Η αρετή της ουδετερότητας: Αντισταθείτε στην κοινωνική πίεση να διαλέξετε πλευρά στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας

Αν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκπέμπουν το αντίθετο μήνυμα, η ουδετερότητα στη σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας είναι κάτι καλό

Άρθρο της Alice Salles που δημοσιεύτηκε στις 14 Μαρτίου 2022 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5'. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής.

Ο μη παρεμβατισμός αποτελεί κάτι περισσότερο από μια απλά καλή σύσταση για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ: Όταν αναφερόμαστε στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, η αμερικανική ουδετερότητα είναι πατριωτική. Η αντίσταση σε όσους προωθούν το κυρίαρχο αφήγημα είναι απαραίτητη για τη διαμόρφωση μιας αίσθησης αυθεντικής κοινότητας και ελευθερίας. 

Με τον τρόπο που την καλύπτουν τα μέσα ενημέρωσης, η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας σχεδόν δεν μοιάζει με πόλεμο δι' αντιπροσώπου (σ.σ. αυτό που όντως είναι, δηλαδή). Πώς γίνεται και δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν φαινομενικά εσωτερικεύσει αυτά τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο εξωτερικό με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν με τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ πριν από δύο δεκαετίες;

Τώρα τα πολιτιστικά τοπόσημα, φωτισμένα με τα χρώματα της σημαίας, αποτελούν το αγαπημένο φόντο για τα είδωλα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αυτή η σημαία είναι η ουκρανική, φυσικά, όχι η αμερικανική. 

Αλλά όποιος δεν ανταποκρίνεται στα χρώματα της εποχής κινδυνεύει να δεχτεί λεκτικές επιθέσεις όχι μόνο από τους κρατούντες, αλλά και από τους συμπατριώτες του. Η Tulsi Gabbard αποκλήθηκε προδότης επειδή ευχήθηκε ο πόλεμος να είχε αποφευχθεί εξαρχής! Ο Tucker Carlson υπήρξε για άλλη μια φορά ο στόχος ενός όχλου δολοφονίας χαρακτήρων.

«Οποιοσδήποτε βρεθεί έστω και ελαφρώς εκτός γραμμής ή αμφισβητήσει αυτό το αφήγημα, καταδιώκεται και θεωρείται αιρετικός και προδότης», έγραψε πρόσφατα ο Glen Greenwald.

Κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από αυτή την εξέλιξη. Είναι μια συνέχεια — μάλλον όχι, είναι μια κλιμάκωση όλης αυτής της φρεναπάτης του Covid. Όποια και αν είναι η κατασκευασμένη «κρίση» της ημέρας, αν δεν την αποδεχτείτε ως πραγματική, ή εάν αμφισβητήσετε τη ευρεία «ορθοδοξία», τότε θα χαρακτηριστείτε ως έμπορος ψευδών ειδήσεων, φορέας μίσους, εξτρεμιστής, εγχώριος τρομοκράτης, ή και χειρότερα.

Οι κρίσεις αυξάνουν την κρατική εξουσία. Έτσι ήταν πάντα. Οι μυριάδες τρόποι με τους οποίους ο πόλεμος φέρνει «τους πολλούς υπό την κυριαρχία των λίγων», όπως είπε ο (σ.σ. ιστορικός Πρόεδρος των ΗΠΑ) Τζέιμς Μάντισον, είναι ακόμα εδώ και δεν θα εξαφανιστούν σύντομα.

Αυτό που καθορίζει την παρούσα κατάστασή μας είναι το πώς χρησιμοποιείται ο ηθικός πανικός, ώστε να συγκεντρώσει έναν πολιτικό στρατό που διασκεδάζει με τον ηθικό θάνατο των μη συμμορφούμενων αντιφρονούντων.

Ένας πόλεμος παρέχει την απαραίτητη εθνική συνοχή, και κανένας Αμερικανός δεν χρειάζεται καν να εμπλακεί άμεσα στην αιματοχυσία. Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας είναι ένα φραγγέλιο, που η κυβέρνηση και τα κατεστημένα κέντρα εξουσίας στην κοινωνία μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να δαιμονοποιήσουν τους Αμερικανούς που έχουν την λάθος άποψη. 

Παρά τις έντονες απόψεις και από τις δύο πλευρές, οι Αμερικανοί δεν έχουν πραγματικά λόγο στην εξωτερική πολιτική της χώρας τους. Οι προεδρικές εκλογές του 2016 ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που υπήρχε τόσο ουσιαστικό χάσμα μεταξύ των υποψηφίων για το θέμα, τουλάχιστον στα λόγια. Το 2020, η συζήτηση για την εξωτερική πολιτική μεταξύ του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και του υποψηφίου Τζο Μπάιντεν ακυρώθηκε.

Το ερώτημα παραμένει: Τι υπάρχει σ’ αυτόν τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας που παθιάζει τόσο πολύ τους Αμερικανούς; Η σταθερή πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών ψηφοφόρων υποστηρίζουν την ιδέα μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων που θα επιβάλλεται από τις ΗΠΑ πάνω από την Ουκρανία. Αυτό θα σήμαινε ότι οι ΗΠΑ θα εμπλέκονταν σε έναν πόλεμο με τη Ρωσία.

Η απάντηση στο γιατί οι Αμερικανοί πολίτες θέλουν ακόμα περισσότερους πολέμους είναι μάλλον περίπλοκη, αλλά είναι σαφές ότι γενικά έχουν απλοϊκές απόψεις για την κατάσταση εκεί. Ο κόσμος χλεύασε την Αντιπρόεδρο Kamala Harris που συνόψισε τα πρόσφατα γεγονότα ως μια «μεγαλύτερη χώρα» που εισέβαλε σε «μια μικρότερη χώρα» προσθέτοντας: «Βασικά, αυτό είναι λάθος». Αλλά το κοινό στο οποίο απευθύνεται πιθανότατα εκτίμησε την ανάλυσή της.

Οι πιο περίπλοκες περιπτώσεις, για ζώνες απαγόρευσης πτήσεων και κυρώσεις των ΗΠΑ, ακούγονται το ίδιο, εκτός από το ότι προκαλούν μια πιο συναισθηματική αντίδραση. Είναι ένας αγώνας για τη δημοκρατία. Είναι ένας αγώνας για την ελευθερία. Οι ΗΠΑ πρέπει να σταθούν ενάντια στους (σ.σ. Ρώσσους) νταήδες και στο μίσος. Αυτά τα ανόητα τσιτάτα πιάνουν.

Το 1953, ο (σ.σ. κορυφαίος φιλελεύθερος κοινωνιολόγος) Robert Nisbet έγραψε στο βιβλίο του Quest for Community ότι «η δύναμη του πολέμου να δημιουργεί μια αίσθηση ηθικού νοήματος είναι μια από τις πιο τρομακτικές πτυχές του εικοστού αιώνα».

Αυτό συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό στον εικοστό πρώτο αιώνα. Για πάνω από δύο χρόνια τώρα, ο Covid έχει δείξει σε όλους μας με προσωπικό τρόπο τον «βαθύ ηθικό καταναγκασμό του πολέμου» για τον οποίο μίλησε ο Nisbet. Οι πολίτες αστυνόμευαν ο ένας τον άλλον, ή τουλάχιστον κάποιοι αστυνόμευαν άλλους, στον «πόλεμο» για να ισοπεδώσουν την επιδημιολογική καμπύλη. Οι άνθρωποι ευχήθηκαν τον θάνατο όσων δεν ακολουθούσαν τη γραμμή Fauci, συνήθως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά μερικές φορές και δημόσια , εν αγνοία τους στην κάμερα .

Ο Chris Hedges έγραψε για ένα παρόμοιο φαινόμενο στο βιβλίο του με τίτλο Ο πόλεμος είναι μια δύναμη που μας δίνει νόημα το 2002 . Γιατί λοιπόν η κοινωνία μας είναι τόσο απελπισμένη για νόημα, ώστε να φέρεται σαν παλλακίδα του κατεστημένου; Προφανώς, κάτι βαθύ λείπει στις κοινωνικές δομές που ενώνουν ένα έθνος. 

Αυτό εξηγεί την απροθυμία να βγάλουμε τις μάσκες μετά την κατάργηση της υποχρεωτικότητάς τους. Για εκείνους που τις φορούν, επιδεικνύουν ένα στάτους, την αίσθηση ότι ανήκουν σε μια κοινότητα. Το ίδιο ισχύει και για άλλες παραστατικές πράξεις σε όλο το πολιτικό φάσμα. Είναι ωραίο να πιστεύεις ότι θα σε εκλάβουν σαν να ανταποκρίνεσαι σε κάποιο σημαντικότερο κάλεσμα, σε έναν υψηλό στόχο ή στο κοινό καλό.

Είναι τρομακτικό το να αναλογιστούμε πού καταλήγει αυτή η τάση, καθώς πλησιάζουμε στο μεταίχμιο του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου ή ενός πυρηνικού πολέμου. Ο H.L. Mencken έγραψε κάποτε ότι «το να διεξάγεις έναν πόλεμο για έναν καθαρά ηθικό λόγο είναι τόσο παράλογο όσο το να εξοργίζεις μια γυναίκα για έναν καθαρά ηθικό λόγο».

Εναπόκειται στους πατριώτες Αμερικανούς να υπερασπιστούν την ουδετερότητα. Αλλά δεν θα είναι αρκετό να πούμε ότι είναι ο καλύτερος δρόμος προς την ειρήνη ή την ευημερία, αν και αυτό είναι αλήθεια. Η προσπάθεια πρέπει να γίνει τοπικά, όπου μπορεί να βρεθεί πραγματικό νόημα στην εξυπηρέτηση των οικογενειών και των κοινοτήτων μας.

Μόνο σε μικρή κλίμακα, σε αλληλεγγύη με άλλες τοπικές κοινότητες, μπορούμε να αναβιώσουμε μια αυθεντική αντιπολεμική κουλτούρα που εξουδετερώνει την κρατική προπαγάνδα.

***

 

Η Alice Salles γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βραζιλία, αλλά ζει στην Αμερική για πάνω από δέκα χρόνια. Τώρα ζει στο Φορτ Γουέιν της Ιντιάνα, με τον σύζυγό της, Νικ Χάνκοφ, και τα τέσσερα παιδιά τους.