Η πραγματική σημασία της Συνθήκης για τις Πανδημίες είναι ότι η ψήφισή της αποτελεί επικύρωση και έγκριση όλων όσων έχει βιώσει ο πλανήτης τα τελευταία δύο χρόνια κατά τη διάρκεια του COVID-19
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γεμίσει με τρομακτικές ειδήσεις σχετικά με μια νέα Συνθήκη για τις Πανδημίες (επίσημα το « προσχέδιο Zero [covid] της Ομάδας Εργασίας για την Ενίσχυση της Ετοιμότητας και Αντίδρασης του ΠΟΥ σε καταστάσεις έκτακτης υγειονομικής ανάγκης στην 75η Παγκόσμια Συνέλευση για την Υγεία») που συζητείται επί του παρόντος από τα μέλη της του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στη Γενεύη της Ελβετίας.
Σύμφωνα με ορισμένους σχολιαστές, η συνθήκη «απειλεί να αντικαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τους νόμους για τη δημόσια υγεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε 194 χώρες». «Εάν υπογραφεί η συνθήκη για την πανδημία του ΠΟΥ», γράφει ένας άλλος σχολιαστής, «η ψήφος σας δεν θα έχει σημασία ποτέ ξανά».
Ως συγγραφέας του βιβλίου Snake Oil: How Xi Jinping Shut Down the World, δεν σκοπεύω να παραπονεθώ για την διάχυτη ανησυχία, καθώς όλα αυτά τα σχόλια μοιάζουν να είναι μια έμμεση επιβεβαίωση της δουλειάς μου. Ωστόσο, τα καλά νέα είναι ότι η Συνθήκη για τις Πανδημίες στην πραγματικότητα δεν κάνει αυτό.
Τι αλλάζει στην πραγματικότητα η Συνθήκη για τις Πανδημίες; Τίποτα, είναι η αλήθεια. Η συνθήκη περιέχει 131 προτάσεις σε δέκα μεγάλες κατηγορίες: 1. Πολιτική ηγεσία, 2. Συνεργασία, 3. Ο ΠΟΥ στο επίκεντρο, 4. Χρηματοδότηση, 5. Βιωσιμότητα των καινοτόμων μηχανισμών για τον COVID-19, 6. Παγκόσμια επιτήρηση, 7. Ενίσχυση των Διεθνών Κανονισμών Υγείας, 8. Πιλοτικός έλεγχος καθολικής υγείας και ετοιμότητας, 9. Ταξιδιωτικά μέτρα. 10. Ίδια κεφάλαια.
Οι προτάσεις είναι τεχνικές και κοινότυπες. Περισσότερη χρηματοδότηση για τον ΠΟΥ «για να ενεργεί ως κατευθύνουσα και συντονιστική αρχή για τη διεθνή υγεία». Τακτικές ασκήσεις προσομοιώσεων. Περισσότερη έρευνα για την «ενημέρωση και διεύρυνση» των μέτρων δημόσιας υγείας και κοινωνικής δικτύωσης κατά τη διάρκεια πανδημιών. Περισσότερες δυνατότητες για γονιδιακά τεστ. Περισσότερη κοινή χρήση των δεδομένων δημόσιας υγείας με τον ΠΟΥ. Ψηφιακά πιστοποιητικά εμβολιασμού και ανίχνευση επαφών. Περισσότερα εμβόλια για τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Τεχνικά, τίποτα από αυτά δεν είναι δεσμευτικό για τα κράτη μέλη. Οι σύμβουλοι πίσω από τη Συνθήκη για την Πανδημία αναφέρουν ακόμη και την «εθνική κυριαρχία» ως περιορισμό στην επίδραση της συνθήκης.
Από όλες τις προτάσεις, η πιο άμεσα ανησυχητική είναι το σχέδιο ενίσχυσης «προσεγγίσεων και δυνατοτήτων για την διαχείριση πληροφοριών και πληροφορικής… προκειμένου να οικοδομηθεί η εμπιστοσύνη του κοινού στα δεδομένα, τα επιστημονικά στοιχεία και τα μέτρα δημόσιας υγείας και να αντιμετωπιστούν οι ανακριβείς πληροφορίες και οι αβάσιμες φήμες». Η συγκεκριμένη διάταξη αφορά ιδιωτικούς, υπερεθνικούς οργανισμούς και, ως εκ τούτου, παρακάμπτει την εθνική κυριαρχία.
Με άλλα λόγια, η Συνθήκη για τις Πανδημίες αντιπροσωπεύει ό,τι έχει ήδη κάνει ο ΠΟΥ — αλλά περισσότερο ακόμα. Τι διακυβεύεται, λοιπόν, εάν εγκριθεί η συνθήκη;
Τα πάντα.
Η πραγματική σημασία της Συνθήκης για τις Πανδημίες είναι ότι η ψήφισή της αποτελεί επικύρωση και έγκριση όλων όσων έχει βιώσει ο κόσμος τα τελευταία δύο χρόνια κατά τη διάρκεια του COVID-19.
Μια σύντομη υπενθύμιση των γεγονότων:
Τον Ιανουάριο του 2020, άρχισαν να εμφανίζονται αναφορές για έναν νέο ιό στη Γουχάν της Κίνας. Στις 23 Ιανουαρίου 2020, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) εφάρμοσε ένα ολοκληρωτικό lockdown 50 εκατομμυρίων κατοίκων στην επαρχία Χουμπέι. Αυτή η έννοια του «lockdown» δεν είχε προηγούμενο στον δυτικό κόσμο. Λίγες μέρες αργότερα, ωστόσο, στις 30 Ιανουαρίου 2020, άρχισαν να εμφανίζονται αναφορές ότι, εν αγνοία των πολιτών, «ο ΠΟΥ ήδη συζητά το πόσο «προβληματική» θα είναι η αντιγραφή της κινεζικής πολιτικής αντίδρασης από τις δυτικές χώρες, και η πρώτη χώρα που θέλουν να την δοκιμάσουν είναι η Ιταλία…θέλουν να εργαστούν μέσω των ιταλικών αρχών και των παγκόσμιων οργανισμών υγείας, για να αρχίσουν να κλειδώνουν τις ιταλικές πόλεις».
Σύντομα, ολόκληρος ο πλανήτης ήταν πράγματι μια «αντιγραφή της κινεζικής αντίδρασης». Ένας ένας, οι τοπικοί και κρατικοί αξιωματούχοι άρχισαν να αναστέλλουν μαζικά τα ανθρώπινα δικαιώματα των πληθυσμών τους. Αυτά τα lockdown δεν ήταν μέρος του σχεδίου αντιμετώπισης πανδημιών καμίας χώρας, όμως η έγκρισή τους από τον ΠΟΥ και η αντιγραφή τους από τους υπόλοιπους αρμόδιους διεθνώς, προσέδωσαν στην πολιτική αυτή ένα κοσμοπολίτικο επίχρισμα.
Τα lockdown απέτυχαν να σταματήσουν τον ιό (ο οποίος στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι είχε ποσοστό θνησιμότητας από μόλυνση κάτω από 0,20% [σ.σ. γρίπη: 0,10% - 0,15%] και ότι είχε αρχίσει να εξαπλώνεται το αργότερο από τονΝοέμβριο του 2019) σε κάθε χώρα στην οποία δοκιμάστηκαν. Ωστόσο, οδήγησαν στον μεγαλύτερο ανθρωπογενή λιμό μετά από το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός του Μάο στην κομμουνιστική Κίνα. Σε κάθε χώρα που χρησιμοποιήθηκαν τα αυστηρά lockdown, οι θάνατοι ήταν δυσανάλογα υψηλοί μεταξύ των νέων. Αυτοί ήταν θάνατοι εξαιτίας των lockdown.
Ταυτόχρονα, ο ΠΟΥ εξέδωσε παγκόσμιες οδηγίες για την διενέργεια τεστ PCR —χρησιμοποιώντας τεστ που επιβεβαιώθηκε αργότερα από τους New York Times ότι εμφάνιζαν ψευδώς θετικό αποτέλεσμα σε ποσοστό άνω του 85%— σύμφωνα με τα οποία σύντομα «ανακαλύφθηκαν» εκατομμύρια κρούσματα σε κάθε χώρα. Επιπλέον, ο ΠΟΥ εξέδωσε νέες οδηγίες για τη χρήση μηχανικών αναπνευστήρων στα κράτη μέλη. Πάνω από το 97% των ατόμων άνω των 65 ετών που μπήκαν σε μηχανικό αναπνευστήρα σύμφωνα με αυτήν την οδηγία, πέθαναν.
Τρομοκρατημένοι από αυτό το κύμα θανάτων και τις εκστρατείες ψυχολογικού εκφοβισμού που αναπτύχθηκαν από τις κυβερνήσεις με στόχο τους ίδιους τους πολίτες τους, οι κυβερνώντες σε όλον τον δυτικό κόσμο προχώρησαν στην επιβολή μιας ολοένα και πιο ζοφερής αλληλουχίας αντι-φιλελεύθερων διαταγμάτων, μεταξύ των οποίων η αναγκαστική χρήση της μάσκας και των ψηφιακών διαβατηρίων εμβολιασμού για τις καθημερινές δραστηριότητες. Τα μικρά παιδιά, που δεν διέτρεχαν ουσιαστικά κανένα κίνδυνο από τον ιό, έχασαν ολόκληρα χρόνια πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και πολλά από αυτά ανά τον κόσμο αναγκάστηκαν να φορούν μάσκες για ώρες κάθε μέρα.
Με την υπογραφή της Συνθήκης για τις Πανδημίες, οι ηγέτες μας σηματοδοτούν την έγκρισή τους για όλα αυτά —και πολλά άλλα ακόμη— ώστε να εφαρμοστούν ξανά. Προσέξτε: Η Συνθήκη για τις Πανδημίες δεν θα ακυρώσει την εθνική σας κυριαρχία. Αυτό θα ήταν αδύνατο, γιατί από τον Μάρτιο του 2020 δεν έχετε καμία εθνική κυριαρχία. Η Συνθήκη για τις Πανδημίες είναι απλώς μια επανεκλογή των μέτρων που σας επιβλήθηκαν για μια ακόμα θητεία.
***
Ο Michael P. Senger είναι δικηγόρος με έδρα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ερευνά την επιρροή του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος στην αντίδραση του κόσμου στον COVID-19 από τον Μάρτιο του 2020.