες αξιόπιστες μελέτες έχουν επίσης καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα lockdown ήταν αναποτελεσματικά στην επιβράδυνση της εξάπλωσης του COVID-19. Επιπλέον, άλλες έρευνες δείχνουν τώρα ότι το μεγαλύτερο ποσοστό της μετάδοσης του COVID-19 συντελέστηκε στα σπίτια , όχι έξω στον κόσμο, κάνοντας τις εντολές εγκλεισμού στο σπίτι ακόμη πιο παράλογες, βλέποντάς τις αναδρομικά.
Φυσικά, υπάρχουν τεράστιες αντιστάσεις στο να αναγνωριστεί το γεγονός ότι οι θυσίες στις οποίες -σε διαφορετικό βαθμό- όλοι μας υποβληθήκαμε προφανώς δεν πέτυχαν τίποτα, και πως ίσως να προκάλεσαν ακόμα χειρότερα αποτελέσματα. Αλλά θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και να επεξεργαστούμε μέσα μας αυτήν την οδυνηρή αλήθεια, ώστε να αποτρέψουμε παρόμοια λάθη στο μέλλον.
Το ηθικό δίδαγμα εδώ δεν είναι μόνο ότι τα διατάγματα εγκλεισμού στο σπίτι αποτελούν μιαν αναποτελεσματική δημόσια πολιτική. Είναι ότι οι πολιτικοί θα ισχυρίζονται πάντα ότι μπορούν να λύσουν τα προβλήματά μας, εάν τους παραχωρήσουμε αρκετή συγκεντρωτική εξουσία. Δεν πρέπει όμως να εξαπατώμαστε από την ρητορική τους και να επικεντρωνόμαστε μόνο στα ορατά, απτά οφέλη των κρατικών ενεργειών - όπως η δυνητική επιβράδυνση της διάδοσης του COVID-19. Πρέπει επίσης να λαμβάνουμε υπ’ όψη και τις αθέατες και απροσδόκητες δευτερογενείς συνέπειες.
***
Ο Brad Polumbo ( @Brad_Polumbo ) είναι φιλελεύθερος-συντηρητικός δημοσιογράφος και ανταποκριτής πολιτικής στο Ίδρυμα Οικονομικής Εκπαίδευσης (FEE).