Οι αρχαίοι Ισραηλίτες είχαν προειδοποιηθεί από την Αγία Γραφή για τους κινδύνους της ύπαρξης ενός Κράτους, που θα τους φορολογούσε βαριά και θα τους καταπίεζε. Δεν την εισάκουσαν
Άρθρο του Jeffery Degner, που δημοσιεύτηκε την 1/10/2022 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.Είτε εκλάβει κανείς την Παλαιά Διαθήκη ως κυριολεκτική ιστορία είτε ως αρχετυπικό μύθο, δεν μπορεί να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις που δίνονται σε όσους απορρίπτουν την (σ.σ. αναρχοκαπιταλιστική) κοινωνία του ιδιωτικού δικαίου. Αυτές οι προειδοποιήσεις είναι ότι υπάρχει μία άθλια και καταστροφική εναλλακτική λύση στην ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων από τους παράγοντες της αγοράς. Αυτή η άθλια εναλλακτική είναι αυτό που ονομάζουμε κράτος.
Το όγδοο κεφάλαιο του Α' Σαμουήλ, μας εισάγει στην σκηνή μιας πανεθνικής απόρριψης του ιδιωτικού δικαίου με αντάλλαγμα μια μορφή διακυβέρνησης που είχε παρατηρήσει ο λαός του Ισραήλ σε όλα τα ειδωλολατρικά έθνη που τον περιέβαλλαν. Προς υπεράσπισή τους, ο προφήτης τους, ο Σαμουήλ, είχε επιλέξει κορυφαίους δικαστές σε μια ευθεία προσβολή των μεθόδων που ο Γιαχβέ —ο θεός του Ισραήλ— είχε σαφώς ορίσει. Η διαδικασία επιλογής έπρεπε να προκύψει από τη σφαίρα των ανταλλαγών, στην οποία οι έντιμοι έμποροι που είχαν την ικανότητα και τον χαρακτήρα να κερδίσουν τους συμπολίτες τους μέσω της προσωπικής τους δικαιοσύνης, θα εξαίρονταν ομόφωνα. Αυτοί οι άνθρωποι θα υπηρετούσαν στη συνέχεια ως επιδιαιτητές σε αυτό που ο Hans-Hermann Hoppe περιέγραψε ως ιδιωτικά δικαστήρια.
Αντί να χρησιμοποιήσει αυτόν τον μηχανισμό επιλογής με επίκεντρο την αγορά, ο Σαμουήλ ακολούθησε τον βολικό δρόμο και απλώς αναβίβασε τους δικούς του γιους στον ρόλο του δικαστή. Κάνοντάς το αυτό, θα μετακινούνταν σε όλη τη γη του Ισραήλ από πόλη σε πόλη, αποφασίζοντας για δύσκολες υποθέσεις. Αυτές οι υποθέσεις περιλάμβαναν κάθε αδίκημα, από την ακατάλληλη οικοδόμηση τειχών σε ακίνητο ενός γείτονα μέχρι τα ποινικά αδικήματα. Αντί να συμπεριφέρονται με αμεροληψία, οι γιοι του Σαμουήλ ήταν ανίκανοι και άπληστοι για δωροδοκίες, και δεν λογοδοτούσαν στους συμπατριώτες τους. Αντί να απαιτήσει από τον προφήτη να καταγγείλει αυτούς τους απατεώνες και να τους αντικαταστήσει μέσω της δίκαιης διαδικασίας που είχε ορίσει ο Γιαχβέ, ο λαός έκανε επίσης λάθος προσβλέποντας στην εξουσία, και όχι προς τις ορθές ενέργειες της αγοράς, για τη επίλυση της κρίσης.
Η απόρριψη αυτής της μεθόδου δεν ήταν απόρριψη του Σαμουήλ ή των γιων του. Αντίθετα, ήταν μια προσωπική απόρριψη του ίδιου του Γιαχβέ ως κυρίαρχου άρχοντα και κριτή του Δικαίου και της δικαιοσύνης. Ο λαός παραπονέθηκε με δυσαρέσκεια στον προφήτη και στον Κύριο, ώστε να τους δώσει το κράτος. Και αυτό τους δόθηκε…με τα όλα του.
Ακόμα κι έτσι, είχαν προειδοποιηθεί για τη φύση του κράτους, προτού αυτό εγκαθιδρυθεί, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ψηλού και όμορφου, αλλά ανόητου και άχρηστου, ιχνηλάτη γαϊδουριών που ονομαζόταν Σαούλ. Ωστόσο, ο Γιαχβέ δεν μίλησε για τα προσωπικά ελαττώματα των ίδιων των βασιλιάδων. Αντίθετα, προειδοποίησε τον λαό του ότι απορρίπτοντας Αυτόν και την πορεία του προς τη δικαιοσύνη που δημιουργήθηκε από την ελεύθερη αγορά, επιθυμούσαν έναν τερατώδη θεσμό, που ήταν -και είναι- βασισμένος στην εγκληματική καταπάτηση.
Ο Γιαχβέ έδωσε τη φοβερή υπόσχεση, όχι μόνο σε αυτούς, αλλά σε όλα τα έθνη, ότι όσοι προτιμούν το κράτος από το ιδιωτικό δίκαιο θα τίθεντο υπό την κρίση του και τη δυσαρέσκειά του. Ότι θα λάμβαναν αυτό που ζήτησαν. Υπό τέτοιου είδους ηγεμόνες και αρχές, κάθε σφαίρα της ζωής θα καταπατείτο, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών, των αγροκτημάτων και των περιουσιών.
Συγκεκριμένα, το κράτος θα παραβίαζε τις οικογένειές τους, στρατολογώντας (δηλαδή απαγάγοντας) τους γιους τους για να υπηρετήσουν ως πεζικό των ηγεμόνων, σαν «τροφή για τα κανόνια» (sic). Τα δεινά των θυγατέρων τους θα ήταν ακόμη χειρότερα. Παρόλο που αρχικά τους είχαν προειδοποιήσει ότι θα τις χρησιμοποιούσαν ως «αρτοποιούς και αρωματοποιούς», η άθλια αρπακτικότητα των βασιλιάδων θα τις μετέτρεπε σε σεξουαλικές σκλάβες των ίδιων των ηγεμόνων. Επιπλέον, κάθε οικογένεια και φυλή θα γίνονταν οι προσωπικοί σκλάβοι της εξουσίας (Α' Σαμουήλ 8:10–18).
Μακράν του να περιορίζονται σε τέτοια παραπτώματα στην οικογενειακή ζωή, αυτοί οι ίδιοι ηγέτες, ανεξάρτητα από την προσωπική τους ηθική, θα καταπατούσαν επίσης τη σφαίρα της πίστης και της λατρείας αρπάζοντας το ένα δέκατο -ή την «δεκάτη»- του εισοδήματος του λαού του Ισραήλ, για να συντηρήσουν τους υπηρέτες του παλατιού του βασιλιά. Αυτό ήταν μια προφανής προσβολή για τον Γιαχβέ, καθώς σύμφωνα με τη ρύθμιση ιδιωτικού δικαίου, αυτό το ένα δέκατο έπρεπε να πηγαίνει στους ίδιους τους υπηρέτες του Κυρίου. Με άλλα λόγια, ο βασιλιάς θα καταπατούσε τον πλούτο που ανήκε στον ίδιο τον Θεό για την υπηρεσία που Του παρείχε!
Σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι μορφές εγκληματικής καταπάτησης, αυτοί οι ηγεμόνες θα άρπαζαν τα καλύτερα από τα εδάφη, τα κοπάδια, τους αμπελώνες και άλλες εκλεκτές περιουσίες. Για άλλη μια φορά, οι καρποί αυτών των υλικών περιουσιών θα χρησιμοποιούνταν για τα αυθαίρετα και ιδιότροπα καπρίτσια των βασιλιάδων του Ισραήλ και της Ιουδαίας.
Θα πίστευε κανείς ότι αυτές οι προειδοποιήσεις θα ήταν αρκετές για να κάνουν τον λαό του Ισραήλ να ανατριχιάσει από τον τρόμο, να ενθυμηθεί τις σχετικά πενιχρές ληστείες του κάθε περιστασιακού διεφθαρμένου δικαστή και να εκλιπαρήσει για την αρχική μορφή ιδιωτικού δικαίου που είχε επιβάλει ο Γιαχβέ. Φεύ, ο αρχαίος ισραηλιτικός λαός, όπως και οι σημερινοί κρατιστές, επέλεξε τις ληστείες και τις εγκληματικές καταπατήσεις του κράτους. Κι όλα αυτά, για την ψευδή υπόσχεση της ασφάλειας και της προστασίας, και την υποτιθέμενη ικανότητα περιορισμού της διαφθοράς των αρχών. Αντίθετα, όμως, καλωσόρισαν αυτόν τον θεσμό που δεν ήταν -και δεν θα είναι ποτέ- τίποτα λιγότερο από μια οπλισμένη εγκληματική οργάνωση καταπατητών. (Δείτε επίσης, το εξαιρετικό άρθρο-ομιλία του κορυφαίου αναρχοκαπιταλιστή οικονομολόγου Jesus Huerta de Soto με τίτλο «Γιατί ο Θεός είναι αναρχοφιλελεύθερος και το κράτος ο Αντίχριστος»)
Ο Jeffery Degner είναι επίκουρος καθηγητής οικονομικών στο Business Division στο Cornerstone University.