Κείμενο του Θεοκλή Τσολακίδη, που δημοσιεύτηκε στο facebook στις 27 Ιουνίου 2020.
Μάρτιος 2020
Εν μέσω lockdown ακούμε την αγωνία τους να "επιπεδώσουν" την καμπύλη του κύματος που έρχεται και κυρίως το πόσο "κρίσιμες" είναι επόμενες 15 μέρες. Και ενώ περνούν οι μέρες και οι κρίσιμες και άλλες πολλές, κανένα κύμα δεν έρχεται και το μόνο που "επιπεδώνεται" είναι τα έσοδα χιλιάδων μισθωτών και επιχειρήσεων (ούτε επιδοτήσεις ενοικίων υπήρχαν τότε ούτε και επιστρεπτέες προκαταβολές) καθώς και η ψυχολογία μας.
Απρίλιος 2020
Και ενώ βλέπουν ξεκάθαρα ότι τίποτα δεν αλλάζει και η κατάσταση στην Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την Ιταλία και την Ισπανία, αντί να απαιτήσουν σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση για να έχουν εικόνα σε πραγματικό χρόνο, επαναπαύονται στις δάφνες του επιτυχημένου lockdown που μας "έσωσε" από την καταστροφή. Ούτε υποψία ότι μπορεί απλά να μην είχε φτάσει σε εμάς το πρώτο κύμα. Συνεχίζουν να κλείνουν πάρκα και να ξηλώνουν παγκάκια και να αποτρέπουν τον κόσμο να βγει σε ανοιχτό χώρο, πράγμα που αργότερα παραδέχτηκαν ότι ήταν εγκληματικό, μολονότι τους το φώναζαν σοβαροί επιστήμονες από τότε. Είναι η εποχή που τα κανάλια ούρλιαζαν να ακούμε του "ειδικούς" και οι staythefuckinghome-ίστες έχουν ξεσαλώσει.
Μάιος 2020
Αρχίζουν να ανοίγουν την κοινωνία με σαδιστικά αργούς ρυθμούς, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι κανένα κύμα δεν είχε έρθει στην Ελλάδα και άδικα συνεχίζουμε να είμαστε με περιορισμούς, και μάλιστα σε εποχή όπου οι λοιμώξεις του αναπνευστικού υποχωρούν ραγδαία. Για ανάγκη σοβαρής επιδημιολογικής επιτήρησης ούτε κουβέντα.
Ακούμε μόνο δικαιολογίες ότι «τα τεστ είναι χρήσιμα μόνο σε όσους έχουν συμπτώματα και ότι δεν υπάρχει δυνατότητα και υποδομές για διεξαγωγή μεγάλου αριθμού διαγνωστικών τεστ». Από ότι μάθαμε όμως, υπήρχε η δυνατότητα διεξαγωγής πολλών τεστ, τόσο από περιφερειακά πανεπιστήμια (είχαν κατατεθεί προτάσεις οι οποίες είναι ακόμα αναπάντητες), όσο και από τον ιδιωτικό τομέα. Μήπως όμως η έλλειψη σοβαρής επιδημιολογικής μελέτης ήταν αναγκαία για να μην χαλάσει το αφήγημα του σωτήριου και θαυματουργού πρώτου lockdown, ώστε να μπορούν να το επαναφέρουν τον Νοέμβριο;
Οπως ένας κακοποιητικός άντρας λέει στη γυναίκα του, «Δες τι με ανάγκασες να κάνω!» αφού την έχει γρονθοκοπήσει στο πρόσωπο επειδή εκείνη έκαψε ένα τοστ, έτσι κι ο όχλος υπέρ των διαβατηρίων εμβολίων φαίνεται να υιοθετεί μια παρόμοια στάση: «Βλέπετε τι μας αναγκάζετε να κάνουμε; Θέλουμε να σας αφήσουμε να βγείτε από το σπίτι σας, αλλά αρνείστε να υποταχθείτε στο, τόσο φιλελεύθερο, σύστημα διαβατηρίων μας! »
Άρθρο του Ryan McMaken που δημοσιεύτηκε στις 3 Ιουνίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4΄.
Θα πρέπει να γίνει προφανές ότι κανένας υπέρμαχος της ελευθερίας δεν μπορεί να υποστηρίξει την έγχυση ουσιών στο σώμα ενός αθώου ανθρώπου, ενάντια στη θέλησή του.
Άρθρο του Robert Murphy, που δημοσιεύτηκετην 1η Ιουλίου 2016 από το Foundation for Economic Research. Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Η ύπαρξη χρήματος που πληθωρίζεται συνεχώς ενθαρρύνει την βραχυπρόθεσμη προοπτική και τη βιασύνη. Ζούμε περισσότερο σαν τα ζώα στην άγρια φύση. Τα ζώα στην άγρια φύση νοιάζονται κυρίως για το επόμενο γεύμα τους, αντί να σκέφτονται, να σχεδιάζουν και να οικοδομούν μακροπρόθεσμα, όπως μπορούμε να κάνουμε οι άνθρωποι, όταν είμαστε στην ακμή μας.
Άρθρο του Stephan Livera, που δημοσιεύτηκε στις 23 Ιουνίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 3'.
Μπορεί ο τύπος του χρήματος που χρησιμοποιείται να αλλάξει τον πολιτισμό μιας κοινωνίας; Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν κάτι παράλογο, αλλά τεκμηριώνεται από τα επιχειρήματα της Αυστριακής Οικονομικής Σχολής .
Κατ' αρχάς, ας περιγράψουμε το πλαίσιο της σημασίας του υγιούς χρήματος σε αντίθεση με το παραστατικό, fiat χρήμα. Ο Mises σημειώνει στη Θεωρία του χρήματος και της πίστωσης : «Είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς την έννοια του υγιούς χρήματος, εάν δεν συνειδητοποιήσει ότι είχε επινοηθεί ως μέσο για την προστασία των πολιτικών ελευθεριών από τις δεσποτικές παρεμβάσεις των κυβερνήσεων.»
Τι γίνεται όμως με την επιβολή της μειονοτικής άποψης πάνω στην πλειονότητα, μέσω κρατικής χρηματοδότησης; Δεν είναι αυτό πολύ πιο τυραννικό από αυτό που απεχθανόταν ο Mill; Και δεν είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα;
Άρθρο του Μ. Rectenwald που δημοσιεύτηκε στις 22 Ιουνίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 3'.
Όταν ένας συζητητής θέλει να υποστηρίξει την δημοσιοποίηση μιας γνώμης, ιδιαίτερα μιας μη δημοφιλούς γνώμης, συχνά ανακαλεί το Περί Ελευθερίαςτου JohnStuartMill. Το κλασικό φιλελεύθερο βιβλίο του Mill θεωρείται ως μια από τις μεγαλύτερες υπερασπίσεις της ατομικότητας, της ελεύθερης σκέψης και της ελευθερίας του λόγου, που γράφτηκαν ποτέ. Γιος του οικονομολόγου της ελεύθερης αγοράς και ωφελιμιστή JamesMill, και διατηρώντας «εκκεντρικές» απόψεις ο ίδιος, ιδίως όσον αφορά τον θεσμό του γάμου και τη Χριστιανική ηθική που τον υποστηρίζει, [1]Mill είχε τα προσόντα για να μεταγράψει τις αρχές της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, στο βασίλειο των ιδεών και την έκφρασή τους.
Το Περί Ελευθερίας συνεπώς συνδέεται με τη φράση «η αγορά των ιδεών», μια μεταφορά που συγκρίνει τον ανταγωνισμό της σκέψης και της έκφρασης στη δημόσια σφαίρα με τον ανταγωνισμό των εμπορευμάτων στην αγορά. Όπως σημείωσε ο Mises στο « Ελευθερία και ιδιοκτησία », η οικονομία της αγοράς ήταν που οδήγησε στον θεσμό των δημοκρατικών διαδικασιών και επίσης στην έννοια της ελευθερίας, που είναι σήμερα δεδομένα. Έτσι, θα περιμέναμε το Περί Ελευθερίας του Mill να υποστηρίζει την επέκταση των αρχών της αγοράς στο πεδίο της διαμόρφωσης των ιδεών και της έκφρασής τους.
Μια νέα μελέτη διαπίστωσε ότι οι εντολές κλειδώματος της κοινωνίας όχι απλά δεν μείωσαν τη συνολική θνησιμότητα, αλλά μάλλον την αύξησαν
Άρθρο του Brad Polumbo για το Foundation for Economic Research. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 2'.
Η ζωή υπό καθεστώς εγκλεισμού ήταν δύσκολη για όλους μας. Από την οικονομική καταστροφή έως την κοινωνική απομόνωση, το κόστος των περιοριστικών κυβερνητικών πολιτικών που αποσκοπούσαν στον μετριασμό της εξάπλωσης του COVID-19 ήταν πολύ βαρύ. Αλλά τώρα, μια ακόμα μελέτη δείχνει ότι τα οφέλη που προέκυψαν από τη συλλογική μας θυσία ήταν αμελητέα - στην καλύτερη περίπτωση - και ότι οι εντολές παραμονής στο σπίτι μπορεί ακόμη και να αύξησαν τη συνολική θνησιμότητα.
Σε μια νέα μελέτη [...] το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας και η εταιρεία RAND εξέτασαν την αποτελεσματικότητα των εκκλήσεων «μένουμε σπίτι», γνωστά και ως διατάγματα υποχρεωτικής παραμονής στο σπίτι, χρησιμοποιώντας δεδομένα από 43 χώρες, καθώς και από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ . Οι ειδικοί αναλύουν όχι μόνο τους θανάτους από COVID-19, αλλά και τους «πλεονάζοντες θανάτους», ένα στατιστικό στοιχείο που συγκρίνει τους συνολικούς θανάτους από όλες τις αιτίες, σε σχέση με έναν διαχρονικό μέσο όρο.
Οι συγγραφείς της μελέτης εξηγούν ότι οι εντολές εγκλεισμού
Καθώς οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν το πνεύμα και σέβονταν το άτομο, δημιούργησαν έναν πολιτισμό που διέφερε από οποιοδήποτε άλλο της εποχής του. Η ελευθερία που απολάμβαναν ξεχώριζε σε έναν κόσμο τυράννων και τυραννίας
Άρθρο του Lawrence Reed για το Foundation for Economic Research. Χρόνος ανάγνωσης 6'.
«Στους ανθρώπους δεν αρέσει να αναγκάζονται να σκέφτονται» είπε κάποτε η εκπαιδευτικός και κλασική φιλόλογοςEdith Hamilton(1867-1963). Πράγματι η νωθρότητα του πνεύματος δεν είναι δυσεύρετη, πολύ περισσότερο μάλιστα σήμερα, παρά στην εποχή της. Διαφαίνεται στις ανούσιες αναρτήσεις στα κοινωνικά μέσα, στην επιπόλαιη πολιτική ρητορική, την επιφανειακή δημοσιογραφική κάλυψη, τις ανακλαστικές αλλά στομφώδεις απόψεις, και στην ευρεία απουσία των δεξιοτήτων κριτικής σκέψης. Είναι παντού.
Οι άνθρωποι που δεν σκέφτονται είναι ευάλωτοι έναντι εκείνων που σκέφτονται, και ιδίως έναντι εκείνων που σκέφτομαι διαρκώς πώς θα χρησιμοποιήσουν τους άλλους για σκοτεινούς σκοπούς. Οι δικτάτορες και οι δημαγωγοί προτιμούν έντονα τους εύπιστους και δουλοπρεπείς υπηκόους από τους σκεπτόμενους, ανεξάρτητους χαρακτήρες με ελεύθερο πνεύμα.
Σπανίως η νωθρότητα του πνεύματος εμφανίστηκε στη μακρά ζωή και το σημαντικό έργο της Edith Hamilton. Στο έργο της εκθείαζε το ανθρώπινο πνεύμα. Πίστευε πως είναι ντροπή να αφήνεται το πνεύμα να πάει χαμένο. Κατά τη γνώμη της «Ο νους και το πνεύμα από κοινού συνθέτουν το στοιχείο που μας διακρίνει από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, επιτρέπει στον άνθρωπο να γνωρίζει την αλήθεια και τον καθιστά ικανό να πεθάνει γι’ αυτήν».
Στις τελευταίες τρεις δεκαετίες της ζωής της, αφιέρωσε τον δικό της νου για να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για τους σπουδαίους στοχαστές της αρχαιότητας - και σε αυτή της την ευγενή προσπάθεια, αυτή η ηρωίδα της κατ’ οίκον εκπαίδευσης πέτυχε αναμφίβολα.
Η Edith Hamilton γεννήθηκε στη Δρέσδη της Γερμανίας από Αμερικανούς γονείς και μεγάλωσε στο Ft. Wayne της Ιντιάνα. Η μητέρα και ο πατέρας της ήθελαν να προσφέρουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση στα πέντε παιδιά τους. Γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι αυτή δεν μπορεί να βρεθεί στα δημόσια σχολεία. Η Edith, οι τρεις αδερφές της και ο ένας αδελφός της έλαβαν κατ’ οίκον εκπαίδευση, και όλοι είχαν μια επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία.
Η αδερφή της η Alice για παράδειγμα, διέπρεψε ως ειδική στην βιομηχανική τοξικολογία και ήταν η πρώτη γυναίκα που διορίστηκε σε θέση μόνιμου διδακτικού προσωπικού στο Χάρβαρντ. Η Norah ήταν πρωτοπόρος στην καλλιτεχνική εκπαίδευση παιδιών από μη προνομιούχες οικογένειες στο Hull House στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη. Η Margaret υπήρξε διαπρεπής εκπαιδευτικός και βιοχημικός. Ο Arthur υπήρξε συγγραφέας, καθηγητής Ισπανικών, και αντιπρύτανης για ζητήματα αλλοδαπών φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόι στο Urbana-Champaign. Η Edith υπήρξε επίτιμη διδάκτωρ του Yale, του Πανεπιστημίου του Rochester, και του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνιας. Όποιος είπε ότι τα παιδιά που εκπαιδεύονται στο σπίτι δεν λαμβάνουν σωστή εκπαίδευση ή δεν «κοινωνικοποιούνται» δεν γνώρισε τα μέλη της οικογένειας Χάμιλτον (ή πολλές από τις οικογένειες που εφαρμόζουν κατ’ οίκον εκπαίδευση που γνωρίζω).
Η Edith ανέλαβε διάφορα αξιώματα επί 26 έτη, όπως επικεφαλής της διοίκησης στο Bryn Mawr School, ένα κολλέγιο που προετοιμάζει κορίτσια για το πανεπιστήμιο στη Βαλτιμόρη. Αφού συνταξιοδοτήθηκε γύρω στα 55 της χρόνια το 1922, αποφάσισε να ξεκινήσει μια νέα σταδιοδρομία ως συγγραφέας, που θα της επέτρεπε να εξερευνήσει το μακροχρόνιο πάθος της για την αρχαία Ελλάδα.
Το πρώτο της βιβλίο με τίτλο The Greek Way εκδόθηκε το 1930, όταν η ίδια ήταν 62 ετών. Στις επόμενες τρεις δεκαετίες, κέρδισε την παγκόσμια αναγνώριση ως ειδική στους αρχαίους Έλληνες. Το The Greek Way ήταν τεράστια επιτυχία, όπως και τα επόμενα βιβλία της όπως τα The Roman Way (1932), The Prophets of Israel (1936) και το Mythology: Timeless Tales of Gods and Heroes (1942), το οποίο από μόνο του είχε πουλήσει σχεδόν πέντε εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι το 1957.
Αγαπούσε τους αρχαίους Έλληνες γιατί εκείνοι, όπως και η ίδια, αγαπούσαν τον νου του ατόμου. «Οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι άνθρωποι του πνεύματος» υποστήριζε. «Σε έναν κόσμο όπου το ανορθολογικό έπαιζε στο παρελθόν τον πρωτεύοντα ρόλο, οι Έλληνες αναδείχθηκαν οι πρωταγωνιστές του νου». Εξηγώντας αυτή τη θέση της, υπογράμμισε ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της κουλτούρας της αρχαίας Αθήνας:
«Το θεμελιώδες γεγονός για τον Έλληνα ήταν ότι έπρεπε να χρησιμοποιεί το μυαλό του. Ο αρχαίος ιερέας είχε πει 'Μέχρι εδώ και μη παρέκει. Εμείς θέτουμε τα όρια της σκέψης'. Οι Έλληνες όμως αντέτειναν 'Όλα τα πράγματα μπορούν να εξεταστούν και να αμφισβητηθούν. Δεν μπορούν να τεθούν όρια στην σκέψη'… Η χαρά της ζωής, η ιδέα ότι ο κόσμος είναι όμορφος και η ζωή σ’ αυτόν θελκτική, ήταν ένα χαρακτηριστικό του Ελληνικό πνεύματος που το διέκρινε από οτιδήποτε είχε προηγηθεί στο παρελθόν».
Καθώς οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν το πνεύμα και σέβονταν το άτομο, δημιούργησαν έναν πολιτισμό που διέφερε από οποιοδήποτε άλλο της εποχής του. Η ελευθερία που απολάμβαναν ξεχώριζε σε έναν κόσμο τυράννων και τυραννίας. Λίγες εκατοντάδες μίλια νότια, ο μεγάλος πολιτισμός της Αιγύπτου ήταν αντιθέτως ένα πολύ δυσάρεστο μέρος. Όπως εξηγεί η Χάμιλτον:
«Οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός στον κόσμο που έπαιξε, και έπαιζαν σε μεγάλη κλίμακα. Σε ολόκληρη την Ελλάδα διοργανώνονταν αγώνες, κάθε είδους αγώνες και αθλητικοί διαγωνισμοί: αγώνες δρόμου, αρματοδρομίες, κωπηλατοδρομίες, λαμπαδηδρομίες, μουσικοί αγώνες πού η μία πλευρά προσπαθούσε να τραγουδήσει καλύτερα από την άλλη, αγώνες χορού, συχνά με το δέρμα αλειμμένο με λάδι προκειμένου να φαίνεται καλύτερα η επιδεξιότητα των βημάτων και η ισορροπία, αγώνες όπου οι διαγωνιζόμενοι πηδούσαν μέσα και έξω από φλεγόμενα άρματα, αγώνες τόσοι πολλοί που κανείς κουράζεται μόνο με το να τους κατονομάσει… Αν δεν ξέραμε τίποτε άλλο για τους Έλληνες, αν δεν είχε μείνει τίποτε από την ελληνική τέχνη και λογοτεχνία, το γεγονός ότι αγαπούσαν το παιχνίδι και έπαιζαν με τρόπο μεγαλειώδη, θα αρκούσε ως απόδειξη του τρόπου με τον οποίο ζούσαν και έβλεπαν τη ζωή. Οι εξαθλιωμένοι και βασανισμένοι άνθρωποι δεν παίζουν. Τίποτε που να μοιάζει τους ελληνικούς αγώνες δεν θα μπορούσε να είναι καν κατανοητό στην Αίγυπτο ή τη Μεσοποταμία. Η ζωή των Αιγυπτίων καταγράφεται στις τοιχογραφίες στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Αν η ψυχαγωγία και ο αθλητισμός έπαιζαν κάποιον ουσιώδη ρόλο θα αποτυπώνονταν κάπου. Αλλά οι Αιγύπτιοι δεν έπαιζαν».
Στα 90 της χρόνια, η Edith τιμήθηκε στην πρωτεύουσα της Ελλάδας ως επίτιμη πολίτης των Αθηνών. Στον λόγο που εκφώνησε χαρακτήρισε αυτή την τιμή ως «την πιο περήφανη στιγμή της ζωής» της. Καταχειροκροτούμενη κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, μίλησε από στήθους στην πόλη που αγαπούσε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη:
«Η Αθήνα είναι όντως η μητέρα της ομορφιάς και της σκέψης, καθώς και η μητέρα της ελευθερίας. Η ελευθερία είναι μια ελληνική επινόηση. Οι Έλληνες ήταν το πρώτο ελεύθερο έθνος στον κόσμο… Η Ελλάδα ανήλθε στα ύψη όχι επειδή ήταν μεγάλη - ήταν μια πολύ μικρή χώρα. Όχι επειδή ήταν πλούσια - ήταν πολύ φτωχή. Όχι επειδή είχε θαυμάσια δώρα. Ανήλθε γιατί στους Έλληνες υπήρχε το σπουδαιότερο πνεύμα που κινεί την ανθρωπότητα, το πνεύμα που κάνει τους ανθρώπους ελεύθερους».
Για την Edith Hamilton, ο νους είναι το πιο μοναδικό και πολύτιμο κτήμα κάθε ανθρώπου. Θα έφριττε με την ιδέα του «Μποργκ» στο μυθοπλαστικό σύμπαν του Star Trek - τον ενιαίο «νου του σμήνους» στο οποίοι οι άνθρωποι καλούνταν να υποταχθούν. Για την Χάμιλτον, το γεγονός ότι καθένας από μας έχει τον δικό του νου, οδηγεί σε ένα αναπόδραστο συμπέρασμα: ότι για να είναι κανείς ένας πλήρης άνθρωπος πρέπει να είναι ταυτόχρονα ελεύθερος και υπεύθυνος. Ήταν μια γενναία φίλη του ατόμου - του πνεύματος, των δικαιωμάτων και της ελευθερίας του.
Όταν πέθανε το 1963 σε ηλικία 95 ετών, οι New York Times δημοσίευσαν μια λαμπρή νεκρολογία. Ένα απόσπασμα ιδίως από αυτήν καταδείκνυε ότι η Χάμιλτον ανησυχούσε πως οι ελεύθερες κοινωνίες του 20ου αιώνα έχαναν το ελληνικό πνεύμα του ατομικισμού.
«Αυτό με φοβίζει πολύ περισσότερο από τους σπούτνικ και τις ατομικές βόμβες» έλεγε. «Οι Έλληνες πίστευαν ότι κάθε ανθρώπινο ον είναι διαφορετικό, και με καθησυχάζει το γεγονός ότι τα δακτυλικά μου αποτυπώματα διαφέρουν από αυτά οποιουδήποτε άλλου». Είμαι σίγουρος ότι η Χάμιλτον θα απεχθανόταν τη σημερινή μαζική συμμόρφωση της σκέψης, την κουλτούρα της ακύρωσης και την πολιτική ορθότητα, όσο θα απεχθανόταν και το μυθοπλαστικό «Μποργκ».
Η Ήντιθ Χάμιλτον ήθελε ο κόσμος να ανακαλύψει εκ νέου τα καλύτερα στοιχεία της αρχαίας Ελλάδας - την αναγνώριση του ατομικού νου και την επιτακτική ανάγκη οι άνθρωποι να είναι όσο το δυνατόν πιο ελεύθεροι για να αξιοποιήσουν το πνεύμα τους. Ήταν η πιο δημοφιλής υπέρμαχος της αρχαίας Ελλάδας και τον 20ο αιώνα όταν επικεντρωνόταν στο μεγαλείο της, και η πιο αυστηρή κριτικός της όταν εστίαζε στους λόγους της παρακμής και της πτώσης της.
Επιτρέψτε μου να κλείσω με μια επιλογή κάποιων ακόμη σκέψεών της, που αντηχούν τις αλήθειες που χρειάζεται να ξαναμάθουμε σήμερα:
Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός για ένα κράτος από τον άνθρωπο που κρατά τον νόμο στα χέρια του.
Οι θεωρίες που αντιβαίνουν στα δεδομένα της ανθρώπινης φύσης είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες.
Ένας άνθρωπος που δεν φοβάται, δεν μπορεί να υποδουλωθεί.
Θεμελιώδη θέση σε ό,τι πέτυχαν οι αρχαίοι Έλληνες είχε η πεποίθησή τους ότι το καλό για την ανθρωπότητα είναι εφικτό μόνο αν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι - στο σώμα, τον νου, και το πνεύμα τους - και αν κάθε άνθρωπος περιορίζει τη δική του ελευθερία. Ένα καλό κράτος, ή έργο τέχνης ή στοχασμού είναι εφικτό μόνο μέσω της αυτοκυριαρχίας του ελεύθερου ατόμου. Η ελευθερία προϋποθέτει τον αυτοπεριορισμό.
Στην Ελλάδα δεν υπήρξε επικρατούσα εκκλησία ή θρησκεία, αλλά ένα επικρατούν ιδανικό που όλοι ήθελαν να επιδιώξουν εφόσον το αναγνώριζαν. Διαφορετικοί άνθρωποι το έβλεπαν διαφορετικά. Είχε διαφορετική μορφή για τον καλλιτέχνη απ’ ό,τι για τον πολεμιστή. Η λέξη “excellence” είναι η κοντινότερη που διαθέτουμε σε σχέση με αυτή που εκείνοι χρησιμοποιούσαν (αριστεία), αλλά σήμαινε κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Ήταν η μεγαλύτερη δυνατή τελειότητα, το καλύτερο και υψηλότερο επίτευγμα ενός ανθρώπου που πάντα δίνει την αίσθηση μιας συναρπαστικής κυριαρχίας. Ένας άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει ενεργά να το κατακτήσει αυτό.
Αυτό που ήθελαν οι άνθρωποι ήταν μια διακυβέρνηση που θα τους παρείχε μια άνετη ζωή, και όταν αυτός ο στόχος κατέστη κυρίαρχος, οι ιδέες της ελευθερίας, της αυτάρκειας και της υπηρεσίας στην κοινότητα υποχώρησαν μέχρι που εξαφανίστηκαν. Η Αθήνα ολοένα και περισσότερο έμοιαζε με μια συνεργατική επιχείρηση που διέθετε μεγάλο πλούτο στον οποίο όλοι οι πολίτες είχαν δικαίωμα συμμετοχής… Η Αθήνα έφτασε στο σημείο να απορρίψει την ανεξαρτησία της, και η ελευθερία που πλέον ήθελε ήταν η ελευθερία από τις ευθύνες. Αυτό θα μπορούσε να έχει μόνο ένα αποτέλεσμα… αν οι άνθρωποι επέμεναν ότι το να είναι κανείς ελεύθερος από το βάρος της ανεξάρτητης και ταυτόχρονα υπεύθυνης προς το κοινό καλό ζωής, θα έπαυαν να είναι ελεύθεροι. Η ευθύνη είναι το τίμημα που πρέπει να καταβάλλει κάθε άνθρωπος για την ελευθερία του. Δεν μπορεί να αποκτηθεί διαφορετικά.
Όταν ο κόσμος βρίσκεται σε μια θύελλα και συμβαίνουν άσχημα πράγματα, τότε είναι που χρειάζεται να ξέρουμε όλα τα ισχυρά οχυρά του πνεύματος που οι άνθρωποι έχουν ανοικοδομήσει ανά τους αιώνες.
Μιας και ο καθένας από εμάς διαρκώς, αναπόφευκτα, εκπέμπει παθογόνα εκπνέοντας, που δυνητικά βλάπτουν - και κάποιες φορές σκοτώνουν - άλλους ανθρωπους, η ζωή όπως την ξέρουμε δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, αν ο καθένας μας είχε το ιδιοκτησιακό δικαίωμα να ζει απαλλαγμένος από τέτοια εκπνεόμενα βακτήρια και ιούς
Άρθρο του Donald Boudreaux, που στις δημοσιεύτηκε στις 18 Μαρτίου 2021 από το American Institute for Economic Research. Χρόνος ανάγνωσης 6'.
Όσο ωραίο κι αν είναι το να πιστεύουμε ότι η αστυνομία μπορεί να υπάρχει αποκλειστικά ως υπηρεσία προστασίας, αυτό δεν ισχύει. Υπάρχει λόγος που ονομάζονται δυνάμεις επιβολής του νόμου, και όχι υπηρεσίες προστασίας.
Άρθρο του Justin Murrey που δημοσιεύτηκε στις 21/7/2020 από το Mises Institute.Χρόνος ανάγνωσης 5'.
Μία από τις πιο ενοχλητικές εκδηλώσεις του φαινομένου της γνωστικής ασυμφωνίας είναι φέτος η ισχυρή υποστήριξη του μεγάλου κράτους, που εντοπίζεται μέσα στα διάφορα κινήματα διαμαρτυρίας, τα οποία έχουν στο στόχαστρό τους το ζήτημα της υπέρβασης καθήκοντος κατά τη διαδικασία της επιβολής του νόμου. Λογικά, τα πλήθη που αντιτίθενται στην αστυνομική υπέρβαση καθήκοντος θα έπρεπε να είναι και θερμοί υποστηρικτές της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Ωστόσο, δεν φαίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό το κίνημα, παραδόξως, έχει αρκετή αλληλεπικάλυψη με τους υποστηρικτές του περιορισμού της οπλοκατοχής, του κράτους πρόνοιας, και της περαιτέρω επέκτασης του κρατικού παρεμβατισμού. Η κεντρική οργάνωση, το κίνημα Black Lives Matters, είναι μια πλήρως μαρξιστική οργάνωση .
Ο σοσιαλισμός, ο μαρξισμός, ο κομμουνισμός, και άλλες ιδεολογίες, περιστρέφονται γύρω από την ισχυρή ή την απόλυτη κυριαρχία του κράτους στην καθημερινή ζωή. Το κράτος, όπως ορίζεται από τον Murray Rothbard στην Ανατομία του Κράτους , είναι μια «οργάνωση εντός της κοινωνίας, που προσπαθεί να διατηρήσει το μονοπώλιο της χρήσης εξαναγκασμού και βίας σε μια δεδομένη εδαφική περιοχή». Ο τρόπος με τον οποίο το κράτος διατηρεί την εξουσία εντός της δικαιοδοσίας του είναι η εφαρμογή των νόμων.
Ενώ οι νόμοι ενδέχεται να έχουν ορίσει επίσημα κάποιες κυρώσεις για τη μη συμμόρφωση, αυτές οι κυρώσεις πρέπει να θεωρούνται ως οι ελάχιστες δυνατές ποινές. Η μέγιστη ποινή για μη συμμόρφωση με οποιονδήποτε δεδομένο νόμο είναι η εκτέλεση του δράστη. Παρόλο που αυτό ακούγεται υπερβολικό, είναι σημαντικό να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό, και πώς είναι αναγκασμένες οι αρχές επιβολής του νόμου να καταφύγουν σε κάτι τέτοιο.
Πάρτε μια περίπτωση πλαστών χαρτονομισμάτων. Η ενδεδειγμένη ποινή της καταδίκης για την παραχάραξη χρημάτων είναι τουλάχιστον δεκαέξι μήνες και σε ορισμένες πολιτείες ένα πρόστιμο με μέγιστη ποινή φυλάκισης είκοσι ετών. Ωστόσο, τι γίνεται αν ο κατηγορούμενος αρνηθεί να εμφανιστεί στο δικαστήριο; Το δικαστήριο θα μπορούσε τότε να θεωρήσει τον δράστη ένοχο ερήμην του, και να εφαρμόσει την ποινή και το πρόστιμο. Σε περίπτωση που το άτομο αρνηθεί να καταβάλλει το πρόστιμο ή να εμφανιστεί στη φυλακή, τότε το δικαστήριο θα διατάξει έναν εκτελεστικό φορέα για να συλλάβει τον κατηγορούμενο. Αυτό θα μπορούσε επίσης να συμβεί εξ αρχής, εάν ο κατηγορούμενος απλά αρνηθεί να εμφανιστεί στο δικαστήριο. Και στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος αντισταθεί σε αυτήν τη σύλληψη; Εδώ ακριβώς είναι που μπορεί να προκύψει σοβαρή σωματική βλάβη έως και θάνατος.
Αν νομίζετε ότι πρόκειται για υπερβολή, αυτή είναι ακριβώς η περίπτωση που οδήγησε στο θάνατο του George Floyd: ένα πλαστό χαρτονόμισμα των είκοσι δολαρίων και η άρνησή του να τεθεί υπό κράτηση από τους εκπροσώπους του νόμου .
Ο λόγος που οι κρατικοί φορείς καταφεύγουν στο φόνο ενός κατηγορούμενου εξαιτίας της άρνησής του να συμμορφωθεί είναι ότι, παρά τους λεκτικούς ισχυρισμούς του ίδιου του κράτους για το αντίθετο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να διασφαλιστεί η συμμόρφωση με τους νόμους. Εάν το ευρύ κοινό γνωρίζει ότι το χειρότερο που μπορεί να κάνει το κράτος είναι το να στείλει ταχυδρομικά κάποιους λογαριασμούς για πρόστιμα που μπορεί εύκολα να αγνοήσει ο πολίτης, τότε δεν θα τηρούνταν ποτέ οι νόμοι και το κράτος θα κατέρρεε. Επειδή το κράτος είναι ένας θεσμός βίας, όλοι οι νόμοι χρειάζεται να υποστηρίζονται μέσω βίας. Το κράτος μπορεί να προσέχει πολύ για να αποκρύπτει αυτήν την πραγματικότητα, αλλά η τελική άρνηση συμμόρφωσης σημαίνει πάντα εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες.
Περισσότεροι νόμοι σημαίνει περισσότερη βία
Η αστυνομική βαναυσότητα είναι , κατά μια έννοια, απλώς θέμα αριθμών. Καθώς ο αριθμός των αλληλεπιδράσεων με τους φορείς επιβολής των νόμων αυξάνεται, ο αριθμός των βίαιων αλληλεπιδράσεων θα αυξάνεται επίσης. Εάν οι πιθανότητες θανάτου από μία μόνο αλληλεπίδραση παραμένουν οι ίδιες, ή ακόμη κι αν μειωθούν, αυτό μπορεί να εξουδετερωθεί εάν το νομικό σύστημα αναμένει μια αύξηση των περιστατικών αλληλεπίδρασης με το ευρύ κοινό, εξαιτίας της εφαρμογής περισσότερων νόμων.
Αυτό μπορεί να αποδειχθεί από τον αυξανόμενο αριθμό θανάτων εξαιτίας νομικής επέμβασης, με βάση τη λευκή εθνικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, την επαύριο της κήρυξης του πολέμου κατά των ναρκωτικών, ιδίως μετά τον νόμο περί μεταρρύθμισης των ποινών του 1984 . Σύμφωνα με μια μελέτη του Χάρβαρντ , το ποσοστό των φόνων λευκών ατόμων εξαιτίας της επέμβασης του νόμου το 1985, το έτος αφότου η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε να σκληρύνει τη στάση της απέναντι στο έγκλημα, ήταν 0,28 ανά 100.000. Μέχρι το 2005 ο αριθμός αυτός είχε αυξηθεί σε 0,37 ανά 100.000, μια αύξηση κατά 32%.
Ο λόγος που χρησιμοποίησα τους λευκούς ως βάση για το παράδειγμά μου οφείλεται στην υψηλή μεταβλητότητα στους θανάτους μαύρων από την επέμβασης του νόμου. Η υποκείμενη αύξηση του ποσοστού θανάτων λευκών θα μπορούσε να υποδηλώνει ότι η βελτίωση του ποσοστού των μαύρων θυμάτων πρέπει να είναι ακόμη πιο ραγδαία από ό,τι αναφέρεται τώρα, αλλά ο συνολικός αντίκτυπος είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, καθώς άλλοι παράγοντες επισκιάζουν τις επιπτώσεις.
Περαιτέρω ενδείξεις ότι οι περισσότεροι νόμοι σημαίνουν περισσότερη βία, μπορούν να βρεθούν σε ιδιαιτέρως κρατικιστικά καθεστώτα. Οι δολοφονίες λόγω επιβολής των νόμων σε καθεστώτα όπως η Βενεζουέλα είναι σημαντικά χειρότερες και σε κοινωνίες όπως η Μαοϊκή Κίνα και η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποιήθηκαν εκτελέσεις σε μαζική κλίμακα, για να διασφαλιστεί η συμμόρφωση στους νόμους . Μια κοινωνία που πιστεύει ότι μπορεί να λύσει όλα τα της προβλήματά με την εφαρμογή του νόμου, είναι αναπόφευκτο ότι θα εμπλακεί σε εκτεταμένες δολοφονίες για να τον επιβάλει. Όσο πιο επιθετική είναι η απόπειρα μετασχηματισμού της κοινωνίας μέσω νομικής επιβολής, τόσο πιο επιθετικοί θα είναι οι φόνοι.
Μην απο-χρηματοδοτήσετε απλά την αστυνομία, βάλτε τέλος στον νόμο του κράτους
Εδώ είναι που εμφανίζεται η γνωστική ασυμφωνία του κινήματος «Αποχρηματοδοτήστε την Αστυνομία». Οι άνθρωποι που υποστηρίζουν την εξάλειψη της αστυνομικής βίας, υποστηρίζουν επίσης συστηματικά την έγκριση νέων διαταγμάτων, νέων σχεδίων αναδιανομής και νέων ρυθμιστικών επιθέσεων. Χωρίς την αστυνομία, πώς νομίζουν ότι θα εφαρμοστούν όλοι αυτοί οι νέοι νόμοι και κανόνες; Εάν η φορολογία ήταν μια εθελοντική υπόθεση, ελάχιστα άτομα θα έδιναν ένα σημαντικό μέρος των ετήσιων εσόδων τους στο κράτος για να τα αναδιανείμει. Εάν ο περιορισμός των όπλων ήταν απλά μια σύσταση, λίγοι άνθρωποι θα έμπαιναν στον κόπο να υπαχθούν στους κανονισμούς πωλήσεων της FFL (Federal Firearms License / Ομοσπονδιακή Άδεια Οπλοκατοχής).
Υποστηρίζοντας περισσότερους νόμους, κανονισμούς και φόρους, αυτοί οι άνθρωποι υποστηρίζουν ουσιαστικά την αύξηση της αστυνομικής βίας. Η κατάργηση του οργανισμού που ονομάζεται «αστυνομία» δεν θα λύσει το ζήτημα, καθώς το κράτος θα πρέπει αναπόφευκτα να σχηματίσει έναν νέο οργανισμό που θα κάνει πάλι τα ίδια πράγματα, και θα έχει πάλι τις ίδιες εξουσίες. Οργανώσεις όπως το Vox μπορούν να υποστηρίζουν τη δημιουργία κινητών μονάδων ανταπόκρισης και κοινοτικών διαμεσολαβητών όσο θέλουν. Από την άποψη του κράτους, αυτοί οι οργανισμοί είναι ξεδοντιασμένοι και χωρίς κανένα μέσο για να εκκινήσουν βία ώστε να διασφαλίσουν τη συμμόρφωση με τους κανόνες. Οι διαμεσολαβητές της κοινότητας είτε θα βρεθούν οπλισμένοι, είτε θα καλέσουν κάποιο νεοσυσταθέντα οργανισμό, που θα μοιάζει και θα ενεργεί σαν την σημερινή αστυνομία -αλλά θα έχει διαφορετικό όνομα- για να αντιμετωπίσει ένα ανυπότακτο άτομο, που αρνείται να ακολουθήσει τις εντολές. Όπως μπορεί να σας επιβεβαιώσει ο καθένας γραφειοκράτης με ένα κουτί γεμάτο με απλήρωτα πρόστιμα για παράνομη στάθμευση, είναι εύκολο να αγνοήσετε ένα κομμάτι χαρτί με ένα πρόστιμο τυπωμένο πάνω του. Το κράτος θα χρειαστεί αναπόφευκτα μια ένοπλη, βίαιη υπηρεσία για να χειριστεί τα μη συμμορφούμενα άτομα.
Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί ο τερματισμός της καθ’ υπέρβαση αστυνομικής βίας δεν είναι η δημιουργία νέων οργανισμών με διαφορετικά ονόματα ή, ακόμα χειρότερα, η εστίαση στο εθνοτικά στατιστικά αυτού του οργανισμού, καθώς το μόνο που κάνει αυτή η εστίαση είναι να υποστηρίζει ότι η αστυνομική βία είναι μια χαρά, αρκεί να εξαπολύεται αναλογικά σε όλες τις εθνοτικές ομάδες. Ο μόνος τρόπος είναι να καταργήσουμε το κράτος. Χωρίς κράτος, δεν υπάρχει κρατικός νόμος. Χωρίς κρατικό νόμο, δεν υπάρχει η ανάγκη επιβολής του από έναν οργανισμό που λειτουργεί με την πειθώ της βίας. Χωρίς βίαιη επιβολή, δεν υπάρχει κανένας που να σκοτώνεται για τη μη συμμόρφωσή του.
Οι ιδιωτικές δομές έχουν ελάχιστα κίνητρα να σκοτώσουν τα μη συμμορφούμενα άτομα, και είναι σε θέση να δημιουργήσουν ισχυρότερες δομές επιβολής από ό,τι μπορούν οι κρατικοί φορείς. Ο κοινωνικός εξοστρακισμός, η αποβολή από επιχειρηματικές ομάδες, ή η απαγόρευση εισόδου σε ένα κατάστημα, θα είχαν έναν εξίσου ισχυρό αντίκτυπο σε σύγκριση με την απειλή χρήσης βίας. Επιπλέον, οι ιδιωτικές υπηρεσίες ασφαλείας που καταφεύγουν αβασάνιστα στη βία , θα θεωρούνταν ανεπιθύμητες από τους πελάτες τους, και θα έχαναν την προτίμησή τους, ειδικά εάν αυτές οι υπηρεσίες δημιουργούσαν την εντύπωση ότι δρουν ενάντια σε μια συγκεκριμένη ομάδα δυνητικών πελατών.
Όσο ωραίο κι αν είναι το να πιστεύουμε ότι η αστυνομία μπορεί να υπάρχει αποκλειστικά ως υπηρεσία προστασίας, αυτό δεν ισχύει. Υπάρχει λόγος που ονομάζονται δυνάμεις επιβολής του νόμου, και όχι υπηρεσίες προστασίας. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ μας έχει ήδη ανακοινώσει τελεσίδικα ότι οι αστυνομικές μας υπηρεσίες δεν έχουν καμία υποχρέωση να προστατεύουν κανέναν. Η μόνη τους προτεραιότητά είναι η επιβολή των νόμων, και καθώς αυτοί οι νόμοι αυξάνονται, οι πιθανότητες να βρεθούμε να αντιμετωπίζουμε έναν εκπρόσωπο της επιβολής του νόμου από δυσχερή θέση, θα αυξάνονται επίσης.
***
Ο Justin Murray έλαβε το MBA του το 2014 από το Πανεπιστήμιο του St. Gallen στην Ελβετία.
Άρθρο που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο με την υπογραφή Κ.Σ. Χρόνος ανάγνωσης 4΄.
Την δεκαετία του 1930 οι Ναζί προώθησαν και κατάφεραν να επιβάλλουν την ιδέα της «καθαρής» φυλής η οποία διέθετε ανώτερα χαρακτηριστικά από τις άλλες. Αυτό δεν έγινε από την μια μέρα στην ούτε βασίστηκε απλά στην προπαγάνδα σε αδαείς. Χρειάστηκε τόσο να "τεκμηριωθεί επιστημονικά" (Scientific racism) από διαπρεπείς επιστήμονες της εποχής , αλλά ταυτόχρονα και μια σειρά διοικητικών παρεμβάσεων οι οποίες είχαν σαν στόχο την εμπέδωση της ιδέας στην πράξη. Οι επιστήμονες που υπηρέτησαν την στρεβλή αυτή θεωρία χρησιμοποίησαν την ανθρωπολογία, την ανθρωπομετρία και την κρανιομετρία για να αποδείξουν την ανωτερότητα της Άριας Φυλής. Ταυτόχρονα, σωρεία πιστοποιητικών και κρατικών εγγράφων δημιουργήθηκαν και ενσωματώθηκαν στην λειτουργία του καθεστώτος που αφορούσαν διάφορους τομείς της ζωής, από την εργασία έως τον γάμο. Και έτσι, αργά αλλά σταθερά «πείστηκαν» και οι πιο επιφυλακτικοί, ενώ όσοι εξακολουθούσαν να βρίσκουν παράλογα όλα αυτά, διώχθηκαν αλύπητα.
Σήμερα βέβαια έχουμε καταδικάσει μετά βδελυγμίας τον ναζισμό, όπως φαίνεται όμως κάποιοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να υιοθετούν τις ίδιες πρακτικές.
Βασιζόμενοι σε μια – εξίσου ατεκμηρίωτη - επιστημονική θεωρία, ότι οι "ακάθαρτοι" μη εμβολιασμένοι απειλούν την υγεία των "καθαρών" εμβολιασμένων, και δημιουργώντας μια σειρά από κρατικές παρεμβάσεις και πιστοποιητικά, ωθούν την κοινωνία σε νέα μια ζοφερή πραγματικότητα που μάλιστα αποκαλείται "νέα κανονικότητα". Ωθούν σε μια δυστοπία όπου οποιοσδήποτε "δεν συναινεί" στον εμβολιασμό, θα αποκλείεται από την εργασία, τις κοινωνικές εκδηλώσεις, την διασκέδαση, τα ταξίδια και ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον να ικανοποιηθεί και το αίτημα ορισμένων "νεοανθρωπιστών" για αποκλεισμό των «αρνητών» από την νοσοκομειακή περίθαλψη. Ήδη ακούστηκε το ανθρωπιστικό αυτό αίτημα κατά την διάρκεια των καταστροφικών λοκντάουν, ότι όποιος δεν φοράει μάσκα θα πρέπει να αποκλείεται από τις ΜΕΘ. Life is a bitch βέβαια, γιατί μάλλον όποιος μπαίνει ΜΕΘ φαίνεται ότι καταδικάζεται, αλλά είπαμε, δεν έχει σημασία.
Το πιο γελοίο όμως, είναι ότι ενώ επιχειρείται ώμος εκβιασμός, οι εμπνευστές του νέου αυτού υγειονομικού ρατσισμού, οι ζηλωτές δηλώνουν ότι "ο εμβολιασμός δεν είναι υποχρεωτικός". Χρειάζεται απλά να πειθαναγκαστεί κάποιος «να συναινέσει», όπως ξεκαθάρισαν οι συνδικαλιστές της Alpha Bank πρόσφατα.
Τότε λοιπόν, την δεκαετία του 30 κάποιοι έπεισαν πολλούς ότι οι «ακάθαρτοι φυλετικά» απειλούσαν την καθαρότητα και το μέλλον της «καθαρής φυλής». Αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, τότε και σήμερα πολλοί θα πειστούν ότι όσοι δεν κάνουν το μαγικό «εμβόλιο που σώζει», θα απειλούν την καθαρότητα της υγείας τους.
Ο παραλογισμός της ιδέας βέβαια είναι προφανής. Το εμβόλιο προστατεύει αλλά αν δεν το κάνει ο διπλανός σου τότε κινδυνεύεις να σε κολλήσει, άσχετα αν αυτός φέρει τον ιό ή όχι, αρκεί ότι δεν είναι εμβολιασμένος… Αλλά τι σημασία έχει η λογική; Οι αυτοματισμοί δεν χρειάζεται να είναι λογικοί. Το μόνο που χρειάζεται είναι να «φαίνονται λογικοί» και να έχει προηγηθεί μια καλή εκπαίδευση, όπως δήλωσε πρόσφατα επίσημος αξιωματούχος. Η επιβολή της μάσκας παντού που αν δεν την φοράς είσαι φορέας, το sms που αν δεν το στείλεις μεταδίδεις τον ιό και πάει λέγοντας, όλα αυτά τα εκτός κάθε λογικής «υγειονομικά μέτρα» δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να εκπαιδεύσουν στην νέα αυτή λογική. Και με υπόστρωμα τον φόβο για την ζωή αλλά και την ανάγκη να μην ανήκει κανείς στην «φυλή των ψεκασμένων» η εκπαίδευση εμπεδώνει την ιδέα της υγειονομικής καθαρότητας ακυρώνοντας οποιαδήποτε λογική επεξεργασία.
Και βέβαια όλα αυτά σε συνδυασμό με την πρωτοφανή και γιγαντιαία προσπάθεια φίμωσης ή απαξίωσης του αντιλόγου, συμπληρώνουν το σκηνικό. Κανείς από τους «σωστά και λογικά σκεπτόμενους» δεν φαίνεται να προβληματίζεται ότι πχ το Facebook δεν επιτρέπει την κοινοποίηση συνδέσμων ακόμα και σε επίσημες πηγές δεδομένων όπως στην EudraVigilance ή τον FDA ή άρθρα καθωσπρέπει μέσων όπως οι New York Times. Δεν φαίνεται να ανησυχούν γιατί ειδικοί επιστήμονες λοιδορούνται ως «άσχετοι», «ψεκασμένοι», επιχειρείται η δολοφονία του χαρακτήρα τους με ανυπόστατες φήμες ή υπονοούμενα ότι τα εξυπηρετούν «σκοτεινά συμφέροντα» (και οι Εβραίοι αποτελούσαν μια σκοτεινή φυλή που είχε κακούς σκοπούς) ενώ αντί να απαντώνται επιστημονικά και με δεδομένα οι όποιοι ισχυρισμοί επιστρατεύεται η γελοιοποίηση και γενικά η ad hominem επιχειρηματολογία. (Γνωστός καθηγητής υπέρμαχος του εμβολιασμού των παιδιών, χασκογελούσε όταν διακεκριμένος ειδικός στην φαρμακολογία επικαλείτο στατιστικά στοιχεία). Παράλληλα δεν φαίνεται να ενοχλούνται καθόλου όταν «επίσημοι ειδικοί» πιάνονται ή και παραδέχονται ακόμα ότι δημοσιοποιούσαν ψευδή η διαστρεβλωμένα στοιχεία. Ούτε τους ανησυχεί καθόλου ότι η "ξαφνική συμφορά" είχε προβλεφθεί και χρηματοδοτηθεί η αντιμετώπισή της μήνες πριν εμφανιστεί στο προσκήνιο.
Και την δεκαετία του ’30 όσοι ασπάστηκαν και επέτρεψαν να επικρατήσει ο ναζισμός, δεν ήταν οπωσδήποτε καθάρματα. Οι περισσότεροι ήταν απλά φιλήσυχοι πολίτες που κάμφθηκε η λογική τους, κάμφθηκε η οποιαδήποτε διάθεση για αντίδραση υπό την πίεση των καταστάσεων και συμβιβάστηκαν με το καθεστωτικό αφήγημα, γιατί «δεν γινόταν αλλιώς».
Το ζήτημα είναι σήμερα, που ξέρουμε που οδήγησε αυτή η νοοτροπία, θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί; Γιατί στο τέλος θέλω να πιστεύω ότι θα καταρρεύσει, το θέμα είναι μετά από πόσα θύματα.
Μάρτιος 2020 
